ในวันที่ฝนเลือดตกกระทบพื้น กุหลาบสีดำแผ่กระจายไปทั่วทุกที่ ไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่

ในตอนนี้ มือของหญิงสาวกำดาบที่เปื้อนเลือดสีทองไว้แน่น ร่างของเธอสั่นเทา น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาสีแดงทับทิมที่สวยงาม ร่างของชายร่างสูง ผมสีขาวยาวปานกลางค่อยๆ ล้มลงกับพื้น...

หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียง ใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ และหายใจหอบ

แอน: "ฝัน... ฝันนี้อีกแล้ว... บ้าจริง... ฝันถึงเขาตลอดเลย... ให้ตายเถอะ..."

หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตู — ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ สามครั้ง

หญิงสาวหยุดนิ่ง ก่อนจะเดินไปเปิดประตู ก็พบกับหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

แม่นา: "โอ้ ที่รัก แม่ได้ยินเสียงดัง เลยมาเช็กดูว่าลูกสบายดีไหม"

แอน: "เอ่อ... ค่ะ... ค่ะแม่ หนูสบายดี แค่ช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยดี แต่หนูไม่เป็นไรค่ะ"

แม่ของหญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ และกุมมือของเธอไว้อย่างปลอบโยน

แม่นา: "แม่รู้นะ... แต่แม่ก็อดเป็นห่วงลูกไม่ได้ ตั้งแต่พี่ชายลูกเสีย... ลูกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แม่เลยอดเป็นห่วงไม่ได้เลย ที่รัก"

หญิงสาวได้ยินเรื่องของพี่ชายฝาแฝด ก่อนจะเงียบลงและพยักหน้าเบาๆ

ราวกับไม่ต้องการได้ยินมันอีก แต่ก็ไม่กล้าขัดแม่ เพราะไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ

แอน: "ค่ะ... ค่ะแม่ หนูสบายดี แม่ไม่ต้องห่วง แม่กลับไปนอนพักก่อนเถอะนะคะ หนูไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ... ช่วงนี้แม่ก็เครียดด้วย"

หญิงสาวเอ่ยขึ้น ก่อนที่แม่ของเธอจะพยักหน้ารับและเดินจากไป

เธอมองตามแม่กลับไปพักผ่อน ก่อนจะถอนหายใจแล้วปิดประตู

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเคาะหน้าต่างเบาๆ ดังขึ้น

หญิงสาวสะดุ้งตกใจ และรีบหันไปมอง

หญิงสาวหันไปมองหน้าต่าง ก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านออก

ด้านนอกคือชายหนุ่มร่างสูง ใส่เสื้อคอเต่าแขนกุดกับเสื้อเชิ้ตไม่ติดกระดุม ท่าทางเบื่อโลกสุดขีด

ทรงผมทรงแมงกะพรุนสีน้ำเงินเข้มพลิ้วตามลมเย็นของกลางคืน เขาเคาะหน้าต่างด้วยนิ้วช้าๆ อย่างจงใจ

หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเปิดหน้าต่างให้เขาเข้ามา

แอน: "นายไม่รู้จักเวลาเลยใช่ไหม ซาน? ต้องให้พูดอีกกี่รอบเนี่ย"

ซาน ไม่ตอบ แค่ยกมือสางผมตัวเองก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งบนเตียงของเธอหน้าตาเฉย

ซาน: "ฉันแค่เบื่อ ชวนใครก็ไม่มีใครว่าง...เลยมาหาเธอไง แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้าง?"

แอน: "ฉันก็สบายดี...จนกระทั่งนายโผล่มานั่นแหละ ตอนนี้ไม่สบายละ"

เขาหัวเราะในลำคอ แสยะยิ้มมุมปากเหมือนจะชนะ

ซาน: "เธอคงหลงเสน่ห์ฉันสินะ ยอมรับเถอะ...แต่ว่า—ช่วงนี้เธอดูไม่ค่อยได้นอน ใต้ตาดำเป็นแพนด้าเลย"

แอน: "อาจเพราะแต่งหน้าหนาไปมั้ง?"

ซาน: "เรอะะะ เชื่อมากเลยยย"

เขาพึมพำ ก่อนจะยื่นลูกอมเม็ดเล็กใส่มือของเธอแบบไม่มองหน้า

ซาน: "...ไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะ! ไม่ได้ใจดีด้วย! เธอมันน่ารำคาญ!!"

หญิงสาวรับลูกอมไว้ ยิ้มและหัวเราะเบาๆ

แอน: "แต่ขอบคุณนะ นายช่วยได้เยอะเลย"

ซาน: "ฉันบอกแล้วไงว่าเปล่าช่วย! ยัยบ้าเอ้ย!!"

แอน: "นี้นายคิดว่า...ฉันยังเป็นฉันอยู่ไหม..."

ซาน: "...ทำไมถามแบบนั้น?"