เสียงฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ อย่างสม่ำเสมอในย่านสุขุมวิท ใจกลางกรุงเทพฯ เมืองที่ไม่เคยหลับใหล แต่สำหรับ “น้ำ” เด็กหนุ่มชาวเหนือจากเชียงรายที่เพิ่งลงมากรุงเทพฯ ได้ไม่ถึงเดือนแล้ว บรรยากาศความวุ่นวายและความแปลกใหม่ในเมืองใหญ่กลับไม่สามารถกลบเสียงเต้นของหัวใจเขาได้เลย

น้ำเดินก้มหน้าก้มตาไปตามทางเดินริมถนนที่เปียกชื้นจากสายฝน เขาถือร่มที่ไม่ค่อยจะพอสำหรับเขาและถุงใส่ของเล็ก ๆ ที่เพิ่งซื้อจากร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ หอพัก ความรู้สึกกังวลและระมัดระวังตัวทำให้เขาก้าวช้า ๆ ระหว่างที่ฝนโปรยปราย สายลมเย็นพัดมาเป็นระยะ ๆ ทำให้เขารู้สึกเย็นและกระวนกระวายในเวลาเดียวกัน

เมื่อเดินผ่านหน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง น้ำชะงักเมื่อสายตาสบเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น ชายร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นล่ำไปทั้งตัว สวมแค่กางเกงวอร์มสีดำและแว่นกันแดด ไม่ใส่เสื้อให้เห็นรอยสักมังกรกับงูพันรอบลำตัวที่ดูเหมือนมีชีวิต ดวงตาคมใต้แว่นนั้นส่องประกายราวกับทะลุผ่านความมืดมิด

“หลบหน่อยสิครับน้อง” เสียงเข้มทุ้มต่ำก้องขึ้น

น้ำยืนนิ่ง ชั่วขณะเหมือนคำว่า ‘ขยับ’ จะหายไปจากตัวเขา หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด

“เอ่อ...ขอโทษครับ” น้ำรีบถอยหลังเพื่อหลบทาง แต่ฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องทำให้พื้นลื่นเท้าของเขาเสียหลัก เซถลาล้มไปข้างหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว

แต่ทันใดนั้น แขนแข็งแรงของชายหนุ่มกลับโอบเอวของน้ำไว้ได้ทันเวลา

“...จะล้มก็ไม่บอกพี่”

กลิ่นกายของชายคนนั้นอบอวลอยู่รอบตัว น้ำรับรู้ถึงกลิ่นอุ่น ๆ แบบที่ไม่ใช่น้ำหอมทั่วไป แต่เป็นกลิ่นที่แฝงด้วยความเป็นผู้ชายอย่างลึกซึ้ง จนทำให้เขารู้สึกตัวแข็งทื่อ

“ข...ขอบคุณครับ” น้ำตอบด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย

ชายหนุ่มหยิบมือมาสะกิดน้ำเบา ๆ แล้วถามเสียงเข้ม “ชื่ออะไร”

“น้ำครับ”

“น่ารักดี...อืม เด็กใหม่สินะ เห็นเดินคนเดียวบ่อย ๆ” เขายิ้มมุมปาก

น้ำเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองเข้าไปใต้แว่นดำ ดวงตาคมเข้มที่จ้องมองเขา ทำให้หน้าเขาร้อนผ่าวจนหูแดง

“ผม...เอ่อ...เรียนปี 1 มหาวิทยาลัยกรุงเทพครับ”

“ดีเลย พี่อยู่แถวนี้ ชื่อ ‘พายุ’ จำไว้แล้วกัน” ชายหนุ่มตอบพลางยื่นนามบัตรสีดำทึบให้

น้ำรับนามบัตรมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย พลางอ่านชื่อและเบอร์โทรศัพท์ที่เขียนไว้ด้วยลายมือเรียบร้อย

“ถ้าโดนใครรังแก โทรหาพี่ทันที เข้าใจมั้ย?”

