ฉาก: สนามหน้าโรงเรียนมัธยมคิโยเสะ (บรรยากาศปกติ แต่แอบมีเงาอะไรลางๆ ผ่านมุมกล้อง…?!)

【ฉาก 1 – วันแรกของริว】

เสียงในหัว (ของริว)

"ปู่บอกว่า… วิญญาณชั่วร้ายที่สำนักเราผนึกไว้เมื่อร้อยปีก่อน... มันหลุดออกมาแล้ว"

"‘โอโอนิ’... โยไคระดับสูงที่เคยเขมือบทั้งหมู่บ้านในคืนเดียว... ตอนนี้มันแฝงตัวอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้"

"ฉัน... ริว มิคาเงะ จากตระกูลหมอผีโบราณ 'มิคาเงะ'... จะต้องหามันให้เจอ และผนึกกลับไปอีกครั้ง…"

[ริว – เดินผ่านประตูโรงเรียนช้าๆ]

"แต่ปู่... ทำไมต้องส่งฉันมาคนเดียวฟะ"

[ริว]

(เด็กหนุ่มผมดำ ใส่แว่น ดูนิ่งๆ สะพายเป้ใบเก่า ถือกล่องยันต์ลายโบราณเดินเข้าประตูโรงเรียน)

"โรงเรียนธรรมดาเนี่ยนะ… จะมีวิญญาณแรงระดับนั้น?"

【ฉาก 2 – ห้องชมรมลี้ลับสุดร้าง】

[มิโอะ] (นางเอกใส่แว่น สะพายกระเป๋าเป้ลายปลาหมึก พร้อมกับถือ"คู่มือผนึกโยไคฉบับชาวบ้าน" มาจากร้านหนังสือมือสองเก่าๆและพยายามฝึกฝนวิชาด้วยตนเองแบบผิดๆถูกๆจนมักสร้างเรื่องวุ่นวายอยู่เสมอ เธอเป็นคนซุ่มซ่ามแต่มีความกล้าหาญและจิตใจดีงาม และมองโลกในแง่บวกสุดๆ)

"โอเค! วันนี้ฉันจะผนึก ‘ผีสาวห้องน้ำหญิง’ ให้ได้! หัวข้อรายงานชมรมจะได้ดูยิ่งใหญ่บ้าง!"

[อาคาเนะ] (เพื่อนสนิทสายไม่เชื่อ) "ถ้าโดนหลอกจนหัวโขกโถส้วมอีกล่ะก็ ฉันไม่อุ้มกลับนะบอกเลย…"

【ฉาก 3 – ห้องน้ำหญิงชั้น 3 (เสียงลมเย็นๆ พัดมา)】

(มิโอะ ร่ายคาถาอย่างคล่องแคล่วแต่ผิดจังหวะ มือหนึ่งถือคู่มือผนึกโยไค อีกมือถือยันต์ที่วาดด้วยปากกาสีแดง หน้ากระจกมีแมวกวักและถ้วยใส่น้ำเกลือตั้งอยู่)

[มิโอะ](หลับตาปี๋ ท่องคาถาเสียงดังและผิดเพี้ยน) "โอ้! สิ่งเร้นลับ ผู้พเนจร จงสำแดงกายา! อัญเชิญ...หญิงสาวที่สิงสถิตอยู่ ณ ห้องน้ำแห่งนี้...จงมาบัดเดี๋ยวนี้!"

(จู่ๆ พลังงานลึกลับฟุ้งขึ้น! ผีสาวโผล่ครึ่งตัวจากผนัง!!)

[มิโอะ]“ด้วยอำนาจแห่งแมวกวักทองคำและน้ำเกลือสามหยด...ผนึกเธอซะ!”

[มิโอะ] “อ๊ากกก!(พยายามสะบัดยันต์ตามตำราแต่สะดุดขาตัวเอง) โป๊ก!"

(มิโอะล้มก้นจ้ำเบ้า ยันต์หลุดมือไปแปะติดหน้าผีหญิงสาวตัวจริงที่เพิ่งปรากฏกายออกมาจากผนัง ผีหญิงสาวตัวใสๆ ตาวาวโกรธจัด มันลอยวนไปมาอย่างสับสน ก่อนจะพุ่งชนข้าวของในห้องอย่างบ้าคลั่ง)

[ผีหญิงสาว]"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด! ใครเอาอะไรมาแปะหน้าข้าาาา!?"

[มิโอะ](ตะลึง) "ผีหญิงสาวคลั่ง! ไม่ใช่แบบที่ตำราบอกเลยนี่นา! ต้องร่ายคาถาผนึก... เอ่อ... คาถาผนึกหายไปไหนนะ!" (พยายามพลิกหาในตำราอย่างเร่งรีบ)

(ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ)

[มิโอะ][อาคาเนะ]"กรี๊ดดดดดดด! ช่วยด้วยยยยย!"

[ริว] (ก้าวเข้ามาในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว มือขวาหยิบยันต์สีแดงที่วาดด้วยอักขระโบราณออกมาจากกระเป๋าเสื้อ)

“จงสงบลงซะ…”(ริวโยนยันต์ออกไปเบาๆยันต์พุ่งเข้าหาผีหญิงสาวราวกับมีชีวิต ก่อนจะหมุนรอบตัวมันอย่างรวดเร็ว แสงสีแดงในดวงเริ่มจางลง ยันต์ค่อยๆดูผีหญิงสาวเข้าไปในตัวเอง ก่อนที่ยันต์จะลอยกลับมาอยู่ในมือของริวอย่างนุ่มนวลบรรยากาศกลับมาเงียบ)

[มิโอะ ,อาคาเนะ —อึ้งสุดขีด]

[มิโอะ]"นาย… นายเป็น...!?"

[ริว] "ฉันแค่… ผ่านมาเฉยๆ"(เก็บยันต์เข้ากระเป๋า ไม่หันมองมิโอะและอาคาเนะ)

[มิโอะ] "นาย...นายทำแบบนั้นได้ยังไง! ยันต์แบบนั้น! สุดยอดไปเลย! นายคือหมอผีที่มาจากตระกูลหมอผีโบราณใช่ไหม!?"

[ริว] (หันมามองมิโอะช้าๆด้วยแววตาที่เหมือนจะบอกว่า "ยุ่งจริง") "แค่บังเอิญผ่านมา"

[มิโอะ] (ไม่สนใจคำตอบ รีบเข้าประชิดตัวริว) "โอ้โห! นายชื่ออะไร? ฉันมิโอะนะ! นายมาทำอะไรที่โรงเรียนเรา? หรือว่า... นายสัมผัสได้ถึงวิญญาณชั่วร้ายที่อยู่ที่นี่!?"

