“เฮีย... ผมบอกให้หยุดไง!”

เสียงสั่นน้อย ๆ ปนแววตาต่อต้าน แต่กลับยิ่งเร้าให้อีกคนบีบข้อมือแน่นขึ้นอีก

“บอกให้หยุด?” เขาก้มลงกระซิบข้างหู ใกล้จนปลายจมูกชนกลีบหูอีกฝ่าย

“แต่ตัวนายสั่น...เหมือนอยากให้ทำต่อแทบบ้า”

“ไอ้...!”

ยังไม่ทันสบถจบ ปลายลิ้นอุ่นก็ลากช้า ๆ ไปตามแนวคางจนถึงซอกคอ

เสียงกลืนน้ำลายดัง "กึก" และตามมาด้วยร่างที่ถูกผลักแนบกำแพงอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ฉันเตือนแล้วนะ ว่าถ้าเริ่มก่อน จะหยุดไม่ได้.”

มือร้อนลูบผ่านแผ่นหลังลากต่ำลงไปเรื่อย ๆ พร้อมเสียงครางเบา ๆ จากอีกฝ่ายที่กัดฟันพยายามกลั้นไว้

“จะร้องก็ร้องไป... เพราะคืนนี้ ฉันจะทำให้นายไม่มีแรงแม้แต่จะด่าฉันอีกคำเดียว.”

เสียงครางต่ำ ๆ ดังก้องอยู่ในห้องแคบที่มีเพียงแสงไฟจากโคมเหนือหัวส่องลงมา

มือใหญ่บีบแน่นที่สะโพกอีกฝ่าย ก่อนจะยกร่างบางขึ้นแนบกำแพงโดยที่ไม่ต้องออกแรงมาก

“นายมัน...น่าหงุดหงิด” เขากระซิบเสียงกระด้าง แต่ดวงตากลับแดงก่ำด้วยอารมณ์บางอย่างที่เก็บไว้ไม่อยู่

“เพราะงั้นฉันจะ... ลงโทษให้นายจำ”

ไม่ทันให้พูดอะไรตอบกลับ เสียงเนื้อกระทบกันก็ดังขึ้นทันที ตับ! ตับ!

“อ๊าา!...หยุด...มันแรงไป—”

“แรง?” เขากัดฟัน “แต่นายกอดฉันแน่นกว่าเดิมอีก”

เสียงหายใจถี่กระชั้น ผิวเนื้อชื้นเหงื่อ มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น

“...ร้องออกมาเถอะ อย่ากลั้นเลย—” เขาก้มลงดูดซอกคออีกฝ่ายแรงจนขึ้นรอยแดง

“เพราะคืนนี้ฉันจะทำให้นาย... จำชื่อฉันได้แค่ในตอนที่ขาสั่น เท่านั้น”

เสียงสะอื้นเบา ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากแดงที่ถูกกัดจนแทบช้ำ

เขามองลงมาจากด้านบนด้วยแววตาแข็งกร้าว แต่ภายใต้สีหน้าดุร้ายกลับเต็มไปด้วยความลุ่มหลง

“หยุด...ได้แล้ว...ได้โปรด”

“สายไปแล้ว...” เขาตอบเสียงเรียบ ขณะมือซุกซนสอดเข้าใต้เสื้อตัวบาง

“ก็เพราะนายเอ่ยชื่อฉัน...ในฝันเมื่อคืนไง”

“…อะไรนะ…?” เสียงนั้นสั่นพร่า

“ครางชื่อฉันเบา ๆ เหมือนอ้อนวอนให้ฉันมาครอบครองนาย”

เสียงหอบเริ่มกระชั้นขึ้น ใบหน้าซุกเข้ากับแผ่นอกอีกฝ่าย พยายามหนี…แต่ก็ไม่มีแรงจะขัดขืน

“อ๊ะ…! ม-ไม่…อึก…!”

“แต่ร่างกายนายตอบฉันหมดแล้ว อย่าปฏิเสธ...”

เสียงกระซิบที่ข้างใบหูจบลงพร้อมกับแรงดันสะโพกที่กดแน่นเข้ามาอีกระลอก

“อ๊าาาา…!!” ร่างใต้ร่างขดเกร็ง สะโพกสั่นไหวในอ้อมแขน

“ดี...แบบนั้นแหละ เสียงนาย…น่าฟังฉิบหาย”

มือข้างหนึ่งดึงข้อมืออีกฝ่ายตรึงขึ้นเหนือหัว

“จำไว้ ว่าถ้านายยังมองใครนอกจากฉัน...”

