เสียงแตรรถเบา ๆ ดังประปรายท่ามกลางแสงไฟจราจรยามเย็น
ฝนปรอยบาง ๆ ตกคลุมถนนสีหม่นจนดูเหมือนเมืองทั้งเมืองหลับใหลไปกับความเมื่อยล้าของวันทำงาน
ณเดช—ไม่ใช่สิ…
‘โร’ หนุ่มช่างซ่อมมอเตอร์ไซค์จากนครพนม ผู้เพิ่งเลิกกะบ่ายจากอู่ซ่อมรถเล็ก ๆ แถวอโศก
กำลังโยนกระเป๋าเครื่องมือไว้ข้างหลังเบาะรถ Yamaha R1 สีดำด้านของเขา
เขาคิดแค่ว่าวันนี้จะรีบขี่รถกลับห้อง ไปกินข้าวกล่องเย็น ๆ แล้วอาบน้ำนอน
เหมือนทุกวันที่ไม่มีอะไรพิเศษ…
แต่แล้วมันก็เกิดขึ้น
ขณะที่เขาขี่รถออกมา…
เลี้ยวหัวมุมถนนเพื่อมุ่งสู่สี่แยก
สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับเธอ
ฝั่งทางม้าลาย หน้าอาคารสำนักงาน 26 ชั้น
หญิงสาวผมยาวตรงสีบรอนซ์ทอง ยืนอยู่ใต้ร่มใสคันเล็ก มองนาฬิกาที่ข้อมืออย่างเร่งรีบ
รอยยิ้มของเธอ…แววตาคู่นั้น…เงาสะท้อนฝนบนพื้นถนน
หัวใจของโรแทบหยุดเต้น
“ไนท์…?”
เขากระพริบตาหลายครั้ง
ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะหมอกฝน หรือเพราะภาพนั้นยังค้างอยู่ในหัวเขามานานหลายปี
‘ไนท์’
ผู้หญิงที่เขาเคยแอบชอบมาตลอดช่วงมหาวิทยาลัย
ผู้หญิงที่นั่งโต๊ะริมหน้าต่างในห้องเรียนวิชาศิลปะ
ผู้หญิงที่เขาเคยตามมองตลอด 4 ปี…แต่ไม่เคยกล้าเข้าไปทักแม้แต่ครั้งเดียว
โรหยุดรถกลางถนนโดยไม่รู้ตัว
เสียงแตรรถคันหลังดังขึ้น เขารีบขยับตัว ขี่รถเบี่ยงข้าง…แต่สายตายังจับจ้องไปที่เธอไม่วางตา
เธอยังเหมือนเดิม
แค่เปลี่ยนจากชุดนักศึกษามาเป็นชุดออฟฟิศเรียบหรู กระโปรงทรงสอบสีน้ำตาลอ่อน เข้ารูปกับเสื้อเชิ้ตสีครีม
ไนท์ดูเหมือนนางเอกจากโฆษณาน้ำหอมยี่ห้อดัง ที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แต่โลกก็หันมามอง
ฝั่งไนท์เอง…
เธอกำลังมองนาฬิกาและทำท่าจะกดโทรศัพท์เรียกแท็กซี่
ก่อนเงยหน้าขึ้น…
สายตาเธอสบกับใครบางคนที่จอดมอเตอร์ไซค์อยู่ไม่ไกล
ผู้ชายคนนั้นใส่เสื้อช่างตัวเก่า มีคราบน้ำมันตรงปลายแขน
รอยสักเสี้ยวเล็ก ๆ โผล่พ้นขอบกางเกงเอวต่ำ
และดวงตาคู่นั้น…กำลังมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ จนเธอขมวดคิ้ว
ไนท์หลบตาเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกขนลุกวูบ
เหมือนเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน
ในอดีตที่เธอจำไม่ได้…แต่เขาจำเธอได้ขึ้นใจ
โรตัดสินใจ…หมุนรถไปจอดชิดขอบฟุตบาท
เขาถอดหมวกกันน็อค ใจเต้นแรงเหมือนตอนแอบเดินตามเธอที่ห้องสมุดเมื่อ 5 ปีก่อน
เขาลงจากรถ
เรียกเธอด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก…แต่เต็มไปด้วยความจริงใจทั้งหมดที่เขามี
“ไนท์…ใช่ไหม?”