[ริว] (ถอยห่างจากมิโอะไปก้าวหนึ่ง) "ริว เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่"

[มิโอะ] (ยิ้มกว้าง) "นักเรียนย้ายมาใหม่! แถมเป็นหมอผีด้วย! นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ! นายต้องมาเข้าชมรมกับฉันแล้วแหละ!"

[มิโอะ] (จับข้อมือริวแน่น แววตาเปล่งประกาย)

"นายต้องเข้าชมรมลี้ลับ! นายคือพรหมลิขิตของชมรมเรา!!"

[ริว] (เลิกคิ้วเล็กน้อย) "ชมรมอะไร!?"

[มิโอะ] (เอารูปถ่ายผีตอนริวปราบผีออกมาโชว์ พร้อมผายมือไปรอบๆ) "ชมรมลับปราบวิญญาณไง! ฉันมิโอะ! หัวหน้าชมรม (พร้อมกับชี้ไปที่อาคาเนะ) และนี่อาคาเนะ เพื่อนสนิทของฉันและสมาชิกชมรมลับปราบวิญญาณ!"

[ริว] (มองไปรอบๆ ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง]

"ดูท่า...คงวุ่นวาย"

[มิโอะ] (เกาะแขนริวอย่างกระตือรือร้น)

"ไม่หรอกน่า! รับรองสนุกแน่นอน! ตกลงนะ! นะ! นายต้องเข้าชมรมกับฉัน!"

[ริว] "ถ้าฉัน...ไม่เข้าละ!?"

[มิโอะ]"ถ้าไม่เข้าฉันจะเอารูปนี้ไปโพสต์ว่า ‘เด็กใหม่เป็นหมอผี!’ นะ!"

[ริว – หน้าเหนื่อยใจสุดๆ]

"...เฮ้อ… เข้าไปก็ได้"

【ฉาก 5 – เปิดตัวสมาชิกชมรม!】

(วันต่อมาในห้องชมรมลี้ลับ – โต๊ะเละเทะ เต็มไปด้วยเทียน กะลาหัวแตก และกล้องฟิล์ม)

[มิโอะ] "ขอแนะนำสมาชิกชมรม(ไม่)ลับของเรา!"

🧍‍♀️ อาคาเนะ

[อาคาเนะ – กอดอก]

"ฉันไม่เชื่อเรื่องผีนะ แต่พวกเธอทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ฉันเลยต้องมาเฝ้าไว้"

🤓 ยูโตะ

(เด็กแว่นหัวฟู กำลังต่อสายอะไรสักอย่างกับกล่องลัง)

"ผมพัฒนา ‘เครื่องจับความถี่วิญญาณ’ อยู่ครับ ใช้คลื่นไมโครเวฟกับลวดทองแดงเกรด C ครับ!"

[ริว – กระซิบ] "ถ้ามันใช้ได้ ฉันจะบวชเลย"

📸 โคทาโร่

(มุมห้อง เงียบๆ กำลังล้างฟิล์มในกล่องน้ำ)

"ผมไม่ได้ถ่ายผีนะ… มันชอบติดมาเอง…"

(ภาพที่เขาถ่าย: มีมือวิญญาณโผล่มาจับไหล่ใครบางคนอยู่เสมอ…!)

😱 ริกะ

(เด็กปี 1 ใส่หูฟัง กอดกระต่ายตุ๊กตาแน่น ตัวสั่นตลอดเวลา)

[มิโอะ] "ริกะเห็นผีได้ชัดมาก! ขนาดที่ตอนเธอมาสมัคร เธอชี้เลยว่า ‘บนชั้นวางนั้นมีเด็กนั่งร้องไห้!’ แล้วทุกคนก็เผ่นกันหมด!"

[ริกะ – น้ำตาคลอ]

"ฉัน…ไม่อยากเห็นเลย แต่พวกนั้น… มันมองฉันกลับตลอด…"

(ทุกคนหันไปมองชั้นวาง… ไม่มีอะไร… หรือเปล่า?!)

【ฉากสุดท้าย – ปริศนาใหญ่】

[ริว – มองออกนอกหน้าต่าง เห็นเงาดำลางๆ ตรงตึกเรียนเก่า]

"กลิ่นมันแรงขึ้นทุกวัน… วิญญาณร้ายซ่อนอยู่ที่นี่จริงๆ…"

[เสียงวิญญาณกระซิบแผ่วๆ]

“เด็กใหม่… เจ้ากำลังจะปลุกบางอย่างที่ไม่ควรถูกปลุก…”

ริว (Ryu) – พระเอกหมอผีฝึกหัด

อายุ: 16 (ม.ปลาย ปี 2)

ลักษณะ: ผมดำยุ่งนิดๆ ใส่แว่น ตาสีเทา หน้าตานิ่ง ดูเหมือนคนเฉื่อยแต่ใจเย็น

คาแรกเตอร์: สุขุม ฉลาด ไว้ตัวเล็กน้อย ปากไม่เก่งแต่ใจดี

จุดเด่น: ฝึกเป็นหมอผีมาตั้งแต่เด็ก ใช้ยันต์ คาถา และผนึกได้ระดับกลางๆ (ยังไม่เก่งแบบมืออาชีพ)

จุดอ่อน: ไม่ถนัดเข้ากับคน ถูกลากเข้าเรื่องวุ่นวายบ่อย

คติประจำใจ: “ถ้าจะล่าผี ต้องใจเย็นกว่ามัน”

🔮 2. มิโอะ (Mio) – นางเอกหัวหน้าชมรมลี้ลับ

อายุ: 16 (ม.ปลาย ปี 2)

ลักษณะ: ผมสีน้ำตาลอ่อน ถักเปียหนึ่งข้าง ใส่แว่นโต ตาโต แสดงสีหน้าชัดมาก

คาแรกเตอร์: ไฮเปอร์ เพ้อฝัน เป็นคนมองโลกในแง่ดีสุดขีด มีไฟกับเรื่องลี้ลับแบบไม่มีเหตุผล

จุดเด่น: รักเรื่องผีมาก หาคาถาจากเน็ตมาลองเสมอ (ถึงแม้ใช้ไม่ได้ก็ตาม)

จุดอ่อน: มักใช้คาถาผิดๆ ถูกๆ ทำเรื่องวุ่นวายให้ชมรมอยู่เสมอ

คติประจำใจ: “ไม่มีอะไรจะหยุดคนมีใจอยากผนึกผีได้!”

