"เสวียนอี้! อย่าเพิ่ง—เฮ้ย!"
เสียงชายหนุ่มตะโกนไล่หลังมา พร้อมเงาร่างของหญิงสาวที่วิ่งถือขวดแก้วในมือแน่น ทั้งใบหน้าเปื้อนเหงื่อ หัวฟู เสื้อกาวน์ปลิวว่อน ขณะที่เธอก้าวพลาดไปเหยียบรากไม้ซึ่งโผล่พ้นพื้นดิน...
พรึ่บ!
ตู้ม!
น้ำกระจายเต็มบ่อจนฟองอากาศผุดพรึบๆ ตามมาด้วยความเงียบ
"...เวรล่ะ" อาหลินกระพริบตาแล้ววิ่งเข้าไปใกล้ขอบบ่อ น้ำยังคงนิ่ง “เสวียนอี้!!”
...
ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือ...หนาว
กลิ่นแปลกๆ คล้ายสมุนไพรแห้งกับดินชื้นลอยเข้าจมูก เธอลืมตาขึ้นช้าๆ และพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นไม้แข็งๆ ท่ามกลางเรือนหลังหนึ่งที่ตกแต่งสไตล์โบราณ ไม่มีหลอดไฟ ไม่มีปลั๊ก ไม่มีเตียงคนไข้ มีแค่โต๊ะไม้ เก้าอี้เตี้ย และ...
"...กระบวยทองเหลือง?"
เธอมองมือที่ถือไว้โดยไม่รู้ตัวแล้วรีบลุกขึ้น
"เอ๊ะ!? เดี๋ยว...นี่มันไม่ใช่สถาบันวิจัยแล้วนะ!"
เธอก้าวถอยหลังมาจนชนเข้ากับประตู และในจังหวะเดียวกันนั้นเองประตูก็เปิดผาง!
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดคล้ายขุนนางก้าวเข้ามา ดวงตาเรียวเฉียบดั่งดาบ ผมยาวถูกรวบเป็นมวยเรียบร้อย
“เจ้าฟื้นแล้วรึ?”
ไป่เสวียนอี้อ้าปากค้าง
"ใคร...ใครเป็นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินกัน!?" เธอเบิกตากว้าง "ขอโทษค่ะ ฉัน...ฉันแค่หลงทาง!"
"เจ้ากล้าบุกเข้าเขตราชสำนักกลางวันแสกๆ แล้วอ้างว่าหลงทาง?"
“ราช...สำนัก!?” หญิงสาวหน้าเหวอ “อา ไม่สิ! ฟังฉันก่อน! ฉันแค่...ตกบ่อมา แล้วฉันก็—”
“พาไปขังไว้ก่อน!”
“เดี๋ยวววว! อย่าเพิ่ง—อ๊ายยย!”
ร่างเธอถูกลากออกจากเรือนโดยทหารสองนาย ขณะที่ชายหนุ่มคนนั้นยังยืนจ้องเธออยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าอ่านไม่ออก
...
สามชั่วโมงต่อมา
ไป่เสวียนอี้นั่งห่อไหล่อยู่ในห้องขังไม้ไผ่
“บ้าเอ๊ย...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” เธอพึมพำแล้วหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาหมุนเล่น
“เครื่องสแกนดีเอ็นเอยังจะทันสมัยกว่าโทรศัพท์ฉันอีก” เธอมองไปรอบตัวแล้วถอนหายใจ “ฝันอยู่แน่ๆ ฉันแค่สลบ แล้วนี่คือจิตใต้สำนึก...ใช่มั้ย?”
เสียงฝีเท้าดังขึ้น
เธอเงยหน้าขึ้นทันที ก่อนจะพบกับบุรุษหน้าตาหล่อเหลา เดินมาเงียบๆ และยืนมองเธออย่างนิ่งงัน
“…เจ้าเป็นใครกันแน่?”
