เสียงฝนตกกระทบหลังคาเบา ๆ ในคืนหนึ่งของต้นฤดูฝน คนคนหนึ่งชื่อ "เรย์" ยืนพิงกำแพงใต้ชายคาริมถนน แสงไฟจากเสาไฟฟ้าส่องลอดร่มของเขาเป็นเงาวูบไหว เสียงรถราบนถนนชุ่มน้ำขับผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ในมือของเขากลับแน่นิ่ง—โทรศัพท์มือถือที่เปิดหน้ารายชื่อ "คีย์" ค้างอยู่ตรงปุ่มโทรออก
เขาไม่ได้โทรหาคีย์มาเกือบสองปีเต็ม นับตั้งแต่วันที่เขาเป็นฝ่ายขอเลิก ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีคำลา มีเพียงข้อความสั้น ๆ ว่า "อย่ารอฉันเลย" ที่เขาทิ้งไว้
แต่คืนนี้...เขาอยากได้ยินเสียงของเขาอีกครั้ง
มือน้ำสั่นนิดหน่อยเพราะความหนาวกับความลังเล แต่เขาก็กดโทรออกในที่สุด
เสียงรอสายดังขึ้นหนึ่งครั้ง สองครั้ง...
หัวใจของเรย์เต้นแรงขึ้นทุกวินาที จนในที่สุด เสียงสัญญาณว่าปลายสายรับสายก็ดังขึ้น
แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
"คีย์... เป็นฉัน เรย์เอง"
เงียบ
"ฉันแค่อยากขอโทษ... สำหรับวันนั้น และทุกอย่างที่ฉันทำผิดไป"
เขารอฟัง แต่เขาก็ยังไม่ตอบ
"ฉันรู้ ว่าเขาอาจไม่อยากฟัง อาจไม่อยากได้ยินชื่อฉันแล้ว แต่ใจฉันมันยังคิดถึงเขาอยู่เสมอ ฉันเลยโทรมา...ครั้งนี้"
ฝนตกหนักขึ้น แต่เรย์ไม่ได้ขยับ เขายังยืนอยู่ตรงเดิม รับฟังความเงียบจากคนที่หัวใจเขาไม่เคยลืม
"ถ้าฉันรบกวน ฉันขอโทษ... แค่ขอให้รู้ว่า ฉันยังรักเขา ไม่ใช่เพื่อให้กลับมา...แต่เพื่อให้เขารู้ ว่าความรักที่ฉันมี มันไม่เคยหายไป"
เขากลั้นน้ำตาไว้ พูดต่อด้วยเสียงสั่น
"ดูแลตัวเองดี ๆ นะคีย์...ฉันจะไม่โทรหาเขาอีกแล้ว ฉันสัญญา"
ปลายสายยังคงเงียบ ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียงหายใจ ไม่มีอะไรเลย
"ลาก่อนนะ..."
ติ๊ด
เสียงวางสายดังขึ้น
เรย์ยืนนิ่ง หัวใจของเขาเบาลงเล็กน้อยเหมือนปลดบางอย่างออกจากอกได้แล้ว เขาก้าวเท้าช้า ๆ ออกจากชายคา ฝนยังคงตก เขาไม่กางร่ม เดินข้ามถนนตรงจุดที่ไฟสลัว
ไม่ทันเห็นรถคันหนึ่งพุ่งตรงมา
เสียงเบรก เสียงกรีดร้อง เสียงฝน
โทรศัพท์มือถือของเขาตกลงบนพื้น แตกกระจาย หน้าจอยังค้างที่ชื่อ "คีย์"
...
รุ่งเช้า คีย์ได้รับสายจากเบอร์แปลก
"คุณคือคนสุดท้ายที่เขาโทรหาเมื่อคืนใช่ไหมครับ... ผมขอแสดงความเสียใจด้วย"
เขานิ่งเงียบ มือสั่น น้ำตาคลอเบ้า
เขาไม่ตอบอะไรเลย ไม่แม้แต่ตอนรับสาย
และเขาก็ไม่ทันได้ยินเสียงเขา...อีกเลย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
