เธอกลับมา...แต่เวลาไม่เหมือนเดิม
เราเคยรักกัน
สายฝนตกกระทบกระจกใสของห้องพักชั้นยี่สิบสาม เมืองกรุงเทพฯ ยังหม่นเทาไม่เปลี่ยนหลังฝน อัณณ์นั่งเงียบอยู่บนโซฟา กอดเข่าตัวเองเอาไว้แน่น สายตาเหม่อมองภาพละอองฝนผ่านหน้าต่างบานกว้าง
เขายังอยู่ที่เดิม… แต่ว่าคนที่เคยนั่งข้าง ๆ เขากลับหายไป
บนโต๊ะไม้ตัวเล็ก มีกรอบรูปวางอยู่ ภาพคู่ของเขากับคนที่เคยเป็นทุกอย่างในชีวิต — “ธีร์”
อัณณ์เอื้อมมือไปหยิบกล่องไม้เก่า ๆ ออกมาจากลิ้นชัก เปิดมันออกช้า ๆ ด้านในมีจดหมายรักหลายฉบับ สร้อยคอหนึ่งเส้น และตั๋วดูหนังที่ซีดจางไปตามกาลเวลา
อัณณ์ (นายเอก)
(พึมพำ):
“นายเคยบอกว่าจะไม่ปล่อยมือ… แล้วตอนนั้นที่นายหายไปคืออะไร”
เสียงฝนข้างนอกเหมือนตอบกลับเขาด้วยความเงียบ
[ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีก่อน]
ค่ำคืนหนึ่งในห้องเดียวกันนี้ — แต่เต็มไปด้วยเสียงทะเลาะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ธีร์ (พระเอก)
(เสียงเข้ม แต่มีความสั่นไหวซ่อนอยู่):
“ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวแล้วอัณณ์… นายกับผู้ชายคนนั้น มันเห็นชัดในรูปอยู่แล้ว!”
อัณณ์ (นายเอก)
(น้ำตารื้น พูดแทบไม่เป็นคำ):
“นายเชื่อคนอื่นมากกว่าฉันเหรอ… ฉันอยู่กับจูนทั้งวัน ฉันไม่ได้ไปไหนเลยนะธีร์!”
ธีร์ (พระเอก)
นายรู้ไหมว่าฉันเจ็บแค่ไหน… ที่คนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด กลับไปกอดคนอื่น…
อัณณ์ (นายเอก)
ธีร์… ฉันไม่เคยคิดนอกใจนายเลย… ไม่เคยเลยจริง ๆ
ธีร์ (พระเอก)
(เบือนหน้าออก หันหลังให้):
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว… ฉันจะไปเรียนต่อ นายก็ใช้ชีวิตของนายเถอะ”
เสียงประตูปิดอย่างแรงวันนั้น ยังดังก้องอยู่ในใจของอัณณ์มาจนถึงวันนี้
เสียงมือถือสั่นเบา ๆ บนโต๊ะทำให้เขาสะดุ้ง
หน้าจอแสดงชื่อที่คุ้นเคย — “จูน”
จูน(เพื่อนนายเอก)
(เสียงสดใส):
“อัณณ์! ลูก ๆ ตื่นแล้วนะ อันนาร้องหา ‘มะม๊า’ ไม่หยุดเลย!”
อัณณ์ (นายเอก)
(น้ำเสียงอบอุ่นขึ้นทันที):
“โอเค เดี๋ยวฉันกลับเลย ฝากบอกเด็กแสบทั้งสองด้วยว่าม๊ากำลังไป”
จูน(เพื่อนนายเอก)
เร็วเลยนะยะ อาทิตย์จะปีนขึ้นโต๊ะแล้วเนี่ย!