🗡️ 3. อาคาเนะ (Akane) – สายลุยไม่เชื่อผี

อายุ: 16 (ม.ปลาย ปี 2)

ลักษณะ: ผมหางม้าสีดำ ตาคม หน้าเข้ม แต่งตัวเรียบร้อย

คาแรกเตอร์: จริงจัง ตรงไปตรงมา ชอบท้าทาย ไม่กลัวอะไร ยกเว้นผี… (เพราะ “ไม่เชื่อ”)

จุดเด่น: สู้เก่ง วิ่งเร็ว ใจถึง ใช้ตรรกะจัดการปัญหา

จุดอ่อน: ไม่เคยเห็นผีด้วยตัวเองเลยยังคงไม่เชื่อ

คติประจำใจ: “สิ่งที่จับต้องไม่ได้ ก็ไม่มีอยู่จริง”

🧠 4. ยูโตะ (Yuto) – เด็กเนิร์ดประดิษฐ์อุปกรณ์ล่าผี

อายุ: 15 (ม.ปลาย ปี 1)

ลักษณะ: แว่นหนา ผมฟู สะพายกระเป๋าเครื่องมือเต็มตลอด

คาแรกเตอร์: ขี้อาย ชอบอธิบายยาวๆ เสียงเบา แต่ความรู้แน่น

จุดเด่น: ประดิษฐ์เครื่องดักวิญญาณ ตรวจจับคลื่นพลังงาน ฯลฯ ด้วยวิทยาศาสตร์ (บ้างก็ได้ผล บ้างก็พัง)

จุดอ่อน: ไม่ถนัดสถานการณ์จริง เจอผีแล้วช็อก

คติประจำใจ: “ทุกสิ่งมีค่าความถี่ของมัน”

📸 5. โคทาโร่ (Kotaro) – ช่างภาพติดผี

อายุ: 17 (ม.ปลาย ปี 3)

ลักษณะ: ผมยาวประบ่า ผิวซีด ตาคม ขรึม แต่งตัวเรียบร้อย

คาแรกเตอร์: พูดน้อย ใจเย็น สายติสท์ ชอบถ่ายภาพฟิล์ม มีมุมมองศิลปะสูง

จุดเด่น: ถ่ายติดผีโดยไม่รู้ตัว ภาพบางภาพเผย “เบาะแสจากวิญญาณ”

จุดอ่อน: ไม่เคยเห็นผีด้วยตาเปล่า เลยไม่รู้ว่าภาพที่ถ่ายน่ากลัวแค่ไหน

คติประจำใจ: “กล้องไม่โกหก… แต่มุมกล้องอาจจะไม่พูดความจริงทั้งหมด”

😱 6. ริกะ (Rika) – ขวัญอ่อนแต่เห็นผีชัดสุด

อายุ: 15 (ม.ปลาย ปี 1)

ลักษณะ: ผมยาวตรง ผูกโบว์เล็ก ตากลม ตัวเล็ก ใส่ถุงเท้าหนา

คาแรกเตอร์: ขี้ตกใจ ขี้กลัวสุดๆ แต่ก็อยากช่วยเพื่อน เวลาผีมาปรากฏจะวิ่งหนีทันที

จุดเด่น: จิตสัมผัสแรงมาก เห็นผีชัดเจน รับรู้ถึงความคิดของวิญญาณบางตน

จุดอ่อน: กลัวมากจนพูดไม่ออก ทำให้ข้อมูลที่รู้สื่อสารไม่ทัน

คติประจำใจ: “ฉันไม่อยากเห็นนะ แต่พวกเขาก็ไม่ยอมไป…”

หลังจากทุกคนแนะนำตัว…

[ริว – มองไปทางหน้าต่าง เงียบๆ]

“โอโอนิ… ถ้าฉันคาดไม่ผิด… มันต้องอยู่ในนี้แน่…”

[โคทาโร่ – ก้มดูรูปที่ถ่าย]

“…เงาตรงนี้… มันไม่ใช่คนใช่ไหม…”

[มิโอะ – ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย]

“สุดยอด! ชมรมเรามีผู้ใช้ยันต์ หมอผี, นักวิทยาศาสตร์, คนเห็นผี และกล้องวิญญาณ! เราจะเป็นชมรมปราบผีอันดับ 1 ของประเทศ!”

(ภาพตัดไปที่มุมมืดของโรงเรียน – มีเงาดำขนาดใหญ่อยู่บนผนัง… ดวงตาแดงวาบ)

เสียงกระซิบ:

“มิคาเงะ… ในที่สุดเจ้าเด็กนั่นก็มาถึง…”

พื้นหลังตระกูล “มิคาเงะ”

“มิคาเงะ” เป็นตระกูลหมอผีโบราณที่สืบทอดศาสตร์ผนึกและปราบโยไคมาหลายร้อยปี

มีชื่อเสียงด้านการผนึกวิญญาณระดับสูง และเคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น (เช่น การหายไปของหมู่บ้าน หรือการล่มสลายของศาลเจ้าโบราณบางแห่ง)

[ปู่ของริว – เสียงทบทวนในหัว]

“เจ้าคือทายาทรุ่นที่ 27 แห่งมิคาเงะ… ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องพิสูจน์ว่าเลือดของเราไม่อ่อนแอ”

⸻

💀 เกี่ยวกับ “โอโอนิ” (Ō-oni)

• โยไคระดับสูง ลักษณะรูปร่างคล้ายยักษ์เขาเดียว ผิวมืด มีหลายร่างเงาในตัวเดียว

• ถูกผนึกเมื่อ 100 ปีก่อนโดยบรรพบุรุษของริว

• พลังของมันคือการแทรกซึม “อารมณ์มืด” ในมนุษย์ แล้วกลืนกินจิตใจช้าๆ

• เชื่อว่าการปรากฏตัวของ “เหตุการณ์ประหลาดในโรงเรียน” ทั้งหมด เป็นผลจากการที่โอโอนิแฝงตัวอยู่

[ฉาก 1]ทางเดินในโรงเรียนและห้องเรียน (ช่วงพักกลางวัน)

[บรรยากาศ] ทางเดินในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยนักเรียนจอแจ เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงฝีเท้าที่ดังไปทั่ว

(ริวเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมมิโอะ และอาคาเนะที่เดินตามออกมา)

[มิโอะ]"นาย...ฉันเคยอ่านในตำราโบราณบอกว่าคนที่จะผนึกวิญญาณได้เนี่ย ต้องมีวิชาห้าธาตุ! ดิน น้ำ ลม ไฟ แล้วก็...อะไรอีกนะ... อ้อ! ความว่างเปล่า! แต่นายใช้ยันต์นั้นแปบเดียว ผีหญิงสาวนั้นก็สงบเลย! แสดงว่านายเก่งมากๆเลยใช่ไหม!?"

[ริว] (ถอนหายใจเล็กน้อย) "มันก็แค่โยไคชั้นล่าง...เท่านั้นเอง"

[มิโอะ] "นั่นแหละ! นั่นแหละ! นายช่วยไขความกระจ่างให้ฉันได้เยอะเลยเนอะ ใช่ไหมอาคาเนะ! (หันไปหาอาคาเนะ)ต่อไปนี้ชมรมของเราจะก้าวหน้าไปอีกขั้นแน่นอนเนอะ!?"

