เวนิสเด็กสาววัยสิบแปดที่กำลังโตเต็มวัย เดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังงาม พร้อมมารดาอย่างงงๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มดวงตากลมโตคู่นั้น มองเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างตื่นเต้นปนสงสัย ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยมาที่นี่เลย แต่ไม่รู้เหตุใดวันนี้มารดาของเธอกลับพาเธอมาที่นี่ได้

"แม่คะที่นี่บ้านใครเหรอคะ ดูใหญ่โตจัง"

เด็กสาวเอ่ยถามมารดาอย่างตื่นเต้นในขณะที่แม่บ้าน เดินนำทางให้พวกเธอเข้าไปข้างในแต่มารดาของเธอ กลับแค่ยิ้มไม่ตอบอะไรยิ่งทำให้เธอสงสัยขึ้นไปอีก

"มากันแล้วเหรอ ไหนยัยตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆให้ย่าดูหน่อยซิ" หญิงชราวัยเจ็ดสิบเอ่ยขึ้นเมื่อสองแม่ลูกเดินเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ ซึ่งมีแค่แม่บ้านและหญิงชราอยู่กันแค่สองคน

"ไปสิลูก...เข้าไปกราบคุณย่า"

เวนิกาเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือไหว้หญิงชราอย่างอ่อนน้อม

"ไม่ได้เจอกันยื่สิบกว่าปีแล้วสินะ"หญิงชราวัยเจ็ดสิบปีเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม นานมากแล้วที่เวนิกาไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบนี้ ถ้าหากเธอไม่ดื้อรั้นทุกอย่างคงดีกว่านี้ หญิงสาวตอบพร้อมน้ำตาคลอ

"ค่ะ...คุณท่าน"

"ดิฉันหลงผิดไปเอง เรื่องนี้ต้องโทษที่ตัวดิฉันเองค่ะที่ไม่เชื่อฟังคุณท่าน" เวนิกาเอ่ยแล้วยิ้ม

"อืม...ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันอยากรับยัยหนูมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ในฐานะหลานสะใภ้แม่นิจะว่ายังไง"

หญิงชราเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางๆ มีแค่ทางเดียวที่จะทำให้หลานชายตัวแสบ ของเธอยอมแต่งงานสักทีเพราะตอนนี้ชายหนุ่มก็อายุปาเข้าไปเกือบเลขสามแล้ว และอีกไม่นานเขาก็จะเดินทางกลับจากต่างประเทศแล้ว

"ดิฉันไม่ขัดข้องประการใดค่ะ แล้วแต่คุณท่านจะจัดการ พระคุณที่คุณท่านช่วยเหลือตลอดมามันคุ้มค่าแล้วค่ะที่ดิฉันกับลูกจะทดแทน" เวนิกาเอ่ยน้ำตาปริ่มเมื่อนึกถึงตอนที่เธอกับลูก ต้องลำบากอดมื้อกินมื้อและถูกสามีทุบตี ทั้งที่ลูกสาวของเธอได้แค่ขวบเศษ คนที่เธอคิดจะฝากผีฝากไข้ด้วยกลับผลักไสไล่ส่งให้เธอออกจากบ้านไป แล้วพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามา

"ว่าไงล่ะลูกอยากมาอยู่กับย่าหรือเปล่า หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าเอ็นดูเชียว ย่าว่าตาภูเห็นหนูคงตกหลุมรักหนูแน่เลย" หญิงชราเอ่ยพร้อมหันมาจ้องที่เวนิสแล้วยิ้ม เด็กคนนี้น่ารักแถมกิริยาท่าทางดีพร้อมสมกับเป็นลูกของเวนิกาจริงๆ หญิงชราคิดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

"ค่ะคุณท่าน ยัยนิสเพิ่งจบมัธยมปลาย กำลังจะสอบเข้ามหาลัย ดิฉันคงไม่มีปัญญาส่งเสียให้เรียนจนจบได้หรอกค่ะ ต้องฝากคุณท่านแล้วล่ะค่ะ"เวนิกาเอ่ยตัดบททันทีโดยไม่สนใจผู้เป็นลูกสาว เธออยากให้เวนิสได้มีอนาคตที่ดี ที่ผ่านมาเธอกับลูกลำบากมามาก ยังดีที่มีคุณท่านซึ่งเป็นเจ้านายเก่าของเธอยื่นมือเข้ามาช่วย แถมยังยื่นข้อเสนอให้เวนิสได้เรียนสูงๆ แลกกับยอมให้เวนิสหมั้นกับภูผาหลานชายคนเดียวที่เหลืออยู่ของหญิงชรา

"ดีมากแม่นิ...ถ้าอย่างนั้นฉันขอหมั้นหมายยัยหนูนิสไว้ให้ตาภูผาเลยก็แล้วกันนะวันนี้" หญิงชราเอ่ยพร้อมให้คนไปเตรียมสินสอด แล้วยกมาที่ห้องโถงเพื่อเป็นของหมั้นของเวนิส

"คุณย่าคะ นิสยังต้องเรียนอีกหลายปีเอาไว้เรียนจบแล้วค่อยหมั้นไม่ได้หรือคะ" เวนิสปฎิเสธทันทีเมื่อแม่บ้านยกของหมั้นเข้ามา เธอคิดว่ามันเป็นการมัดมือชกกันเกินไป ถึงแม้ว่าผู้เป็นมารดาของเธอจะต้องการแบบนี้ก็ตาม