อัณณ์หัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงอ่อนโยนในแบบที่มีแค่คนเป็นพ่อเท่านั้นที่มีได้
เขาหันกลับไปมองกล่องไม้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเก็บมันเข้าลิ้นชัก
…และปิดมันลงเหมือนปิดบาดแผลในใจที่ยังไม่หาย
อีกมุมหนึ่งของเมือง – บ้านคุณหญิงพิมพ์วรา
คุณหญิงพิมพ์วรานั่งอยู่ในห้องรับแขกหรูหรา จิบชาดอกไม้กลิ่นบางเบา ข้างกายคือหญิงสาวแต่งตัวเรียบหรูนามว่า “ปริม”
คุณหญิงพิมพ์วรา (แม่ธีร์)
อีกไม่นานธีร์ก็จะกลับมาไทย แม่อยากให้ปริมเตรียมตัวให้ดีนะลูก
ปริม(แฟนใหม่พระเอก)
(ยิ้มอย่างมั่นใจ):
“หนูพร้อมค่ะคุณหญิง หนูจะไม่ยอมเสียธีร์ให้ใครอีก”
คุณหญิงพิมพ์วรา (แม่ธีร์)
ดี… คนที่เคยทำให้ลูกฉันหลงจนเสียคน มันไม่มีวันกลับเข้ามาในชีวิตธีร์ได้อีก!
รอยร้าวจากคนใกล้ตัว
[สถานที่: โรงพยาบาลศิริเมธา / 4 ปีต่อมา หลังธีร์กลับจากต่างประเทศ]
เสียงส้นรองเท้าหนังตัดกับพื้นหินอ่อนสะท้อนชัดในโถงโรงพยาบาลธีร์เพิ่งเดินทางกลับจากต่างประเทศไม่กี่วัน แต่ก็รีบเข้าทำงานทันที
เขายืนหยุดหน้าประตูห้องตรวจ สูดหายใจเข้าอย่างหนักหน่วง
ธีร์ (พระเอก)
(ในใจ)
“กลับมาแล้วนะ… ที่ที่เราเคยฝันว่าจะทำงานด้วยกัน”
มือที่ถือแฟ้มคนไข้แน่นขึ้นเล็กน้อย เมื่อภาพอดีตผุดขึ้นมาอีกครั้ง —
เสียงหัวเราะของอัณณ์ การนั่งคุยกันถึงอนาคตในร้านกาแฟหลังเลิกเรียน แววตาของคนคนนั้น… ที่เคยเชื่อมั่นในกันและกัน
[ห้องพักแพทย์ – หลังเลิกงาน]
ปริมเข้ามาหาอย่างไม่เคาะประตู
ปริม(แฟนใหม่พระเอก)
(ยิ้มหวานเกินจริง)
“เหนื่อยมั้ยคะคุณธีร์? กลับมาไทยวันแรกก็เจองานหนักเลย”
ธีร์ (พระเอก)
(นิ่ง เย็นชา)
“ก็ชินกับงานแบบนี้แล้ว”
ปริม(แฟนใหม่พระเอก)
(เดินเข้ามานั่งใกล้เกินไป)
“คืนนี้ว่างไหมคะ? แม่คุณหญิงจัดดินเนอร์เล็ก ๆ อยากเลี้ยงต้อนรับกลับบ้าน”
ธีร์ (พระเอก)
(เสียงเรียบ)
“ไว้ผมตอบอีกทีแล้วกันครับ ปริม… ผมยังไม่ชินกับอะไรหลาย ๆ อย่าง”
ปริมหน้าเสียเล็กน้อย แต่ไม่ยอมแสดงออก
ปริม(แฟนใหม่พระเอก)
(แสร้งพูดอย่างห่วงใย)
“คุณยังคิดถึง ‘เขา’ อยู่เหรอ…”
ธีร์ชะงัก… ดวงตาเปลี่ยนเป็นมืดมัวทันที
ธีร์ (พระเอก)
แค่ยังไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งเคยโง่… เชื่อใจคนที่ไม่ควรเชื่อ
อีกฝั่งของเมือง – คาเฟ่ “A.A. Days”
เสียงหัวเราะของเด็กสองคนทำให้บรรยากาศร้านอบอุ่นยิ่งขึ้น อัณณ์นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ จูนเพื่อนสนิทยืนยิ้มอยู่ข้างเด็กแฝดที่กำลังวาดรูปบนกระดาษ
จูน(เพื่อนนายเอก)
(พึมพำ)
“เด็กพวกนี้หน้าเหมือนธีร์ไม่มีผิด…”
อัณณ์ (นายเอก)
(เสียงเบา)
“อืม… แต่ก็ไม่ใช่เวลาจะให้เขารู้”
จูน(เพื่อนนายเอก)
ไม่คิดจะบอกเหรอว่านายมีลูกกับเขา?