“ก็แค่…นักศึกษาแพทย์ ผู้เผลอเดินทางข้ามภพอย่างไม่ได้ตั้งใจค่ะ” เสวียนอี้ยิ้มแห้ง
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนกระซิบตอบกลับเบาๆ
“งั้นเจ้าก็คือผู้หญิงแปลกหน้าที่โผล่มาจากบ่อน้ำกลางวัง โดยไม่มีหลักฐานยืนยันใด ๆ แถมพูดจาเหมือนคนเสียสติงั้นรึ?”
เธอยิ้มกว้าง “พูดแบบนั้นมันก็ดูจริงแฮะ...”
...
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย ที่มากกว่างานสอบจบแพทย์ครั้งไหนในชีวิตของเธอ
ตอนต่อไป : ตอนที่ 2 - องครักษ์หน้านิ่งกับหญิงบ้าแป้ง
“เจ้าใช้แป้งอะไร?”
คำถามนั้นดังขึ้นทันทีที่ประตูห้องขังถูกเปิดออกอย่างสงบและมีพิธีรีตองเกินกว่าที่ควรจะมีในการสอบสวนหญิงสาวผู้เป็น ‘ผู้ต้องสงสัย’ ที่ไม่มีแม้แต่ชื่ออยู่ในทะเบียนใด ๆ ของโลกนี้
ไป่เสวียนอี้เงยหน้าขึ้นจากการขีดเขียนพื้นไม้ด้วยกิ่งไม้เล็ก ๆ ที่งัดมาจากพื้น
“หา?”
“แป้ง” ชายหนุ่มคนเดิมเอ่ยเรียบ ๆ “กลิ่นแป้งที่เจ้าฉุนออกมานั่น ไม่ใช่กลิ่นที่ข้าคุ้นเคย”
หญิงสาวก้มดมตัวเองหนึ่งฟอด
"อ๋อ...กลิ่นแป้งเย็นสูตรมะลิผสมยูคาลิปตัสค่ะ กลิ่นติดมาจากในแล็บ ฉันทดลองสูตรบอดี้พาวเดอร์ปรับสมดุลความชื้นผิวไว้ก่อนตกบ่อนั่นแหละ”
ชายหนุ่มทำหน้าคล้ายกับโดนมนต์สะกด...หรือไม่ก็ฟังไม่รู้เรื่องโดยสิ้นเชิง
"...เจ้าพูดภาษาอะไร?"
“จีนกลางปกตินี่แหละค่ะ แต่อาจจะมีศัพท์เทคนิคผสมบ้าง อย่างคำว่า ‘แล็บ’ คือห้องทดลองนะคะ ส่วนยูคาลิปตัสคือ...เอ่อ สมุนไพรกลิ่นหอมระเหยชนิดหนึ่ง…”
“…เหรอ?”
“…ค่ะ?”
ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ อย่างพยายามเข้าใจ — แล้วก็ไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิด
“เจ้าเป็นใครกันแน่” เขาถามอีกครั้ง เสียงเข้มขึ้น “และมาที่นี่ได้อย่างไร?”
“ฉันบอกแล้ว ฉันตกบ่อค่ะ!”
“บ่อที่มีอาคมโบราณป้องกันไม่ให้ผู้ใดผ่านเข้าออกนอกจากบุคคลสำคัญในราชสำนัก?”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจงัดอาคมใครนะ! ฉันแค่ไล่จับเพื่อนที่ขโมยน้ำหอม แล้วบังเอิญ...บังเอิญอย่างแรงเลยค่ะ!”
ชายหนุ่มถอนหายใจ ยกมือขึ้นพิงขมับเล็กน้อยอย่างคนเริ่มปวดหัวกับเหตุผลไร้ตรรกะของหญิงสาว
"ชื่อเจ้าคืออะไร?"
“ไป่เสวียนอี้”
“ที่ไหน?”
“โลกอนาคตค่ะ”
เงียบ...
เสียงจิ้งหรีดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนดังขึ้นแผ่วเบาในห้องขัง
...
