...บ้านไม้สองชั้นริมถนนเงียบสงบมีต้นไม้ล้อมรอบ หน้าต่างห้องนั่งเล่นเปิดรับแสงแดดยามสายอ่อน ๆ กลิ่นอุ่นของกาแฟลอยคลุ้งในอากาศ ไอรินวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะไม้หน้าชานอย่างเบามือ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวแมวสีขาวสะอาดที่นั่งขดตัวอยู่บนตัก...
...“วันนี้อย่าซนล่ะมิโกะ” เสียงของเธออ่อนโยน ชวนให้อบอุ่นในอกไม่ต่างจากแดดอ่อน ๆ ที่ส่องกระทบ...
...มิโกะส่งเสียง "เมี้ยว" รับ ก่อนจะมองตามเจ้าของที่คว้ากระเป๋าสะพายขึ้นไหล่ เดินออกจากบ้านไปตามเวลาปกติของทุกวัน...
...เมื่อประตูหน้าบ้านปิดลงและเสียงรองเท้าหายไปจากระยะ มิโกะยืดตัว ลุกขึ้นจากตักเบาะผ้านุ่ม แล้วเดินตรงไปที่บานหน้าต่างด้านใน แสงอาทิตย์กระทบขนสีขาวของเธอจนดูคล้ายหิมะที่เปล่งประกาย และในพริบตานั้น…...
...ร่างแมวเล็กค่อย ๆ กลายเป็นแสงสีเงินบาง ๆ ก่อนจะขยายรูปร่างขึ้นกลายเป็นหญิงสาวร่างเล็ก ผิวขาวซีด ดวงตากลมโตสะท้อนประกายแมว และผมยาวสีขาวปลิวไหวตามแรงลมที่พัดเข้ามาเบา ๆ...
...เธอ… คือมิโกะเช่นเดิม เพียงแต่ตอนนี้เธออยู่ในร่างมนุษย์...
...“ฟู่… ได้ยืดตัวซักที นั่งขดทั้งเช้าเหน็บจะกินแล้วนะ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วกระโดดลงจากหน้าต่าง เดินเปลือยเท้าไปในห้องครัว เปิดตู้เย็นออกด้วยท่าทางคล่องแคล่ว...
...ภายในครัวจัดเป็นระเบียบแบบที่ไอรินชอบ มิโกะหยิบขนมปังออกมาหนึ่งแผ่น ก่อนจะหันไปมองตู้เย็นด้วยแววตากล้าหาญราวกับกำลังจะทำภารกิจสำคัญ...
...“ไอรินไม่ให้กินนมคน… แต่มิโกะคนแล้วน้า~” เธอพูดกับตัวเองพลางหยิบกล่องนมสดออกมาเปิดดื่มอย่างสดชื่น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าขณะนั่งบนเคาน์เตอร์ครัว...
...บ่ายวันนั้นมิโกะเดินเล่นรอบบ้านในร่างคน แอบรดน้ำต้นไม้ จัดดอกไม้ในแจกัน และแอบเปิดโทรทัศน์ดูรายการทำอาหาร...
...ชีวิตประจำวันของเธอเต็มไปด้วยความลับ และในความเงียบสงบนั้น เธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังเปลี่ยนไป...
...ก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน มิโกะกลับเข้าห้อง แสงสีเงินห่อหุ้มร่างของเธออีกครั้งก่อนจะกลับเป็นแมวตัวเดิมและกระโดดขึ้นไปขดตัวบนโซฟา...
...ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงลูกบิดประตูหน้าบ้านดังขึ้น ไอรินกลับมาพร้อมกับถุงของชำในมือ...
...“วันนี้เรียบร้อยดีไหมมิโกะ?” เธอถามพร้อมเดินมาตรงหน้าโซฟา ลูบหัวแมวเบา ๆ...
...มิโกะเพียงส่งเสียง "เมี้ยว" ตอบรับ… แต่ในแววตาของเธอมีประกายขำขันซ่อนอยู่...
...วันนี้ก็เหมือนทุกวัน เธอเป็นแมวของไอรินในยามที่เจ้าของอยู่บ้าน… และเป็นคนในโลกอีกใบในยามที่เจ้าของไม่อยู่...
...และความลับนี้… ก็มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้...
......จบ ฝากติดตามวันที่ 2 ด้วยง้า......
...เสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกในเช้าวันใหม่ ไอรินในชุดเสื้อยืดแขนยาวกับผ้ากันเปื้อนกำลังทอดไข่ในกระทะ ร่างโปร่งของเธอยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดอุ่นที่ส่องผ่านกระจกครัวเข้ามา...