น้ำพยักหน้ารับ “ครับ”

พายุหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้น้ำยืนตะลึงอยู่ที่เดิม ใจของเขายังเต้นแรงไม่หยุด

คืนวันนั้น น้ำกลับมาที่ห้องพักอย่างเงียบ ๆ ฝนยังโปรยปรายเบา ๆ ผ่านกระจกหน้าต่างในห้องแคบ ๆ ที่เขาเช่าอยู่ในย่านสุขุมวิท ขณะที่ร่างกายเหนื่อยล้าจากการเรียนและการเดินทาง ความคิดของน้ำกลับวนเวียนอยู่ที่ชายหนุ่มที่ชื่อพายุ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูนามบัตรอีกครั้ง ข้อความในใจล่องลอยไม่หยุด

‘พายุ...เขาคือใคร? ทำไมถึงช่วยฉันได้ทันเวลา?’

ข้อความในใจที่ยังไม่มีคำตอบนั้นสร้างความรู้สึกหวั่นไหวในอก น้ำพยายามทำตัวใจเย็นและเตือนตัวเองว่าอย่าหลงเชื่อคนแปลกหน้าได้ง่าย ๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันช่างแตกต่างจากเรื่องทั่ว ๆ ไป

วันรุ่งขึ้น น้ำตัดสินใจออกไปเดินเล่นอีกครั้งในย่านสุขุมวิท คราวนี้เขาสวมเสื้อกันฝนที่หนากว่าเดิม พร้อมร่มคันใหญ่ที่แข็งแรง เพื่อเตรียมรับมือกับสายฝนและเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่อาจเกิดขึ้น

เขาเดินผ่านร้านสะดวกซื้อที่เคยเจอพายุเมื่อคืนนี้ และนั่นเองที่เขาได้พบกับชายร่างใหญ่คนเดิม

“มาแล้วหรือเด็กใหม่” พายุทักทายด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

น้ำยิ้มเล็กน้อย “ครับ”

พายุยื่นมือมา “มากินข้าวด้วยกันมั้ย? พี่อยากแนะนำอะไรดี ๆ ให้”

น้ำลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจับมือพายุไว้แน่น

“ได้ครับ”

ที่ร้านอาหารเล็ก ๆ บรรยากาศอบอุ่นตั้งอยู่ในซอยเล็ก ๆ ใต้ตึกสูงของสุขุมวิท พายุเล่าเรื่องราวชีวิตของเขาให้ฟัง เส้นทางชีวิตที่ไม่เคยง่ายดาย ชายหนุ่มเติบโตในย่านนี้ รักการออกกำลังกายและดูแลตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันก็มีภาระหน้าที่ที่ทำให้เขาต้องแข็งแกร่ง

“ชีวิตในเมืองนี้ไม่ง่ายเลย” พายุพูดเสียงจริงจัง “พี่ดูแลน้อง ๆ เหมือนครอบครัว ถ้าน้องคนไหนเจอเรื่องไม่ดี พี่จะอยู่ตรงนี้”

น้ำรู้สึกอบอุ่นใจขึ้น แม้ในใจจะยังเต็มไปด้วยคำถาม

“พายุ...คุณช่วยผมได้จริง ๆ เหรอ?”

“แน่นอน เราจะไม่ปล่อยให้น้องคนไหนโดนทำร้าย”

คืนหนึ่ง ฝนตกหนักกว่าปกติ น้ำกำลังเดินกลับหอพักคนเดียวกลางคืนในซอยลึก ขณะที่เสียงฝนกระทบพื้นดังคลอเบา ๆ กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งล้อมเขาไว้ ทำให้เขากลัวจนแทบจะขยับตัวไม่ได้

ทันใดนั้น พายุปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง เขาพุ่งเข้าไปขัดขวางและปกป้องน้ำจากกลุ่มวัยรุ่นอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด

“ไปกันเถอะ” พายุพูดพร้อมยิ้มมุมปาก

น้ำสั่นเทา “ข...ขอบคุณครับพายุ ผมกลัวมากจริง ๆ”

“ไม่เป็นไร...พี่จะอยู่ข้าง ๆ น้องเสมอ” พายุโอบไหล่น้ำแนบชิด

วันเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ระหว่างน้ำกับพายุกลายเป็นสิ่งที่ลึกซึ้งและมั่นคง พายุกลายเป็นทั้งเพื่อนและผู้ปกป้องที่น้ำสามารถพึ่งพาได้ทุกเมื่อ

แต่ความลับของพายุยังคงปกปิดอยู่ ท่ามกลางความอบอุ่นที่เขามอบให้น้ำ มีอดีตและภาระหน้าที่ที่ยังไม่เปิดเผย