“เจ้าจะไม่บอกก็ไม่เป็นไร ข้าจะให้คนของกรมราชกิจและหมอหลวงมาตรวจร่างเจ้า”
“อะไรนะ!? ตรวจร่าง!? เดี๋ยว ๆ นะ! ฉันไม่ใช่ของแปลกหรือวัตถุต้องสงสัยนะยะ!”
ชายหนุ่มยิ้มนิดเดียวอย่างเย็นชา
“เจ้าเป็นสิ่งแปลกที่สุดที่ราชวังเคยพบในรอบสิบปีนี้เลยล่ะ”
แล้วเขาก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างสง่างามแบบคนที่เดินในซีรีส์จีนยุคฮิต
ไป่เสวียนอี้ตะโกนตามหลังไปว่า “เฮ้! อย่างน้อยบอกชื่อก่อนก็ได้มั้ย!?”
เสียงตอบกลับมาเบา ๆ ว่า...
“เวินอวี้เหยียน”
...
“เวินอวี้เหยียน…เวินอวี้เหยียน…” เธอพึมพำตามแล้วทิ้งตัวพิงกำแพงห้องขังเบา ๆ
“โอเค...ถ้าพระเอกหน้าหล่อขนาดนั้นก็พอให้อภัยได้”
เธอถอนหายใจยาว
“แต่จะรอดมั้ยเนี่ยชีวิตฉัน...”
ตอนต่อไป : ตอนที่ 3 – โวยวายในวังหลวง
“ข้าบอกว่าไม่ต้องตรวจ! ข้าแข็งแรงดี! ลมหายใจปกติ ระบบย่อยอาหารปกติ เสมหะไม่มี! ไม่ต้องมาตรวจ!”
เสียงของไป่เสวียนอี้ดังสนั่นลั่นไปทั่วห้องขังเรือนเบื้องหลังตำหนักฝ่ายใน ซึ่งแม้จะถูกขัง แต่กลับมีหมอนข้าง ผ้าห่ม และอาหาร 3 มื้อเสิร์ฟพร้อมสมุนไพรเสริมกำลัง
หญิงสาวกอดเสื้อคลุมไว้แน่น ขณะหญิงชราร่างท้วมในชุดหมอหลวงพยายามจะจับชีพจรเธออีกครั้ง
“เจ้าหญิง...เอ่อ ท่านหญิง...”
“ข้าไม่ใช่เจ้าหญิง! และไม่ใช่ท่านหญิงด้วย! เรียกข้าว่า ‘ไป่เสวียนอี้’ เฉย ๆ ก็พอ!”
หญิงชราถอนหายใจยาว “ท่านแม่ทัพใหญ่มีคำสั่งให้ตรวจร่างกายก่อนสอบสวนเพิ่มเติม พวกเราไม่มีทางเลือก...”
เสวียนอี้สะดุดกับคำว่า "แม่ทัพใหญ่"
“หมายถึง...เวินอวี้เหยียนนั่นน่ะเหรอ?”
หญิงชราพยักหน้าอย่างระมัดระวัง “ใช่เจ้าค่ะ แม่ทัพเวินเป็นหนึ่งในองครักษ์ลับของฮ่องเต้ พระองค์ได้รับมอบหมายให้ดูแลความปลอดภัยในเขตตำหนักชั้นใน หากมีบุคคลแปลกหน้าโผล่มาโดยไม่มีชื่อในทะเบียน...”
“ก็เลยสั่งให้ตรวจฉันเหมือนเป็นหนูทดลองแบบนี้?”
“…เจ้าพูดได้แปลกประหลาดจริง ๆ”
“ขอบคุณค่ะ ฉันภูมิใจในตัวเองมาก” เสวียนอี้ประชดเสียงเรียบ ก่อนจะหลับตาแล้วแผ่สองมือออกอย่างยอมแพ้ “เอาเถอะ ถ้าจะตรวจชีพจรก็รีบตรวจเลยค่ะ จะได้ไปต่อบทพระเอกเร็ว ๆ หน่อย”
...
