**“ขอโทษด้วยนะมิเรน…นายไม่มีความสามารถในการสร้างฮอนมุนฉันขอตัดนายออก” **เซลีนเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหลังไปทางต้นไม้ต้นใหญ่ ไม่มองหน้าของลูกศิษย์ที่ตอนนี้กำลังจะเป็นอดีตลูกศิษย์ คิม มิเรนเด็กชายที่มีความฝันอยากจะเป็นฮันเตอร์เหมือนเซลีนหรือก็คืออาของเขามิเรนมองแผ่นหลังของอาสาวของตัวเองด้วยสายตาแค้นเคืองเขาไม่ใช่ร้องเพลงไม่ได้แต่เสียงของเขานั้นไม่สามารถสร้างฮอนมุนได้ แม้ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนแต่กลับสร้างมันขึ้นมาไม่ได้ทำได้เพียงมองเพื่อนร่วมฝึกร้องเพลงสร้างฮอนมุนอย่างมีความสุขด้วยความไม่ชอบใจ

“…ผมไม่เข้าใจหรือเพราะผมเป็นผู้ชายอาเลยตัดผมออก” มิเรนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดน้อยใจเพราะตลอดการที่เขาอยู่กับอานั้นอาไม่เคยสนใจเขา สนใจแต่สามสาวที่ตนนั้นรับมาฝึกตลอดเวลาที่สามสาวได้คำชมแต่เขากลับได้คำติเพราะเสียงร้องของเขาไม่สามารถสร้างสิ่งที่อาต้องการได้ แม้ว่าเสียงของเขาจะไพรเราะมากแค่ไหนแต่มันก็ไม่อาจทำให้อาหันมามองเขาได้ มิเรนเก็บความน้อยใจนี้เอาไว้จนกระทั่งวันนี้ วันที่เขาถูกตัดออกโดยอาของตัวเอง วันที่ความฝันของเขาพังทลายลงไปอย่างไม่มีชิ้นดี

“มันไม่ใช้แบบนั้น เพราะเสียงของนายไม่สามารถสร้างฮอนมุนได้นายไม่มีความสามารถในการเป็นฮันเตอร์กลับไปเรียนเถอะ” เซลีนเอ่ยออกมาก่อนจะเดินออกไปหาสามสาวที่ยืนรออยู่ ทิ้งให้มิเรนมองตามหลังอย่างโกรธแค้นแต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากหันหลังและเดินจากไปมือบางกำแน่น เรียวขาสวยก้าวเดินออกไปอย่างมั่นคงนัยน์ตาสวยจ้องมองไปข้างหน้าด้วยความแข็งกร้าว ในใจนึกคิดว่าถ้าเขาไม่สามารถเป็นฮันเตอร์ได้งั้น…เขาก็จะเป็นฮันเตอร์ปีศาจแทนเลยแหละกัน

สถานที่แห่งหนึ่ง

มิเรนเดินมายันสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่นั้นคือต้นไม้ยืนตายต้นหนึ่งทามกลางหุบเขาที่กว้างใหญ่มิเรนสวมใส่ชุดฮูดสีดำ กางเกงยีนต์ขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบเข้าชุดมือทั้งสองซ้อนเอาไว้ภายกระเป๋าฮูด นัยน์ตาสีแดงเข้มมองไปด้านหน้าพื้นที่กว้างใหญ่ด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะเปลี่ยนเป็นโกรธเมื่อนึกถึงเรื่องตนที่ถูกคัดออกจากการเป็นฮันเตอร์ทั้งๆที่ใจของเขานั้นอยากจะเป็นแต่กลับโดนตัดออกเพียงเพราะเขาเป็นผู้ชายความไม่ยุติธรรมของอาสาวของมิเรนทำให้เขารู้สึกน้อยใจอย่างมากการที่เขาเป็นผู้ชายไม่สามรถเป็นฮันเตอร์ได้เลยงั้นหรอ แม้ว่าตั้งแต่ประวัติศาสตร์มาจะมีแต่ฮันเตอร์ผู้หญิงก็ตาม

