เสียงลมยามเช้าเบา ๆ พัดผ่านลานจอดรถหน้าอาคารเรียนของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังกลางกรุงเทพฯ นักศึกษาทยอยเดินเข้าอาคารเรียน บ้างก็แวะร้านกาแฟเล็ก ๆ ข้างคณะเพื่อซื้อเครื่องดื่มประจำเช้า ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น รถสปอร์ตหรูสีดำเงางามแล่นเข้ามาจอดอย่างสง่างาม ทุกสายตาหันไปมองด้วยความสนใจ รถคันนั้นสะท้อนแดดยามเช้าเป็นประกาย
ประตูรถเปิดออก หญิงสาวร่างสูงโปร่ง ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าคมสวยดั่งนางแบบก้าวลงจากรถด้วยความมั่นใจ
“นั่น… ไนท์ ดาวโรงเรียนในตำนาน!” เสียงซุบซิบกระซิบดังขึ้นรอบ ๆ
“เธอหายไปไหนมา 3 ปี!?”
“สวยขึ้นมากเลย... นี่เธอ...เป็นสาวเต็มตัวแล้วใช่ไหม?”
แต่ไนท์ไม่ใส่ใจ เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนเดินมุ่งหน้าสู่คณะอย่างสง่างาม กระโปรงนักศึกษาทรงเอสั้นและเสื้อเชิ้ตเข้ารูปของเธอเรียกความสนใจได้ทุกย่างก้าว
ท่ามกลางเสียงวิจารณ์และสายตาเหล่านั้น มีชายหนุ่มในชุดแจ็คเก็ตเกมมิ่งสีดำ นั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ Yamaha R1 สีฟ้าน้ำทะเล เขาเงียบ... ไม่กล้าทักทาย แต่สายตากลับไม่ละไปจากเธอเลย
“ไนท์...” เขาพึมพำชื่อเธอเบา ๆ
เขาชื่อ “โร” นักศึกษาปี 3 ที่ไม่มีใครรู้ว่า… เขาแอบรักไนท์มาตั้งแต่ ม.4
รักเธอทั้งที่ไม่เคยได้เอ่ยปาก
รักเธอทั้งที่เธอเคยมองเขาเป็นเพียง ‘เพื่อนร่วมรุ่นธรรมดา’
แต่วันนี้... เขาได้เจอเธออีกครั้ง
เธอกลับมาแล้ว — และสวยจนเขาแทบลืมหายใจ
“อย่ามองนาน เดี๋ยวก็รู้หมดว่ามึงแอบรักเขา” เพื่อนข้าง ๆ แซวเบา ๆ
“ไม่ได้แอบรัก...” โรตอบเสียงแผ่ว
“แต่มัน ‘ยังรัก’ ไม่เคยเปลี่ยนเลย…”
เสียงหัวใจของโรเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ขณะที่สายตาของเขายังไม่ละจากไนท์ ราวกับเวลาหยุดหมุนตรงนั้นในลานจอดรถหน้าอาคารเรียน แต่ชีวิตจริงยังต้องดำเนินต่อไป และวันนี้คือวันแรกที่พวกเขากลับมาเจอกันอีกครั้งหลังจากผ่านช่วงเวลาที่แยกจากกัน
โรเก็บมอเตอร์ไซค์ไว้ในที่จอดแล้วเดินตามไปอย่างระมัดระวัง ไม่อยากให้ใครเห็นความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้มาเนิ่นนาน เขาอยากจะเดินเข้าไปทักทายเธอ แต่คำพูดติดอยู่ในลำคอ ราวกับว่าไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี
ไนท์เดินตรงไปยังห้องเรียนของเธอโดยไม่หันหลังกลับ เสียงซุบซิบของเพื่อน ๆ รอบตัวเธอไม่สามารถทำให้เธอหวั่นไหวได้ นี่คือวันที่เธอกลับมาสู่โลกที่เธอเคยผูกพันอย่างแท้จริง โลกที่เธออยากจะเป็นตัวของตัวเองโดยไม่มีใครมาจำกัดเงื่อนไข
“วันนี้... ฉันต้องเข้มแข็ง” ไนท์คิดในใจ เธอกดมือถือในมือและเห็นข้อความที่ยังไม่ได้ตอบจากโร อยู่ในหน้าจอ
“สวัสดีตอนเช้า... อยากเจอกันไหม?” ข้อความนั้นปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ ทำให้ใจเธอเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ในห้องเรียน แสงแดดส่องผ่านกระจกเข้ามาอย่างอ่อนโยน ไนท์นั่งลงที่โต๊ะเรียนตรงกลางห้อง เธอรู้สึกถึงสายตาแอบมองจากคนรอบข้าง แต่เธอก็ไม่สนใจ เพราะสิ่งที่เธอกังวลอยู่คือความรู้สึกของโร ที่เธอเองก็ยังไม่กล้าจะตอบรับ
โรนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ใกล้กับประตูทางเข้า เขามองไปที่ไนท์อย่างไม่ละสายตา แต่ยังคงเก็บความรู้สึกไว้ในใจ เขาไม่กล้ารุกไล่เพราะกลัวว่าจะทำให้ไนท์รู้สึกอึดอัด
หลังเลิกเรียน โรเดินไปที่คาเฟ่เล็ก ๆ ใกล้มหาวิทยาลัย ที่ไนท์ชอบแวะมากินกาแฟบ่อย ๆ เขานั่งลงที่โต๊ะมุมหนึ่ง พร้อมสั่งกาแฟลาเต้เย็นเหมือนที่เธอชอบ
ไม่นาน ไนท์เดินเข้ามาในร้าน เธอมองหาโต๊ะแล้วพบว่าโต๊ะตรงมุมมีแก้วกาแฟของเธอวางอยู่แล้ว เธอรู้ทันทีว่าใครมาก่อน
“โร...” เธอเอ่ยเบา ๆ แต่แฝงความรู้สึกซับซ้อนในน้ำเสียง
“ผมสั่งไว้เผื่อครับ” โรตอบพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ แต่จริงใจ
บรรยากาศในคาเฟ่เริ่มอบอุ่นขึ้น ไนท์กับโรนั่งพูดคุยกันอย่างไม่เป็นทางการ เรื่องเรียน เรื่องงานอดิเรก และความฝันที่ยังคงไม่เคยเปลี่ยน
แต่แล้ว ความเงียบงันก็มาถึง เมื่อโรล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แจ็คเก็ต แล้วหยิบจดหมายพับเล็ก ๆ ออกมา
“นี่... ผมเขียนมาให้คุณนานแล้ว แต่ไม่กล้าส่ง” โรยื่นจดหมายให้ไนท์อย่างลังเล
ไนท์รับมันมาอย่างเงียบ ๆ มือเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเปิดดูข้อความที่เขียนไว้
“ผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่รู้สึกเหมือนกัน แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมแอบรักคุณมาตั้งแต่ ม.4 แล้ว ไม่เคยเปลี่ยนใจ” ข้อความในจดหมายเขียนด้วยลายมือบรรจงแต่เต็มไปด้วยความหวัง
ไนท์มองหน้าของโร เธอเห็นความจริงใจในดวงตาของเขา และในใจของเธอเอง ความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยกล้ารับรู้ก็เริ่มผลิบาน
“ขอบคุณที่กล้าพูดออกมา” ไนท์พูดเสียงเบา “แต่... ฉันไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องของการครอบครอง”
โรพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ผมไม่อยากครอบครองคุณเหมือนของใครสักคน ผมแค่อยากอยู่ข้าง ๆ และสนับสนุนคุณ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
สายลมยามเย็นพัดผ่านหน้าต่างคาเฟ่ เสียงหัวเราะและบทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ เติมเต็มช่วงเวลาที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ โรและไนท์ต่างเผชิญหน้ากับความรู้สึกที่ไม่เคยเปิดเผย
นี่คือจุดเริ่มต้นของเส้นทางรักที่ไม่ได้ง่ายและไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่เต็มไปด้วยความหวัง ความเข้าใจ และความจริงใจอย่างแท้จริง
เสียงฝนโปรยลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
จากแดดร้อนจ้าเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นฟ้าครึ้มและฝนเม็ดใหญ่ในเวลาไม่ถึงห้านาที
นักศึกษาทุกคนวิ่งหลบฝนเข้าอาคารเรียนกันแบบละหวั่น
รวมถึงไนท์... เธอถือแฟ้มหนังสือไว้แน่น ผมยาวสลวยเปียกชื้นเล็กน้อย ริมฝีปากที่เคลือบลิปมันสีชมพูอ่อนเข้มขึ้นน้อยๆ อย่างไม่สบอารมณ์
“ทำไมต้องตกตอนนี้ด้วย...”