"ไม่เป็นไรหรอกลูก ย่าแค่อยากหมั้นหมายหนูไว้ก่อน ส่วนเรื่องเรียนย่าไม่ขัดข้องใดๆ ตกลงกันแบบนี้ละดีต่อทั้งสองฝ่าย" หญิงชราเอ่ยตัดบทพร้อมทั้งควักมือให้เวนิสกาเข้าไปใกล้ แล้วสวมสร้อยคอเส้นเล็กมีจี้เป็นเพ็ชรเม็ดเป้งๆให้เธอ

"ดูสร้อยเส้นนี้จะราคาแพงไปนะคะคุณย่า"

เวนิสรีบปฎิเสธอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่เร็วเท่าคุณย่ารีบสวมกำไรข้อมือ ฝังเพ็ชรให้เธออีกชิ้นหนึ่งและที่เหลือก็ยกให้เวนิกาผู้เป็นแม่เป็นของหมั้น

"ไม่แพงหรอกจ้ะ สำหรับหลานสะใภ้ของย่า"

หญิงชราเอ่ยพร้อมหันมาบอกแม่บ้าน ให้พาเวนิสขึ้นไปดูห้องที่เธอเตรียมไว้สำหรับหลานสะใภ้ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้า ตั้งแต่สองสัปดาห์ที่ผ่านมา หลังจากที่แม่ของเวนิสตกลงตามที่คุณท่านขอ เพราะเธอคิดว่าอนาคตของเวนิสยังไปได้อีกไกล

"ไปค่ะคุณเวนิส ป้าจะพาขึ้นไปดูห้องข้างบน"ป้าแย้มแม่บ้านวัยหกสิบกว่าเดินนำทาง พาเธอขึ้นไปข้างบนอย่างที่หญิงชรานายหญิงของบ้านสั่ง

"เชิญทางนี้ค่ะคุณเวนิส"ป้าแย้มผายมือให้เด็กสาวเมื่อเปิดประตูเรียบร้อยแล้ว

"ไม่ชอบตรงไหนก็บอกนะคะ คุณท่านไม่รู้ว่าคุณชอบตกแต่งห้องสไตล์ไหนจึงออกมาแบบที่เห็นนี่ล่ะค่ะ" ร่างท้วมเดินพาเวนิสเดินดูรอบไปห้อง พร้อมอธิบายถึงเหตุผลตามที่เจ้านายสั่ง

"ชอบค่ะ...นิสอยู่ยังไงก็ได้ค่ะแค่มีแม่อยู่ด้วยก็พอ"เด็กสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม สำหรับเธอขอแค่มีแม่อยู่ด้วยต่อให้ห้องคับแคบแค่ไหน เธอก็อยู่ได้ตัวเธอเองก็หวังอยากให้ผู้เป็นมารดา ได้อยู่สุขสบายเพราะที่ผ่านมาแม่ของเธอลำบากมามากพอแล้ว

"ถ้าชอบก็ดีค่ะ ป้าจะได้รายงานให้คุณท่านทราบ"

"ขอบคุณนะคะป้า"เด็กสาวหันมากล่าวขอบคุณแล้วยิ้มให้ป้าแย้มอย่างไร้เรียงสา ตอนนี้ทุกอย่างเธอไม่สามารถปฎิเสธได้ รอให้เธอเปิดเทอมก่อนค่อยหาข้ออ้างออกไปอยู่หอพักก็ได้

เมื่อเวนิสสำรวจห้องเสร็จเธอก็ลงมาชั้นล่าง ซึ่งมีหญิงชรากับแม่ของเธอกำลังนั่งสนทนากันอยู่อย่างออกรส

"เป็นยังบ้างล่ะยัยหนู ชอบหรือเปล่าห้องที่ย่าเตรียมไว้ให้"เวนิสได้แต่ยิ้มพร้อมพยักหน้าเป็นคำตอบเมื่อหญิงชราถาม "ทำไมถึงไม่ตอบล่ะลูก รู้ไหมผู้ใหญ่ถามไม่ตอบมันเสียมารยาท" เวนิกาหันมาเอ็ดลูกสาวยกใหญ่ เมื่อเวนิสไม่ยอมตอบเอาแต่พยักหน้าแทนคำตอบ

หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ได้รับประทานอาหารค่ำเสร็จ จึงขอตัวลากลับเพื่อเก็บข้าวของที่จำเป็นเตรียมย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้

"แม่คะ...ทำไมแม่ถึงต้องรับปากให้นิสหมั้นกับหลานชายของคุณย่าด้วยล่ะคะ"เวนิสสงสัยจึงเอ่ยถามมารดา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้จักคุณย่าหรือคุณท่านที่แม่ของเธอเรียกมาก่อน เธอไม่รู้ความเป็นมาของเรื่องราวทั้งหมด ระหว่างแม่เธอกับคุณท่านผู้ใจดีคนนั้นมันจึงทำให้เธอทั้งแปลกใจ และสงสัย จึงถามผู้เป็นมารดาไปตรงๆอย่างน้อยการหมั้นหมายของเธอในครั้งนี้เธอควรได้รู้เหตุผล