เสียงฝนโปรยปรายลงมาราวกับฟ้ารู้ทันอารมณ์ของคนเจ็บในค่ำคืนนี้
ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนกลางเมืองเนเปิลส์ ชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์สีขาวกำลังล้างคราบเลือดออกจากมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“คนไข้เสียเลือดมาก ต้องผ่าตัดด่วน เตรียมห้องผ่าตัดให้พร้อมใน 5 นาที”
เสียงหมออีไล เบลล์ สั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนพยาบาลยังรู้สึกกดดัน
ไม่มีใครรู้ว่าคนเจ็บที่เขากำลังรักษาคือหัวหน้ามาเฟียตระกูลเวโรเน่ — ดาเมียน เวโรเน่
ผู้ชายที่ควบคุมทุกอย่างในเมืองนี้ แม้แต่ความตายของใครบางคนก็ยังต้องผ่านการอนุมัติจากเขา
อีไลไม่ได้ถามว่าชายคนนี้ไปโดนยิงเพราะอะไร เขาไม่ใช่ตำรวจ เขาคือหมอ และมีหน้าที่ช่วยชีวิต ไม่เลือกข้าง
แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือ...
“คุณหมอ...” พยาบาลกระซิบเบาๆ ขณะช่วยเปลี่ยนชุดเตรียมห้องผ่า
“เขาฟื้นแล้วค่ะ... แล้ว...เขาถามหาคุณหมอค่ะ...”
หมออีไลเงยหน้าขึ้นด้วยคิ้วขมวด ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยหนัก
สายตาคมกริบของมาเฟียหนุ่มจ้องเขาไม่กะพริบ
“คุณยังไม่ควรพูดตอนนี้...” อีไลเอ่ยเรียบๆ
แต่คนป่วยกลับยิ้มมุมปากอย่างยียวน ทั้งที่แผลยังสด
“ผมบอกให้คุณรักษาผมให้หาย...เพราะผมยังไม่อนุญาตให้ตัวเองตาย”
เสียงของดาเมียนทุ้มต่ำ แต่หนักแน่น
“และผมต้องการเจอหน้าคุณ...อีกครั้งหนึ่ง”
อีไลเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเอ่ยเย็นชา
“ผมหวังว่าคุณจะพูดแบบนั้นกับทุกหมอ...ไม่ใช่แค่ผม”
แต่ดาเมียนกลับยิ้ม และตอบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง...
“ผมไม่เคยมีอะไรที่อยากได้...แล้วไม่ได้
รวมถึงคุณ...หมออีไล เบลล์”
อีไลถอนหายใจเบา ๆ ขณะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย
หัวใจเขาไม่ได้หวั่นไหวหรอก — อย่างน้อยเขาก็พยายามบอกตัวเองแบบนั้น
ชายคนนั้นเป็นมาเฟีย
คนที่สามารถสั่งให้ใครบางคน “หายไปจากโลก” ได้ในพริบตา
แต่เขากลับพูดกับหมอคนหนึ่ง...อย่างกับเขาเป็นของสำคัญ
เขาควรจะไม่สนใจ
แต่แววตาคู่นั้นกลับตามมาหลอกหลอนเขาตลอดทั้งคืน
—
หลายวันต่อมา ดาเมียนยังพักรักษาตัวอยู่ในห้องวีไอพีของโรงพยาบาล
ไม่ใช่เพราะเขาบาดเจ็บหนัก...แต่เพราะเขา ตั้งใจอยู่ต่อ
ทุกเช้า พยาบาลจะยื่นโน้ตเล็ก ๆ จาก “ผู้ป่วยเตียง 6” มาให้อีไล
บ้างก็แค่เขียนว่า “เช้านี้กาแฟคุณขมไปรึเปล่า?”
บ้างก็เป็นคำถามไร้สาระอย่าง “คุณใส่นาฬิกาข้างซ้ายหรือขวา?”
และวันนี้...
"หมออีไล
ถ้าผมทำผิดจนโดนยิง...คุณจะเย็บแผลให้ผมเหมือนเดิมไหม?
หรือจะปล่อยให้ผมตายดี?"
อีไลพับโน้ตเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อกาวน์ด้วยสีหน้านิ่ง
แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างน่ารำคาญ...
