17:38 น.
ลานจอดรถของคณะนิเทศศาสตร์
เสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตสีดำด้านดังขึ้นเบา ๆ ก่อนจะดับลง
ประตูรถเปิดออกอย่างมีสไตล์…ขาเรียวในรองเท้าหนังดำก้าวลงพร้อมกระโปรงสั้นเหนือเข่า
เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นเล็กน้อย และผมตรงยาวสีบรอนซ์ทองสะบัดตามแรงลมเบา ๆ
"ไนท์" เดินออกมาจากรถเหมือนหลุดมาจากโฆษณาน้ำหอม Dior
ทุกคนในบริเวณนั้นหยุดคุย หยุดเคี้ยว หยุดหายใจ...
ยกเว้นอยู่คนเดียว
“โร”
ผู้ชายคนเดียวในมหา'ลัยที่กล้าตะโกนใส่เพื่อนตัวเองว่า...
“กูจะเดินตัดหน้ารถเธอวันนี้แหละ มึงถ่ายคลิปไว้ด้วยนะ!!!”
เพื่อน: “อย่าทำเว้ย! มึงจะโดนชนจริงๆ ไอ่โร!”
แต่ไม่ทันแล้ว...
โร...ลูกชายมาเฟียที่ไม่มีใครรู้จัก
สวมเสื้อยืดลายตัวการ์ตูน ถือขนมปังในปาก และกางเกงยีนส์ขาด ๆ
เดินพุ่งออกไปหน้ารถไนท์อย่างไร้ยางอาย
ไนท์เบรกกะทันหัน
เสียงล้อเสียดพื้นดังขึ้น พร้อมกับ...ร่างผู้ชายร่างสูงล้มกลิ้งต่อหน้ารถเธอแบบไม่ตายแต่ “ดูน่าสงสารเกินจริง”
เธอลงจากรถด้วยความตกใจ
แต่ยังพยายามคีพลุคเย็นชา
“เฮ้ย! นายโอเคมั้ย?”
(เสียงจริงในใจ: “ขออย่าให้ตายตรงนี้เลย กูเพิ่งล้างรถ!”)
โรแกล้งไอเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้น
ดวงตาแอบแวววาว แต่พยายามทำเสียงป่วย
“ขะ...ขอเบอร์ติดต่อไว้รับผิดชอบด้วยครับ...พี่คนสวย”
ไนท์ยืนกอดอก
มองลงไปที่พื้นแบบประเมินสถานการณ์
ก่อนจะพูดเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงรังสีขุ่นเล็ก ๆ
“เออ ได้ เบอร์ 191”
“โอเค ขอบคุณครับ จะได้แจ้งความข้อหาทำหัวใจผมเต้นแรงเกินไป—”
เธอถอนหายใจ
“โรคจิตแน่ ๆ…”
🎵 ค่ำคืนนั้น – หอพักของไนท์
ไนท์เปิดลำโพงบลูทูธ
เสียงเพลงสากลแนว LANY ดังคลอไปในห้อง
เธอเอนหลังลงบนเตียง เปิดมือถือดูสตอรี่เพื่อน
เจอวิดีโอแอบถ่าย
“โร” นอนแอ้งแม้งอยู่หน้ารถเธอ พร้อมพากย์ประกอบว่า “กูโดนรถเมียชนแล้วครับ!”
เธออดยิ้มไม่ได้
แม้จะพยายามรักษาคีพลุค แต่ลึก ๆ ในใจ...
“หมอนี่...แม่งโง่ดีว่ะ”
🌷 เช้าวันถัดมา – หน้าอาคารเรียน
ไนท์เดินมาในชุดนักศึกษาเป๊ะสุดในคณะ
ขณะกำลังเปิดมือถือเช็กงาน...
“สวัสดีคร้าบพี่คนขับรถชนเมื่อวาน!”
โรยื่นกาแฟเย็นให้เธอ
พร้อมติดโพสต์อิทเล็ก ๆ แปะบนฝาแก้ว
"แถมน้ำตาลใจฉันไปด้วยนะ :) "
ไนท์มองหน้าเขา
เลิกคิ้ว
“นายรู้ชื่อฉันเหรอ?”