ไนท์ชะงัก
มองเขาเต็มตาอีกครั้ง คราวนี้ใกล้พอจะเห็นว่าตาเขามีน้ำฝน…หรืออาจเป็นอย่างอื่น
“ขอโทษนะคะ…เราเคยรู้จักกันเหรอคะ?”
คำถามที่แทงกลางใจ
คำถามที่ยืนยันกับโรว่า...เธอลืมเขาไปแล้วจริง ๆ
เหมือนที่เคยลืมมองเขาทุกวัน…ตอนที่เขานั่งหลังห้อง
“ขอโทษนะคะ…เราเคยรู้จักกันเหรอคะ?”
คำถามนั้นยังคงดังก้องในหัวโร
แม้ไนท์จะพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ ไม่ได้ตั้งใจทำร้าย
แต่มันก็ตอกย้ำว่า...เธอลืมเขาไปแล้วจริง ๆ
“เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันน่ะครับ”
โรพยายามยิ้มบาง ๆ พลางยกมือเกาแก้มแก้เขิน
“ผมชื่อโรครับ...นั่งหลังห้อง เอกเดียวกัน ปีเดียวกัน…”
ไนท์นิ่งไปครู่หนึ่ง
ขมวดคิ้วน้อย ๆ ราวกับพยายามรื้อความทรงจำในห้องเรียนใหญ่โตที่เธอจำได้แค่คนใกล้ตัวไม่กี่คน
“อืม…ขอโทษนะคะ เราคงไม่ได้คุยกันเท่าไหร่…”
“ไม่เป็นไรครับ” เขารีบพูด ทั้งที่ใจแอบชา
“ตอนนั้น…คุณคงยุ่ง ๆ น่ะครับ เป็นดาวคณะนี่นา”
ไนท์หัวเราะนิด ๆ
“อย่าพูดแบบนั้นสิคะ เขิน”
โรเงียบไป รู้สึกดีที่อย่างน้อย…เธอยังยิ้มให้เขา
แม้มันจะเป็นแค่รอยยิ้มจากมารยาทก็ตาม
✨ สองวันต่อมา
หลังเลิกงานอีกวันหนึ่ง
ไนท์เดินออกจากตึกออฟฟิศเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับพบว่าฝนตกหนักกว่าเดิม
เธอยืนลังเลอยู่หน้าอาคาร ไม่มีร่ม
แล้วเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านข้าง
“อ้าว…ไม่มีร่มเหรอครับ?”
โรในชุดเสื้อยืดสีน้ำมันและกางเกงยีนส์ซีดโผล่มาพร้อมร่มคันใหญ่ในมือ
“ถ้าไม่รังเกียจ…ผมขอเดินไปส่งที่ป้ายรถเมล์ไหมครับ?”
