ผม"ฮาทากิ"อายุ16ปี(พระเอกของเรื่อง) ผมหนีออกจากบ้านเพราะอะไรสักอย่างที่ผมจำไม่ได้ผมรู้แค่ว่าผมหนีออกมาจากพ่อแต่ก็ไม่รู้สาเหตุไม่รู้แรงจูงใจผมไม่มีเพื่อนเลยสักความทรงจำที่จำได้คือผมหนีออกจากพ่อและมาฟื้นที่โรงพยาบาลหนึ่งที่มีหมอคนนึงชื่อว่า "หมอมิกิ" เขาเปรียบเสมือนผู้ปกครองของผมเลยเขาบอกว่าเจอผมนอนสลบตรงสะพานลอยมีเลือดออกที่หัวและพาผมกลับมารักษาหมอบอกว่าอาจเพราะชนกับสิ่งของอะไรบางอย่างรุนแรงทำให้สมองเสื่อมและนับตั้งแต่เจอหมอจนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา2ปีครึ่งแล้วที่ผมอาศัยอยู่กับเขา เขาเองก็พยายามให้ผมรื้อฟื้นความทรงจำแต่ตลอด2ปีกลับไม่คืบหน้าเลยสักนิดแต่ถึงอย่างงั้นหมอก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ จนวันหนึ่งตอนที่ผมกำลังเดินลงมาจากบันไดหมอได้บอกว่า"นายสนใจเรียนรึปล่าวแม้ว่าจะไม่มีวุฒิแต่ฉันให้นายเข้าเรียนได้นะนายจะได้เจอสังคมใหม่ๆเพื่อนใหม่ๆนายไม่เคยมีเพื่อนเลยนะหน้าตายเบื่อโลกแบบนั้นเพื่อนไม่คบหรอก" ผมตอบว่า"ทำไมผมต้องไปล่ะผมขี้เกียจไปด้วยซ้ำ" หมอถอนหายใจและยิ้มออกมาและบอกว่า"นี่คือภาคบังคับนะ"ผมถอนหายใจทันทีเพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องเข้าไปเรียนผมไว้ใจหมอมากเลยผมรู้สึกอยู่ด้วยแล้วสบายใจสุดๆแต่ผมก็มีความลับที่บอกไม่ได้อยู่ล่ะนะ *ปัจจุบัน* ผมอยู่ที่หน้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในญี่ปุ่นมันมีชื่อว่า"โรงเรียน King school"ก็ค่อนข้างตรงตัวแค่ได้ยินชื่อก็รู้แล้วว่ามันเป็นยังไงแต่ผมก็ยังมีข้อสงสัยตรงที่ทำไมหมอมิกิจึงสามารถเอาผมเข้ามาเรียนได้กัน แถมห้องที่ผมอยู่ก็เป็นห้องAปี1ด้วยแม้ว่าผมจะไม่เคยเรียนผมก็พอรู้ระบบในโรงเรียนว่ามันเป็นยังไงเพราะหมอมิกิเล่าให้ฟังบ่อยๆและเมื่อเป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก ทำให้น้องปี1ต้องมานั่งฟังประธานกล่าวสุนทรพจน์สะยืดยาวสรุปสั้นๆได้ใจความก็คือขอให้มีความสุขกับโรงเรียนแห่งนี้ ตอนที่ผมได้เข้าห้องเข้ามาผมได้จองมุมหลังห้องเลนทันทีแต่ความโชคร้ายก็ได้มาถึงเมื่อนักเรียนที่ผมสังเกตุเห็นว่าฮอตในหมู่ผู้ชายดันมานั่งข้างผม ผมรู้ทันทีเลยว่าผมต้องโดนจับตาเป็นแน่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงสงบจิตได้อยู่เพราะเหมือนเธอเองก็ไม่สนใจผมเลย และเมื่ออาจารย์เข้ามาถึงก็ได้พูดยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน และอาจารย์ก็บอกว่า"อย่างที่พวกเธอรู้ดีว่าโรงเรียนแห่งนี้คือโรงเรียนชั้นนำและสาเหตุที่มันเป็นอย่างนั้นเพราะระบบที่นี่จะเป็นแบบปล่อยชัดเจนหากมีเรื่องในหมู่นักเรียนครูจะไม่ยุ่งเกี่ยวไดๆทั้งสิ้นเป็นได้มากสุดคือพยานเท่านั้นพวกเธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ที่เป็นโรวเรียนประจำและพวกเธอจะโดนเล่นงานอยู่เสมอเพราะนักเรียนห้องB C Dได้จ้องจะเล่นงานห้องพวกเธอเต็มที่เลยหล่ะและพวกเธอเองก็สามารถโต้กลับได้แต่ว่าครูขอเตือนไว้ก่อนหากห้องไดแพ้ในการแข่งชิงสอบห้องนั้นจะได้ขึ้นมาแทนเช่นหากเธอแพ้ห้องBห้องBขฃจะขึ้นมาห้องAและห้องAจะตกมาห้องBนี่เป็นกฎคร่าวๆในโรงเรียนแห่งนี้ ขอให้พวกเธอโชคดี" หลังจากครูพูดจบผมรู้ได้ทันทีเลยว่า"นี่ัมนไม่ธรรมดาแล้ว"