“ยังไม่รู้เลยครับ แต่เมื่อคืนฝันถึงอยู่สามรอบ”
เช้าอันสดใสในคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัย Y
ท้องฟ้าสีฟ้าใสไร้เมฆ ร่มไม้สองข้างทางที่ทอดยาวเข้าสู่ตัวอาคารเรียนช่วยบังแดดเช้าที่เพิ่งพ้นช่วงฤดูฝน
บรรยากาศครึกครื้นของนักศึกษาที่ยิ้มแย้มเดินเข้าอาคาร พร้อมเสียงหัวเราะ เสียงบทซ้อมละคร และเสียงล้อรถจักรยานบนพื้นหินอ่อนหน้าตึก มันดูปกติ — ถ้ามองผ่านไป
แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ใช่นักศึกษาคณะนี้ กำลังกลายเป็นจุดสนใจ
“โร” ยืนอยู่หน้าคณะอย่างสบาย ๆ เสื้อยืดลายการ์ตูนสีขาวซีด ใส่คู่กับกางเกงยีนส์ขาดเข่าตัวเก่ง
สะพายกระเป๋าผ้าสีหม่น พร้อมกับถุงกาแฟแก้วใหญ่สองสามแก้วในมือ
เขายิ้ม...รอคนคนหนึ่ง—ไนท์
หญิงสาวที่เขาชอบ...แบบสุดหัวใจ
เขาไม่เคยเข้ามาในคณะนี้มาก่อน แต่วันนี้เขาตื่นเช้า รีบมารอตั้งแต่แปดโมงโดยไม่รู้ตารางเรียนของเธอด้วยซ้ำ
เขารู้แค่ว่าเธอเรียนเช้านี้ และต้องผ่านประตูนี้
เพียงพอสำหรับ “โร” ที่จะรอ
เสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาสาว ๆ ดังขึ้นใกล้ตัว
ก่อนหนึ่งในนั้นจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจแต่ปนตลก
"เอ้าไอ้หนุ่ม! มาทำอะไรตรงนี้?"
โรหันไปพร้อมรอยยิ้ม ยกกาแฟขึ้นเล็กน้อย
"ผมเอากาแฟมาฝากครับ กาแฟสำหรับเพื่อนของคนที่ผมชอบมากที่สุดในโลก"
“หืม…”
มุก—เพื่อนสนิทของไนท์ ผู้มีนิสัยพูดตรง ขี้แซว และไม่ไว้ใจคนแปลกหน้ามากนัก—จ้องโรอย่างจับผิด
เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร คนที่ชื่อ “โร” ที่เคยมีข่าวกับไนท์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน และทำให้ไนท์หายหน้าไปจากคลาสเรียนเกือบเดือน
ข่าวนั้นถึงจะเงียบไปแล้ว แต่เพื่อนสนิทก็ไม่ลืมง่าย ๆ
“หลอกล่อเราก่อนเพื่อตีท้ายสาวเราใช่มะ?”
โรยิ้มตาหยี ยื่นกาแฟให้เธอก่อนตอบอย่างจริงจัง
“ไม่ครับ...ผมแค่พยายามเป็นเพื่อนกับทุกคนที่อยู่รอบคนที่ผมชอบจริง ๆ”
คำพูดนั้นมันธรรมดา แต่สายตาเขาที่มองทุกคนในกลุ่มด้วยความจริงใจ ทำให้ความรู้สึกตึงเครียดจางหายไปเล็กน้อย
ความเงียบปกคลุมเพียงอึดใจ ก่อนจะมีเสียงหัวเราะเบา ๆ จากหนึ่งในกลุ่ม
“ให้โอกาสอยู่แหละ...แต่ระวังพวกเรากว่าตัวจริงอีกนะไอ่หนุ่ม ฮ่า ๆ ๆ”
มุกรับแก้วกาแฟมาชิมพลางยิ้ม
“อเมริกาโน่เข้ม ๆ…จำได้ว่าไนท์ชอบแบบนี้ใช่ไหม?”
