รักสามเส้า: เงาจันทร์ในใจ

สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดโชย ผมยืนอยู่ริมระเบียง มองดูดวงจันทร์กลมโตที่ลอยเด่นอยู่เหนือท้องฟ้ากรุงเทพฯ เช่นเดียวกับความรักของผมที่ดูจะกลมโตจนเกินกว่าจะอยู่กับคนคนเดียวได้ ผมมีแพร และผมก็มีพาย

แพรคือรักแรก เธอเป็นเหมือนแสงแดดยามเช้าที่สดใส คอยเติมพลังให้ผมในทุกๆ วัน เราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แพรเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน และเข้าใจผมเสมอ ส่วนพาย... พายเป็นเหมือนพายุที่พัดเข้ามาในชีวิตผมอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอเปรี้ยว ซ่า ท้าทาย และทำให้ผมรู้สึกมีชีวิตชีวาในแบบที่แพรไม่เคยทำได้

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อผมเริ่มทำงานที่บริษัทใหม่ พายคือเพื่อนร่วมงานในทีม เธอเป็นกราฟิกดีไซเนอร์ที่เก่งกาจและมีสไตล์จัดจ้าน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราคุยกัน ผมก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ดึงดูดผมเข้าหาเธอ เราเริ่มใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น ทั้งในเวลางานและหลังเลิกงาน หัวเราะกับเรื่องตลกไร้สาระ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องงาน และแม้กระทั่งระบายความในใจให้กันฟัง

ผมรู้ดีว่าสิ่งที่ผมทำมันผิด ผมมีแพรอยู่แล้ว แพรที่ไม่เคยระแคะระคายถึงความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจผมกับพาย ผมพยายามห้ามใจตัวเองหลายครั้ง พยายามบอกตัวเองว่านี่เป็นแค่ความหลงชั่วคราว แต่ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้พาย หัวใจของผมมันก็สั่นไหวและเรียกร้องหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

จุดแตกหักมาถึงในคืนวันฝนพรำ คืนนั้นผมกับพายติดฝนอยู่ที่ออฟฟิศ เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนดึกดื่น บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงฝนที่ตกกระทบหน้าต่าง และเสียงหัวใจของผมที่เต้นรัว พายหันมามองผม ดวงตาของเธอฉายแววบางอย่างที่ผมเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้ และในที่สุด... เราก็จูบกัน

จูบนั้นทั้งหวานและขมขื่น ผมรู้สึกผิดต่อแพรอย่างสุดซึ้ง แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย ความสับสนกัดกินหัวใจผมจนแทบขาดใจ ผมรู้ว่าผมต้องเลือก แต่จะให้เลือกใครล่ะ ในเมื่อทั้งสองคนต่างก็มีความสำคัญกับผมในแบบที่แตกต่างกัน

หลังจากคืนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพายก็ก้าวข้ามเส้นคำว่าเพื่อนร่วมงานไปอย่างสิ้นเชิง เราแอบคบกันอย่างลับๆ ผมรู้สึกเหมือนกำลังเล่นกับไฟ และไฟนั้นก็พร้อมที่จะเผาไหม้ทุกอย่างให้มอดไหม้ลงในพริบตา ผมโกหกแพรทุกวัน โกหกตัวเองทุกคืน ว่าผมจะจัดการเรื่องนี้ได้ แต่ยิ่งนานวันเข้า สถานการณ์ก็ยิ่งเลวร้ายลง

แพรเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ เธอถามผมหลายครั้งว่าผมมีอะไรปิดบังเธออยู่หรือเปล่า ผมทำได้เพียงส่ายหน้าและบอกว่าไม่มีอะไร แพรดูเศร้าลงทุกวัน ดวงตาของเธอที่เคยสดใสเริ่มมีแววหม่นหมอง และนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

จนกระทั่งวันหนึ่ง พายตัดสินใจที่จะเปิดเผยความจริง เธอทนไม่ได้กับการต้องเป็นฝ่ายหลบซ่อนอีกต่อไป พายยืนยันว่าเธอรักผม และอยากให้ผมตัดสินใจเลือกใครสักคน ผมรู้ว่าผมนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ผมต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่เจ็บปวดนี้

ผมสารภาพเรื่องทั้งหมดกับแพร คืนนั้นเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของผม แพรไม่ร้องไห้ เธอเพียงแต่นั่งเงียบๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์ยังคงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า แต่ตอนนี้มันดูเหมือนจะมืดมิดลงไปถนัดตา

"ทำไมล่ะ..." แพรพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "ทำไมต้องเป็นแบบนี้"

ผมไม่รู้จะตอบเธอว่าอย่างไร ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเลวที่สุดในโลก ผมทำลายความเชื่อใจ ทำลายความรักที่แพรมีให้ผมมาตลอด

