ในปี ค.ศ. 1570

ภายใต้ยุคเซนโกคุอันโกลาหล สงครามแย่งชิงอำนาจได้ปะทุขึ้นอย่างไม่รู้จบ มหาสงครามที่กินเวลายาวนานถึงสองปีทำให้แผ่นดินญี่ปุ่นต้องเกณฑ์ชายฉกรรจ์นับหมื่นเข้าสู่สนามรบ ช่วงเวลานั้นถือเป็น ยุคทองของดาบ วิชาดาบเฟื่องฟูราวกับเป็นลมหายใจของนักรบ เหล่ายอดฝีมือถือกำเนิดขึ้นนับไม่ถ้วน แต่ในบรรดานักดาบทั้งหมด… มีเพียงหนึ่งเดียวที่ทุกผู้ต่างหวาดกลัว

ชายผู้ยืนอยู่กลางสมรภูมิ

ในกองเลือดและซากศพ ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางพายุแห่งการสังหาร เขาไร้อารมณ์ ไร้ความลังเล ทุกจังหวะการฟันคือความตายที่แม่นยำ

เขาได้รับฉายาว่า “เทวทูตแห่งความตาย”

ฉายานี้ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย… หากแต่เพราะเขาเพียงผู้เดียว สังหารศัตรูไปถึง 1,783 คน ภายในเวลาเพียง 2 วัน

เขาคืออัจฉริยะแห่งดาบอย่างแท้จริง

และชื่อของเขาคือ… โมงาวะ จุนโซ

สองปีต่อมา — ณ คฤหาสน์ตระกูลโมงาวะ

แสงแดดยามสายส่องลงบนลานฝึกแห่งหนึ่ง ที่นั่น… โมงาวะ จุนโซ ผู้กลายเป็นตำนานในสงคราม ยังคงฝึกฝนดาบอย่างไม่หยุดยั้ง

เสียงฝีเท้าเงียบๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง เจ้าตระกูลโมงาวะ ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับขุนนางผู้มาเยือนหลายคน พวกเขาหยุดยืนมองชายหนุ่มด้วยสายตาจับจ้อง

“สวัสดีขอรับ ท่านเจ้าตระกูล”

จุนโซกล่าวพลางหยุดฝึกทันทีที่เห็นท่านผู้นำเดินเข้ามา

“ไง เจ้า… กำลังฝึกกระบวนท่าอะไรอยู่รึ จุนโซ?”

เจ้าตระกูลถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบ

“ข้ากำลังฝึก ‘กระบวนท่าผ่านะภา’ ขอรับ”

“ผ่านะภา งั้นรึ?”

ดวงตาของเจ้าตระกูลวาววับขึ้นเล็กน้อย

“ไหนลองแสดงให้ข้าดูหน่อยสิ”

“ด้วยความยินดีขอรับ”

จุนโซตอบ ก่อนจะเดินออกไปยืนกลางลานฝึก ท่ามกลางสายตาของผู้คนในตระกูล และขุนนางที่ล้วนอยากเห็นฝีมือของชายผู้นี้กับตาตนเอง

เขาหยุดนิ่ง สูดลมหายใจเข้า แล้วชักดาบออกจากฝักอย่างช้าๆ

ปลายดาบสะท้อนแสงอาทิตย์วาบขึ้น ก่อนที่เขาจะประกาศเสียงดัง

“กระบวนท่า… ดาบผ่านะภา!”

ทันใดนั้น เขาฟันดาบขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความเร็วเหนือตา และแล้ว… เมฆบนฟากฟ้าได้แยกออกเป็นสองฝั่ง

เสียงผู้ชมพากันอึ้ง เงียบงัน และตกตะลึงในฉากที่ไม่อาจอธิบายได้ด้วยคำพูด

นี่คือพลังของชายที่ได้รับฉายาว่า “เทวทูตแห่งความตาย”

หลังจากที่ทุกคนยังคงตะลึงกับกระบวนท่า “ดาบผ่านะภา” ของ จุนโซ อยู่ ทันใดนั้นแสงสว่างประหลาดก็ล้อมรอบร่างของเขาไว้

จุนโซ เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างกายจะถูกดูดหายเข้าไปในแสงนั้นอย่างไร้คำอธิบาย…

พริบตาต่อมา เขาพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางถนนแปลกตา ตึกรามบ้านช่องสูงเสียดฟ้า เสียงดังจากรถยนต์ที่วิ่งสวนกันไปมา เสียงแตร “ตี๊ด! ตี๊ด!” ดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน

“เห้ย! มายืนทำบ้าอะไรกลางถนนวะ!” เสียงชายคนหนึ่งตะโกนจากรถยนต์ที่หยุดกระทันหัน

จุนโซ ยืนนิ่งงัน ดวงตาเหลือบมองไปรอบตัวด้วยความสับสน

“ที่นี่ที่ไหน… นี่มันอะไรกันแน่? เมื่อกี้ข้ายังอยู่ที่ลานฝึกของตระกูลอยู่เลยไม่ใช่รึ?”