“ใช่ครับ ผมสั่งเผื่อไว้ด้วย”
โรส่งอีกสองแก้วให้เพื่อนคนอื่นในกลุ่ม
“เผื่อวันนี้เธอจะอารมณ์ดีขึ้นเพราะมีเพื่อน ๆ พร้อมกาแฟดี ๆ คอยอยู่ข้าง ๆ”
ทุกคนแปลกใจ...ไม่คิดว่าเขาจะจำรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของไนท์ได้
เพราะแม้แต่เพื่อนบางคนยังไม่รู้ว่าไนท์ไม่ใส่น้ำตาลในกาแฟ
“เฮ้...พูดจริงนะ ไม่เคยมีใครตามจีบเพื่อนเราแบบลงทุนขนาดนี้”
“ผมไม่ได้จีบครับ” โรหัวเราะเบา ๆ
“ผมแค่รักเธอ...แล้วก็อยากขอโทษทุกวันที่ทำให้เธอเสียใจ”
ประโยคสุดท้ายนั้น ทำให้มุกและเพื่อนอีกสองคนมองหน้ากันนิ่ง ๆ
น้ำเสียงเขาไม่มีท่าทีกะล่อนหรือขี้เล่นเหมือนเมื่อครู่ มันจริงจังและอ่อนโยนจนน่าประหลาดใจ
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง
“มุก...”
ทุกคนหันขวับทันที—
ไนท์
เธอสวมเสื้อนักศึกษาพอดีตัว กระโปรงยาวสีดำผ่าข้าง รองเท้าคัทชูสีดำด้าน และใบหน้าที่แต่งเพียงเล็กน้อย
ผมยาวสลวยถูกรวบครึ่งหัวเผยใบหน้าสวยเฉียบแบบไม่ต้องพยายาม
เธอสวยกว่าที่โรจำได้...
แต่สิ่งที่เขาสังเกตมากกว่าคือ “ตาของเธอ”
แววตานั้นไม่ได้เย็นชาเหมือนก่อน แต่มันก็ไม่ได้ใจดี...มันแค่ นิ่ง และ สงวนท่าที
“เธอมาทำไม...”
เสียงไนท์ราบเรียบ แต่ไม่แข็งกร้าว
โรหายใจลึกหนึ่งครั้งก่อนยิ้ม
“เรามาเพื่อขอโอกาส...แค่หนึ่งวัน อยู่ข้างเธอ...ในฐานะอะไรก็ได้”
นิ่ง...
เพื่อน ๆ เหลือบมองกันเลิ่กลั่ก ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร
ไนท์มองหน้าเขา...ก่อนถอนหายใจเบา ๆ
“มุก เดี๋ยวเราเข้าห้องก่อนเลยก็ได้นะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ
มุกทำหน้าไม่ไว้ใจ
“แน่ใจนะ จะปล่อยให้คนนี้ตามเข้าตึก?”
“เขาไม่ได้เรียนคณะนี้ จะเข้าไปได้ไง” ไนท์ตอบเรียบ ๆ
ก่อนหันกลับมาทางโร
“เดินไปส่งฉันถึงตึกแล้วกลับนะ”
โรพยักหน้าทันที
...
ระหว่างทางเดินผ่านแถวต้นปาล์มสองข้าง ไนท์ไม่พูดอะไร
แต่โรพูดทุกเรื่อง ตั้งแต่ตอนที่เขาไปฝึกงานที่นครพนม, เกมใหม่ที่เขาเล่น, จนถึงร้านอาหารที่เขาอยากชวนเธอไปกิน
ไนท์แค่ฟัง...
แต่ทุกคำพูดของเขา กลับรู้สึกอุ่นในใจอย่างแปลกประหลาด
เพราะนี่คือโร—เด็กหนุ่มที่เคยทำผิดพลาด แต่กำลังพยายามแก้ไขด้วยหัวใจทั้งหมด
...
“ถึงแล้ว” ไนท์เอ่ยเมื่อยืนหน้าตึกเรียน
โรหยุด เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ
“ไนท์...”
“...”