“…ฉันจะทำให้ร้องลั่นยิ่งกว่านี้ ต่อหน้ามันเลยด้วยซ้ำ”

เสียงลมหายใจของริวดังสั่นอยู่ข้างหูของไค ร่างเล็กสั่นระริกในอ้อมแขนที่ไม่ยอมปล่อย มือของไคกดท้ายทอยอีกฝ่ายให้แนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น

“ริว…รู้ใช่มั้ย ว่าฉันไม่ได้ให้หนี”

น้ำเสียงของไคเรียบนิ่ง แต่น้ำเสียงนั้นกลับหนักพอจะทุบให้หัวใจของริวเต้นถี่จนเจ็บ

ดวงตาของไคเต็มไปด้วยบางอย่างที่ไม่ใช่เพียงแค่ความต้องการ — แต่มันคือ ความครอบครอง

“ขอ...แค่เบากว่านี้หน่อยได้มั้ย…”

เสียงของริวเบาจนแทบเป็นกระซิบ แต่ไคกลับโน้มหน้าลงมาใกล้ ยิ้มมุมปากที่ดูอันตรายกว่าเดิม

“ขอเหรอ? ริว นายยังไม่เข้าใจเลยว่า…คืนนี้ใครกันแน่ที่ต้อง ยอมทุกอย่าง”

คำสุดท้ายนั้นเปลี่ยนทุกอย่าง ราวกับเขาไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธอีก

ริมฝีปากของไคบดลงที่ลำคอของริวอย่างแรงจนอีกฝ่ายสะดุ้ง เผลอครางต่ำในลำคอ

"อึก... ไค...!"

“เงียบ แล้วก็…จดจำทุกสัมผัสของฉันไว้”

คืนนั้น — คือค่ำคืนที่ริวไม่มีทางลืมได้เลย

เขาจดจำไม่ใช่แค่แรงสัมผัส แต่ยังรวมถึงดวงตาของคนตรงหน้า…

ที่ทั้งโหดร้าย เยือกเย็น และ…ร้อนแรงอย่างไม่น่าให้อภัย

เสียงครางของริวกลายเป็นเพียงเสียงหอบหายใจที่กระชั้นถี่ เนื้อตัวอ่อนแรงแทบไม่รู้สึกถึงพื้น

ไคไม่พูดอะไรอีกแล้ว มีเพียงแรงกระแทกที่ยังคงดำเนินต่อไป รุนแรงแต่มั่นคง เหมือนเขาจะ กลืน ทุกลมหายใจของริวให้หมดไป

เสียงหายใจของริวขาดห้วง สั่นไหวในลำคอ มือที่พยายามดันไคออกเริ่มอ่อนแรงจนยกไม่ขึ้น

ร่างกายทั้งร้อนทั้งชา จังหวะหัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ... ริวไม่เคยรู้มาก่อนว่า “ความรู้สึกจะพังทลายได้เร็วขนาดนี้”

“อย่าฝืนเลยริว...” ไคกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา เสียงทุ้มแหบพร่าเต็มไปด้วยแรงอดกลั้น

เขาค่อย ๆ ไล้ปลายนิ้วจากเอวขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลังของริว ร่างนั้นสะท้านไหวราวกับโดนกระแสไฟฟ้าช็อต

“อื้อ... พะ... พอ...” เสียงร้องเบาหวิวที่แทบไม่มีแรงขัดขืน ดวงตาสีดำที่เคยแน่นิ่งบัดนี้พร่าเลือน น้ำตาหยดเล็กเอ่อคลอ

แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บ...

หากเป็นเพราะ "รู้สึก" จนล้นท่วมไปหมด

ไคดันแผ่นหลังริวแนบกับอกเขา ปลายนิ้วลากผ่านเรียวคอ กดจูบลงแผ่วเบาอย่างเป็นเจ้าของ

“ถ้าเธอสลบ... ฉันจะไม่หยุดนะ”

“อึก…ไค…” เสียงริวแทบจะไม่มีแรงพอจะเปล่งออกมา

เปลือกตาของเขาเริ่มหนัก น้ำตาใสคลอเบ้า มือสั่นระริกเผลอเกาะเสื้อของไคไว้แน่นราวกับเป็นทางรอดสุดท้าย

แต่ไคไม่หยุด เขายังคงขยับสะโพกอย่างหนักแน่น เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้อง

ริมฝีปากของเขาซุกไซ้ซอกคออีกฝ่าย ราวกับย้ำว่า ร่างนี้เป็นของเขาทั้งหมดแล้ว

“ห้ามหลับ…ริว ยังไม่จบ”

เสียงนั้นเย็นชาแต่สั่นเบา คล้ายจะสะกดจิตอีกฝ่าย

ทว่า ร่างในอ้อมแขนกลับเริ่มคลายแรง มือที่เกาะไว้แน่นเมื่อครู่เริ่มตกลงข้างตัว

“ไค...ฉัน...ไม่ไหว…”

เสียงสุดท้ายนั้นแทบไม่ได้ยิน

เปลือกตาปิดสนิท ร่างทั้งร่างแนบไร้เรี่ยวแรงกับอกไค

เขาหลับไป…ทั้งแบบนั้น — ทั้งที่ยังถูกครอบครองอยู่ในวินาทีสุดท้าย

ไร้การต่อต้าน ไร้แม้แต่เสียงสะท้อน

ไคหยุดขยับเพียงเล็กน้อย สายตาจับจ้องใบหน้าที่สงบนิ่ง

มือใหญ่ยกขึ้นลูบเส้นผมนุ่มเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวพร้อมรอยยิ้มบางที่แทบไม่มีใครเคยเห็น