มิเรนคิดภาพเมื่อตอนนั้นในหัวก่อนจะหลับตาและวาดมือไปที่อากาศเรียกอาวุธประจำตัวออกมา ดาบยาวเรียวบางสีฟ้าสว่างที่เขาสร้างมันขึ้นมาได้เพราะเขามองเห็นเส้นฮอนมุนและอาวุธนี้มันเป็นของเขาแล้วนายและอาวุธผูกจิตกันการรับรู้ถึงความรู้สึกเองก็เช่นกัน เมื่ออาวุธรับรู้ถึงความโกรธแค้นของเจ้านายมันก็เริ่มแปลเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเข้มรอบตัวของมิเรนเริ่มมีควันสีม่วงเข้มลอยรอบตัว มิเรนมองดาบในมือของตัวเองที่เปลี่ยนไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปข้างอีกครั้งก่อนที่ร่างของมิเรนจะหายไปเหลือเพียงความว่างเปล่าและรูมิที่วิ่งมาหาเขาหลังรู้ว่ามิเรนถูกคัดออกจากการเป็นฮันเตอร์แต่ก็ไม่ทัน รูมินั้นไม่เห็นว่ามิเรนนั้นหายไปไหนและไม่รับรู้เลยว่าตอนนี้เพื่อนสนิทอีกคนของเธอนั้นกำลังทำในสิ่งที่เลวร้ายมากที่สุด

ดินแดนปีศาจ

มิเรนหายตัวเข้ามาในดินแดนปีศาจ ใบหน้าเรียบนิ่งมองไปทางฝูงปีศาจที่มองมาทางเขาอย่างมุ่งร้ายก่อนที่พวกมันกลุ่มหนึ่งจะพุ่งเข้ามามิเรนมองด้วยสายตาเรียบบนิ่งก่อนจะเหวี่ยงดาบในมือฟันไปที่ร่างของปีศาจกลุ่มนั้นอย่างชำนาญเมื่อปีศาจกลุ่มนั้นโดนดาบขอบมิเรนฟันเข้าไปร่างของมันก็สลายไปทันที ทำเอาปีศาจที่มองอยู่ถึงกับหวาดกลัวตัวสั่นก่อนจะพากันหลบทางให้กับมิเรนให้เดินไปข้างหน้า มิเรนเดินเรื่อยๆผ่านปีศาจหลายตนเข้ามายันบันไดที่ด้านบนนั้นคือเปลวไฟเจ้าปีศาจที่เหล่าฮันเตอร์นั้นพยายามกำจัดมาตลอด กวีมา มิเรนมองไปที่เปลวไฟนั้นก่อนที่เรียวขาจะก้าวขึ้นบันไดไปไม่มีความกลัวอะไร การกระทำนั้นตกอยู่ในสายตาเหล่าปีศาจทุกตัวโดยเฉพาะจินอูที่จ้องมองร่างเพรียวบางนั้นอย่างไม่ละสายตา

“ฮันเตอร์ทำไมถึงเข้ามาที่นี้ได้” กวีมาเอ่ยถามเปลวไฟยังคงลุกไหม้มากขึ้น มิเรนหยุดยืนข้างหน้ากวีมาใบหน้าเรียบนิ่งมองไปทางเปลวไฟที่เขานั้นสามารถใช้ดาบในมือฟันได้แต่เขากลับไม่ทำและเลือกที่จะเก็บมันเข้าไปที่เดิม มือบางยืนไปด้านหน้าเปลวไฟของกวีมาเริ่มลุกไหม้บริเวณมือบางนั้นก่อนมันจะลามไปทั่วร่าง กวีมาส่งเสียงหัวเราะออกมาทำเอาปีศาจทุกตัวที่ได้ยินต่างก็ก้มตัวลงโค่กหัวกับพื้น เปลวไฟที่เผาร่างมิเรนลอยขึ้นฟ้าก่อนที่มันจะหายไปเหลือเพียงชายร่างบางในชุดเดรสสีดำที่แนบไปกับร่างกายตัวเอง ไม่วายมันยังแหวกข้างเผยให้เห็นขาเรียวสวยทั้งสองข้างอีกด้วย เรียวแขนทั้งสองข้างมีขนสุนัขสีดำพาดไว้ ใบหน้าของมิเรนนั้นเริ่มเปลี่ยนไปจากที่สวยสะดุดตาแล้วก็ยิ่งสวยเข้าไปยิ่งมีลายอัคระปีศาจแล้วก็ยิ่งงดงามมากยิ่งขึ้น

(ชุดของมิเรนประมาณนี้นะคะ)

“ผิดหวังมาสินะ ถึงได้มาเข้าร่วมกับข้า” กวีมาเอ่ยออกมา มิเรนหันไปทางกวีมานัยน์ตาสีเหลืองเข้มที่แต่ก่อนมันเคยเป็นสีแดงเผยออกมาว่ากวีมานั้นเดาถูก เสียงหัวเราะของกวีมาดังขึ้นมาอีกครั้งปีศาจที่ก้มหัวอยู่ต่างก็ลุกขึ้นยืนเพื่อชมรูปลักษณ์ใหม่ของมิเรน ใบหน้าสวยหันมามองเหล่าประชนปีศาจสายตาเรียบนิ่งทำเอาปีศาจชายทุกคนถึงกับจ้องมองตาไม่กระพริบ จินอูเองก็เช่นกันมิเรนนั้นสง่างามมากจริงๆ สง่างามมากกว่านางในที่เขาเคยเจอมาเสียอีกมิเรนก้าวขาเดินลงบันไดมาแต่ละก้าวของเขามันมีพลังกดดันแฝงเข้ามาทำเอาปีศาจที่ยืนมองอยู่ถึงกับหายใจไม่ออก แต่ผ่านไปสักพักแรงกดดันนั้นก็เริ่มหายไปเพราะมิเรนนั้นเริ่มปรับตัวและเก็บพลังของตัวเอง