ไนท์ลังเลนิดหนึ่ง
ก่อนจะพยักหน้าอย่างสุภาพ
“งั้น...รบกวนด้วยนะคะ”
ภายใต้ร่มคันเดียวกัน
โรเดินอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรมากเกินไป
เพียงแค่แอบขยับร่มให้เธออยู่ในร่มมากกว่าเขา
สายฝนโปรยลงบนแขนเขาจนเปียก
แต่เขายังยิ้มอยู่เงียบ ๆ อย่างพอใจ
“คุณยังใส่นาฬิกาเรือนเดิมเลยนะครับ”
เขาพูดขึ้นเบา ๆ
ไนท์ก้มดูข้อมือ แล้วขมวดคิ้วนิด ๆ
“อืม…ใช่ค่ะ ซื้อเองตอนปี 3 มั้ง ไม่คิดว่าจะยังใช้ได้”
“ตอนนั้นผม…เห็นคุณใส่เรือนนี้ตอนไปนั่งอ่านหนังสือที่คาเฟ่ใต้ตึกศิลป์…”
เขาเผลอพูดออกไป แต่รีบเบือนหน้า
“…ขอโทษครับ จำแม่นไปหน่อย”
ไนท์หัวเราะเบา ๆ
“คุณเป็นคนจำเก่งมากเลยนะคะ…”
“กับบางคน…ผมไม่เคยลืมเลยครับ”
คำตอบที่เธอไม่ได้ถาม
แต่มันทำให้เธอเงียบไปในทันที
🪡 หลังจากนั้น…
โรแวะมาหาเธอที่คาเฟ่ใต้คอนโดบางครั้ง
ซื้อชานมไข่มุกให้ในวันฝนตก
ฝากขนมไว้กับรปภ.ให้เธอทุกวันศุกร์
ไม่ใช่ด้วยความหวังว่าต้องได้อะไรกลับมา
แค่เพราะเขา…อยากให้เธอมีรอยยิ้มหลังเลิกงาน
ไนท์ก็ไม่ได้ใจร้าย
เธอรับทุกอย่างไว้ ด้วยรอยยิ้มและคำว่า “ขอบคุณนะคะ” เสมอ
แต่เธอก็ยังไม่เปิดใจเท่าไหร่ ยังเว้นระยะพอดี ไม่ใกล้…ไม่ไกล
คืนหนึ่ง
ระหว่างที่เธอกำลังเดินออกจากลิฟต์ไปยังห้องของตัวเอง
โรเดินสวนมาพอดี เธอชะงักนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะเจอกัน
“วันนี้คุณดูเหนื่อยนะครับ” เขาทัก
ไนท์ยิ้ม
“ประชุมทั้งวันค่ะ…หัวจะแตกแล้ว”
โรหยิบขนมปังในมือส่งให้
“งั้นกินนี่ก่อนนอนนะครับ อุ่นแล้วจะดีขึ้น”
ไนท์รับไว้ เธอกำลังจะพูดขอบคุณ
แต่มือของโรกลับแอบจับมือเธอไว้เบา ๆ
นุ่ม…และอุ่น
แต่เธอก็รีบชักมือกลับอย่างสุภาพ
“…ขอบคุณค่ะ แต่ขอโทษนะคะ ฉัน…ยังไม่ชินกับอะไรแบบนี้”
โรพยักหน้า ไม่เสียใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รีบ…แค่ได้เห็นคุณยิ้ม ก็พอแล้ว”
เช้าวันเสาร์ อากาศครึ้มแดด ฝนทำท่าจะตกแต่ยังไม่ทัน
โรสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์หน้าร้านอู่ เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตบาง ๆ พับกระดาษแผ่นหนึ่งในมือก่อนจะโทรออก
“คุณไนท์…คือพอดีลูกค้าที่คอนโดคุณมีนัดให้ผมเอาอะไหล่ไปส่งน่ะครับ
แต่เขาบอกจะไม่อยู่…จะฝากรปภ.ไว้ก็กลัวหาย
คุณอยู่ห้องไหมครับ? ถ้าไม่รบกวน…”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเสียงของเธอจะตอบกลับมา
“…อยู่ค่ะ แต่เดี๋ยวลงไปรับให้ก็ได้”
“ขอบคุณมากครับ ไม่นานเลยครับ แค่แป๊บเดียว”
จริง ๆ แล้วลูกค้าคนนั้นขอให้ส่งของวันจันทร์
แต่นี่เป็น ‘โอกาส’ ที่เขาอยากใช้
โอกาสที่จะได้ยืนต่อหน้าเธอ…อีกครั้ง
บ่ายโมงตรง
โรจอดรถตรงลานจอดของคอนโด
ไนท์ในชุดเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงผ้าขายาวยืนรออยู่ที่ล็อบบี้
ไม่แต่งหน้า
ไม่ทำผม
แต่กลับทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง
เธอดู…เป็นธรรมชาติ เป็นเธอ
เป็นผู้หญิงที่เขาชอบตั้งแต่ยังใส่ชุดนักศึกษา
“อะไหล่ไม่ใหญ่นี่นา ทำไมไม่ให้ รปภ.มารับ?” เธอถาม ขณะรับกล่องจากเขา
โรหัวเราะ
“กลัวของตกหายครับ แล้วก็…จะได้เจอคุณด้วย”
เธอชะงักเบา ๆ หัวเราะจาง ๆ แล้วไม่พูดอะไรต่อ
แต่ไม่ได้เดินหนีไปทันที
“คุณกินข้าวเที่ยงหรือยัง?”
