{"...ฉัน..ต้องไปทางไหน..."}

|เมื่อกรงเหล็กที่เคยปิดตายมาตลอด 10 ปี

ถูกเปิดออกเด็กสาวผู้ไม่รู้จักแม้คำว่า"อิสระ"

ต้องตัดสินใจด้วยตนเองเป็นครั้งแรก

......................

🕯️

เชิงเขามากอาณาจักร ไฮเลนส์ ค่ายฝึกกลับที่ไม่มีชื่อ ถูกกลบด้วยกลิ่นเหล็กสนิมและเสียงกรีดร้อง

เสียงพิทักษ์ทหารเก็บลงบนซากหญ้าแห้งดัง 'กรอบ...' เสียงประตูเหล็กถูกหักออกด้วยแรงที่ไม่ต้องระวังอะไรอีกแล้วเพราะตอนนี้...สถานที่แห่งนี้พังทลายลงโดยสิ้นเชิง..

เด็กสาวคนนึงนั่งอยู่กลางห้องฝึกโล่ง ไม่มีเชือกมัด ไม่มีใครเฝ้า ไม่มีแม้แต่คำสั่ง

เธอชื่อ "โรวีน่า"

เสื้อผ้าของเด็กสาวขาบิ้นเต็มไปด้วยคราบเลือดแห้งเกรอะ

ดวงตาสีแดงเข้มยังคงว่างเปล่าแหม่มเมื่อหลายปีก่อนที่ถูกจับตัวมา

เธอถูกฝึกให้ ต่อสู้ ฆ่า เอาตัวรอด ไม่เถียง ไม่หวัง ไม่กลัว ไม่ฝัน

เธอไม่เคยเรียนรู้คำว่า รัก หรือ อ่อนโยน

"เธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว..เธอคือเครื่องมือ"

เสียงครูฝึกในอดีตยังหลอกหลอนอยู่ในหัวแม้ว่าเขาจะนอนนิ่งอยู่ใต้เศษซากของค่ายแล้วก็ตาม..

เสียงประตูเปิดออกชายคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาวสะอาดเดินเข้ามาช้าๆไม่ถืออาวุธไม่ตั้งท่าโจมตีเขาเพียงหยุดยืนตรงหน้าเธอและยื่นขนมปังให้ชิ้นหนึ่งให้...

"เจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกแล้วโลกภายนอกยังมีที่เดิน"

โรวีน่า จ้องมองขนมปังด้วยสายตาเรากับมันคือของแปลกประหลาด.

"ไปเถอะเดินไปทางที่เจ้าอยากไปแม่เจ้าจะยังไม่รู้ว่าทางนั้นคือทางไหนก็ตาม.."

เธอไม่รู้จะตอบยังไงเพราะเธอไม่เคยต้องเลือก..

ในมือเธอมีเพียงเสื้อคลุมเก่าดาบฝึกที่ขึ้นสนิมและรอยแผลเป็นเต็มร่างกายเธอเดินออกจากค่ายผ่านรั้วเหล็กที่ครั้งหนึ่งเคยขังเธอไว้ขาเธอสั่นเธอหกล้มหลายครั้งเพราะไม่คุ้นชินกับพื้นที่นุ่มของหญ้าจริงๆเพราะเธอไม่รู้ว่าอะไรคือกลิ่นของดอกไม้หรือเสียงนกร้องที่ดังอยู่รอบตัว...

...แต่เธอก็ไม่หันหลังกลับไปอีกเลย...

...----------------...

🌙 ปิดท้ายตอน..

ค่ำวันแรกของอิสรภาพมาถึงโรวีน่าก่อกองไฟจากเศษไม้ข้างทางและนั่งฟังเปลวเพลิงไหวสลิปเธอไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงร้องไห้..แต่ก็ไม่หยุดมันเช่นกัน..

และแล้วการเดินทางของเธอก็ได้เริ่มขึ้นจริงๆ...—

"ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยิ้มให้ข้า..?"

|เด็กสาวที่เกิดมาเพื่อฟันดาบและเอาตัวรอดต้องเผชิญกับคำถามที่ง่ายเกินไปสำหรับคนทั่วไปแต่ยากเหลือเกินสำหรับเธอ...

......................

แสงแดดอ่อนของเช้าวันถัดมาส่องลงบนใบหน้าของโรวีน่าที่นอนหลับตาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เธอตื่นขึ้นพร้อมเสียงนกบนกิ่งไม้ซึ่งแตกต่างจากเสียงระเบิดฝึกในท่าที่เคยปลุกเธอในทุกเช้า..

กลิ่นหอมบางอย่างลอยมาตามลมถ้าขยับตัวลุกขึ้นด้วยสัญชาตญาณรองไพรมือคว้าดาบสนิมของตนเองไว้แน่นพร้อมย่อมไปตามต้นตอของกลิ่นอย่างเงียบกริบ

สิ่งที่เธอเห็นก็คือ..

'รถเข็นขนมปัง'

ไม่เห็นชายคนนึงกำลังวางขนมปังบนผ้าสะอาดมีเด็กเล็กวิ่งเข้ามาเก็บไปด้วยรอยยิ้มบรรยากาศอบอุ่นแบบที่เธอไม่เคยเห็นไม่เคยได้กลิ่นไม่เคยเข้าใจ..

โรวีน่าแอบมองอยู่หลังต้นไม้ใจเธอก็เหนื่อยเหมือนจะหนีแต่ก็ไม่ขยับ

หญิงชราหันมาเจอเข้า..