คำถามมากมายไหลเข้ามาในหัวเขาไม่หยุด แต่ยังไม่ทันที่เขาจะหาคำตอบได้ เสียงชายคนในรถก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เออ! ไม่หลบใช่มั้ย? เดี๋ยวได้เรื่อง!” เขาหยิบมือถือขึ้นมา “ฮัลโหล ตำรวจใช่มั้ยครับ? มีไอ้บ้านี่มายืนกลางถนน รถติดยาวเลย เรียกตำรวจหุ่นยนต์มาด่วน!”

ชายคนนั้นเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้ามาหา จุนโซ ด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

“ไอ้เวร! มายืนขวางถนนทำซากอะไร หา? อยากตายนักรึไง เดี๋ยวตำรวจหุ่นยนต์ก็ลากเข้าคุกสักเดือนสองเดือนแกจะได้จำนะไอ่เวร!”

จุนโซ ขมวดคิ้วแล้วถามเสียงแข็ง

“ที่นี่คือที่ใด… เหตุใดข้าจึงมาอยู่ตรงนี้?”

ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ “พูดบ้าไรของมันวะ? แต่งตัวซอมซ่อล่อตีน ดาบนั่นของจริงเหรอวะ? ฮะๆ แกหลุดมาจากยุคไหนวะไอ่เด็กน้อย? เดี๋ยวนี้เขาใช้ปืนกันหมดแล้ว ไอ้บ้า!”

จุนโซ ยังคงมึนงง “เจ้ากำลังพูดอะไร… ข้ามิอาจเข้าใจได้เลย”

“ไม่เข้าใจ? งั้นเอาหมัดไปแดก!” ชายคนนั้นง้างหมัดต่อยเข้าใส่ทันที

จุนโซ เบี่ยงตัวหลบอย่างง่ายดาย เขาพูดเสียงเข้ม

“เจ้า… จะทำอะไรน่ะ?”

“ก็ต่อยแกไง ไอ้เวร!” ชายคนนั้นตะโกน พร้อมพุ่งหมัดเข้ามาอีกครั้ง

ฟึ่บ!

แสงวาบผ่านกลางอากาศ แขนของชายคนนั้นหลุดออกจากตัวทันที

“อ๊ากกกกกก!!” เขากรีดร้องลั่นก่อนล้มลงกองกับพื้น

ทันใดนั้น เสียงไซเรนจากด้านบนก็ดังขึ้น “วี๊นนนน” ก่อนที่หุ่นยนต์ตำรวจจะร่อนลงมากระแทกพื้นตรงหน้า จุนโซ

“ขอทำการจับกุมในข้อหาสร้างความวุ่นวายและทำร้ายร่างกาย” มันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

มันยื่นแขนกลออกมาหมายจะควบคุมตัว จุนโซ

จุนโซ ชักดาบออกแล้วฟันเข้าใส่ทันที แต่…

ฉัวะ! ดาบของเขากระแทกกับเกราะโลหะของหุ่นยนต์อย่างไร้ผล

“ไม่เข้า…” เขาพึมพำอย่างแปลกใจ

ตาของหุ่นยนต์เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “เข้าสู่โหมดต่อสู้ — คนร้ายขัดขืนการจับกุม”

มันพุ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็วสูง

แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว

ฉัวะ!!!

จุนโซ ฟันหุ่นยนต์ตัวนั้นเป็นสองท่อนจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง

เขามองรอบตัวอย่างระแวดระวัง

“ที่นี่มันพิลึกชะมัด…”

หลังจาก จุนโซ จัดการหุ่นยนต์ตำรวจตัวแรกลงไปแล้ว อยู่ๆ ก็มีเสียงแหลมดังออกมาจากตัวมัน

“ตี๊ดดดดดดดดดดด—”

จุนโซ ขมวดคิ้ว

“เสียงอะไรน่ะ?”