คำถามจากเธอ ทำเอาโรเกือบเผลอหลุดรอยยิ้มกว้างออกมา
“ยังครับ…ปกติลืมกินบ่อยเลยตอนเสาร์”
“…งั้นขึ้นไปกินด้วยกันไหม?”
“มาม่ากับไข่ได้นะคะ ไม่มีอะไร fancy”
หัวใจของเขาเต้นแรงจนเกือบทะลุเสื้อช่าง
“แน่นอนครับ! มาม่ากับไข่…คือของโปรดเลย”
🍜 ในห้องของไนท์
กลิ่นน้ำร้อนกับซอสผงลอยอบอวล
เธอต้มมาม่าอย่างคล่องมือ แล้ววางจานตรงหน้าเขาอย่างเรียบง่าย
“ขอบคุณนะครับ…”
โรพูดในขณะที่ก้มหน้าลงกินอย่างเงียบ ๆ
ไนท์จ้องหน้าเขาสักพักก่อนจะถาม
“คุณโร…คุณเคยตามฉันมาตลอดเลยเหรอ?”
เขาเงยหน้าช้า ๆ
ไม่ได้ตกใจ แต่ไม่คิดว่าเธอจะถามแบบตรง ๆ
“ไม่ใช่ตลอดหรอกครับ…แค่ช่วงหนึ่ง”
“ช่วงที่ผมยังกล้าแค่แอบมองคุณจากข้างหลัง แล้วหวังว่าจะได้พูดด้วยสักครั้ง…”
“…แล้วตอนนี้ล่ะคะ?”
เขายิ้ม
“ตอนนี้…ผมอยากรู้จักคุณมากกว่านั้น
แต่ถ้าคุณยังไม่พร้อม ผมก็จะยังอยู่ที่เดิม
ไม่เดินเร็วเกินไป”
เธอมองเขา ไม่พูดอะไรอีก
แต่สายตานั้นอ่อนลงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด
🌃 เย็นวันเดียวกัน - ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโด
ไนท์เดินเข้ามาหาน้ำหวานก่อนนอน
หยิบ “ชาดอกไม้ไร้น้ำตาล” ขวดโปรด…แต่จังหวะเดียวกัน มืออีกข้างก็แตะที่ขวดเดียวกันพร้อมเธอ
เธอหันขวับ
“อีกแล้วเหรอ…”
โรยิ้มแหย ๆ
“เปล่าตามมานะครับ สาบานเลย…ผมก็ชอบขวดนี้”
“คนจนชอบกินของแพงเหรอคะ?” เธอถามหยอก ๆ
แววตาขี้เล่นปรากฏในเสี้ยววินาที
“คนจนก็มีหัวใจครับ…ไม่ใช่แค่กินหรู แต่ยังหลงคนหรูได้ด้วย” เขาตอบกลับเร็ว
ไนท์ชะงัก…
หัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ขากลับขึ้นลิฟต์
เขายื่นขวดชาให้เธอ ขวดที่พวกเขาหยิบพร้อมกันเมื่อครู่
“สำหรับคุณ…ผมจะเลือกขวดใหม่ก็ได้”
“…แต่คนอย่างผม ไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ หรอกนะครับ”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