"ผมขอโทษแพร" ผมพูด ได้เพียงเท่านั้น

แพรหันมามองผม ดวงตาของเธอแดงก่ำแต่ไร้น้ำตา "นายไม่จำเป็นต้องเลือกหรอกภีม" เธอพูด "ฉันเลือกให้เอง"

คำพูดของแพรเป็นเหมือนมีดที่กรีดแทงหัวใจผม ความสัมพันธ์ของเราจบลงในคืนนั้น แพรเดินจากผมไปพร้อมกับความรักที่แตกสลาย ส่วนผม... ผมยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ท่ามกลางความเงียบงันและความรู้สึกผิดบาปที่กัดกินหัวใจ

หลังจากนั้นไม่นาน พายก็จากไปเช่นกัน เธอได้รับโอกาสไปทำงานที่ต่างประเทศ ผมพยายามรั้งเธอไว้ แต่พายบอกว่าเธอคงไม่สามารถทนอยู่กับความรู้สึกผิดที่ทำลายความรักของผมกับแพรได้ เธอขอให้เราจบกันไว้แค่นี้ และเริ่มต้นชีวิตใหม่

และนี่คือเรื่องราวความรักสามเส้าของผม เรื่องราวที่จบลงด้วยความเจ็บปวดและบาดแผลในใจ ผมเลือกที่จะไม่เลือกใคร และสุดท้ายผมก็เสียทั้งสองคนไป ดวงจันทร์ยังคงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าทุกค่ำคืน แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงเงาจันทร์ที่สะท้อนความว่างเปล่าในใจผม

ลมร้อนระอุพัดเอื่อยๆ เข้ามาในห้องทำงานเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยกองเอกสาร ผมถอนหายใจยาว วางปากกาลงบนกองกระดาษที่ยังคงมีงานค้างอีกมากมายบนโต๊ะทำงาน ดวงตาของผมกวาดมองออกไปนอกหน้าต่างบานเก่า ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสีจากสีฟ้าสดใสเป็นสีส้มอมม่วงยามอาทิตย์อัสดง แสงสุดท้ายของวันวานกำลังเลือนหายไป เช่นเดียวกับความทรงจำบางอย่างในใจผม

ชื่อของเธอผุดขึ้นมาในห้วงความคิดเสมอเมื่อผมเห็นแสงอาทิตย์อ่อนแรงลง "พราวแสงจันทร์" หรือที่ผมมักจะเรียกเธอสั้นๆ ว่า พราว เราเคยใช้เวลามากมายด้วยกันในช่วงเวลาแบบนี้ ในวัยเด็กที่ความทุกข์ยังไม่รู้จัก พราวกับผมเป็นเพื่อนบ้านกัน เติบโตมาด้วยกัน เล่นกันในทุ่งนาหลังบ้าน จ้องมองดวงดาวในคืนที่ท้องฟ้าเปิด และแบ่งปันความฝันเล็กๆ ที่ยังไร้เดียงสา

ภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มีดวงตากลมโตเป็นประกาย ผมยาวสลวยสีดำขลับ และรอยยิ้มสดใสราวกับแสงจันทร์ยังคงชัดเจนในความทรงจำ ผมจำได้ว่าเธอชอบเล่านิทาน ชอบร้องเพลง และชอบวาดรูป เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้โลกของผมมีสีสัน พราวเป็นดวงจันทร์ของผม ที่ส่องสว่างนำทางในค่ำคืนที่มืดมิด

แต่แล้ว...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป วันหนึ่ง พราวจากไปโดยไม่บอกกล่าว ไม่ทิ้งแม้แต่คำร่ำลา ผมยังจำได้ถึงความรู้สึกว่างเปล่าในใจในวันที่รู้ว่าเธอไม่อยู่แล้ว โลกของผมมืดมิดลงทันที ไม่มีแสงจันทร์คอยนำทางอีกต่อไป ผมพยายามตามหาเธอ ติดต่อญาติๆ ของเธอ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน เหมือนเธอหายไปในอากาศธาตุ ราวกับเป็นเงาที่เลือนหายไปกับแสงจันทร์ยามรุ่งสาง

เวลาผ่านมาหลายปีแล้ว ผมเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีหน้าที่การงานที่มั่นคง แต่ในใจลึกๆ ก็ยังคงมีช่องว่างที่ไม่มีอะไรมาเติมเต็มได้ ทุกครั้งที่มองดวงจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า ผมจะนึกถึงเธอเสมอ นึกถึงรอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ และความฝันที่เราเคยมีร่วมกัน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเธออยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าเธอห่างไกลออกไปแสนไกล

ผมลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่าง เปิดมันออก ปล่อยให้ลมยามค่ำคืนพัดเข้ามาปะทะใบหน้า ความคิดถึงถาโถมเข้ามาอีกครั้ง พรุ่งนี้ก็จะเป็นอีกวันที่ผมต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆ แต่ในใจลึกๆ ผมก็ยังหวังว่าสักวันหนึ่ง เงาจันทร์ ดวงนั้นจะหวนกลับมาส่องสว่างในใจผมอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหม่นหมองเล็กน้อยจากความคิดคำนึงเมื่อคืนที่ผ่านมา กาแฟดำแก้วโปรดไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเลย ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันไปกับการทำงานเอกสารกองโต แต่ความคิดก็ยังคงวนเวียนอยู่กับพราวเสมอ

ช่วงบ่ายแก่ๆ ผมตัดสินใจที่จะจัดการกับห้องเก็บของที่รกมานานหลายเดือนแล้ว มันเต็มไปด้วยข้าวของเก่าๆ ที่ไม่ค่อยได้ใช้และกล่องกระดาษที่อัดแน่นไปด้วยความทรงจำ ผมสวมเสื้อยืดเก่าๆ กับกางเกงขาสั้น และเริ่มลงมือจัดระเบียบ

ในมุมหนึ่งของห้อง ผมพบกล่องไม้เก่าๆ ใบหนึ่ง มันถูกเก็บซ่อนไว้อย่างดีจนผมแทบจะลืมไปแล้วว่ามันอยู่ตรงนั้น ผมจำได้ว่านี่คือกล่องที่เราใช้เก็บของสำคัญๆ ด้วยกันสมัยเด็ก ผมค่อยๆ เปิดฝากล่องออกอย่างช้าๆ หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นปนความกลัวว่าอะไรจะรออยู่ข้างใน

สิ่งแรกที่ผมเห็นคือรูปถ่ายใบหนึ่ง เป็นรูปของผมกับพราวในวัยเด็ก เรายิ้มให้กล้องอย่างสดใส พราวกำลังชูภาพวาดรูปดวงจันทร์ที่เธอเพิ่งวาดเสร็จขึ้นมาให้ดู ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นภาพนั้น มันเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสุขและความไร้เดียงสา

ถัดลงไปคือสร้อยคอเส้นหนึ่ง จี้ของมันเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเล็กๆ ผมจำได้ว่าเราเคยแลกของขวัญกันตอนที่เราสนิทกันมาก เธอให้สร้อยเส้นนี้กับผม และผมให้แหวนพลาสติกรูปดาวกับเธอ ผมหยิบสร้อยขึ้นมา สัมผัสถึงความเย็นของโลหะที่จี้ มันทำให้ผมนึกถึงสัมผัสที่อบอุ่นของมือเธอ

ใต้สร้อยคอ มีสมุดเล่มเล็กๆ ปกแข็งสีน้ำเงินเก่าๆ ผมหยิบมันขึ้นมา พลิกดูหน้ากระดาษที่เหลืองกรอบตามกาลเวลา มันคือสมุดบันทึกของพราว! ผมจำลายมือหวัดๆ ของเธอได้ดี หน้าแรกๆ เต็มไปด้วยเรื่องราวในวัยเด็กของเรา กิจกรรมที่เราทำร่วมกัน ความฝันที่เราเคยแบ่งปัน และความรู้สึกที่เธอมีต่อผมในฐานะเพื่อนสนิท

ผมอ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าสุดท้าย... ลายมือของเธอเริ่มเลือนลาง มีรอยหยดน้ำจางๆ เหมือนคราบน้ำตา เธอเขียนถึงความเศร้าที่ต้องจากไป โดยไม่ได้บอกผม เธอขอโทษที่ไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้ และบอกว่าเธอจะคิดถึงผมเสมอ เธอหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีกครั้ง

"ฉันจะกลับมาหาเธอ... ในคืนที่แสงจันทร์นำทาง" นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เธอเขียนทิ้งไว้

ผมเงยหน้าขึ้นจากสมุดบันทึก ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่าเธอทิ้งผมไป แต่แท้จริงแล้วเธอต้องจากไปเพราะเหตุผลบางอย่างที่ผมไม่เคยรู้ ความรู้สึกผิดที่เคยคิดว่าเธอใจร้ายเริ่มจางหายไป กลายเป็นความเข้าใจและความเห็นใจ

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องเข้ามาในห้องเก็บของ ทำให้เห็นฝุ่นละอองฟุ้งกระจายในอากาศ แต่ในใจของผม ความมืดมิดที่เคยปกคลุมมานานนับปีกลับเริ่มจางหายไปเช่นกัน สมุดบันทึกเล่มนี้เป็นเหมือนแสงนำทางที่ทำให้ผมมองเห็น เงาจันทร์ ของผมอีกครั้ง ไม่ใช่แค่ในความทรงจำ แต่เป็นความหวังที่ยังคงมีอยู่ ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่ง เราจะได้พบกันอีกครั้งในคืนที่แสงจันทร์นำทาง...