เวลาผ่านไปไม่นาน
เวินอวี้เหยียนก้าวเข้ามาในเรือนในขณะที่หมอหลวงกำลังเก็บสมุนไพรออกจากโต๊ะ
“เป็นอย่างไรบ้าง?”
หมอหลวงโค้งตัวแล้วกล่าวเบา ๆ “ชีพจรสม่ำเสมอ ร่างกายปกติดี แต่มีสภาพเหมือนคนเพิ่งผ่านการเดินทางไกลหลายสิบลี้…ข้าไม่รู้ว่าท่านหญิงคนนี้มีโรคประจำตัวหรือไม่ แต่สมอง…อาจจะ...”
"ไม่ต้องพูดแบบนั้นค่ะ!" ไป่เสวียนอี้ลุกพรวดขึ้นมา “ฉันไม่บ้าซักหน่อย!”
เวินอวี้เหยียนขมวดคิ้วน้อย ๆ
“หากเจ้าไม่บ้า...เจ้าควรจะมีคำตอบที่เป็นระบบกว่านี้”
“แล้วใครใช้ให้คุณหล่อขนาดนั้นล่ะคะ?” เสวียนอี้พึมพำเบา ๆ “ทุกคำถามฉันละลายหมดเลย”
“ว่าไงนะ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ!”
เวินอวี้เหยียนเดินเข้าใกล้เธอช้า ๆ สายตานิ่งเฉียบ
“เจ้าใช้กลิ่นแป้งแปลกตา ใช้คำพูดแปลกประหลาด รู้เรื่องสมุนไพรบางชนิดดีกว่าหมอหลวง ทั้งยังรู้ชื่อของพืชที่ยังไม่มีบันทึกในตำราแพทย์หลวง ข้าควรไว้ใจเจ้าดีหรือไม่?”
“...”
“หรือเจ้าเป็นสายสืบจากแคว้นตะวันตก ที่ปลอมตัวมาดูแผนผังในวังหลวง?”
“ฟังดูเท่ดีค่ะ แต่ไม่ใช่!”
เขาจ้องเธออีกสักครู่ ก่อนจะยื่นขวดเล็ก ๆ มาตรงหน้า
“นี่อะไร?”
เธอกวาดตามอง
ขวดใสฝาจุกไม้เล็ก ๆ ที่หลุดออกจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ของเธอตอนตกน้ำ — ขวดน้ำหอมสูตรทดลองล่าสุด
“อ้าว...เจอแล้วเหรอ!? ขวดนี้ฉันตั้งใจจะใช้ทดลองเรื่องพฤติกรรมการดมกลิ่นกับระบบสมองส่วนลิมบิกค่ะ!”
เวินอวี้เหยียนกระพริบตา “…ระบบ...ลิม...”
“ไม่ต้องพยายามเข้าใจหรอกค่ะ ยังไงคุณก็ไม่รู้จักหรอก”
เวินอวี้เหยียนถอนหายใจเงียบ ๆ แล้วกล่าวเสียงนิ่ง
“เจ้าจะต้องถูกกักบริเวณในตำหนักชั้นใน จนกว่าจะสืบได้ว่าเจ้ามาจากที่ใด และมีเจตนาอะไร...”
เสวียนอี้ยิ้มบาง ๆ
“แปลว่าฉันจะได้พักฟรีในวังใช่ไหมคะ?”
เขาชะงักไปเล็กน้อย “…เจ้าคิดว่าที่นี่คือโรงเตี๊ยมงั้นหรือ?”
“อย่างน้อยก็สะอาดกว่าหอพักฉัน”
“…”
เวินอวี้เหยียนเดินออกจากเรือนไปเงียบ ๆ โดยมีหัวใจเต้นแผ่วเบาแบบที่เขาไม่ค่อยรู้ตัวนัก
หญิงสาวแปลกหน้า
แต่แปลกอย่าง...น่าสนใจ
ตอนต่อไป : ตอนที่ 4 – ห้องทดลองชั่วคราวกับสาวยุคใหม่หัวไวในวังหลวง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