“ถ้าสักวันเธอหายโกรธเรา...เราอยากชวนเธอกลับไปเล่นเกมด้วยกันอีกครั้ง”
เขายิ้ม
“แค่ตรงนั้นก็พอแล้วสำหรับตอนนี้”
ไนท์ยังไม่ตอบ เธอแค่ยื่นมือไปรับกาแฟที่เขาถืออยู่ในมือซ้าย
รับมาดื่ม...จิบเล็ก ๆ
ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า
“ไม่ใส่น้ำตาล...เหมือนเดิม”
เธอเดินเข้าอาคารเรียนไป ปล่อยให้โรยืนมองอยู่ด้านหลัง
แต่สำหรับเขา...วันนี้คือวันสำเร็จเล็ก ๆ
วันที่เขาเข้าใกล้เธอได้อีกก้าว
ในวันที่เธอเริ่มกลับมาอยู่ในโลกของเขาอีกครั้ง
บรรยากาศช่วงบ่ายของมหาวิทยาลัย Y หลังเลิกเรียนช่างคึกคักตามปกติ
นักศึกษาทยอยเดินออกจากตึกเรียน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงรองเท้ากระทบพื้นคอนกรีตก้องกังวาน
ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ที่กำลังร่วงโรยเพียงบางเบา
เงาร่มไม้ทอดยาวพาดผ่านทางเดินทอดไปยังลานจอดรถ
ไนท์ เดินออกจากตึกเรียนพร้อมกับ มุก และ ยีนส์
สามสาวต่างสไตล์ แต่สนิทกันแนบแน่นราวกับน้องสาวในแก๊งเดียวกัน
มุกยังคงปากกล้า แต่งหน้าแนวเฉี่ยวจิกส้นสูงเดินบนทางลาดได้แบบไม่สะดุด
ยีนส์มาพร้อมพัดลมมือถือและเสื้อโอเวอร์ไซซ์ลายวง BTS
ส่วนไนท์...ก็ยังคงดูนิ่งและสง่าทุกก้าวเดิน
“วันนี้กลับเองเหรอ?” ยีนส์ถามขึ้น พลางเปิดพัดลมมือถือจ่อหน้าอย่างคล่องมือ
ไนท์พยักหน้า
“อืม ขับรถมาเอง ไม่อยากให้พี่ชายรู้ว่ามีคนตาม...”
น้ำเสียงเธอเรียบ ๆ แต่รอยยิ้มมุมปากนั้นซ่อนอะไรบางอย่างไว้
“เอ้า~ ว่าแต่ใครน้า~ ใครที่ตามจนเธอเริ่มจำหน้าได้แล้วเนี่ย”
มุกแซวอย่างรู้ทัน
ทันใดนั้น...
“เฮ่!”
เสียงชายหนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง
โรเดินเข้ามาด้วยท่าทีร่าเริง มือหนึ่งถือถุงกระดาษสีน้ำตาลอ่อนจากร้านดอกไม้
อีกมือโบกเบา ๆ เหมือนจะโบกให้แสงแดดด้วย
“พอดีไปเดินตลาดมา เห็นดอกไม้สวย ๆ เลยนึกถึงเธอ…”
ทุกคนหยุดเดินทันที
เขาเดินมาหยุดตรงหน้าไนท์ ก่อนเปิดถุงกระดาษและดึงออกมาดอกทิวลิปสีชมพูอ่อน
สีเดียวกับที่ไนท์เคยเซฟไว้ใน Pinterest เมื่อหลายเดือนก่อน...
“ขอโทษนะ ถ้ามันดูมากเกินไป...แค่เธอบอกว่าเคยอยากไปเนเธอร์แลนด์ดูทิวลิปของจริง
เลยเอาไว้เธอฝันถึงมันได้ชัดขึ้น”
เงียบ...
ไม่ใช่ความอึดอัด
แต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นกลางใจ
ไนท์ยื่นมือไปรับดอกไม้อย่างช้า ๆ
สัมผัสกลีบดอกนุ่มเบาดั่งขนนก เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“นายจำเรื่องเล็ก ๆ แบบนั้นได้ด้วยเหรอ…”
โรเกาหลังคออย่างเขิน ๆ พร้อมหัวเราะเบา ๆ
“ก็เธอพูดตอนกินข้าวเหนียวหมูทอดหน้าตึกนั่นแหละ ฉันจำทุกคำเลยนะ”
“อื้อหืออออออ...”
มุกลากเสียงยาว
ยีนส์ยิ้มซุบซิบ พลางตีแขนมุกเบา ๆ
ไนท์หันไปค้อนเพื่อนทั้งสองคนทันที
แต่แววตานั้นไม่ได้โกรธ
มันเป็นแววตาที่... เขิน เล็ก ๆ
และซ่อนรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก
“ถ้านายว่างนัก ไปช่วยขนของขึ้นรถหน่อยสิ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ
โรแทบจะยกมือทำความเคารพทันที
“รับทราบครับ! บอสคนสวย!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นจากทั้งสามสาว
โรวิ่งนำหน้าไปยังลานจอดรถอย่างคล่องแคล่ว
ไนท์มองตามหลังเขา...พลางส่ายหน้าเบา ๆ
แต่ภายในใจเธอกลับไม่เบาเลย...