...บนโต๊ะอาหาร มิโกะในร่างแมวขดตัวอยู่ข้างถ้วยข้าวแมวสีชมพู ละเลียดกินทีละเม็ดอย่างพองาม ก่อนจะเหลือบมองเจ้าของบ้านเป็นพัก ๆ...
..."ถ้าวันนี้ฝนไม่ตก จะเอาเจ้าไปเดินเล่นแถวสวนข้างบ้านดีไหม?" ไอรินพูดโดยไม่หันมามองแมว...
...มิโกะชะงักช้อนสายตาขึ้น ดวงตากลมโตสีทองกระพริบปริบ ก่อนจะร้องตอบเสียงเบา ๆ "เมี้ยว..."...
...เธออยากจะบอกว่า "ดีเลย!" แต่คงยังไม่ใช่เวลานั้น...
...หลังอาหารเช้า ไอรินจัดเตรียมของใช้สำหรับออกไปทำงานเหมือนทุกวัน มิโกะเดินตามไปที่ประตูพร้อมท่าทางน่ารักตามแบบแมวผู้ซื่อสัตย์...
...“ดูแลบ้านด้วยนะมิโกะ” ไอรินโน้มตัวลงลูบหัวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะออกไปจากบ้านพร้อมเสียงประตูที่ปิดสนิท...
...และทันทีที่เสียงรถมอเตอร์ไซค์ของเธอหายลับไป ร่างของมิโกะก็ส่องแสงแวววาวเป็นประกายเงินอีกครั้ง กลายเป็นหญิงสาวร่างเล็กผมยาวสีขาว...
...มิโกะยืดแขนยืดขาอย่างโล่งใจ "ได้เวลาเป็นคนแล้ว~" เธอพูดพร้อมยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องของไอริน...
...แม้จะเคยเข้ามาหลายครั้ง แต่มิโกะก็ยังรู้สึกตื่นเต้นทุกที...
...ห้องของไอรินเรียบง่าย เตียงปูผ้าสีเทา โต๊ะหนังสือชิดหน้าต่างมีหนังสือวางเรียงเรียบร้อย กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ของเจ้าของยังอบอวลในอากาศ...
...มิโกะเดินสำรวจอย่างระมัดระวัง ดวงตาเป็นประกายซุกซน ก่อนจะสะดุดกับกล่องไม้เล็ก ๆ ใต้โต๊ะหนังสือ...
...“อันนี้ไม่เคยเห็นแฮะ...” เธอพูดเบา ๆ ขณะหยิบมันขึ้นมา กล่องไม่มีกุญแจ แค่เลื่อนฝาออกก็เผยให้เห็นของข้างใน...
...ข้างในคือรูปถ่ายเก่า ๆ หนึ่งใบ เป็นภาพของไอรินสมัยมัธยมยืนข้างหญิงสาวคนหนึ่งที่มีตาสีทอง… คล้ายกับเธอ...
...มิโกะขมวดคิ้ว หัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้สาเหตุ...
...หญิงสาวในรูปดูอ่อนโยน และในสายตาของไอรินในภาพนั้น มีความอบอุ่นบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน...
...“ใครกันนะ…?” มิโกะกระซิบ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความคิดหนัก...
...ทันใดนั้น เสียง "ติ๊ง!" ดังขึ้นจากโทรศัพท์ของไอรินที่วางอยู่บนเตียง หน้าจอสว่างขึ้นโชว์ข้อความจากใครบางคน...
...> "วันนี้จะไปแถวนั้นนะ ยังจำร้านเก่าได้ไหม?"...
...มิโกะกะพริบตา ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในอก...
...“ไอรินมีใครในอดีตที่สำคัญขนาดนั้นเหรอ...” เธอพึมพำ ดวงตาฉายแววเศร้า...
...เมื่อเย็นย่ำกลับมาเยือน มิโกะกลับสู่ร่างแมวตัวขาวอีกครั้ง เธอขดตัวอยู่บนโซฟาด้วยหัวใจที่สับสน...
...ไม่นานนัก เสียงประตูหน้าก็ดังขึ้น ไอรินกลับมาพร้อมถุงกระดาษจากร้านเบเกอรี่ในมือ เธอเดินเข้ามาหาแมวตัวโปรดอย่างเคย...
...“วันนี้เป็นเด็กดีไหม?” เธอถามพร้อมยิ้ม มิโกะไม่ตอบ เพียงแค่ซุกหน้าเข้าไปในมือของเธอเงียบ ๆ...
...คืนนี้เงียบกว่าทุกคืน และความลับในบ้านหลังนี้... เพิ่งเริ่มเผยตัว...
...จบ ฝากติดตามตอนที่ 3 ด้วยง้า......
...บ่ายวันเสาร์อากาศครึ้ม ๆ เหมือนฝนจะตก ไอรินยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าพลางเลือกชุดอย่างลังเล เธอไม่ใช่คนแต่งตัวเยอะ แต่วันนี้ต่างออกไป...