“จะหลงเสน่ห์ผู้ป่วยตัวเองไม่ได้...”
เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“...โดยเฉพาะผู้ป่วยที่มีปืนในลิ้นชัก”
—
คืนนั้นฝนตกอีกครั้ง
เสียงฝีเท้าในโถงทางเดินโรงพยาบาลเงียบกริบ
แต่เสียงหัวใจของอีไลกลับดังจนเขาได้ยินมันเอง
เขาเปิดประตูห้องวีไอพี...โดยไม่รู้ว่าตัวเองมาทำไม
ดาเมียนนั่งอยู่ริมเตียง สวมเสื้อคลุมสีดำ ตาแดงเรื่อเหมือนนอนไม่พอ
แต่เขายิ้ม...เมื่อเห็นคนที่มา
“ผมคิดว่าคุณจะไม่มา”
อีไลหลบตา
เขาไม่ควรอยู่ที่นี่
แต่เขากลับพูดในสิ่งที่หัวใจเขาอยากรู้...
“คุณ...เคยคิดจะหยุดไหม?”
“หยุดเป็นมาเฟียนั่นน่ะ”
ดาเมียนหัวเราะเบา ๆ
“เคยคิด...แต่ผมหยุดได้แค่ตอนมองคุณ”
อีไลเงียบไป
“...ถ้าผมไม่ได้เป็นหมอ”
“ถ้าผมไม่ต้องรักษาคนแบบคุณ...”
“...ผมอาจจะตกหลุมรักคุณไปแล้วก็ได้”
ดาเมียนจ้องตาเขานิ่ง
ก่อนจะกระซิบคำตอบ...
“งั้นก็ขอให้ผมเจ็บแบบนี้...อีกสักครั้ง”
หลังจากคืนนั้น… ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
ดาเมียนไม่ใช่แค่ผู้ป่วยที่หมออีไลต้องดูแลอีกต่อไป
เขากลายเป็นคนที่...อีไลเริ่มระวังหัวใจของตัวเองมากขึ้นทุกครั้งที่เดินเข้าไปใกล้
“คุณไม่ควรมาที่ห้องผมตอนกลางคืน”
ดาเมียนพูดขณะนั่งจิบกาแฟที่พยาบาลยกมาให้
“ผมเป็นผู้ป่วย คุณเป็นหมอ...มันดูน่าสงสัยนะ”
อีไลปรายตามองเขา
“คุณเป็นคนเรียกผมมาเอง”
“ผมก็แค่...อยากเห็นคุณอีก”
คำพูดของเขาไม่ได้เร่งเร้า ไม่ได้ล่วงเกิน
แต่กลับแผ่วเบาจนทำให้คนฟัง...ไม่อาจห้ามใจ
“คุณเคย...มีใครที่อยากรักษาไว้ไหม?”
ดาเมียนถามขึ้นในตอนเงียบ
“ไม่ใช่ในฐานะหมอ...แต่ในฐานะคนธรรมดา”
อีไลนิ่งไปเล็กน้อย
ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“มีครับ”
ดาเมียนยิ้ม
แต่ก่อนเขาจะได้ถามต่อ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นอย่างเร่งด่วน
เขาขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอ
“แอเดรียน” — มือขวาในแก๊งของเขา
“...มีคนกำลังตามหาหมออีไล”
เสียงแอเดรียนดังจากปลายสาย
“และพวกนั้น...ไม่ใช่คนของเรา”
ดาเมียนหันมามองหมอหนุ่มที่ยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แววตาของเขาเริ่มเปลี่ยนจากอ่อนโยน...เป็นดุดัน
“คุณโกหกผมใช่ไหม...”
เสียงเขาเข้มขึ้น
“คุณไม่ใช่แค่หมอธรรมดา”
อีไลนิ่งงัน
และในวินาทีนั้น
เงาของอดีตที่เขาเคยหนีมาตลอด...กำลังไล่ตามเขาทันอีกครั้ง
🌪️ จุดเริ่มของความจริงที่ถูกซ่อน
คืนต่อมา ห้องพักของดาเมียนว่างเปล่า
และหมออีไล...ก็หายไปจากโรงพยาบาลโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน
ไม่ใช่แค่ดาเมียนที่สงสัย
แม้แต่แอเดรียน มือขวาของมาเฟีย ก็ยังสืบจนเจอว่า...