อัณณ์ (นายเอก)
จะบอกไปทำไม… ในเมื่อเขาไม่เคยฟังฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เสียงของอัณณ์สั่นเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นพยายามยิ้มให้ลูกที่หัวเราะกับสีไม้ในมือ
แม้หัวใจจะเต็มไปด้วยรอยแผลก็ตาม
[คืนนั้น – บ้านคุณหญิงพิมพ์วรา]
ธีร์จำใจมางานเลี้ยงที่แม่จัดให้ เขาเดินเข้ามาท่ามกลางแขกในชุดหรู และก็พบ “คนที่ไม่ได้อยากเห็น
คุณหญิงพิมพ์วรา (แม่ธีร์)
(ดีใจเกินเหตุ):
“ธีร์ลูกจ๋า ปริมรอนานแล้วนะ พอดีวันนี้คุณพิณ ลูกเจ้าของโรงพยาบาลก็มา แม่อยากให้ลูกทำความรู้จักไว้ เผื่อ…”
ธีร์ (พระเอก)
ลูกเจ้าของโรงพยาบาล? แต่คนที่ผมเจอตอนเข้ามา คือคุณอัณณวัฒน์ เขาเป็น… พนักงานของที่นี่ครับ
ปริม(แฟนใหม่พระเอก)
(รีบแทรก):
“คงเข้าใจผิดนิดหน่อยค่ะคุณธีร์ คนแบบนั้นไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เด็กเสิร์ฟในคาเฟ่เก่า ๆ”
คุณหญิงพิมพ์วรา (แม่ธีร์)
(แววตาแฝงรังเกียจ)
คุณหญิงพิมพ์วรา (แม่ธีร์)
อืม คนแบบนั้นแม่ไม่ชอบเลยจริง ๆ…
ธีร์นิ่งไป คำว่า "เด็กเสิร์ฟ" ทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่เคยตั้งใจเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ …ใครบางคนที่เคยบอกว่า
"ฉันจะทำให้มันสำเร็จ ถ้านายอยู่ข้าง ๆ"
หัวใจของธีร์เริ่มสั่นไหว เขายกแก้วไวน์ขึ้นจิบกลบความรู้สึกทั้งหมด
ความเงียบที่หลอกลวง
[กลางวัน – โรงพยาบาลศิริเมธา]
เสียงเครื่องวัดชีพจรยังดังเป็นจังหวะในห้องฉุกเฉินที่หมอธีร์เข้าเวร เขาทำงานอย่างเงียบขรึม สายตาทุกคู่ในโรงพยาบาลจับจ้องมาที่คุณหมอหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ทั้งฝีมือ ทั้งหน้าตา... และท่าทีที่ดู "ไม่เปิดใจให้ใคร"
แต่ไม่มีใครรู้ว่า ภายใต้ท่าทางเฉยชานั้น คือหัวใจที่ยังคงเต็มไปด้วยคำถาม...
