เสียงฝนร่วงหล่นจากฟากฟ้า ราวกับโลกกำลังร่ำไห้กับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินอยู่เพียงลำพังบนฟุตบาทสายเก่า

เฉินหลงไม่กางร่ม ไม่รีบเดินกลับบ้าน เขาปล่อยให้สายฝนซัดหน้า ปล่อยให้ความเย็นกัดผิวกาย

บางที...การเจ็บปวดภายนอกอาจเบาบางกว่าภายในก็ได้

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขาถูกตำหนิในที่ประชุม ทั้งที่งานที่ทำก็ตรงเวลา

ไม่มีใครปกป้อง ไม่มีใครถามไถ่ ทุกคนจ้องหาแต่จุดผิดราวกับเขาเป็นเครื่องจักรไร้หัวใจ

“งานกองเท่าภูเขา เงินเดือนเท่าหมา…”

“นี่ชีวิตคนจริง ๆ ใช่ไหม?”

เฉินหลงหัวเราะแห้ง ๆ กับตัวเอง พึมพำประโยคที่พูดออกมาเป็นพันครั้งในหัว

เหนื่อยล้าเกินกว่าจะโกรธ เกินกว่าจะร้องไห้

เขาไม่อยากพูด ไม่อยากอธิบาย ไม่อยากเรียกร้อง

เพราะรู้ว่า...ไม่มีใครสนใจอยู่ดี

ระหว่างทางกลับบ้าน เขาเลี้ยวเข้าซอยเล็กที่ไม่เคยเดินผ่านมาก่อน

ซอยนั้นเงียบสงบ มีร้านค้าร้างมากมายจนดูเหมือนเมืองลับแล

แต่มีร้านหนึ่งที่ยังเปิดไฟ และมีกลิ่นกระดาษเก่าลอยออกมาแตะปลายจมูก

“ร้านหนังสือมือสอง...” เฉินหลงพึมพำ

บานประตูไม้บานเล็กเปิดออกอย่างแผ่วเบา เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊ง

ไม่มีเสียงทัก ไม่มีพนักงาน ไม่มีแม้แต่เงาคน

ชั้นหนังสือสูงเรียงราย เงียบสงบจนราวกับกาลเวลาในร้านแห่งนี้หยุดนิ่ง

เฉินหลงเดินไปเรื่อย ๆ ราวกับมีอะไรบางอย่างดึงดูด

จนเขาหยุดลงตรงโต๊ะไม้ตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางร้าน

มีหนังสือเล่มเดียววางอยู่บนโต๊ะนั้น หน้าปกสีดำสนิท ด้านหน้าสลักอักษรโบราณสีทองว่า

《บันทึกเทพเซียน : ข้านี่หรือผู้เป็นอมตะ》

เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยความสงสัย

พลิกหน้ากระดาษด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะหลุดปากบ่นแบบไม่ทันคิด

“ชื่อเรื่องก็เกินจริง เนื้อหาก็มั่ว อ่านไม่รู้เรื่อง

นักเขียนคิดได้ยังไงวะ…แบบนี้ไม่ควรตีพิมพ์ด้วยซ้ำ”

คำพูดธรรมดา...ที่กลับกลายเป็นกุญแจเปิดประตูโชคชะตา

ฟึ่บ...

ทันใดนั้นเอง หน้าหนังสือส่องแสงเรืองรอง ลมแรงปะทะในร้านที่ควรจะปิดทึบ

ตัวอักษรในหนังสือเปล่งประกายสีทอง พุ่งออกมาพันรอบมือของเฉินหลง

“เฮ้ย!? อะไรวะเนี่ย! ปล่อย! ปล่อยสิ!!”

เขาตกใจสุดขีด พยายามดึงมือออกแต่กลับถูกดูดลึกเข้าไป

บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนเป็นมิติสีดำว่างเปล่า

ลมหายใจของเขาถูกกลืน ความรู้สึกเย็นจัดแล่นเข้าทุกเส้นประสาท

📢 [ระบบ: ยืนยันคำวิจารณ์ของผู้ใช้]

[เปิดใช้งานโปรแกรม: การพิสูจน์ด้วยโชคชะตา]

[กำลังเชื่อมต่อมิติเซียน...ดำเนินการ 100%]

เสียงเย็นชาแต่มีพลังบางอย่างก้องอยู่ในหัว

“ถ้าคิดว่าไม่ได้เรื่อง เช่นนั้น...เจ้าก็ลองเขียนเรื่องของตนเองขึ้นใหม่สิ”