“หมออีไล เบลล์”
ไม่ได้มีตัวตนในฐานข้อมูลของแพทย์ในประเทศนี้
และในแฟ้มลับของตำรวจนานาชาติชื่อของเขา...เคยปรากฏในฐานะ “ลูกชายอดีตสายลับ”
ดาเมียนกำหมัดแน่น
ชายที่เขาอยากจะปกป้อง…กลับมีศัตรูเป็นองค์กรใต้ดินที่ไม่ต่างจากเขาเอง
“ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร”
“ผมจะหาตัวเขาให้เจอ...แล้วปกป้องเขาด้วยมือผมเอง”
สถานที่: คฤหาสน์เวโรเน่ นอกเมืองเนเปิลส์
ฝนโปรยเบาๆ เหมือนฟ้ากำลังบอกให้ใครบางคนใจเย็น...แต่ดาเมียนทำไม่ได้
“คุณแน่ใจเหรอว่าเขาหนี ไม่ใช่โดนจับตัวไป?”
เสียงแหบต่ำของเขากดดันจนแอเดรียนต้องเบนสายตา
“กล้องวงจรปิดทุกตัวโดนตัดก่อนหมอจะหายไป 3 นาทีครับ”
“และไม่มีสัญญาณการต่อสู้...เขาเดินออกไปเอง”
ดาเมียนเงียบ
‘อีไล...คุณทำแบบนี้ทำไม’
สถานที่: ห้องลับใต้ดิน เมืองฟลอเรนซ์
เสียงคลื่นสัญญาณวิทยุดังขึ้นเบาๆ ขณะที่อีไลกำลังเปิดแฟ้มข้อมูลเก่า
ภาพของชายคนหนึ่งถูกวงด้วยหมึกแดง — ดาเมียน เวโรเน่
“ผมไม่อยากให้เขารู้...”
เสียงอีไลเอ่ยเบาๆ เหมือนพูดกับตัวเอง
“เพราะถ้าเขารู้ว่าผมเป็นใคร...เขาจะไม่มีวันไว้ใจผมอีก”
เขาไม่ใช่แค่หมอ
เขาเป็น "โอเมก้า" ที่ถูกฝึกมาในโครงการลับของหน่วยข่าวกรองสากล
แต่เขาเลือกจะหนีออกมา…เพราะอยากมีชีวิตธรรมดา
เขาไม่คิดว่าจะตกหลุมรัก “มาเฟีย” ที่ทุกคนกลัว...
แต่ดาเมียนไม่เคยแตะต้องเขา
ไม่เคยล่วงเกินแม้แต่คำพูด
ไม่เคยมองเขาแบบที่คนอื่นมองโอเมก้า — มีแต่ความปรารถนา
“เขามองผมเหมือนคน...”
“…เหมือนคนที่เขาอยากปกป้อง”
วันถัดมา — ที่เดิม โรงพยาบาลเอกชน
อีไลกลับมา... พร้อมแผลรอยช้ำจางๆ ที่ลำคอ และดวงตาที่ไม่ยิ้มอีกแล้ว
และคนแรกที่เขาเจอคือ... ดาเมียน
“คุณ...” เสียงของมาเฟียหนุ่มสั่นอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาก้าวเข้าไปใกล้ ใช้มือแตะที่แก้มอีไลเบาๆ
“คุณหนีผมทำไม...?”
อีไลไม่ตอบ
เขาแค่ยกมือแตะมือของดาเมียน แล้วเอ่ยคำพูดที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว
“คุณยังอยากรักษาผมไว้...อยู่ไหม”
“เจอร่องรอยแล้วครับ”
แอเดรียนรายงานขณะยื่นรูปภาพจากกล้องวงจรปิด
“เขาถูกพาตัวขึ้นรถตู้สีดำ น่าจะเป็นฝีมือของกลุ่ม เฮย์เดนกรุ๊ป — องค์กรลับที่เคยตามล่าอดีตสายลับรุ่นพ่อของเขา”
“หึ...”