______________

จบตอนที่1 อย่างที่บอกว่านี่เป็นเรืองแรกโดยจะเป็นการเสนอพระเอกเล่าที่มาอะไรประมาณนั้นก่อนนะครับในตอนที่1มีอะไรที่คุณคิดว่ามันต้องปรับปรุงพิมพ์คอมเมนท์บอกได้นะครับผมรออ่านนะ

เมื่อผมฟังทั้งหมดที่ครูพูดครูบอกว่าตอนนี้คือคาบอิสระจะทำอะไรก็ตามสบายและครูก็เดินออกไปผมได้หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อมาเล่นแต่ผมก็สัมผัสได้ว่ามีคนมองจึงก้มหน้าขึ้นมาและมองเข้าด้วยหางตา ผมเห็นว่าเขาคือผู้ชายใส่แว่นผมเหลืองหน้าตาหล่อผิวขาวกำลังเดินมาทางสาวฮอตที่นั่งข้างผมผมรู้สึกว่ากดดันสุดๆจึงลุกออกจากที่นั่งและไปหาที่สงบๆอยู่กับตัวเองและผมได้ตั้งเป้าหมายไว้นั่นก็คือ"การทำตัวเป็นคนธรรมดา"ผมรู้ดีว่าผมนั้นแปลกจากทุกคนในโรงเรียนแห่งนี้แต่สุดท้ายผมก็ต้องเคลื่อนใหวอยู่ดีเพราะหลังจากที่ผมกลับเข้ามาในห้องเรียนจู่ๆหัวโจกจากห้องDก็โผล่มาและบอกว่าจะจัดการพวกห้องผมให้หมดพร้อมยิ้มเยาะเย้ยผมเห็นท่าทีแล้วค่อนข้างมั่นใจว่าคือคนที่ใช้กำลังได้อย่างโหดสุดๆและยังสอบผ่านเข้ามาได้ด้วยคงจะรับมือยากพอควรแต่ห้องผมกลับทำท่าทีนิ่งสงบผมรู้สึกแปลกใจอยู่พอควรที่ยังคงใจเย็นได้ จู่ๆคนหัวเหลืองในห้องผมคนนั้นก็ได้ออกมาพูดกับหัวโจกห้องDตอนนี้ห้องผมผู้นำคงเป็นหัวเหลืองคนนั้นสินะ เขาได้พูดสงครามจิตวิทยากันและได้ท้าดวลกันว่าหากใครแพ้ต้องยอมทำตามคนที่ชนะ1อย่างเป็นการดวลกัน1-1ผมก็กะจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรอยู่แล้ว เมื่อหัวโจกกลับไปคนหัวเหลืองบอกว่า"มาแนะนำตัวกันเถอะนะ"พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตรแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ทุกคนต่างแนะนำตัวจนมาถึงตาผม ทุกคนต่างแปลกใจที่ทำไมผมไม่แนะนำตัวความเป็นจริงแล้วผมกลัวการพูดคุยกับคนอื่นมันน่าอึดอัดสุดๆเลยแต่ทางคนหัวเหลืองกับไม่ว่าอะไรพูดออกมาว่า"ไม่เป็นไรๆ"พร้อมกับยิ้มแห้งๆ และแนะนำชื่อของเขาซึ่งเขาชื่อว่า "โคกะ"ดูเหมือนว่าโคกะจะเป็นศูนย์กลางห้องไปแล้วและดูเหมือนเขายังคงคอยจับมายังผมแต่ก็ถูกเสียงคนนึงในห้องเรียกโคกะให้หันไปมองซึ่งเขาคือผู้หญิงที่เป็นสมาชิกในห้องเธอมีชื่อว่า"โซระ"เธอถามโคกะว่าจะสูักับหัวโจกนั่นยังไงโคกะได้ยิ้มออกมาแล้วบอกว่า"ความลับน่ะ" พอถึงช่วงตกเย็นขณะที่ผมกำลังกลับไปยังหอผมก็ได้เจอหัวโจกห้องกำลังคุยกับลูกน้องว่าถ้าหากเขาชนะห้องผมจะใช้ผู้หญิงที่ฮอตที่สุดมาเป็นแฟนและเบื่อเมื่อใหร่ก็จะรุมทำร้ายเธอและบอกครูว่าคนข้างๆทำ ผมรู้ได้ทันทีว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างนึงเพื่อขัดขวางเขา ผมได้เดินออกไปตรวไปยังหอและพูดออกมาเบาๆว่า"แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่นอน"

......................