เพราะมันเริ่มอบอุ่นมากขึ้นในทุกวัน
นับจากวันนั้น โรเริ่มกลายเป็นคนคุ้นหน้าในกลุ่มของเพื่อนไนท์
ไม่ว่าจะเป็นตอนกินข้าว ตอนนั่งพักใต้ต้นไม้ หรือแม้แต่เวลานั่งรอระหว่างเปลี่ยนคลาส
เขาโผล่มาทุกที่ “แบบไม่ตั้งใจ”
แต่ทุกคนรู้ดีว่า...เขาตั้งใจสุด ๆ
บางวัน เขาเอาขนมมาฝาก
บางวันเขาเตรียมแฟ้มรายงานให้ไนท์เพราะรู้ว่าเธอลืมไว้ที่บ้าน
บางวันเขาไม่พูดอะไร แค่ยืนรออยู่ใต้ตึกเรียนพร้อมถือร่มในวันที่ฝนตกหนัก
จากคนที่เคยมีข่าวฉาวกับไนท์
เขากลายเป็น เพื่อนร่วมโต๊ะอาหารกลางวัน
กลายเป็น คนรับส่งข้อความในกลุ่มไลน์ (แบบไม่มีใครเตะออก)
และบางทีก็กลายเป็น ตุ๊กตารับมุกตลกของมุกกับยีนส์ อย่างเต็มใจ
แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไร...สายตาของเขาก็ยังคงมอง “ไนท์” เป็นหลักเสมอ
ไม่ใช่แบบบังคับ
ไม่ใช่แบบคุกคาม
แต่เป็นสายตาที่เรียบง่าย อ่อนโยน และพร้อมอยู่ใกล้โดยไม่หวังอะไร
...
จนวันหนึ่ง...
ไนท์เดินกลับคอนโดดึกกว่าปกติ
เธอเหนื่อยกับการซ้อมละครเวทีของคณะ และยังต้องเตรียมรายงานพรีเซนต์พรุ่งนี้
เมื่อเดินขึ้นลิฟต์ไปถึงหน้าห้อง...
มี “กล่องเล็ก ๆ” วางอยู่ตรงประตู
กระดาษโน้ตใบหนึ่งเขียนไว้ด้วยลายมือคุ้น ๆ
“เห็นเธอหายไปจากคณะ เลยคิดว่าวันนี้คงเหนื่อย
นี่คือข้าวกล่องจากร้านโปรดที่เธอเคยพาเราไปกิน จำได้ไหม?
ถ้าเธอไม่ลืม เราก็ไม่ลืมเหมือนกัน :)
โร”
ไนท์มองกล่องข้าวพลางหัวเราะเบา ๆ
“เจ้านี่...จะน่ารำคาญหรือว่าน่ารักกันแน่นะ”
เธอเปิดกล่องข้าวออก
กลิ่นหอมของผัดกะเพราไข่ดาวที่เธอชอบลอยออกมา
มีผักน้อยมาก...ตามที่เธอมักจะสั่งว่า “ไม่เอาถั่วฝักยาวนะ”
เขาจำได้ทุกอย่าง...แม้แต่เรื่องเล็กที่สุด
ไนท์วางกล่องลงบนโต๊ะ
เงยหน้ามองเพดานเงียบ ๆ พลางคิดในใจ
“บางที...การมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก”
เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร
มันยังไม่ใช่ความรัก
แต่ก็คงไม่ใช่ความเกลียดชังอีกต่อไป
มันคือ ความอุ่นใจในแบบที่แปลกใหม่
คือความคุ้นเคยที่กำลังเติบโตช้า ๆ
และเป็นความรู้สึกที่เธอไม่อยากผลักไสเหมือนเมื่อก่อน
...
คืนนั้น...เธอกินข้าวหมดกล่อง
และเก็บดอกทิวลิปที่โรให้ไว้ในหนังสือเล่มหนึ่ง
เล่มที่เธออ่านประจำก่อนนอน
เพื่อไม่ให้มันเหี่ยวเฉา
เหมือนกับที่เธอไม่อยากให้ความรู้สึกของเขา
...จางหายไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