...“คงต้องใส่แบบสุภาพหน่อย... ยังไงก็เจอกับเขาครั้งแรกในรอบหลายปี” เธอพึมพำกับตัวเอง...
...ในห้องนั่งเล่น มิโกะในร่างแมวเหยียดตัวนอนบนโซฟา แสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่หูกระดิกไปตามเสียงของไอรินทุกคำ...
...‘จะออกไปตอนกลางคืน... แล้วไม่พาเราไปด้วยเหรอ’ แมวตัวขาวคิดอย่างน้อยใจ แม้จะพูดไม่ได้ แต่หัวใจกลับรู้สึกแน่นจุกในอก...
...ตอนเย็น ไอรินแต่งตัวเสร็จ เธอเดินมาหยุดตรงหน้าโซฟา ก้มตัวลงลูบหัวมิโกะเบา ๆ...
...“คืนนี้ไม่กลับดึกหรอก อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?”...
...มิโกะเหลือบตาขึ้นมอง สบตากับเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แบบแมว...
...ไอรินยิ้มบาง ๆ “ดี เด็กดีของฉัน” แล้วเดินออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ ประตูปิดลง เสียงรถมอเตอร์ไซค์ของเธอก็ค่อย ๆ หายลับไป...
...ทิ้งให้บ้านทั้งหลังเงียบงัน... และเหลือเพียงแมวตัวหนึ่งกับความรู้สึกว่างเปล่า...
...เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ร่างของมิโกะก็เปล่งประกายเงิน กลายเป็นหญิงสาวอีกครั้ง เธอยืนนิ่งอยู่กลางห้องนั่งเล่น ดวงตาสีทองสั่นไหว...
...“คืนนี้เงียบจัง...” เธอพูดกับตัวเอง แล้วก้มมองมือของตัวเองที่ยังคงเป็นร่างมนุษย์...
...เธอเดินไปเปิดไฟทุกดวงในบ้าน เปิดโทรทัศน์ เปิดเพลง เปิดไมโครเวฟทำขนมอุ่น ๆ เหมือนจะกลบความเงียบ... แต่สุดท้ายก็ยังรู้สึกว่าอะไรบางอย่างหายไป...
...“ไอรินไปหาใครกันแน่นะ...” เธอเอ่ยพึมพำ ขณะนั่งจิบชาร้อน ๆ คนเดียวที่โต๊ะกินข้าว...
...ดวงตาสีทองของมิโกะเหม่อลอย พลางนึกถึงรูปถ่ายในกล่องไม้ที่แอบดูวันก่อน รอยยิ้มของหญิงสาวในภาพยังชัดเจนในหัว...
...‘หรือจะเป็นคนรักเก่า…?’ ความคิดนั้นทำให้หัวใจของเธอบีบรัดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...
...เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปในห้องของไอรินอีกครั้ง รู้ดีว่าทำแบบนี้มันไม่ดี แต่ความอยากรู้กลับเอาชนะทุกอย่าง...
...กล่องไม้ยังคงอยู่ที่เดิม เธอเปิดมันออกช้า ๆ รูปถ่ายใบเดิมยังอยู่ แต่คราวนี้เธอสังเกตเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่ซ่อนอยู่ข้างใต้...
...เธอคลี่มันออกเบา ๆ ตัวอักษรลายมือสะอาดเรียบร้อยของไอรินบรรจงเขียนไว้ว่า:...
...> "มิโกะ… ถ้าฉันยังมีโอกาสได้พบเธออีกครั้ง ไม่ว่าจะในรูปร่างไหน ฉันก็จะจำเธอให้ได้"...
...มือของมิโกะสั่นเครือ หัวใจเต้นรัว เธอหอบหายใจเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนเร็วเกินไป...
..."เธอรู้จักฉัน…?" เสียงเธอเบาหวิว ริมฝีปากสั่นไหว...
...ท่ามกลางความมืดที่เริ่มกลืนกินบ้านหลังนั้น เธอไม่แน่ใจว่า... ไอรินจำได้หรือแค่เขียนด้วยความรู้สึกในอดีต...
...มิโกะนั่งลงที่ขอบเตียง มือยังกำกระดาษโน้ตแผ่นนั้นแน่น...
...คืนนี้ไม่มีใครอยู่… แต่กลับมีอะไรบางอย่างกำลังตื่นขึ้นในหัวใจของเธอ...
...บางอย่างที่อาจจะเรียกว่า "รัก"...
...หรือบางอย่างที่เคยถูกลืม... กำลังจะกลับมา...
...จบ ฝากติดตามตอนที่ 4 ด้วยง้า......
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