:"หนูหิวหรือเปล่าลูก?"

คำว่า 'ลูก' ทำให้โรวีน่าฉันรักเธอไม่เคยถูกเรื่องแบบนั้นไม่เคยถูกถามว่าหิวไหมในค่ายฝึกหากไม่แสดงความสามารถก็ไม่ได้กินแม้จะอดจนทรุดก็ไม่มีใครสน..

:"...ข้าไม่รู้..."

เสียงตอบของเธอเบาเกินกว่าลมจะพัดผ่าน โรวีน่าชักดาบขึ้นเล็กน้อย แววตาแข็งเกล้าด้วยสัญชาตญาณป้องกันแต่หญิงชรากับไม่หวาดกลัวแต่เรื่องขนมปังให้พลางพูดว่า...

:"ถ้าหนูไม่ไว้ใจ ก็แค่ถือไว้ก่อนก็ได้จ้ะ"

โรวีน่ารับขนมปังนั้นมาช้าๆมือของบริษัทเธอไม่ได้กลัวแต่สับสน...

ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงยิ้มให้เธอ ทำไมไม่หลบหนี ทำไมถึงเรียกเธอว่าลูก และ..ทำไมเธอถึงรู้สึกอบอุ่นตรงอกแบบนี้..

เธอเดินจากมาโดยไม่พูดอะไรแต่ใจกับหนักอึ้งนั่นคือครั้งแรกที่ดาบของเธอไม่ได้ถูกใช้เพื่อฆ่าแต่เป็นตัวเธอต่างหากที่ถูกโลกภายนอกโจมตีด้วยความอ่อนโยน..

...----------------...

ปิดท้ายตอน..🪨

คืนนั้นเราไม่น่านั่งข้างกล่องไฟอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอกินขนมปังไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเงียบๆ....

โลกภายนอกนั้นแตกไม่เหมือนศัตรูที่เคยรู้จักและมันน่ากลัวยิ่งกว่า ความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับกลับดูแปลกในใจ....—

"เจ้าดูไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไปนะ...โดยเฉพาะสายตาแบบนั้น..."

เด็กสาวเงียบไปคู่หนึ่งกว่าจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็น..

:"เจ้าก็เหมือนนักล่าไม่ใช่พ่อค้าใช่ไหม...?"

......................

หลังจากออกเดินทางจากหมู่บ้านเล็กๆที่หญิงชราให้ขนมปังโรยรีน่าเดินลึกเข้าสู่เส้นทางการค้าระหว่างเมือง

เส้นทางนี้เต็มไปด้วยคนแปลกหน้ารถม้าสินค้าพ่อค้าเร่และยามรับจ้างทำให้พูดกับใครไม่สบตาใครและแค่เดินเงียบๆเหมือนเงาดำบนถนน

แต่เธอรู้ดีว่า..ตัวเธอกำลังถูกจับตามอง..

ชายหนุ่มร่างกำยำโดยเฉพาะขาเดินเข้ามาทักเธอเสียงเขานุ่มนวลจนดู..ตั้งใจเกินไป..

:"สาวน้อยเดินคนเดียวไม่ระวังแบบนี้อาจหลงเข้าเขตป่าโจรเอาได้นะต้องการคนคุ้มกันไหม?.."

เธอเหลือบตาไปมองประเมินน้ำหนักขา องศาของมือที่ซ่อนมีดและรอยเลือดที่ติดปลายรองเท้าเขา

:"ข้าไม่ต้องการคนคุ้มกัน.."

:"แต่ดูเหมือนเจ้า...กำลังหาเหยื่อที่จะปล้น.."

*ชาย*หนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนส่งสัญญาณบางอย่าง เสียงฝีเท้าจากด้านหลังเงาคนหลายคนโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ โจรปล้นทางในคราบพ่อค้า...

ถ้าถูกล้อมไว้ไม่มีใครช่วยไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้และมันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ..เพราะเธอถูกฝึกมาให้เอาชีวิตรอดเพียงลำพัง..

:"เจ้าเด็กนี่ดูไม่มีอะไรเลยนะหุ่นผอมแห้งแบบนี้จะมีค่าอะไรนักหนา..?"

:"ข้าคงไม่มีค่าอะไรจนกว่าข้าจะหยิบดาบของข้าออกมา..."

สิ่งสุดท้ายที่พวกมันได้ยินคือเสียงใบมีดฝืดสนิมที่ถูกชักขึ้นช้าๆการเคลื่อนไหวของเธอราวกับสัตว์นักล่าที่สุดมาอย่างแม่นยำเสียงฝีเท้าคนวิ่งดังไกลออกไปบางคนล้มลงบางคนร้องขอชีวิตแต่เธอไม่ได้ฆ่าทุกคนแต่เธอก็ไม่ได้แสดงความเมตตาเช่นกันเพราะเธอยังไม่เข้าใจว่าความเมตตาคืออะไร...

...----------------...

ปิดท้ายตอน...🌪️

หลังจบการต่อสู้เธอเดินออกมาจากที่นั่นอย่างเงียบเฉียบมีเลือดเปื้อนที่ชายเสื้อแต่สีหน้าเธอกับนิ่งเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โลกภายนอกไม่ได้อ่อนโยนแต่ก็ไม่ได้แข็งกร้าวมันเป็นโลกที่ไม่มีคำอธิบายล่วงหน้าไม่มีใครคาดการณ์ได้ว่าภายในครั้งหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้วเธอต้องเรียนรู้....ด้วยตัวเอง..—