ดาเมียนขบกรามแน่น
“แสดงว่าเขาหนีจากสงคราม...แต่สุดท้ายมันก็ตามเขาทันอยู่ดี”
—
🚗 ด้านหนึ่งของเมือง — สถานที่ลับ
อีไลถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ภายในโกดังร้าง
ใบหน้ามีรอยช้ำจากการซ้อมเบา ๆ เพื่อบีบให้พูดความจริง
ชายชุดดำเดินวนรอบตัวเขา
“แกเป็นลูกสายลับใช่ไหม? ตอนนั้นพ่อแกมันทำให้พวกเราสูญเงินหลายล้าน”
“...ผมไม่ใช่สายลับ”
อีไลพูดเสียงเย็น
“ผมเป็นแค่หมอที่พยายามมีชีวิตใหม่ ไม่ใช่เครื่องมือของใครทั้งนั้น”
“แต่แก...ดันเข้าไปพัวพันกับ ‘เวโรเน่’”
“แกรู้ไหมว่าเวโรเน่น่ะ เป็นศัตรูกับเฮย์เดนมาเป็นสิบปี”
อีไลไม่ตอบ
แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความสับสน
‘ดาเมียน...คุณจะมาไหม’
‘ผมไม่อยากให้คุณเสี่ยง แต่...ผมก็ไม่อยากตายโดยไม่ได้บอกความจริง’
💥 ปะทะ!
เสียงกระสุนดังสนั่นทั่วโกดังในเวลาไม่นาน
ลูกน้องของเฮย์เดนล้มลงทีละคนภายใต้ฝีมือของทีมเวโรเน่
และในวินาทีนั้นเอง
ดาเมียนก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา
“อีไล!!”
หมอหนุ่มเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาแดงเรื่อจากความเจ็บปวด
แต่เมื่อเห็นหน้าดาเมียน เขากลับยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน...
“ผมรู้ว่าคุณจะมา…”
—
ดาเมียนปลดเชือกออกจากตัวเขา
ก่อนจะพูดเสียงสั่นเล็กน้อย
“บอกผมมา...ทั้งหมด”
อีไลหลบตาเล็กน้อย ก่อนจะสารภาพ...
“...ผมเป็นโอเมก้า”
ดาเมียนนิ่งไป
แต่ไม่ใช่เพราะตกใจ — เขาแค่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูดมันออกมาตรง ๆ
“แล้วคุณปิดบังทำไม”
“เพราะผมไม่อยากให้คุณ...รู้สึกเหมือนต้อง รับผิดชอบ ถ้าเกิดอะไรขึ้น”
ดาเมียนแตะใบหน้าเขาเบา ๆ
ดวงตาที่เคยเย็นชากลับเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ไม่ใช่เพราะต้องรับผิดชอบ”
“แต่เพราะผม อยากเป็นคนที่รับผิดชอบคุณไปทั้งชีวิตต่างหาก”
หลังเหตุการณ์ในโกดัง
อีไลถูกพาตัวกลับมายังคฤหาสน์เวโรเน่ — สถานที่ที่ไม่มีใครกล้าล่วงล้ำ แม้แต่ตำรวจ
เขาควรจะพักฟื้น
แต่ร่างกายของเขากลับเริ่มร้อนรุ่ม เหงื่อซึมทั่วแผ่นหลังแม้จะอยู่ในห้องแอร์
และกลิ่นบางอย่าง...ก็เริ่มลอยมาแตะจมูกของดาเมียนอย่างชัดเจน
โอเมก้า...
“คุณอยู่ในช่วงฮีท...”
ดาเมียนพูดเบา ๆ พลางเดินเข้าใกล้
อีไลกัดริมฝีปากแน่น พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองสั่น
“ผมจัดยาไว้แล้ว...ผมไม่ควร—”
“ไม่ควรเป็นโอเมก้า?”
“ไม่ควรมีปฏิกิริยาเมื่ออยู่ใกล้แอลฟ่าที่คุณไว้ใจ?”