ในเสี้ยววินาทีต่อมา แสงสีทองแตกกระจายราวกับดาวหมื่นดวงระเบิดพร้อมกัน

ร่างของเฉินหลงร่วงหล่นสู่ความเวิ้งว้างไร้จุดสิ้นสุด

ก่อนที่ทุกสิ่งจะดับลง เหลือเพียงเงา เสียง และเสียงเต้นหัวใจของตัวเอง

กลิ่นหอมของกลีบดอกไม้ป่าลอยอ่อน ๆ เข้าจมูก ละมุนจางราวกับภาพฝัน

เฉินหลงลืมตาขึ้นช้า ๆ เปลือกตาหนักอึ้ง ร่างกายยังชาเหมือนเพิ่งถูกปลุกจากการหลับใหลนานนับพันปี

เขากะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะมองเห็นเพดานไม้เก่าแก่ และม่านขาวเบาบางที่พลิ้วตามลมอ่อน

“ที่นี่...ไม่ใช่โลกเดิม…”

เฉินหลงยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความงุนงง

เขาอยู่ในห้องเรียบง่ายหลังหนึ่ง โครงไม้ ผ้าปูเตียงสีซีด ผนังทำจากดินอัดผสมไม้ไผ่

หน้าต่างเปิดออกสู่ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ มีภูเขาเบื้องหลังตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าใสที่เขาไม่เคยเห็นในโลกของตนมาก่อน

"มัน…งดงามเกินไป" เฉินหลงพึมพำ รู้สึกไม่คุ้นชินกับความสงบเช่นนี้

ทันใดนั้น เสียงทุ้มเย็นจากในหัวก็ดังขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

━━━━━━━━━━━━━━━━

📢[ระบบ: ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งเซียน]

[สถานะผู้ใช้: เฉินหลง – ผู้ถูกคัดเลือกจากมิติโบราณ]

[ข้อกำหนดระบบ: ห้ามเปิดเผยการมีอยู่ของระบบ ไม่เช่นนั้นจะถูกลงทัณฑ์]

━━━━━━━━━━━━━━━━

เฉินหลงขมวดคิ้ว “นี่มันอะไรกัน… นี่ฉันฝันอยู่เหรอ? หรือว่าตายแล้วจริง ๆ...”

━━━━━━━━━━━━━━━━

📢[ระบบ: นี่คือโลกแห่งเซียน ที่ซึ่งการฝึกฝนสามารถเปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นอมตะได้]

[เป้าหมายของคุณคือ...เอาชีวิตรอด และ…]

[...…พัฒนาเป็นผู้ฝึกตนระดับสูงสุดของโลกนี้]

━━━━━━━━━━━━━━━━

“ฝึกตน...? เป็นอมตะ...? แบบนิยายแฟนตาซีที่ชอบอ่านน่ะเหรอ?”

เฉินหลงหัวเราะแห้ง ๆ กับตัวเอง แต่ในหัวกลับเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็ว

เขาเคยอ่านนิยายแนวนี้มาหลายสิบเรื่อง

โลกที่เต็มไปด้วยผู้ฝึกยุทธ์ สำนักต่าง ๆ เทพ มาร ปีศาจ และด่านพลังนับไม่ถ้วน

แต่แล้ว ประตูไม้ก็เปิดออก...

เสียงฝีเท้าเบาและมั่นคงดังเข้ามา ชายหนุ่มในชุดคลุมสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าภูมิฐาน ใบหน้าคมคาย ดวงตาคมดุแต่แฝงความสุขุมเฉียบแหลม

เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูอายุราวยี่สิบปลาย ๆ สูงโปร่ง ผมดำขลับรวบด้วยเชือกเส้นเดียว

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ?”

เฉินหลงชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง ไม่ใช่แค่เพราะรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายที่สะดุดใจ แต่เพราะหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะทันทีที่สบตา

“ข้า...ข้าอยู่ที่ไหน?”

ชายผู้นั้นยิ้มน้อย ๆ “ที่นี่คือเมืองซือชิง เจ้าสลบอยู่หน้าปากทางภูเขาฝั่งเหนือ ข้าเห็นเจ้าบาดเจ็บจึงพากลับมา”

“ขอบคุณ…ท่านชื่ออะไรหรือ?”

