เงาของอเล็กซ์
บทที่1: กลับบ้าน
ฝนตกปรอย ๆ เหมือนฟ้ากำลังลังเลจะร้องไห้
อรันยืนอยู่นิ่ง ๆ หน้าบ้านไม้สองชั้นหลังเก่า กลิ่นหญ้าเปียกโชยมาแตะจมูก
หลังจากหายไปนานเกินกว่าที่ใครจะนับ เขากลับมาในที่สุด — โดยไม่มีเหตุผลชัดเจน
เขายกกระเป๋าใบเล็กขึ้นพาดไหล่
มือที่เอื้อมไปกดกริ่งสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างในบ้าน ก่อนประตูจะเปิดออก
คนที่ยืนอยู่คือ แม่วรรณา ใบหน้าเปื้อนรอยแป้ง รอยยิ้มแทบจะหลุดจากใบหน้า
“อรัน...ลูกแม่”
เธอสวมกอดเขาแน่น ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ น้ำตาก็ซึมขึ้นที่หางตา
“แม่...ผมขอโทษที่หายไปนาน”
“กลับมาก็ดีแล้วลูก กลับมาก็พอ”
แม่พูดเสียงเบา ก่อนจะตบไหล่เขาเบา ๆ แล้วดึงเข้าบ้าน
พ่อ — คุณวิเชียร ยืนพิงขอบประตูครัวอยู่ เขาไม่พูดมาก แต่สายตานิ่ง ๆ ที่จ้องมา บอกทุกอย่างที่คำพูดไม่จำเป็นต้องพูด
“โตเป็นหนุ่มเลยนะเรา”
พ่อว่า ขณะเดินเข้ามาตบบ่าเขาเบา ๆ
“กินข้าวก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
อรันพยักหน้าเล็กน้อย ก้าวเข้ามาในบ้าน
ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง — กลิ่นข้าวสุกจากหม้อไฟฟ้า เสียงพัดลมเก่า ๆ หมุนเอื่อย และภาพครอบครัวเล็ก ๆ ที่เขาเคยหลีกหนี
แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม...คือ คนที่นั่งอยู่ที่บันไดขั้นล่างสุด
อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นเมื่ออรันเดินผ่าน
เสื้อเชิ้ตสีเข้มเรียบสะอาด ผมถูกเสยขึ้นอย่างเป็นระเบียบ และดวงตานิ่งสนิทที่จ้องมาราวกับรอเขาอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน
“กลับมาแล้วเหรอ”
เสียงของอเล็กซ์นุ่ม ทุ้มต่ำ ไม่อ่อนโยน แต่ก็ไม่แข็งกระด้าง
อรันพยักหน้า
“ไม่ได้คิดว่าจะกลับมานาน...แค่ช่วงนี้เหนื่อย เลยกลับมาเฉย ๆ”
“พี่รู้ว่านายจะกลับมา”
อเล็กซ์พูดเรียบ ๆ
“เพราะที่นี่...ไม่มีใครลืมนายได้เลย”
แม่หัวเราะเบา ๆ
“ไปเก็บของก่อนลูก เดี๋ยวกินข้าวกันพร้อมหน้า พี่อเล็กซ์อยู่บ้านวันนี้พอดีเลย”
อรันก้าวขึ้นบันไดโดยไม่หันกลับไป
แต่เขารู้ดี — ว่าดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องอยู่จากข้างหลัง
เหมือนเงาในบ้านหลังนี้ ไม่เคยหายไป
แค่รอเขากลับมา...เพื่อจะได้ “อยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
