เรื่องใหม่มาแย้ววววววว
EP.1: ครั้งแรกที่มองเห็นเขา
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นท่ามกลางอากาศยามเช้าที่สดใส นักเรียนต่างเดินขวักไขว่ในสนามหน้าเสาธง ส่วนฉัน...
"ขวัญ" เด็กสาว ม.4 ที่เพิ่งเข้ามาเรียนในโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งนี้ ยืนเกร็งอยู่ตรงมุมหนึ่งของสนาม มือกอดกระเป๋าเป้แน่นพลางมองไปรอบ ๆ อย่างไม่มั่นใจ
แต่แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับใครบางคน...
เขาสูงกว่าคนรอบข้าง ผิวขาว ผมยุ่งเล็กน้อยแบบไม่ได้ตั้งใจจะหล่อ แต่กลับดูดีอย่างประหลาด
เขาใส่เสื้อ ม.6 ที่มีป้ายชื่อว่า "พี่พีท" กำลังยืนคุยกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ เสียงหัวเราะของเขาเบา ๆ แต่กลับดังที่สุดในใจของฉัน
‘ใครกันนะ...ทำไมถึงรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงแบบนี้’
ฉันไม่รู้จักเขา ไม่เคยพูดด้วย และไม่เคยแม้แต่จะอยู่ใกล้กัน
แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันถึงเผลอมองหาเขาทุกเช้า...
เวลาพักก็แอบเหลือบตามองตอนเขาเดินผ่าน
หรือบางทีก็แกล้งเดินอ้อมโรงอาหารแค่เพื่อจะได้เห็นแผ่นหลังของเขาอีกนิด...
เขาไม่รู้จักฉันเลย...
แต่ฉันกลับรู้ว่าเขาชอบชาเขียวไม่หวาน
รู้ว่าเขาเล่นฟุตบอลทุกเย็นวันพุธ
รู้ว่าเวลาหัวเราะ เขามักจะยกมือขึ้นมาปิดปากนิด ๆ แบบนั้นเสมอ...
และรู้ว่า...
ฉันแอบรักเขาเข้าแล้ว
—
อยากให้เขารู้ไหม?
หรือจะเก็บไว้ในใจก่อนดีนะ...
ชอบกันมั้ยทุกคนโคนนนนนนน
วันแรกที่ได้พูดกับพี่พีท
มีคนอื่นชอบพี่พีทด้วย
หรือจะให้มีรักสามเศร้าก็ได้นะ
ชอบแนวหวาน ใส ๆ หรือดราม่านิด ๆ บอกได้เลย 🙂💙
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
มาแย้วค่ะคนอ่านทุกคนนนนนนน
---
แอบรักรุ่นพี่
EP.2: ใกล้กว่านี้อีกนิดได้ไหม
"ขวัญ เดี๋ยววันนี้อยู่เวรโรงอาหารใช่ไหม?"
เสียงเพื่อนในห้องเรียกฉัน ขณะที่ฉันกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูสนามบอลที่พี่พีทกับเพื่อน ๆ กำลังเตะฟุตบอลกัน
"อ๊ะ ใช่ ๆ เดี๋ยวตามไปนะ" ฉันตอบกลับอย่างลน ๆ ก่อนจะรีบเก็บข้าวของ
ตอนเย็นของวันนั้น ฉันอยู่เวรเช็ดโต๊ะในโรงอาหารกับเพื่อน ๆ พอจะเก็บถาดอาหารของนักเรียนโต๊ะหลังสุด ฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเขา...
พี่พีทกำลังเดินมาคนเดียว พร้อมถือแก้วชาเขียวไม่หวานในมือ
“น้อง…ขอโทษนะ โต๊ะว่างรึยังอะ”
เสียงทุ้มนุ่มถามขึ้นเบา ๆ
ฉันเงยหน้าขึ้น เจอเข้ากับดวงตาอบอุ่นที่มองตรงมาหา
“อ๋อ…อะ วะ ว่างค่ะ!”
ตอบตะกุกตะกักแล้วรีบหลีกทางให้
หัวใจเต้นแรงจนอาจารย์ที่อยู่ในครัวคงได้ยิน
พี่พีทยิ้มบาง ๆ แล้วนั่งลงก่อนจะดื่มชาเขียวเงียบ ๆ ส่วนฉัน…ยืนเกร็งอยู่อีกโต๊ะ เช็ดโต๊ะซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่มีสติ
“ขอบใจนะ”
เขาพูดขึ้นตอนลุกจากโต๊ะ แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
"เขายิ้มให้เราด้วย..."