ธีร์ (พระเอก)
(ในใจ):
"ถ้านายไม่ได้มีใครใหม่... ทำไมนายถึงไม่ตามหาฉันเลย"
ตอนบ่าย – ร้าน “A.A. Days”
คาเฟ่เล็ก ๆ ย่านกลางเมืองกำลังคึกคัก จูนยืนเสิร์ฟพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเด็ก ๆ ที่วาดรูปใต้โต๊ะไม้เตี้ย ๆ
จูน(เพื่อนนายเอก)
“อันนา อาทิตย์ อย่าวาดสีที่เก้าอี้นะคะ เดี๋ยวม๊าจะโดนลูกค้าดุ”
อัญชิสา (อันนา) — ลูกสาวแฝดคนน้อง
(ยิ้มเจ้าเล่ห์):
“หนูวาดดาวให้ม๊า! จะได้ไม่เหงา”
ธีรัช (อาทิตย์) — ลูกชายแฝดคนพี่
(เดินถือเค้กออกมา แล้วยิ้มเจื่อน ๆ)
“ไม่เหงาหรอกครับ… มีพวกหนูอยู่ทั้งสองคน ม๊าจะเหงาได้ยังไงกัน”
แต่ในรอยยิ้มนั้น… แววตาอัณณ์กลับมีบางอย่างแปลกไป
เขาเดินกลับไปที่หลังร้าน มือเอื้อมหยิบจดหมายที่ส่งมาจากโรงพยาบาลศิริเมธา – ฉบับที่ระบุชื่อหมอธีรภัทรเป็นผู้ประสานงาน
อัญชิสา (อันนา) — ลูกสาวแฝดคนน้อง
(พึมพำ):
“นายกลับมาแล้วจริง ๆ เหรอ…”
เย็นวันเดียวกัน – ห้องพักแพทย์
ธีร์เปิดดูรายชื่อผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อวัตถุดิบทางการแพทย์ของโรงพยาบาล ข้อมูลระบุว่า “อัณณวัฒน์ อัครพัฒน์” คือหนึ่งในที่ปรึกษาพิเศษที่เข้ามารับงานเฉพาะช่วงกลางปีนี้
ธีร์ (พระเอก)
(ตาเบิกกว้างเล็กน้อย)
“เป็นไปไม่ได้… ชื่อเหมือนกันเฉย ๆ ใช่ไหม…”
เขาลองค้นประวัติเพิ่ม แต่พบแค่ภาพเอกสาร ไม่มีรูปถ่าย
หัวใจเขาเริ่มเต้นแรงอย่างประหลาด
บ้านพักธีร์ – ค่ำคืนเงียบงัน
ปริมเดินถือไวน์เข้ามานั่งข้างธีร์ พยายามสร้างความใกล้ชิดที่เขาไม่เคยเปิดรับจริงจังเลย
ปริม(แฟนใหม่พระเอก)
วันนี้คุณดูแปลก ๆ นะคะ คิดอะไรอยู่เหรอ…
ธีร์ (พระเอก)
เปล่า แค่คิดถึงอดีต... ความจริงบางอย่างมันก็ยังค้างคาอยู่
ปริม(แฟนใหม่พระเอก)
(รีบเปลี่ยนเรื่อง)
“แล้วถ้าความจริงนั้นทำร้ายคุณล่ะคะ… จะยังอยากรู้ไหม?”
ธีร์ (พระเอก)
ถ้าความเงียบมันหลอกให้ฉันเข้าใจผิด ฉันอยากรู้ว่ามันเงียบ… เพราะอะไร
ธีร์เงยหน้ามองหน้าต่างที่สะท้อนเงาเขาเอง
ในดวงตาเต็มไปด้วยเงาสงสัย... และเจ็บแค้นที่ยังไม่เคยได้รับคำตอบ
อีกฟากหนึ่งของเมือง – ห้องนอนเด็ก ๆ
ธีรัช (อาทิตย์) — ลูกชายแฝดคนพี่
(ถามด้วยความไร้เดียงสา)
“ม๊า… ปะป๊าเราอยู่ไหนเหรอ?”
อัญชิสา (อันนา) — ลูกสาวแฝดคนน้อง
(แทรกขึ้น)
“ใช่ ๆ หนูอยากให้ปะป๊ามาดูรูปที่หนูวาด!”
อัณณ์ชะงัก
มือที่กำลังเก็บเสื้อผ้าให้ลูกชะงักไปชั่วครู่
อัณณ์ (นายเอก)
(เสียงเบา)
“เขาอยู่ไกลมากเลยลูก… แต่สักวันหนึ่ง ถ้าเขารู้ความจริง เขาอาจจะอยากกลับมาเจอหนูก็ได้นะ…”
แต่ในใจเขารู้ดี
“...ถ้าเขารู้ความจริงตอนนี้ เขาจะยังอยากกลับมา... หรือแค่เกลียดฉันมากกว่าเดิม?”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