คืนหนึ่งที่ฝนตกอีกครั้ง พายุพาน้ำไปยังสถานที่ลับในย่านสุขุมวิทใต้แสงไฟถนนนวลตา

“น้ำ...คืนนี้พี่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง” พายุพูดเสียงจริงจัง

น้ำมองตาพายุอย่างมั่นคง “ผมพร้อมแล้วครับ”

พายุถอนหายใจลึก ๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวชีวิตที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความเข้มแข็ง และพันธะสัญญาที่ทำให้เขาต้องเป็นอย่างที่เห็นทุกวันนี้

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น

สายน้ำ เด็กหนุ่มจากเชียงรายที่เพิ่งย้ายมาเรียนในกรุงเทพฯ ยังไม่ทันได้ปรับตัวเข้ากับชีวิตในเมืองใหญ่ดีนัก ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นในมหาวิทยาลัย

วันนั้นหลังเลิกเรียน เขาเดินออกมาจากตึกเรียนอย่างเงียบ ๆ แต่ทันใดนั้นก็ถูกกลุ่มรุ่นพี่ในคณะเข้าล็อกตัวไว้ในมุมมืดหลังตึก เสียงพูดคุยทุ้ม ๆ เต็มไปด้วยการข่มขู่และคำหยาบคาย

สายน้ำใจหาย มือสั่น รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดหมายเลขในนามบัตรสีดำที่พายุให้ไว้ด้วยมือที่สั่นลนลาน

ไม่ถึงสิบห้านาทีถัดมา เสียงเครื่องยนต์รถยนต์หรูจอดหน้าตึก และชายร่างใหญ่สามคนในชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้น พายุเป็นหัวหน้ากลุ่ม เดินเข้ามาด้วยแววตาคมเข้มและความสงบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยอำนาจ

“ใครแตะต้องเขา...เอาออกไปให้หมด” เสียงของพายุเข้มขรึมแต่แฝงด้วยความเด็ดขาด

คำสั่งเดียวจากปากพายุ ทุกคนที่ย่ำหยามสายน้ำก็รีบถอยออกไปทันที บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเงียบสงัด

หลังเหตุการณ์นั้น พายุจับมือสายน้ำขึ้นรถยนต์หรูสีดำคันใหญ่ พาเขาไปยังคอนโดหรูใจกลางเมืองที่อยู่ในย่านสุขุมวิท

ในห้องพักกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู สายน้ำนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา มือยังคงสั่นและหายใจติดขัดด้วยความหวาดกลัว

พายุเดินเข้ามา นั่งลงข้าง ๆ อย่างเบา ๆ แต่มั่นคง เขาไม่พูดอะไร แค่ค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับมือสายน้ำ แล้วแนบมือของเขาลงกับอกแกร่งที่ยังอุ่นอยู่ใต้เสื้อคลุมหนังสีดำ

“กลัว?” พายุถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลง

“...นิดหน่อยครับ” สายน้ำตอบเสียงเบา

พายุถอนหายใจเบา ๆ “ใจพี่ก็เต้นเหมือนกัน...รู้มั้ยว่าแค่เห็นหน้าเราวันนั้น...พี่ก็ห้ามใจไม่ไหวแล้ว”

ริมฝีปากหยักคมที่เคยพูดคำสั่งเด็ดขาดอย่างแข็งกร้าว บัดนี้ค่อย ๆ แนบลงมาแตะเบา ๆ ข้างแก้มอุ่น ๆ ของสายน้ำ

“...พี่ขอแค่คืนนี้...ให้พี่ได้กอดนะ”

สายน้ำไม่ตอบอะไร เขาแค่หลับตาลงอย่างวางใจ หัวใจเต้นแรงและเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นที่แทรกซึมเข้ามาในอก

ค่ำคืนนั้น...เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มบริสุทธิ์จากเชียงรายได้สัมผัสกับความอบอุ่นและความรักจากชายร่างใหญ่ผู้เปี่ยมด้วยพลังและความมั่นใจ

ใต้ผ้าห่มผืนหนา เสียงหอบหายใจ เสียงจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน และเสียงเตียงที่สั่นไหว กลายเป็นความทรงจำล้ำค่าที่สายน้ำจะไม่มีวันลืม