[อาคาเนะ] (ถอนหายใจเล็กน้อย) "ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น!"

[นักเรียน A](กระซิบ) "นั่นมันนักเรียนใหม่นี่นา...หล่อจังเลย"

[นักเรียน B](กระซิบ) "อยู่กับยัยมิโอะบ้านั่นได้ไงเนี่ย..."

[มิโอะ](ไม่สนใจเสียงซุบซิบ) "แล้วนายอยากให้ชมรมของเราทำทภารกิจแรกอะไรดีล่ะ? ผีบันไดวน? ผีหัวขาดในห้องวิทยาศาสตร์? หรือผีครูห้องศิลปะดี? ฉันเตรียมลิสต์ไว้เพียบเลย"

[ริว](เดินเร็วกว่าเดิมเล็กน้อย) "อะไรก็ได้ที่...ไม่สร้างความเดือดร้อน"

[มิโอะ] "รับทราบ! ภารกิจแรกของเราจะต้องยิ่งใหญ่และไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร! ว่าแต่...นายหิวรึยัง? ไปโรงอาหารกัน!"

(มิโอะคว้าแขนริวและอาคาเนะลากไปทางโรงอาหาร ทั้งสองคนได้เพียงถอนหายใจและเดินตามไปอย่างเงียบๆ)

[ฉาก 2] โรงอาหาร - ช่วงพักเที่ยงวันพฤหัสบดี

ณ โรงอาหารของโรงเรียน เสียงพูดคุยเบาๆของนักเรียนกลุ่มหนึ่งกระซิบเรื่องลึกลับ…

[นักเรียน A](เสียงกระซิบตื่นเต้น)

“เธอเคยได้ยินรึยัง? ห้องดนตรีที่ชั้นสอง… เขาว่ามีเสียงเปียโนเล่นเองทุกวันศุกร์ ตอนเย็นๆ”

[นักเรียน B](เสียงแอบเล่าขาน)

“ใช่! พี่ ม.6 ห้องบนบอกว่าได้ยินเองกับหู ไม่มีใครอยู่ในห้อง แต่เพลงก็ดังขึ้นมาเฉยเลย…”

[นักเรียน C](เสียงหวาดหวั่น)

“แถมเล่นเพลงเดิมทุกครั้งนะ เพลงอะไรก็ไม่รู้ แต่ฟังแล้วโคตรเศร้า… ขนลุกอะ!”

(ซูมไปที่มิโอะนั่งแอบฟังด้วยตาเป็นประกาย)

มิโอะ: (พึมพำด้วยความตื่นเต้น)

“เคสใหม่มาแล้วววว\~!”

[ฉาก 3] ห้องชมรม - บ่ายวันพฤหัสบดี

ในห้องชมรมลี้ลับ สมาชิกกำลังประชุมเรื่องเสียงเปียโนลึกลับ

[มิโอะ](วางสมุดข่าวลือเสียงดัง)

“ทุกคนฟังนะ! ห้องดนตรียังเปิดใช้งานอยู่ แต่มีเสียงเปียโนเล่นเองทุกวันศุกร์! เวลาเดิมเป๊ะเลย!”

[ยูโตะ](เปิดแฟ้มข้อมูลอย่างตั้งใจ)

“17:44 ทุกวันศุกร์ เสียงเพลงเดิมเป๊ะทุกครั้ง ไม่มีคนอยู่ ไม่มีใครเข้า แต่เสียงยังดัง…”

[อาคาเนะ](แค่นเสียงเหยียดๆ)

“แค่เด็กแอบมาซ้อมเปียโนรึเปล่า? อย่าคิดมากเลย”

[โคทาโร่](พูดอย่างนิ่งสงบ)

“ฉันเคยได้ยิน… แต่ไม่มีใครในห้องเลย”

[ริกะ](กอดตุ๊กตาแน่นอย่างหวาดกลัว)

“…เพลงมันเศร้ามาก… เหมือนคนร้องไห้อยู่เลย…”

[ริว](กำลังวาดยันต์บนกระดาษอย่างเงียบๆ)

“เสียงที่ถูกจดจำโดยสถานที่ บางทีอาจไม่ใช่แค่เสียงธรรมดา…”

[ฉาก 3] ห้องดนตรี - วันศุกร์ เวลา17.30

สมาชิกชมรมซ่อนตัวรอหน้าห้องดนตรีที่ยังเปิดอยู่ เสียงนาฬิกาดังตอกย้ำเวลาที่ใกล้ถึง

[มิโอะ](กระซิบตื่นเต้น)

“อีกสิบห้านาที… ถ้ามีจริง เราจะได้ยินเพลงนั้นแน่ๆ!”

[ยูโตะ](ตรวจสอบเครื่องเซ็นเซอร์อย่างระมัดระวัง)

“ไม่มีพลังวิญญาณจนถึงตอนนี้… แปลกจัง”

[อาคาเนะ](ยืนเท้าสะเอว)

“จะรอดูว่ามีผีจริงไหม เดี๋ยวฉันเตะเลย!”

(ทันใดนั้นเสียงเปียโนดังขึ้น 17:44 โดยไม่มีคนเล่น)

[ริกะ](หยุดชะงัก ตัวแข็ง)

“เพลงนี้… เธอยังเล่นอยู่… เธอยังรออยู่…”(ทำนองที่เศร้าสร้อยและขาดๆหายๆ ราวกับมีใครกำลังเล่นอย่างเจ็บปวด เก้าอี้หน้าเปียโนโยกเองช้าๆ)

[โคทาโร่](ยกกล้องขึ้นช้าๆ)

“…มือไม่มีคนอยู่ แต่แป้นขยับ… เธอมาแล้ว…”

เงาหญิงสาวในชุดนักเรียนปรากฏขึ้นที่หน้าเปียโน มือค่อยๆ กดคีย์เล่นเพลงไปเรื่อยๆ

ยูโตะ: (อ่านข้อความจากแท็บเล็ต)

“เพลงนี้… ‘Promise Before Spring’ แต่งโดยเด็กชายชื่อฮารุกิ นักเรียนปีสาม ที่เสียชีวิตก่อนวันแสดง”

มิโอะ: (ตาโตตื่นเต้น)

“เธอเป็นนักเรียนเปียโนที่เก่ง… เธอยังเล่นเพลงนี้ทุกวันศุกร์ เพราะสัญญาว่าเขาจะมาฟัง…”

ริว: (ก้าวออกไปหน้าเปียโน)

“เธอไม่ได้หลอกใคร… เธอแค่ยังไม่ได้แสดงให้คนที่รักได้ฟังเท่านั้นเอง…”

ฉากแฟลชแบ็ก: ความทรงจำของผี

เสียงหญิงสาว (ขณะยังมีชีวิต)

“ฉันซ้อมเพลงนี้ทุกวัน… เพื่อออดิชั่นที่เขาบอกว่าอยากฟังฉันเล่น…”