จบตอนที่2 เป็นการจบแบบค้างคา และมาคอยดูกันดีกว่าว่าพระเอกเราจะทำยังไงให้หัวโจกแพ้โดยที่เขาไม่เปิดเผยตัวตนกัน

ผมได้ทำการไปห้องนอนผมที่หอและได้นั่งคิดอะไรบางอย่างและงีบหลับลงเมื่อผมตื่นมาผมได้อาบน้ำแต่งตัวมุ่งหน้าสู่โรงเรียนแต่จู่ๆทาวโรงเรียนก็ได้บอกว่าจะทำการสอบคณิตศาสตร์ทันทีทั้งที่ยังไม่ได้เรียนผมไม่เคยเรียนคณิตมาก่อนแล้วต้องมาเรียนขั้นสูงทันทีเนี่ยนะไม่สมเหตุสมผลเลย แต่เมื่อผมเห็นโจทย์ ทั้งที่ไม่ได้เรียนแต่กลับรู้วิธีทำและทำได้ทั้งหมด ด้วยความที่ไม่อยากเด่นผมจึงอยากให้คะแนนสอบมันกลางๆและผมได้คำนวณในใจว่า"สมาชิกในห้องจากการคาดการณ์ตอนที่ยังใจเย็นอยู่ได้แม้จะโดนหาเรื่องและความคิดคำพูดน่าจะมีIqอยู่ที่145+เป็นส่วนใหญ่และถ้าหากคนIq145+ต้องมาทำจากความยากคาดว่าส่วนมากจะได้อยู่ที่8คะแนนเต็ม10จากการคาดการณ์"ผมจึงทำให้ได้8คะแนนเป๊ะและผบก็คือคนส่วนมากได้8คะแนนจริงๆตามที่คาดการณ์ไว้และเมื่อสอบเสร็จผมจึงเริ่มลงมือเอาจดหมายไปตั้งไว้ที่หัวโจกห้องDจะมาทุกวันซึ่งจดหมายนั้นเป็นจดหมายเกี่ยวกับการเชิญชวนโดยใส่ชื่อผู้เขียนว่า"โคกะ"ซึ่งด้านในจดหมายได้เขียนว่า"ถ้านายอยากใช้กำลังมากนักก็มา ณ สนามบาสตอนกลางคืนผมจะรอนะ"และเมื่อเลิกเรียนผมได้ไปแอบรออยู่ที่สนามบาสเป็นที่เรียบร้อยแล้วและใส่หน้ากากปิดหน้าไว้และเมื่อมันมาถึงมันก็เล่นสกปรกโดยการเอาลูกน้องมันมาด้วยผมเห็นก็ไม่ได้ว่าอะไรและเปลี่ยนโทนเสียงพร้อมพูดไปว่า"ต่อให้พวกนายจะรุมฉันเป็น10คนก็ฉนะฉันไม่ได้หรอก"หัวโจกเริ่มหัวเราะออกมาเพราะคิดว่าผมโม้และกระโจนกันเข้ามาพร้อมกัน6คนและผมก็พร้อมสู้อยู่แล้ว... *วันถัดมา*หัวโจกไม่มารุกรานห้องผมอีกเลยและกลัวโคกะไปแล้วโคกะก็รู้ว่ามีคนลงมือแทนแต่นักเรียนทั้งห้องคิดว่าโคกะทำแต่โคกะคนเดียวที่รู้ว่าตัวเองนั้นยังไม่ทันทำอะไรเลย โคกะได้แต่ยิ้มแห้งๆและตอบกลับเพื่อนร่วมห้องว่า"ผมเองก็กลัวๆตอนสูัอยู่นะ" เหมือนเขาจะเลือกที่จะไม่พูดความจริงนะซึ่งผมก็ต้องการอยากให้เป็นด้วยพอดี

*1สัปดาห์ผ่านมา*

ผมได้เข้าใจระบบทั้งหมดในโรงเรียนชีวิตผมเริ่มเป็นลูปผมเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นและสิ่งๆนึงก็ได้เกิดขึ้น "ห้องBท้าชิงสอบห้องA" หลังจากนั้นก่อนสอบจริงมาถึงห้องผมต่างไปหาโคกะเพราะทุกคนต่างคิดว่าเขาคือตัวแบกของห้องซึ่งผมก็ได้คำนวณออกมาแล้วว่าโคกะน่ะจากนิสัยคำนวณใช้คำพูดiqน่าจะ150+เป็นอย่างแน่นอนโคกะเริ่มพาเพื่อนในห้องไปติวในห้องสมุดโคกะมาชวนผมซึ่งแน่นอนผมปฏิเสธทันทีและดูเหมือนผมจะเป็นคนเดียวในห้องที่ไม่ไปแม้โคกะจะพยายามโน้มน้าวผม ผมก็ไม่ยอมไปจนโคกะยอมแพ้และผมก็ได้กลับหอไปพร้อมกับความคิดว่า "โคกะน่ะ เป็นหมากชั้นดีแน่นอน"และผมก็งีบหลับลงตอนเวลา01:35

...----------------...

จบตอนที่3แล้วสำหรับเรื่องนี้ครับ

มีข้อสงสัยหรือข้อแนะนำสามารถมาบอกได้นะครับ