“ข้าชื่อลี่เจียง”

ชื่อที่เปล่งออกมานั้นเรียบง่าย ทว่ากลับก้องในหัวเฉินหลงราวกับเสียงกระดิ่งในลมฤดูหนาว

ลี่เจียง...ชายผู้นี้ช่างสง่างาม ดวงตาของเขาดูเหมือนจะเห็นทะลุทุกสิ่ง แต่ในแววตานั้น...อบอุ่นจนแทบทำให้เฉินหลงอยากจะร้องไห้

เขาไม่เคยมีใครถามด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ ไม่เคยมีใครมองเขาอย่างอ่อนโยนเช่นนี้มาก่อน

ก่อนที่เฉินหลงจะทันพูดอะไร ลี่เจียงยื่นชามน้ำอุ่นมาให้

“เจ้าดื่มเสียก่อน แล้วค่อยบอกข้าว่าเจ้าเป็นใคร มาจากไหน”

“โลกแห่งนี้ไม่ได้ปลอดภัยนัก โดยเฉพาะกับคนที่ไม่มีพลังฝึกตน”

เฉินหลงกำชับใจตัวเองทันที "ระบบห้ามเปิดเผยเด็ดขาด..."

เขาก้มหน้า รับชามนั้นไว้ พลางตอบเบา ๆ

“ข้า…จำอะไรไม่ได้เลย”

𓊈🖋...❤ ท้ายบท𓊉

ฟื้นตื่นกลางแดนลี้ลับไร้คนรู้

โลกที่ไม่ใช่ของข้า แต่ข้ากลับต้องมีชีวิต

เสียงหนึ่งในหัวชี้ทาง แม้ไม่เข้าใจ

และชายผู้มีรอยยิ้มอบอุ่น…กลับมองข้าด้วยสายตาที่ข้าไม่เคยได้รับ

หัวใจดวงหนึ่งเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ความรู้สึกบางอย่างเริ่มแตกหน่อ แม้ยังไม่ทันรู้จักกันดี

โลกแห่งเซียนอาจโหดร้าย แต่ในวันที่ข้าตื่นจากฝันร้าย

กลับพบว่า…มีคนหนึ่งที่ทำให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

เฉินหลงยืนอยู่หน้ากระจกไม้บานหนึ่งที่ลี่เจียงพาเขามาในเรือนพักรับรองของตระกูลลี่

หลังจากพักฟื้นอยู่สองวัน เขาก็เริ่มรู้แล้วว่าโลกนี้ไม่ใช่ฝัน...

เขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ไม่มีตึก ไม่มีอินเทอร์เน็ต

มีเพียงผู้ฝึกยุทธ์ สำนัก ฝูงสัตว์อสูร และพลังลี้ลับที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“เฉินหลง เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าจะออกไปข้างนอกกับข้าในวันนี้?”

เสียงของลี่เจียงดังขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่น

เฉินหลงหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตเขา เขาเป็นคนที่สุขุมและเย็นชาในแววตา

แต่เมื่อพูดกับเฉินหลง น้ำเสียงกลับเปลี่ยนเป็นอบอุ่นอย่างประหลาด

 “ข้าแน่ใจ”

“ข้าไม่อยากนั่งอยู่เฉย ๆ …ข้าอยากหาคำตอบเกี่ยวกับที่นี่ และตัวข้าเอง”

━━━━━━━━━━━━━━━━━

📢[ระบบ: การตัดสินใจได้รับการยืนยัน เปิดภารกิจเบื้องต้น]

[ภารกิจแรก: สำรวจเมืองซือชิง และเรียนรู้โครงสร้างโลกเซียน]

[รางวัล: เพิ่มความเข้าใจต่อพลังปราณ + ค่าความสัมพันธ์กับลี่เจียง +10]

━━━━━━━━━━━━━━━━━

เฉินหลงสะดุ้งเล็กน้อยในใจกับเสียงระบบ

แม้ภายนอกจะนิ่งสงบ แต่หัวใจกลับเต้นแรงทุกครั้งที่ระบบแจ้งเกี่ยวกับ “ความสัมพันธ์”

เขาไม่ได้เข้าใจนักว่า +10 หมายถึงอะไร

แต่พอเห็นลี่เจียงมองมายิ้มบาง ๆ มุมปาก ก็รู้สึกหน้าเริ่มร้อนขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ

 เมืองซือชิง

เมืองซือชิงไม่ใหญ่นัก แต่มีพลังปราณหนาแน่น บรรยากาศดูสงบและลึกลับ

ผู้คนส่วนมากเป็นผู้ฝึกตนระดับต่ำจนถึงกลาง ต่างสวมชุดคลุมยาวสีเรียบ

แต่ละคนพกดาบ ฝัก มีอาคมสลักไว้ หรือไม่ก็อาวุธล้ำค่า

เฉินหลงรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในนิยายที่เคยอ่าน

แม้จะรู้ว่าเขาไม่มีพลัง ไม่มีพื้นฐานใด ๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกด้อย... เพราะเขามีระบบอยู่กับตัว

ลี่เจียงพาเขาเดินชมแหล่งค้าขายโอสถ สมุนไพร อาวุธ ไปจนถึงหอประลอง

แต่สิ่งที่สะดุดสายตาที่สุด...คือแผ่นป้ายหน้าศาลากลางเมือง ที่มีตัวอักษรเขียนด้วยเลือดสีแดงสด

“สำนักชิงหยุนเปิดรับศิษย์ใหม่ ผู้ใดฝ่าด่านหินวัดใจสำเร็จ จะได้เข้าสำนักขั้นสูงแห่งหนึ่งในห้าของแผ่นดิน!”