“วันนี้ฉันต้องไปพรีเซนต์หน้าห้องนะ...”
เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนไปยังตึกอีกฝั่งที่อยู่ไม่ไกล
ทว่า… รองเท้าส้นสูงที่เธอสวมกลับลื่นในเสี้ยววินาที
วืด!
แต่ก่อนที่เธอจะล้มลงพื้น...
หมับ!
มืออุ่น ๆ ข้างหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้แน่น
กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยลอยปะทะจมูก — กลิ่นแบบที่เธอเคยรู้สึก “ปลอดภัย”
ไนท์เงยหน้าขึ้น...
สายตาของเธอสบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มลึกของผู้ชายคนหนึ่ง
น้ำฝนไหลผ่านกรอบหน้าเขาอย่างเท่ ราวกับภาพจากหนังสั้น
“โร…” เธอเรียกชื่อเขาในใจ
“ทางนี้เร็ว เดี๋ยวล้มอีก”
เสียงทุ้มต่ำของเขาพูด พร้อมดึงมือเธอให้วิ่งตาม
ฝ่าฝนไปยังชายคาหน้าตึกเรียนด้วยกัน
เสียงฝนยังดังอยู่รอบข้าง
แต่ระหว่างพวกเขา — มีแต่ความเงียบ และเสียงหัวใจที่ดังมากขึ้นเรื่อย ๆ
ไนท์ยืนพิงเสา ก้มมองรองเท้าตัวเอง
พยายามไม่มองหน้าเขา... แต่รู้สึกได้ว่าเขายังจ้องเธอไม่วางตา
“ขอบใจนะ” เธอพูดเบา ๆ
โรพยักหน้า แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเทาออกมายื่นให้
“ไว้เช็ดผมนะ เดี๋ยวไม่สบาย”
“เราเคยบอกแล้วว่าไนท์ไม่ถูกกับฝน…”
ไนท์เงยหน้าขึ้นทันที
“...จำได้ด้วยเหรอ?” เธอถาม
โรหลบสายตา ยิ้มนิด ๆ ก่อนพูด...
“จำได้ทุกอย่างเลย”
“...จำได้หมด ว่าไนท์เคยชอบกลิ่นฝนแรก”
“แต่แพ้ละอองฝนทุกครั้งที่มันกระเด็นเข้าตา”
คำพูดของเขา... เหมือนย้อนเวลากลับไปตอนมัธยม
กลับไปวันที่เธอยังใส่ผ้าปิดจมูกตอนเดินตากฝน แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งคอยยื่นร่มให้ทุกครั้ง
ชายคาเล็ก ๆ กลายเป็นพื้นที่ที่อบอุ่นที่สุดในช่วงเวลานี้
และสำหรับไนท์... หัวใจเธอเริ่มสั่นไหว
เธอเคยเชื่อว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นธรรมดา
แต่วันนี้... เธอเริ่มเห็นเขาในมุมที่ “ไม่ธรรมดาอีกต่อไป”
โรยื่นมือออกมาอย่างใจเย็น
“เช็ดผมหน่อยนะ ฝนเย็น ๆ แบบนี้... ระวังจะเป็นหวัด”
ไนท์รับผ้าเช็ดหน้ามาด้วยความอึดอัดเล็กน้อย
โรค่อย ๆ เช็ดน้ำฝนที่เกาะอยู่ตามปลายผมอย่างนุ่มนวล มือเขาอุ่นและมั่นคงจนเธอรู้สึกถึงความปลอดภัยที่แปลกใหม่
“ทำไมถึงยังจำเรื่องพวกนี้ได้?” ไนท์ถามเสียงเบา
“มันผ่านมานานมากแล้วนะ”
โรยิ้มมุมปาก
“เพราะสำหรับเรา... ไนท์ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา”
คำพูดนั้นทำให้เธอชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที
“โร...” ไนท์เรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว
“ฉัน... ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใจตัวเองเป็นยังไง”
สายฝนยังคงโปรยปราย
แต่ระหว่างพวกเขา ความเงียบกลายเป็นบทสนทนาที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ
เสียงฝนค่อย ๆ ซา เบา ๆ
โรเดินเข้าไปในอาคารเรียนพร้อมกับไนท์
แต่ก่อนที่ประตูจะปิด เขาหยุดยืนหน้าประตู
“หลังจากนี้... อยากให้เราอยู่ข้าง ๆ ไนท์ได้ไหม?”