(ภาพในอดีต – ห้องซ้อม, ฝนตก, เธอกำลังซ้อมอย่างตั้งใจ)

หญิงสาว (ต่อ)

: “วันนั้น… ออดิชั่นอยู่ตอนบ่ายสอง… แต่ฉันถูกรถชนก่อนแค่สองชั่วโมง… ฉันยังไม่ได้ขึ้นเวทีเลย…”

(ภาพโน้ตเพลงปลิวว่อนบนพื้น)

หญิงสาว (เศร้า)

: “ฉันไม่ได้โกรธใคร… แค่ยังรู้สึก… เสียงของฉัน…ยังไม่มีใครได้ฟังเลยจริง ๆ…”

กลับสู่ปัจจุบัน – พลังโอโอนิเข้าแทรก

(เสียงไฟสั่น เสียงคำรามต่ำ)

[อาคาเนะ](ถอยหลังตกใจ)

“นั่นมันอะไร!? ไม่ใช่ผีผู้หญิงแน่ๆ!”

[ริกะ](สั่นเทา)

“นั่น…ไม่ใช่เธอ… มันเป็นอย่างอื่น…!”

[โคทาโร่](ถ่ายภาพอย่างตื่นเต้น)

“ตะ…ตาแดง… ปากแหว่ง… เงามัน…!”

[ริว](ชักยันต์ใหญ่)

“นั่นคือเศษพลังของ ‘โอโอนิ’! มันแฝงมากับเสียงเธอ!”

[มิโอะ](ชูเครื่องผนึก)

“ฉันจะช่วย! ถึงจะพังบ้างก็เถอะ!”

[ยูโตะ](เปิดแอปเสริมพลัง)

“เร็ว ริว! ใช้ยันต์เลย!”

[ริว](ปักยันต์ลงพื้น)

“ท่านวิญญาณแห่งสัจจะ… จงสลายมารเงาให้สิ้น! ผนึก!!”

(เสียงแสงระเบิด เงาดำกรีดร้องแล้วหายไป)

[ฉาก 4] ห้องดนตรี — ปลดปล่อย

(ห้องดนตรียังคงมืดสลัว แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ค่อยๆลับขอบฟ้า เสียงแอร์เก่าๆ ทำงานอยูเงียบๆ)

[มิโอะ](เสียงเศร้าเล็กน้อย)

"วิญญาณผู้หญิงคนนั้น...เธอเศร้ามากเลยสินะ"

[ ริว]"ใช่... เหมือนกับบทเพลงที่เธอเล่น"

[อาคาเนะ]"แล้วเราจะช่วยเธอได้ยังไงล่ะ? "

[มิโอะ]"นั้นสิ จะให้ฉันร่ายคาถาบทไหนดี? คาถาปลดปล่อยวิญญาณ? หรือคาถาพาไปสู่ภพภูมิที่ดี?"

[ริกะ]"ไม่ใช่แค่คาถา... บางครั้งวิญญาณก็แค่ต้องการใครสักคน... ที่เข้าใจ"

[มิโอะ](เงยหน้ามองริวด้วยแววตาเป็นประกาย)

"เข้าใจเหรอ? งั้นเราจะทำยังไง? ต้องพูดคุยกับเธอ? นายคุยกับผีได้ไม่ใช่เหรอ?"

[ริว](ลังเลเล็กน้อย)

"ฉัน... สื่อสารได้แค่ความรู้สึก... ไม่ใช่คำพูด"

[มิโอะ](ฉุกคิดอะไรบางอย่าง) "งั้น... ต้องใช้ภาษาที่เข้าใจกันได้! ภาษาที่บอกเล่าความรู้สึก! ภาษาที่มาจากใจ!"

(มิโอะหันไปมองเปียโน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ)

[มิโอะ] "ใช่แล้ว! ดนตรี! ดนตรีคือภาษาที่ไร้พรมแดน! ริว! นายเล่นเปียโนเป็นไหม?"

[ริว] (ส่ายหน้าช้าๆ) "ไม่... ฉันถนัดเรื่องยันต์มากกว่า"

[มิโอะ] "โอเค! งั้นฉันเล่นเอง!"

(มิโอะยิ้มกว้าง ก่อนจะวางนิ้วลงบนคีย์บอร์ดเปียโนอย่างมั่นใจ แล้วเริ่มบรรเลงบทเพลง... ที่ฟังดูประหลาดพิลึกพิสดาร ไม่มีท่วงทำนองที่ชัดเจน ราวกับเสียงแมวร้องผสมเสียงถ้วยชามตกแตก ผสมกับเสียงอะไรบางอย่างที่เหมือนคนกำลังเดินชนโอ่งมังกร)

[ทุกคน] (ขมวดคิ้วแน่น หน้าตาดูทรมานเล็กน้อย เอามืออุดหูข้างหนึ่ง)

[โคทาโร่] "...นี่คือ... ดนตรี? หรือว่า... สัญญาณเตือนภัยโจมตีจากนอกโลก?"

[มิโอะ] (เล่นไปยิ้มไป แกว่งหัวตามจังหวะ)

"แน่นอนสิ! นี่คือเพลงที่ฉันแต่งเอง! ชื่อเพลงว่า 'ความเศร้าของวิญญาณที่อยากมีเพื่อน... และหลุดมาจากวงโยธวาทิต' ไงล่ะ! เพราะไหมล่ะ!?"

(ริวหันไปมองรอบๆ ห้อง เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานของ 'เงา' เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนจะปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งเล็กน้อย เธอไม่ได้ดูโกรธ แต่ดูสับสนและงุนงงกับเสียงเปียโนของมิโอะ จนเหมือนจะลอยหนีออกไปทางหน้าต่างแทน)

[ริว] (คิดในใจ) ไม่น่าจะใช่วิธีนี้... เขาคงอยากได้ยินเพลงปลอบใจ... ไม่ใช่เพลงไล่วิญญาณ...

(ริวถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเมษา)

[ริว] "ขอฉันลองดู"

[มิโอะ] (หยุดเล่นทันที ตาโต) "นายจะเล่นเหรอฮารุโตะ!? นายบอกว่านายเล่นไม่เป็นนี่นา! อย่าบอกนะว่านายซุ่มซ่ามแกล้งทำเป็นเล่นไม่เป็น!?"