“เจ้าเรียนรู้ได้เร็วดี แต่ก็ยังมีผิดพลาดอยู่มากต้องฝึกอีกเพื่อวันข้างหน้าเจ้าอาจจะมีประโยชน์ต่อข้าผู้นี้” กวีมาเอ่ยออกมา ตอนนี้มิเรนนั้นกลายเป็นครึ่งปีศาจยังไม่ใช่ปีศาจเต็มตัวการใช้พลังจึงไม่เสถียรมากนักจึงต้องฝึน มิเรนที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะหันไปทางกวีมาอีกครั้ง

“ท่านอย่าดูถูกข้าตลอดครึ่งชีวิตของข้าเรียนรู้มาจากฮันเตอร์ เรื่องควบคุมพลังปีศาจของข้าถือว่าเล็กน้อยท่านโปรดว่างใจในอนาคตข้าคิดแผนที่ดีเพื่อให้ท่านกลับมามีอำนาจอีกครั้งได้แล้วแต่ระหว่างนี้ข้าคงต้องหาคนที่เหมาะสมกับมันก่อน” มิเรนเอ่ยออกมาพร้อมกับหันร่างเพรียวบางและสายตาไปมองเหล่าปีศาจทั้งหลายที่ยืนกันอยู่ หน้าตาของพวกมันช่างไม่เหมาะแก่แผนการของเขาเลยสักตัวเดียว สายตาเรียวไล่มองไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่ตรงจินอูใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มออกมาทันทีก่อนที่เรียวขาสวยจะเดินไปทางจินอูที่ยืนอยู่ เรียวแขนยืนไปตรงหน้าของจินอู จินอูจับมันเอาไว้ก่อนจะก้มลงจูบไปบนฝ่ามือสวยนั้น

“พวกนายต้องมาฝึกกับฉัน…เมื่อถึงวันที่พร้อมแผนการคืออำนาจเจ้าปีศาจจะเริ่มขึ้นทันที ท่านขัดหรือไม่” มิเรนหันไปถามกวีมาอีกครั้งก่อนจะได้รับคำตอบเป็นเปลวไฟดวงเล็กมาหนึ่งด้วย มิเรนยืนมือไปรับมันมาก่อนที่เปลวไฟนั้นจะหายเข้าไปในร่างของเขามิเรนรับรู้ถึงพลังปีศาจที่มากขึ้นใบหน้าสวยเองก็ยิ้มออกมาก่อนจะหันหลังและเดินออกไปตามหลังมาด้วยจินอูและเพื่อพ้องอีกสี่คน

‘ถึงเวลาที่ฮันเตอร์ต้องหายไปได้แล้ว’ มิเรนคิดพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย ความเจ็บแค้นในครั้งนั้นเขาจะจำมันเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจแม้ว่าเขาจะเปลี่ยนเป็นปีศาจเต็มตัวก็ตามแต่หรือว่าอดีตครอบครัวของเขาจะถูกปีศาจฆ่าตายก็ตามแต่สาเหตุนั้นมันก็มาจากอาสาวของเขาที่ไม่เข้ามาช่วยครอบครัวก่อนแต่กลับหันไปช่วยแฟนคลับโง่ๆนั้น อาสาวของเขามองครอบครัวของเขาไม่ต่างคนธรรมดาแม้ว่าแท้จริงแล้วแม่ของเขาก็เคยสร้างฮอนมุนมาก่อนแต่อาสาวกลับไม่สนใจแม่ของเขาที่กำลังจะตายต่อหน้าเลยด้วยซ้ำ แต่นั้นเขาก็ไม่คิดแค้นอะไรเพราะเข้าใจว่าอาสาวนั้นต้องปกป้องคนหมู่มากแต่พอเขามารู้เหตุผลจริงๆมันไม่ใช่…อาของเขาไม่ชอบแม่ของเขา ไม่ชอบมาตลอดทำให้มิเรนนั้นที่รับรู้ก็ยิ่งโกรธแค้นเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้วเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่อาของเขาเกลียดมากที่สุด ปีศาจยังไงแหละ

(ดาบของมิเรน ให้คิดว่ามันคือสีแดงปนดำนะคะ)