เธอหันไปสบตาเขา
“ฉันก็อยากให้ใครสักคนเข้าใจฉัน... แบบที่คุณทำ”
มือทั้งสองประสานกันเบา ๆ
ความรู้สึกที่เก็บงำมานานเริ่มคลี่คลายเป็นบทเพลงรักอันอบอุ่น
ท่ามกลางเสียงฝนและแสงแดดยามบ่าย
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราว... ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาไปตลอดกาล
หลังจากเหตุการณ์วันฝนตก
ไนท์เริ่มสังเกตว่าโรอยู่ใกล้ตัวเธอมากกว่าที่คิด
เขาไม่ได้พูดมาก...
แต่เขาเงียบในแบบที่อบอุ่น
เหมือนคนที่รอคอยบางสิ่งมาแสนนาน
และแค่ได้อยู่ใกล้ก็เพียงพอแล้ว
คาบเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ทุกเสียงเรียก ทุกกระซิบ ทุกยิ้มเล็ก ๆ จากเพื่อนร่วมชั้น —
ไม่มีอะไรเทียบกับการที่เขานั่งอยู่ตรงนั้น แค่เพียงห่างออกไปไม่กี่ก้าว
ตอนพักกลางวัน
โรเดินมาหาเธออย่างไม่รีรอ
“วันนี้ว่างไหม...?”
“เราเจอคาเฟ่ลับใกล้คณะ... ไปด้วยกันไหม?”
คำถามนั้นธรรมดาเกินกว่าที่เธอจะคาดคิด
แต่ไนท์กลับนิ่งไปครู่หนึ่ง —
ไม่รู้เพราะอะไร ใจเธอกลับพยักหน้าตอบตกลงโดยไม่ทันคิด
คาเฟ่ลับหลังมหาลัยซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่
ทางเดินเล็ก ๆ ปูด้วยแผ่นหินเก่าที่มีตะไคร่น้ำขึ้นบาง ๆ
บรรยากาศภายในอบอุ่น เงียบสงบ
มีเพียงเสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ คล้ายชวนให้ลืมโลกภายนอก
พนักงานพาทั้งคู่ไปนั่งโซฟาหนังนุ่ม ใกล้หน้าต่าง
โรเลือกมุมที่เธอจะได้เห็นวิวสวนกว้าง
ส่วนเขา... เลือกมุมที่เขาจะ “เห็นเธอชัดที่สุด”
“ชอบไหม?” เขาถามขณะยื่นเมนูให้
ไนท์พยักหน้าเบา ๆ
เธอสั่งกาแฟลาเต้ร้อนกลิ่นหอมละมุน
ส่วนโรสั่งโกโก้เย็น — รสชาติที่เหมือนพวกเขาไม่มีอะไรเหมือนกันเลย
แต่ในความต่างนั้น...
กลับมีอะไรบางอย่างที่กำลังผูกพวกเขาไว้เข้าด้วยกัน
หลังอาหารและขนมเค้กชิ้นเล็ก ๆ
ทั้งคู่เงียบไปช่วงหนึ่ง
โรนั่งมองถ้วยโกโก้ของตัวเองนิ่ง ๆ
ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“จำได้ไหม... ตอน ม.4?”