“โอ๊ย ตายจริง...แม่ลืมไปเลยว่าห้องลูกไม่ได้เข้ามาทำความสะอาดนานแล้ว”
แม่วรรณาร้องเบา ๆ ขณะเปิดประตูห้องเก่าของอรัน
กลิ่นอับชื้นลอยออกมาทันทีที่ประตูเปิด
ภายในห้องมีฝุ่นจับตามขอบหน้าต่าง ผ้าม่านซีดจากแดดที่สาดมาทุกเช้า หนังสือเก่า ๆ กองพะเนินบนชั้นวาง
อรันยืนมองเงียบ ๆ
“ไม่เป็นไรครับ แค่เอาผ้าห่มใหม่มาก็—”
“ไม่เอา ๆ แม่จะไม่ให้ลูกนอนในห้องแบบนี้เด็ดขาด เดี๋ยวไม่สบาย”
แม่โบกมือ ขณะหยิบไม้กวาดในมุมห้อง
“แม่จะจัดการให้เอง พรุ่งนี้เช้าจะปัดฝุ่น ล้างพื้น ซักผ้าม่านให้หมดเลย”
อรันถอนหายใจเล็กน้อย
เขาไม่อยากลำบากแม่ แต่ก็ไม่อยากขัดให้ทุกอย่างดูวุ่นวาย
แม่หันกลับมาหาเขาพลางยิ้ม
“คืนนี้ไปนอนห้องพี่อเล็กซ์ก่อนนะลูก เตียงเค้ากว้างอยู่แล้ว แม่เคยเข้าไปเก็บผ้าที ยังบอกเลยว่าดูเหงาชะมัด”
“...ครับ”
อรันรับคำ แม้จะรู้สึกอะไรแปลก ๆ ติดค้างในใจนิดหน่อย
เขาเดินไปเคาะประตูห้องพี่ชายเบา ๆ
เสียงเปิดประตูดัง แกร๊ก
และอเล็กซ์ก็ยืนอยู่ตรงนั้น — เรียบร้อยเหมือนทุกครั้งที่เจอ ใบหน้านิ่งเรียบ แต่สายตากลับลึกกว่าเดิม
“แม่ให้มานอนด้วย...” อรันพูดเรียบ ๆ
“ห้องฉันฝุ่นเยอะ ยังจัดไม่เสร็จ”
อเล็กซ์ไม่พูดอะไร
เขาเพียงเปิดประตูออกกว้างพอให้น้องเดินเข้าไป แล้วปิดมันลงอย่างเงียบเชียบ
ห้องของเขาสะอาดจนผิดปกติ
เรียงเป็นระเบียบ เงียบ ไม่มีสิ่งของตกค้าง ไม่มีความวุ่นวายเหมือนห้องของผู้ชายทั่วไป
“นายจะนอนฝั่งไหน”
อเล็กซ์ถามในที่สุด
“ก็...ฝั่งไหนก็ได้ พี่นอนประจำฝั่งไหนล่ะ”
“กลางเตียงก็ได้”
อเล็กซ์พูดเรียบ ๆ “จะได้ใกล้กันหน่อย”
อรันเลิกคิ้วนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้ตอบ
เขาถอดเสื้อคลุมออก วางกระเป๋าไว้ข้างเตียง แล้วนั่งลงอย่างเหนื่อยล้า
เสียงฝนยังคงตกลงมาข้างนอกหน้าต่าง
ห้องนี้ไม่หนาว ไม่ร้อน — แต่ทำไมถึงรู้สึก...เหมือนอุณหภูมิไม่แน่นอน
“ขอบคุณนะ...”
อรันพูดเบา ๆ ขณะเอนหลังลงบนหมอน
“สำหรับที่ให้นอน”
“ไม่ต้องขอบคุณ”
อเล็กซ์เดินไปปิดไฟ เหลือเพียงแสงไฟหัวเตียงสลัว
“เพราะนาย...ไม่เคยออกไปจากที่นี่เลย”
คำพูดนั้นติดอยู่ในหัวอรัน ก่อนจะปิดเปลือกตาลงช้า ๆ
แต่แม้จะเหนื่อยเพียงใด เขากลับหลับไม่ลงเลย
เพราะลมหายใจของใครอีกคน...ยังคงดังอยู่ข้าง ๆ
และรู้สึกว่า — มันไม่เคยห่างเกินหนึ่งช่วงแขนเลยสักวินาที
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