ยังไม่ทันได้คิดอะไรเพิ่มเติม หุ่นยนต์ตำรวจบินได้อีก 5 ตัวก็พุ่งทะยานมาบนท้องฟ้า

“ตี๊ด ตี๊ด”

“ประกาศ ประกาศ เนื่องจากมีภัยอันตรายระดับ 4 ขอให้ทุกท่านหาที่หลบภัยโดยด่วน”

ผู้คนแถวนั้นต่างแตกตื่น พากันหลบหนี หุ่นยนต์ทั้ง 5 ร่อนลงมากลางถนนล้อม จุนโซ เอาไว้

หนึ่งในนั้นพูดด้วยเสียงเรียบไร้อารมณ์

“ยอมให้เราจับกุมซะดีๆ ตอนนี้คุณทำผิดขั้นร้ายแรง — ทำลายทรัพย์สินทางการเมือง และทำร้ายร่างกายผู้อื่นโดยเจตนา”

จุนโซ ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางวงล้อม

“ถึงข้าจะไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น… แต่เจ้าจะจับข้าไปเพราะอะไร ข้าเพียงแค่ป้องกันตัว!”

“ตี๊ด ตี๊ด… ไม่ให้ความร่วมมือ”

“เข้าสู่โหมดกำจัดภัยคุกคามโดยทันที”

ไม่รอช้า หุ่นยนต์ 3 ตัวแรกพุ่งเข้าโจมตีจากสามทิศทางพร้อมกัน

หมัดเหล็ก กงเล็บ และลำแสงเลเซอร์พุ่งตรงใส่ จุนโซ

แต่เขานั้นยังคงเยือกเย็น ดวงตาจับจ้องทุกการเคลื่อนไหว —

เขาเอนตัวหลบการฟาด หมุนตัวหลบเลเซอร์ แล้วกระโดดขึ้นกลางอากาศ

หมุนตัวกลางเวหา — ฟึ่บ!

ดาบของเขาเฉือนผ่านลำตัวของหุ่นยนต์ตัวหนึ่งจนขาดครึ่ง

ตูมม!!

เศษเหล็กกระเด็นกระดอน

อีกตัวพุ่งมาอีกทาง จุนโซ กระแทกส้นเท้าลงพื้น สะบัดดาบกวาดแนวราบ ฉัวะ!

หุ่นยนต์ตัวนั้นถูกฟันขาดกลางลำตัวล้มลงไปอีกตัว

ตัวที่สามยิงระเบิดออกมาทันที จุนโซ แสยะยิ้มเล็กน้อย

“เจ้าคิดว่าข้าจะพลาดง่ายๆ งั้นรึ”

เขาใช้ฝ่ามือผลักตัวเองจากผนังฝั่งหนึ่ง พุ่งไปด้วยความเร็ว — เชือดวูบเดียว!

หุ่นยนต์ตัวที่สามล้มลงโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว

แต่สองตัวสุดท้ายยังคงยืนหยัดอยู่ มือของพวกมันแปลงเป็นปืนกลทันที

ลำกล้องหมุนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยิงกระสุนถล่มเข้ามาอย่างไม่ยั้ง

จุนโซ ตวัดดาบขึ้น

“วิชาดาบตระกูล โมงาวะ…”

“กระบวนท่าที่ 2 — อาภรณ์ปัดป้อง!”

ดาบของเขาสะบัดอย่างต่อเนื่อง ปัดกระสุนที่พุ่งมาได้ราวกับฝนกำลังตกใส่หลังคาเหล็ก

แสงสะท้อนจากกระสุนที่ถูกปัดกระจายออกเป็นประกายทั่วถนน

เขาไม่รอให้หยุดยิง

“กระบวนท่าที่ 3 — เมฆาทิ่มแทง!!”

เขาเร่งฝีเท้า แทงต่อเนื่อง 5 ครั้งในชั่วพริบตา

แฉ่ก! แฉ่ก! แฉ่ก! แฉ่ก! แฉ่ก!

ดาบแทงเข้าไปในจุดตายของหุ่นยนต์ทั้งสองตัว

พลังงานสะเทือนออกจากตัวพวกมันก่อนจะระเบิดลงต่อหน้า

ตูม! ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่น ท่ามกลางควันและกลิ่นไหม้ของเหล็กไหม้ไฟ

จุนโซ ยืนสงบนิ่ง ดาบในมือยังคงหยดประกายไฟเล็กๆ

เขาเหลือบมองไปรอบๆ พลางพึมพำ

“เจ้าพวกนี้…จะเอายังไงกับข้ากันแน่…”

“โลกบ้าบอนี่มันอะไรกัน…”

ฉากก็ตัดไปยัง สำนักงานตำรวจใหญ่กลางเมือง

“หัวหน้าคะ!!”