เฉินหลงยืนอ่าน พลางหันไปถาม

 “ด่านหินวัดใจคืออะไร?”

ลี่เจียงตอบเรียบ ๆ “มันคือด่านทดสอบพลังจิตและสภาพจิตใจ วัดว่าเจ้าคู่ควรจะเป็นผู้ฝึกตนหรือไม่”

“คนธรรมดาจะถูกปฏิเสธโดยอัตโนมัติ บ้างก็สติแตก... บ้างก็ตาย”

เฉินหลงเม้มปากแน่น

“แต่ข้าจะลอง…ข้าอยากรู้ว่าข้ามีค่าพอจะอยู่ในโลกนี้หรือไม่”

ลี่เจียงไม่ตอบ เพียงแต่มองเขานิ่ง

ในแววตานั้น…ไม่ใช่ความห่วงใยธรรมดา

มันเหมือนการประเมิน…แต่ก็ปนความอ่อนโยนบางอย่างที่เฉินหลงไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน

 ด่านหินวัดใจ

ภายในลานหินศักดิ์สิทธิ์ เฉินหลงยืนอยู่เบื้องหน้าก้อนหินสีเทาขนาดใหญ่

ผู้ฝึกตนจำนวนหนึ่งมุงดูจากรอบข้าง ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไม่หยุด

 “เจ้าหนุ่มคนนั้นไม่รู้รึว่าไม่มีพลังปราณแล้วจะมาทำไม?”

“แม้แต่พลังพื้นฐานก็ไม่มี เห็นทีจะถูกกลืนสติไปแน่…”

เฉินหลงก้าวไปวางฝ่ามือลงบนหิน…

ในวินาทีนั้น โลกทั้งใบเปลี่ยนสี

เขาไม่ได้ยืนอยู่ที่นั่นอีกต่อไป

เขาเห็นภาพตัวเอง…นั่งคนเดียวในห้องทำงานเก่าในโลกเดิม ถูกหัวหน้าเหยียบย่ำ

เห็นตัวเองร้องไห้คนเดียวในวันเกิด

เห็นใบหน้าที่สะท้อนในกระจก อ่อนแอ ไร้ค่า ไร้พลัง

"ข้าไม่มีค่าเลย…"

เสียงสะท้อนหัวใจดังขึ้น

แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เสียงหนึ่งจากในหัวดังขึ้นอีกครั้งอย่างเฉียบขาด

━━━━━━━━━━━━━━━━━━

📢[ระบบ: ประเมินเสร็จสิ้น สภาพจิตใจ: แข็งแกร่งผิดปกติ]

[จิตใจอดทนจากชีวิตจริงระดับสูง ผ่านด่าน!]

━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เสียงระเบิดเบา ๆ ดังขึ้นจากก้อนหิน

ลำแสงสีทองพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า และทุกคนในลานหินหันมามองเขาพร้อมกัน

 “ผ่าน...ด่านวัดใจ?!”

แม้แต่ลี่เจียงเองยังขมวดคิ้ว

“เขา…ไม่ได้มีพลังฝึกตน แต่กลับผ่านด่านวัดใจของสำนักชิงหยุน?”

“ข้า...จะไม่ยอมให้ตัวเองไร้ค่าอีกต่อไป” เฉินหลงยืนนิ่ง พึมพำในใจ

𓊈🖋️❤... ท้ายบท𓊉

เมืองใหม่…โลกใหม่ แต่ความเจ็บในใจก็ยังไม่จาง

บางทีด่านที่ยากที่สุด…ไม่ใช่หินศักดิ์สิทธิ์

แต่เป็นจิตใจของตัวเอง ที่ต้องยอมรับว่าเคย “แพ้” มาแล้ว

 แต่เฉินหลง…

ชายผู้ถูกกลืนเข้าหนังสือที่เขาวิจารณ์ว่า “ไม่ได้เรื่อง”

กำลังเขียนเรื่องราวของตนเองใหม่ด้วยปลายทางที่ไม่มีใครรู้

และเขา…อาจไม่ได้เดินลำพังในเรื่องราวนี้อีกต่อไป

เพราะในดวงตาของชายผู้หนึ่งที่มองเขาอยู่ มีเงาสะท้อนของเขาอยู่ในนั้นอย่างชัดเจน