“มีคนเคยส่งจดหมายแอบรักไปให้ไนท์ทุกวันจันทร์?”
ไนท์เงยหน้าขึ้นทันที
ดวงตาเธอสั่นเล็กน้อย
“...อย่าบอกนะ ว่าเป็น—”
“เราเอง” โรพูดก่อนที่เธอจะถามจบ
“ตอนนั้นไม่กล้าพูดตรง ๆ เพราะไนท์... สวยเกินไป”
“เราเป็นแค่เด็กติดเกมคนหนึ่ง ไม่มีอะไรเทียบได้เลย”
เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
ราวกับย้อนคิดถึงตัวเองในวัยนั้น
“แต่เรายังเขียนทุกจดหมาย โดยหวังว่า...”
“ไนท์จะอ่านมัน... แม้แค่ครั้งเดียวก็ยังดี”
ไนท์นิ่งเงียบ
เธอเคยเก็บจดหมายนั้นไว้ในกล่องเล็ก ๆ ที่บ้าน
ไม่เคยรู้ว่าใครเป็นคนเขียน...
แต่ทุกครั้งที่เธอเสียใจ
เธอจะหยิบมันออกมาอ่านซ้ำ ๆ
“ตอนนั้น...” เธอพูดเสียงเบา
“กำลังสับสนในตัวเอง...”
“แต่จดหมายพวกนั้นเหมือนที่พักใจของฉันเลยรู้ไหม”
มือของเธอเลื่อนไปตรงกลางโต๊ะ โดยไม่รู้ตัว
และมือของโร... ก็เลื่อนไปสัมผัสเบา ๆ
เป็นสัมผัสที่ไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ
แค่เพียงนิ้วแตะกัน...
ทุกความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ถูกปลดปล่อยออกมาจนเต็มหัวใจ
“เราไม่รู้ว่าไนท์จะมองเรายังไง…”
“แต่เรารู้แค่ว่า... รักไนท์มาตลอด”
โรหันไปมองตาเธออย่างจริงจัง
ความรู้สึกทั้งหมดในวัยเด็กที่เคยเก็บงำไว้
ถูกถ่ายทอดผ่านสายตานั้นเต็มเปี่ยม
“ถ้าไนท์ให้โอกาส...”
“เราอยากเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ”
ไนท์รู้สึกถึงความอุ่นใจที่แผ่ซ่านในใจ
แต่ความกลัวและความไม่แน่ใจยังคงก่อตัวอยู่ในหัวใจ
“เรา... ฉันกลัว...”
“กลัวจะทำร้ายกัน”
โรพยักหน้า
“เราเข้าใจ”
“แต่ถ้าไม่ลอง... เราจะไม่มีทางรู้ว่า... อะไรจะเกิดขึ้น”
สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านโซฟาหนังเก่า
ใบไม้ไหวพลิ้วไหวกับแสงแดดยามบ่ายที่ส่องลอดผ่านหน้าต่าง
เสียงหัวใจของทั้งสองคนดังชัดเจนยิ่งกว่าเสียงแจ๊สเบา ๆ ในร้าน
โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุนรอบตัว
และมีเพียงพวกเขาสองคนที่ยืนหยัดในความรู้สึกที่เปิดกว้างนี้
“เราอยากให้ไนท์รู้...”
“ว่าทุกครั้งที่เห็นเธอยิ้ม...”
“เรารู้สึกเหมือนโลกนี้สดใสขึ้น”
ไนท์เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
น้ำตาไหลซึมอย่างไม่รู้ตัว
“ฉันก็อยากให้ใครสักคน... เข้าใจฉันแบบนั้น”
มือทั้งสองสอดประสานกันอย่างมั่นคง
ความเงียบงันในร้านคาเฟ่กลายเป็นบทเพลงรักที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความหวัง
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ไม่ใช่แค่ความรัก...
แต่เป็นความเข้าใจ
และการยอมรับซึ่งกันและกันอย่างแท้จริง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