“...หลับจริง ๆ ด้วยสินะ ริว”

เขากระซิบ ก่อนจะดึงร่างนั้นเข้ามากอดแน่น

ไม่ใช่เพราะอ่อนโยน — แต่เพราะต้องการ ไม่ให้หนีไปไหนอีกเลย

เสียงล็อกประตูดังกริ๊ก

ก่อนที่ร่างสูงของไคจะก้าวเข้ามา ดวงตาคมกริบฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน

สายตาแบบนั้น...ที่ไม่ได้มองริวด้วยความอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยแรงหวง...แรงบ้า...แรงปรารถนา

“บอกเฮียมาสิ...ว่าเมื่อกี้ยิ้มให้มันทำไม” ไคถามเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยอำนาจ

“เฮีย...ริวไม่ได้—”

“โกหก” ไคกระชากแขนริวเข้ามากระแทกกับอกเขา จนริวแทบทรุด

มือหนาบีบคางให้เงยหน้ามา ดวงตาสองคู่ประสานกัน — ฝั่งหนึ่งสั่นไหว ฝั่งหนึ่งเหมือนมีไฟลุกอยู่ข้างใน

“จะให้เฮียเชื่อ...ทั้งที่เมื่อกี้เห็นกับตาว่าริวยิ้มให้มัน?”

น้ำเสียงต่ำพร่า แทบจะกัดฟันพูด

“จะให้เฮียปล่อย? แล้วดูคนอื่นเอาเธอไปคิดลามกในหัว?”

เขากระซิบข้างหู เสียงกระแทกใจจนร่างเล็กสะดุ้ง

“ฮึก…เฮีย...” ริวสะอื้นเล็ก ๆ พยายามจะเบี่ยงหน้าหนี

แต่ไคกลับจับมือทั้งสองของริวล็อกไว้เหนือหัว กดให้ติดผนังอย่างหมดทางดิ้น

“คืนนี้...ริวต้องทน”

เสียงนั้นหนักแน่นจนแทบไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นคำประกาศ

“ทนความร้อนที่เฮียจะยัดใส่ใจใส่กายเธอจนจำไปทั้งชีวิต...ว่าคนของเฮีย ห้ามยิ้มให้ใครทั้งนั้น”

ไคโน้มหน้าลงใกล้

ลมหายใจร้อนกระทบต้นคอริวจนขนลุก

“ถ้าเธอจะร้อง...ก็ร้องเรียกชื่อเฮียพอ"

เสียงหายใจของริวเริ่มขาดช่วง แขนทั้งสองถูกล็อกไว้เหนือหัวโดยไม่อาจดิ้น

แผ่นหลังสัมผัสกับผนังเย็นเฉียบตัดกับผิวที่ร้อนวาบจากไออุ่นของไค

“เฮีย...อึก...พอ...” ริวกระซิบเสียงแหบ หน้าร้อนวาบจนแทบไม่มีแรงยืน

แต่แทนที่ไคจะหยุด เขากลับยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วไล้ปลายนิ้วไปตามลำคอของริวช้า ๆ

“ยังไม่ได้ครึ่งของบทลงโทษเลย...จะร้องขอไปแล้วเหรอ”

ไคพูดเสียงเบา แต่อันตรายจนคนฟังตัวสั่น

“เฮียแค่...ยิ้มให้เขาเอง...ไม่คิดอะไร...”

เสียงของริวสั่นเหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา มีแค่ไฟที่ลามอยู่ในอก

“งั้นเฮียก็จะทำให้จำ...”

ไคพูดจบก็โน้มหน้าลงใกล้

ริมฝีปากเฉียดข้างแก้มแต่ไม่จูบ มือซ้ายไล้ลงที่เอว สอดผ่านชายเสื้อจนผิวปะทะกัน

แต่เขากลับ...

หยุด

“เฮีย...” ริวสะอึก

“อยากได้เหรอ?” ไคถามเสียงนิ่ง แต่แววตาเยาะหยัน

“พูดสิว่าริวต้องการเฮีย”

มือยังลูบไล้แต่ไม่ยอมปลดเปลื้อง ไม่ยอมให้สัมผัสใดไปต่อ

“ฮึก...เฮีย...” ริวหน้าแดงจัด ตัวสั่นเหมือนโดนไฟคลอก

“...ต้องการเฮีย...”

คำสารภาพนั้นเป็นเหมือนเชื้อเพลิง

แต่แทนที่ไคจะตอบรับ เขากลับถอยออกหนึ่งก้าว ปล่อยให้ร่างของริวไถลลงกับผนัง หอบหายใจตัวโยน

“ดี...” ไคกระซิบ “เธอควรจำไว้ว่าแค่เฮียคนเดียว...ที่มีสิทธิ์ทำให้เธอเป็นแบบนี้”

ริวเงยหน้ามอง ทั้งอาย ทั้งอัดอั้น

ร่างกายยังสั่น...แต่ไคยังไม่คิดจะปลดปล่อยให้เลยแม้แต่นิดเดียว