[ริว] "ไม่เป็นไร... ฉันจะลองใช้... 'อาคมแห่งเสียง'"

(มิโอะลุกขึ้นยืนเพื่อให้ริวนั่งลง ริววางมือลงบนคีย์บอร์ด ดวงตาของเขาสื่อถึงความมุ่งมั่น เขาหลับตาลงเล็กน้อย พลังงานบางอย่างเริ่มแผ่ออกมาจากปลายนิ้วของเขา)

[ริว] (ค่อยๆ กดคีย์บอร์ดเปียโนช้าๆ เป็นท่วงทำนองที่เรียบง่าย แต่ไพเราะและเปี่ยมด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยผสมผสานกับความเข้าใจ เสียงเพลงราวกับกระซิบข้างหู ปลอบประโลมจิตใจ)

(ทันทีที่เสียงเพลงของริวบรรเลงขึ้น เงาของเด็กผู้หญิงก็ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งอย่างชัดเจน เธอไม่ได้นั่งอยู่หน้าเปียโน แต่ยืนอยู่ข้างๆ ริวมองมาที่ปลายนิ้วของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและรอยยิ้มจางๆ)

[มิโอะ] (น้ำตาคลอเบ้า) "เพราะจังเลย... ฮึก... มันคือเพลงอะไรเหรอริว?"

[ริว] (ยังคงบรรเลงเพลงต่อไป) "เพลงที่... สะท้อนความรู้สึกของเขา... 'ความเสียใจที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่รัก... และความหวังที่ยังมี'"

(เงาของเด็กผู้หญิงเริ่มโปร่งใสขึ้นเรื่อยๆ เธอยกมือขึ้นสัมผัสคีย์เปียโนที่ริวกำลังเล่นอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังร่วมบรรเลงเพลงนั้นด้วยกัน ก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะกว้างขึ้นเรื่อยๆ)

[มิโอะ] "เธอ... เธอกำลังยิ้ม... สวยมากเลยริว!"

(เงาของเด็กผู้หญิงค่อยๆ สลายหายไปในอากาศอย่างสมบูรณ์ ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกเบาโล่งและความสงบเงียบในห้องดนตรี เสียงเปียโนของริวค่อยๆ แผ่วลงจนหยุดไป)

[ริว] (ลืมตาขึ้น) "เขาไปแล้ว... ไปสู่ที่ที่สงบสุข"

[มิโอะ] (ยิ้มกว้างทั้งน้ำตา) "ไปสู่ที่ที่ดีแล้ว... สุดยอดไปเลยริว! นายช่วยเธอได้จริงๆ ด้วย! นายเป็นหมอผีที่เจ๋งที่สุดในโลก... แถมยังเล่นเปียโนได้เพราะกว่าฉันตั้งเยอะ!" (มิโอะกระโดดกอดริวแน่นอย่างลืมตัวอีกครั้ง)

[ริว] (ตัวแข็งทื่อ หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม) "เอ่อ... ไม่เป็นไร... ปล่อยได้แล้ว..."

[มิโอะ] (ผละออก) "นี่แหละคือภารกิจแรกของชมรมเรา! ประสบความสำเร็จ! ทีนี้เราก็เหลือแค่... ทำให้ชมรมของเรามีคนรู้จักแล้วก็... จะได้ช่วยปราบผี!" (มิโอะยิ้มกว้างและหันไปมองรอบๆ อย่างมีความหวัง)

[ริว] (คิดในใจ) แค่ภารกิจแรกก็วุ่นวายขนาดนี้... แถมยังโดนกอดไปสองรอบ... แล้วภารกิจตามล่า 'โอโอนิ' ของฉัน... จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย... ฉันอยากกลับบ้านไปร่ายยันต์เงียบๆ แล้ว...

ฉากที่ 5: ความจริงอีกด้าน

โคทาโร่: (ดูภาพกล้อง)

“ภาพสุดท้าย… หลังตู้โน้ต… มีเงาดำอีกเงานึง…”

ริว: (จ้องภาพ)

“…โอโอนิ… มันกำลังดูเราอยู่…”

(เสียงเปียโนดังขึ้นอีกคีย์เดียว ตัดจบ)

[หน้าโรงเรียน – เช้าวันจันทร์]

(หลังจากเหตุการณ์ในห้องดนตรี ชื่อเสียงของชมรมลี้ลับก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน… บ้างก็ลือว่าเป็นนักปราบผี บ้างก็ว่าเป็นนักแสดงจัดฉาก แต่ที่แน่ ๆ คือ พวกเขากำลังกลายเป็นข่าวลือเสียเอง)

(มิโอะกำลังติดโปสเตอร์หน้าโรงเรียน)

มิโอะ (สดใส):

“ใครเจอเรื่องลี้ลับ ผีหลอน หรือเสียงแปลก ๆ แวะมาหาชมรมเราได้นะคะ! รับเคสฟรี ไม่คิดค่าผนึก!”

ยูโตะ (ยืนพิงเสา พูดเบา ๆ):

“นี่ยังกับเป็นเอเยนซี่ล่าผีไปแล้ว…”

อาคาเนะ: (เดินถือขนมปัง)

“มีเรื่องแปลกก็ต้องช่วยกันสิ นี่แหละชมรมของเรา!”

ริกะ: (แอบหลบหลังมิโอะ)

“มะ…มีคนในห้องศิลป์พูดว่า… ตอนวาดภาพ เหมือนถูกใครจ้อง… จ้องแรงมากด้วย…”

โคทาโร่: (ยกกล้องขึ้นทันที)

“ห้องศิลป์เหรอ… ได้กลิ่นเรื่องแล้วล่ะ”

⸻

[ ห้องศิลป์ – ตอนเย็น ]

(ห้องเงียบ แสงอาทิตย์ส่องเข้าผ่านหน้าต่าง ผ้าใบตั้งเรียงราย กลิ่นสีคลุ้ง)

มิโอะ:

“ที่นี่ดูไม่เหมือนมีผีนะ… แต่บรรยากาศก็ขลังดีแฮะ”

อาคาเนะ:

“จะว่าไปก็รู้สึกเย็น ๆ แปลก ๆ แฮะ… หรือเพราะสีทาบนพื้นนี่ล่ะ?”

ริกะ: (เสียงสั่น ๆ)

“ตรงนั้น… มุมห้องนั่น… ฉันเห็นเธออีกแล้ว… นั่งวาดรูป… แต่… ใช้เลือดแทนสีน้ำ…!”