ฉันคิดในใจ มือยังถือผ้าเช็ดโต๊ะ แต่ใจมันลอยไปไหนแล้วไม่รู้
---
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับเลย
ใครจะไปคิดว่าแค่คำว่า “ขอบใจนะ” จากเขา จะทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขนาดนี้
---
แค่คำหนึ่งจากเขา โลกทั้งใบของฉันก็ดูสดใสขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ในขณะที่ฉันกำลังล่องลอยกับความหวาน...
วันต่อมา ฉันก็ได้ยินเสียงเพื่อนในห้องพูดถึงเขา...
"เธอรู้ยัง? พี่พีทน่ะเหมือนจะมีคนคุยแล้วนะ..."
---
EP ต่อไปจะเป็นจุดเริ่มของความสั่นไหวในหัวใจขวัญญ
...----------------...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
ปายแย้วค่ะคนอ่านนนนนนน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะงับบบ🙏🏻
มาต่อแย้ว
EP.3: ใครกัน...ที่อยู่ข้างเขา
“พี่พีทมีคนคุยแล้วเหรอ?”
ฉันทวนคำในใจซ้ำไปมา ขณะเดินกลับหอพักนักเรียนช้า ๆ เหมือนเวลาถูกปรับให้ช้าลงทุกก้าวที่เดิน
คำพูดของเพื่อนที่แว่วผ่านหูในห้องเรียนเมื่อบ่าย ยังวนเวียนอยู่ไม่หาย
"เห็นพี่พีทนั่งกินข้าวกับพี่ผู้หญิงคนนึงเมื่อวาน หน้าเหมือนกันมากเลย เหมือนแฟนเลยอะ"
ฉันไม่ได้ยินชื่อ... ไม่รู้ว่าใคร... แต่แค่นั้นก็เจ็บจี้ดที่อก
ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรกับเขา
แต่อยู่ ๆ หัวใจก็รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกทิ้ง...
วันต่อมา ฉันตัดสินใจลอง “สืบ” เล็ก ๆ
ระหว่างพักกลางวัน ฉันเดินไปแอบนั่งที่มุมใกล้สนามฟุตบอล พร้อมขนมในมือ...และสายตาที่จับจ้องไปยังกลุ่มพี่ ม.6
แล้วเขาก็มา...
พี่พีทกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอผมยาวตรง หน้าตาน่ารัก ใส่ชุดพละเหมือนเพิ่งซ้อมเสร็จ
ทั้งสองคนหัวเราะกันเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงตรงม้านั่งใกล้ ๆ
หัวใจฉันเต้นแรงจนรู้สึกหูอื้อ
แต่มันไม่ได้เต้นเพราะความเขิน...
มันเต้นเพราะความไม่แน่ใจ…และความกลัว
แล้วอยู่ดี ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นเสียงดังพอจะได้ยิน...
“พีท เร็ว ๆ สิ เดี๋ยวพี่จะไปส่งแกที่บ้านเหมือนเดิม”
"พี่...?"
ฉันขมวดคิ้ว
เดี๋ยวสิ... “พี่” เหรอ?
---
หลังจากเลิกเรียน ฉันเล่าเรื่องนี้ให้ "มิ้นท์" เพื่อนสนิทฟัง
“ขวัญ เธอไปเครียดอะไรล่ะ! พี่พีทเขามีพี่สาวจริง ๆ นั่นแหละ!”
“ฮะ?! จริงเหรอ!?”
“จริงสิ ชื่อพี่พิม เรียนปี 1 แล้ว แต่สนิทกันมาก เพราะเป็นพี่น้องแท้ ๆ เห็นเขามารับมาส่งกันบ่อย”
ฉันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
หัวใจที่เคยหนักอึ้ง กลับเบาขึ้นอย่างประหลาด
กลายเป็นว่า...ฉันยังพอมีหวังอยู่ใช่ไหมนะ
---
ในตอนที่คิดว่าต้องยอมแพ้
กลับมีลมหายใจเล็ก ๆ ของความหวัง พัดเข้ามาอีกครั้ง...
ตัดจบงับบบ
EP.4: ใจเต้น...เมื่อเขาจำชื่อฉันได้
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
บ้ะบายค่ะะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