ดาเมียนพูดเสียงนุ่ม แต่ลึกจนสะเทือนถึงหัวใจ
เขาค่อย ๆ ประคองใบหน้าอีไลขึ้น สายตาสองคู่สบกันอย่างไม่มีใครยอมหลบ
“ผมจะไม่ทำอะไร...ถ้าคุณไม่ต้องการ”
“แต่ถ้าคุณต้องการใครสักคน...ที่อยู่กับคุณในคืนที่ยากที่สุด”
“ผมอยู่ตรงนี้”
อีไลไม่ได้พูดอะไร
แต่เขา...ก็ไม่ได้ถอยหนี
และในวินาทีนั้น ริมฝีปากของทั้งสองก็ประทับเข้าหากัน — อ่อนโยน แต่หนักแน่น
ไม่ใช่เพราะสัญชาตญาณของโอเมก้าหรือแอลฟ่า
แต่เพราะหัวใจสองดวง...เลือกกันแล้ว
—
คืนนั้น…
อีไลหลับในอ้อมแขนของดาเมียน โดยไม่ต้องหลบซ่อน
และเช้าวันถัดมา เขาก็ตื่นขึ้นพร้อมกับฝ่ามืออุ่น ๆ ที่วางอยู่บนหน้าท้องของเขา
“ผมมีคำถาม...”
ดาเมียนพูดเสียงทุ้ม ขณะยังซุกหน้าอยู่กับไหล่อีกฝ่าย
“ถ้า...คุณท้องขึ้นมา คุณจะทำยังไง?”
อีไลชะงักเล็กน้อย
“…ก็ต้องเลี้ยง”
“เพราะเขาคงเกิดจากความรู้สึก ไม่ใช่แค่สัญชาตญาณ”
ดาเมียนยิ้ม
เขาไม่ตอบอะไร แต่แนบริมฝีปากลงบนหน้าท้องของอีไลอย่างแผ่วเบา
“ถ้าอย่างนั้น...ผมจะเป็นพ่อที่ดีที่สุดให้ลูกของเรา”
“ตรวจแล้วใช่ไหม?”
เสียงทุ้มต่ำของดาเมียนถาม ขณะยืนอยู่หน้าห้องน้ำ พร้อมกล่องทดสอบการตั้งครรภ์ในมือ
อีไลพยักหน้าช้าๆ ดวงตาคู่นั้นมีทั้งความกลัว ความตกใจ และความอบอุ่นปะปนกันอยู่
“...ขึ้นสองขีด”
เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย
ดาเมียนเงียบไปอึดใจ ก่อนจะวางกล่องลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา แล้วเดินเข้าไปหาอีกคน
“เราจะมีลูก...”
อีไลเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงเกินกว่าจะตอบอะไรได้
มือของเขาถูกจับไว้แน่น ก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยเสียงมั่นคง
“ผมจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องคุณ”
“และผมจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องลูกของเราแม้แต่ปลายกระสุนเดียว”
—
🌒 คืนนั้นในคฤหาสน์เวโรเน่
“คุณไม่กลัวเหรอ”
อีไลถามขึ้น ขณะนั่งพิงอกของดาเมียนใต้ผ้าห่มในห้องนอน
“กลัวอะไร”
“กลัวว่าลูกเราจะเกิดมาในโลกที่เต็มไปด้วยเลือดและปืน”
ดาเมียนเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบใกล้หูเขา
“ผมเคยอยู่ในโลกที่ไม่มีใครให้รัก”
“แต่ตอนนี้...ผมมีคุณ กับลูกของเรา”
“ถ้าโลกนี้มันอันตรายเกินไป...ผมจะเปลี่ยนมันให้เหมาะกับลูกเราด้วยมือผมเอง”
—
🔥 เช้าวันต่อมา
แอเดรียน มือขวาเปิดประตูเข้ามาพร้อมแฟ้มลับ
“พวกเฮย์เดนเริ่มเคลื่อนไหวแล้วครับ...พวกมันรู้ว่าคุณอีไลท้อง”
ดาเมียนเงยหน้าขึ้นทันที แววตาเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นเฉียบคม
“จับสายทั้งหมดที่เคลื่อนไหวในอิตาลีตอนนี้...”
“ใครแตะต้องอีไลกับลูกแม้แต่นิดเดียว...ผมจะลากพวกมันลงนรกด้วยมือผมเอง”
—
💔 จุดเริ่มของศึกเพื่อครอบครัว
ในขณะที่ท้องของอีไลเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย
ความรักของทั้งสองก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในทุกการแตะต้อง ทุกคำพูด ทุกสายตา
แต่ในเงามืดของเมืองนี้...
มีใครบางคน กำลังวางแผนจะทำให้ชีวิตใหม่ในท้องนั้น...หยุดเติบโต
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