โคทาโร่: (ถ่ายภาพทันที)

“ภาพในกล้อง… มีเงาผู้หญิงปรากฏที่มุม… ทั้งที่ไม่มีใครอยู่เลย…”

ยูโตะ: (เดินสำรวจผนัง)

“มีรอยวงผนึกจาง ๆ อยู่ใต้ตู้เก็บของ… เป็นวงที่ใช้สะท้อน ‘ความปรารถนา’ ของผู้วาด”

ริว: (ก้มลงดู)

“…แต่ถูกเขียนผิดแบบจงใจ มันเลย ‘บิดเบือน’ เจตนาเป็นพลังหลอน…”

มิโอะ: (พลิกแฟ้ม)

“นักเรียนชื่อ ‘มิกิ’ เคยใช้ห้องนี้เมื่อสามปีก่อน แล้วหายตัวไป… เหลือไว้แค่ภาพสุดท้ายที่ไม่เสร็จ…”

⸻

[ ภาพเคลื่อนไหว – การปรากฏของวิญญาณ ]

(ภาพวาดเก่าเริ่มเปล่งแสง เงาของหญิงสาวนั่งวาดรูปค่อย ๆ ปรากฏ)

มิกิ (เสียงก้องเบา ๆ):

“อย่ามาขวาง… เขาจะหันมามองฉัน… ฉันแค่ต้องวาดให้เสร็จ… แล้วเขาจะเห็นฉัน…”

ยูโตะ:

“เธอจมอยู่ในอารมณ์หลงใหล… ความปรารถนาแปรเปลี่ยนเป็นวงผนึกต้องสาป…”

อาคาเนะ:

“หมายความว่า ถ้าเธอยังวาดไม่จบ พลังนั้นก็จะไม่จบด้วย!?”

โคทาโร่:

“ในกล้อง… คนในภาพที่เธอวาด… หันมายิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ… ทั้งที่ในความจริงเขาไม่เคยมองเธอเลย…”

⸻

[ การปะทะกับมิกิ ]

(แสงในห้องกระพริบ ภาพวาดพ่นสีเลือดทะลัก เงาของมิกิลอยขึ้นกลางห้อง ผ้ากันเปื้อนเปรอะสีแดง ตาโบ๋เป็นเงาดำ)

มิกิ (เสียงเย็นเยือก):

“อย่าแตะภาพของฉัน! อย่ามองเขาแทนฉัน! เขาคือของฉัน…!”

ริกะ:

“ว๊ากกก! เธอมองมาที่ฉัน! ตะ…ตะ…ตาผิดที่ผิดทางเลย!”

อาคาเนะ: (ยืนบังริกะ)

“พูดจาแบบนี้… อยากโดนขวานมั้ย! เดี๋ยวให้ความรักแบบปัง ๆ!”

มิกิ: (เสียงกรีดร้อง)

“ออกไป! อย่าเข้ามา! อย่าลบภาพของฉัน!”

ยูโตะ:

“เธอกำลังสับสนว่าใครคือศัตรู… อารมณ์เธอผูกติดกับภาพจนหลุดควบคุม!”

โคทาโร่: (ยืนถ่ายภาพนิ่ง ๆ)

“ได้ภาพ… หน้าชัด ตาเลือด ไว้ใช้เป็นปกตอนพิเศษ…”

ริว: (วาดยันต์กลางอากาศ)

“ต้องใช้ยันต์หยุดพลังสะท้อน! อาคาเนะ! เบี่ยงความสนใจเธอ!”

อาคาเนะ:

“ได้เลย! เฮ้ยยย มิกิ! ระบายสีผิดเฉดนั่นมันไม่แมตช์นะ! ศิลปะพลาดแรง!”

มิกิ: (กรี๊ดแล้วพุ่งเข้าใส่อาคาเนะ ผลักเธอล้มกระแทกโต๊ะ)

มิโอะ:

“อาคาเนะ! เป็นอะไรมากมั้ย!?”

อาคาเนะ: (กัดฟัน ลูบหลัง)

“ไม่ตาย แค่เจ็บตูด… อย่าให้ฉันได้ยืน! จะสั่งสอนผีเลยคอยดู!”

ยูโตะ:

“ริว ตอนนี้!”

ริว:

“ยันต์ ‘ปลุกสติ’! ผนึกจิต ณ จุดมุ่งหมาย! ปลดพันธะแห่งภาพลวงตา!”

(ยันต์แปะบนผืนผ้าใบ แสงพุ่งเป็นวง เงามิกิหยุดนิ่ง กลับกลายเป็นร่างหญิงสาวที่เศร้า)

มิกิ (เสียงอ่อนลง):

“…ขอโทษ… ฉัน…แค่…อยากให้เขาเห็น…”

⸻

[ ความทรงจำของมิกิ ]

(ฉากย้อนอดีตแบบหม่นหมอง)

“ในอดีต มิกิเป็นเด็กหญิงเงียบ ๆ ที่หลงรักรุ่นพี่ชมรมศิลปะ เธอวาดเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันหนึ่ง… เขาบอกว่า ‘ชอบคนอื่น’…”

เสียงมิกิ (เศร้า):

“ฉันไม่เข้าใจ… ฉันวาดเขาทุกวัน ทำไมเขาไม่เคยหันกลับมามองเลย…”

ภาพ: มิกิวาดภาพชายหนุ่มที่หันหลังให้ แล้วค่อย ๆ บิดเบี้ยว กลายเป็นภาพหันหน้าด้วยรอยยิ้มผิดรูป

เสียงมิกิ (แผ่วเบา):

“ถ้าเขาไม่หันมา… ฉันจะวาดให้เขาหันมาเอง… มองแค่ฉัน… ตลอดไป…”

⸻

[ การปลดปล่อย – “พู่กันสุดท้าย” ]

(ยูโตะส่งยันต์หมึกให้มิโอะ)

ยูโตะ:

“เธอมีสายตาเข้าใจใจคน… ลองใช้ ‘หมึกแห่งการยอมรับ’ นี้ วางลงบนภาพสิ…”

มิโอะ: (ก้าวไปใกล้ผืนผ้าใบ)

“มิกิ… เขาไม่เคยหันมามองก็จริง… แต่มีคนที่มองเธอเสมอ… อย่างภาพของเธอ…”

(แสงอ่อน ๆ กระจายออกจากภาพ เงามิกิค่อย ๆ ยิ้ม น้ำตาคลอ)

มิกิ (ยิ้มเศร้า):

“…ขอบคุณ… ที่เห็นฉันจริง ๆ…”

(ภาพชายหนุ่มในรูปเปลี่ยนเป็นภาพทุ่งดอกไม้ วิญญาณจางหายไปอย่างสงบ)

⸻

[ ความสัมพันธ์ในชมรม + เงาใหม่ ]

(ทุกคนนั่งพักกินขนมปังในห้องชมรม อาคาเนะนั่งทับเบาะรองตูด)

อาคาเนะ:

“โอ๊ย… ยังระบมไม่หายเลยนะ! ผีเดี๋ยวนี้ไม่รู้จักยั้งแรงเลยจริง ๆ!”