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นอย่างเร่งรีบ

“หุ่นยนต์ตำรวจของเราถูกทำลายทั้งหมด 6 ตัวค่ะ!”

หัวหน้าชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้นทันที

“ห๊ะ เป็นไปได้ไง!? นั่นมันหุ่นยนต์เหล็กทั้งตัวเลยนะ!”

เธอพยักหน้า

“ใช่ค่ะ ท่านไม่ได้หูฝาด และที่สำคัญ คนที่ทำลายพวกมัน ใช้ดาบค่ะ”

หัวหน้าตำรวจเบิกตากว้าง

“ด…ดาบเหรอ? ดาบที่ถูกเล่าขานกันมาตั้งแต่หลายร้อยปีก่อนน่ะเหรอ?”

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“พาฉันไปที่เกิดเหตุเดี๋ยวนี้เลย… สตาร์ทรถ!”

ตัดกลับมายัง กลางถนน

จุนโซ ยังคงยืนอยู่ในจุดเดิม สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

เขาหันไปถามผู้คนรอบๆ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

ทุกคนต่างพากันถอยห่าง พร้อมเสียงกระซิบกระซาบ

“ไอ้นั่นมันตัวอะไรกันวะ…”

“มันจัดการหุ่นยนต์ตำรวจได้ยังไง…”

“เห็นมันใช้ดาบฟันเฉยๆ เองนะเว้ย…”

จุนโซ พูดเสียงดัง

“นี่พวกท่าน ใจเย็นก่อน ข้าแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่นี่คือที่ไหน? อยู่ๆ ข้าก็มาโผล่ที่นี่… ข้ากำลังฝึกดาบอยู่เลยนะ…”

แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงเครื่องยนต์ก็ดังสนั่นทั่วบริเวณ

รถตำรวจหลายสิบคันพุ่งมาจอดเรียงหน้ากระดานตรงหน้าเขา

ไซเรนกะพริบวาบแดงฟ้า พร้อมเสียงประกาศจากลำโพง

“หยุด! นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ!”

“คุณถูกจับในข้อหาทำลายทรัพย์สินของรัฐบาล และทำร้ายประชาชนโดยเจตนา!”

“ยกมือขึ้น! ไม่เช่นนั้น เราจะยิงคุณทันที!”

จุนโซ ขมวดคิ้วแน่น

“พวกท่านเป็นใครกันแน่… ทำไมถึงจะจับข้าแบบนี้? ข้าแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น!”

ตำรวจตะโกนกลับ

“หยุดพูด! คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดอะไรทั้งสิ้น! ยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้!”

จุนโซ คิดในใจ

“เจ้าพวกนี้คุยไม่รู้เรื่องเลยแฮะ… ข้าไม่เข้าใจอะไรเลย… ตำรวจคืออะไร หุ่นยนต์คืออะไร แล้วไอ้ที่มันมีล้อกลิ้งไปมาคืออะไร…”

เขาตะโกนถาม

“นี่! ข้ามีคำถาม! ตอนนี้… ปี ค.ศ. อะไร?”

ตำรวจตอบอย่างแข็งกร้าว

“2170!”

จุนโซ ถึงกับชะงักไปทันที

“สองพัน…หนึ่งร้อยเจ็ดสิบงั้นหรือ?”

เขาพึมพำ

“ช่วงที่ข้าอยู่…มันคือ ค.ศ. 1574 ไม่ใช่หรือ…”

ความเงียบชั่วขณะกินเวลาในใจของเขา

“เกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่…”

เขาถามอีกครั้ง

“นี่… ข้าขอถามอีกครั้ง… เหตุใดข้าจึงมาโผล่ที่แห่งนี้?”

ตำรวจคนหนึ่งตะโกนกลับ

“ใครจะไปรู้ล่ะ! อยู่ๆ คุณก็โผล่มา แล้วก็ทำร้ายประชาชน ทำลายหุ่นยนต์ของเรา!”

จุนโซ พูดเสียงหนักแน่น

“ข้าก็ไม่รู้… อยู่ๆ ก็มีแสงสว่างจ้าโผล่ขึ้นมา แล้วข้าก็มาโผล่ที่นี่… ข้าไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น…”

-จบตอนที่ 1