มิโอะ: (หัวเราะเบา ๆ)

“ถือว่ารับศีลผีไปละกัน…”

โคทาโร่: (หรี่ตา ยื่นภาพให้ดู)

“แต่ดูนี่สิ… รูปสุดท้าย… มีเงาบางอย่างซ้อนหลังพวกเราอีกแล้ว…”

ยูโตะ: (ขมวดคิ้ว)

“ภาพมันซ้อนแปลก ๆ ตรงมุมขวา… รูปเงาแบบนี้ เคยเห็นในแฟ้มของคุณปู่มาก่อน…”

ริว: (เสียงต่ำลง)

“โอโอนิ… มันเริ่ม ‘สนใจพวกเรา’ แล้วล่ะ…”

(เสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง เสียงแปรงวาดภาพขีดบนผ้าใบที่ไม่มีใครแตะ… )

เสียงประตูเปิดเบา ๆ

ครูใหญ่ (น้ำเสียงเรียบ):

“พวกเธอยังอยู่กันอีกเหรอ… เห็นข่าวลือว่าชมรมนี้ ‘ถนัดปราบวิญญาณ’ นี่นะ… หรือพูดให้ถูก ก็คือ ‘เรียก’ วิญญาณมากกว่าใช่ไหมล่ะ?”

(ทุกคนเงียบกริบ หันมองครูใหญ่)

มิโอะ: (ยิ้มแห้ง ๆ)

“เอ่อ… ชะ…ชมรมลี้ลับ… สนับสนุนการเรียนรู้นอกตำราไงคะ…”

ครูใหญ่: (ยิ้มมุมปาก เดินดูภาพที่แขวนอยู่ช้า ๆ)

“น่าสนใจดีนี่… วงผนึกแบบนี้… เมื่อก่อนฉันเองก็เคยเขียนเหมือนกัน… สมัยที่ยัง ‘ศึกษาว่าจิตมนุษย์เชื่อมโยงกับปีศาจได้ยังไง’…”

(ยูโตะชะงัก หันไปสบตาริว ทั้งคู่แววตาเคร่งเครียด)

ครูใหญ่: (หันกลับมาหาพวกชมรม)

“โอโอนิ… ไม่ได้เป็นแค่วิญญาณชั่วร้ายหรอกนะ… บางครั้ง มันก็แค่ ‘สะท้อน’ ความกลัวของมนุษย์อย่างซื่อตรง… และบางครั้ง… มันก็ยอมรับคำสั่งจากคนที่ ‘กล้า’ มากพอ…”

ยูโตะ: (เบา ๆ)

“เขารู้เรื่องโอโอนิแน่นอน… หรือว่า…”

ครูใหญ่: (เดินไปหน้าประตู หันมายิ้มบาง ๆ)

“พวกเธอนี่น่าสนใจดีจริง ๆ… ระวังไว้นะ… บางครั้ง สิ่งที่เราคิดว่าเป็น ‘ผี’ อาจจะเป็น ‘เงาของตัวเราเอง’ ก็ได้…”

(ครูใหญ่เดินจากไป เสียงรองเท้ากระทบพื้นค่อย ๆ หายไป ทิ้งความเงียบระคนเยือกเย็นไว้ในห้อง)

มิโอะ: (กลืนน้ำลาย)

“ใครจะกล้าขอลายเซ็นเขาล่ะตอนนี้…”

อาคาเนะ: "นั่นสิ"

[ บรรยากาศของโรงเรียน ]

“เมื่อวิญญาณเริ่มทิ้งร่องรอย และผู้ที่เคยสัมผัสกับพลังของโอโอนิปรากฏตัวในโรงเรียน… การเล่นกับความกลัวก็ไม่ใช่แค่เรื่องของเด็กอีกต่อไป… ในมุมมืดของโรงเรียนที่ไม่มีใครกล้าเดินผ่าน — กำลังมีบางสิ่งฟื้นคืนจากอดีต… และรอวัน ‘ปลุก’ สิ่งที่หลับใหลอยู่…”

“และในขณะที่ชมรมกำลังไขปริศนาใหม่… ใครบางคนในโรงเรียน อาจไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป…”

(ตัดภาพเป็นเงาในกระจกห้องพยาบาลที่เคลื่อนไหวช้ากว่าต้นฉบับ… ก่อนจะค่อย ๆ กลืนหายไปในความมืด)

⸻

[ หน้าห้องพยาบาล – เย็นวันพุธ ]

(ริกะเดินก้มหน้าออกจากห้องพยาบาล ถือผ้าพันแผลไว้ในมือ)

ริกะ: (พูดเบา ๆ กับตัวเอง)

“ไม่อยากเข้าห้องนั้นเลย… กลิ่นยาเหมือนกลิ่น…เลือดเก่า… แล้วกระจกนั่นก็…”

(เงาในกระจกด้านหลังเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย — แต่ริกะไม่ได้หันกลับไปมอง)

⸻

[ ห้องชมรมลี้ลับ – วันพฤหัสบดี ]

มิโอะ:

“มีข่าวลือใหม่อีกแล้ว! ห้องพยาบาล… กระจกบานใหญ่ข้างเตียงมันสะท้อน ‘เงาที่ไม่ใช่ตัวเอง’ ได้!”

ยูโตะ: (เปิดแผนผังโรงเรียน)

“ตรงนั้นอยู่มุมอับพลังงาน… ถ้าโอโอนิใช้เป็นทางผ่าน… เราอาจเจอร่องรอยบางอย่าง”

โคทาโร่: (วางภาพถ่าย)

“อาทิตย์ก่อน ฉันแอบถ่ายตอนครูพยาบาลหลับ… ในกระจกมีเงาเด็กนักเรียนหญิงยืนมองนิ่ง ๆ… ทั้งที่ไม่มีใครอยู่”

อาคาเนะ:

“สรุปเราจะไปซุ่มดูตอนดึกอีกแล้วใช่ไหม? ใครจะไปนอนก่อนเตรียมผ้าห่มมาด้วยนะ!”

ริว:

“กระจกเป็นสื่อสะท้อนจิตโดยตรง… ถ้ามีผู้ตายที่ยังติดอยู่ใน ‘ภาพของตัวเอง’… อาจกำลังพยายามติดต่อ… หรือหลอกล่อ…”

(ทุกคนเงียบลง — สายตาหันไปมองริกะที่นั่งเงียบ)

ริกะ: (เสียงเบา)

“ฉันเห็นเธอในนั้น… ผู้หญิงในชุดนักเรียนเก่า… ร้องไห้อยู่หลังบานกระจก… แต่น้ำตาเธอ…ไหลย้อนกลับเข้าไปข้างใน…”

แฟ้มประวัติ: ครูใหญ่ – อาจารย์อิคุโตะ คุโรดะ

ตำแหน่ง: ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมคิโยเสะ

อายุ: 58 ปี

บุคลิก: สุภาพ เรียบง่าย พูดน้อยแต่ลึกซึ้ง รอยยิ้มของเขาไม่เคยถึงตา

จุดเด่น: ใส่นาฬิกาโบราณ พกปากกาหมึกซึมตลอดเวลา

⸻

คำพูดประจำตัว (ลึกลับ):

“อย่ากลัวเงาในกระจก… บางครั้ง มันคือสิ่งเดียวที่สะท้อนตัวตนแท้จริงของเธอ”