สายฝนโปรยปรายลงมาในยามบ่ายของมหานครอันวุ่นวาย แต่ภายในแกลเลอรีศิลปะที่จัดแสดงผลงานของศิลปินหน้าใหม่ บรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความเงียบสงบและกลิ่นอายของสีน้ำมัน “ลีโอร่า” ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่พูดคุยกันเสียงเบา เธอมีดวงตาที่จับจ้องไปยังผู้คนอย่างสำรวจ แต่แทบไม่มีใครสังเกตเห็นตัวตนที่ดูจมหายไปในเงามืดของเธอเลย ในมือของเธอถือแก้วไวน์แดงที่แทบไม่ได้จิบ บนผนังตรงหน้าคือภาพวาดชิ้นเอกของเธอ "เปลวไฟสีเลือด" ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเต้นรำด้วยท่วงท่าที่เปี่ยมด้วยพลัง ท่ามกลางเปลวเพลิงสีแดงก่ำที่ดูเหมือนจะลุกโชนออกมาจากเฟรมภาพ ดวงตาของหญิงสาวในภาพนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความหลงใหลที่ยากจะเข้าใจ

แล้วเธอก็ปรากฏตัวขึ้น "อิซาเบลล่า" หญิงสาวผู้เปรียบเสมือนแสงสว่างที่แทรกผ่านม่านฝนเข้ามาในแกลเลอรี เธอเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสและออร่าที่ดึงดูดสายตาของผู้คน อิซาเบลล่าไม่ได้มองใครเลยนอกจากภาพของลีโอร่า เธอเดินตรงเข้าไปหยุดยืนอยู่หน้าภาพวาดชิ้นนั้น ใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความประทับใจอย่างลึกซึ้ง

"นี่...มันวิเศษมาก" อิซาเบลล่าพึมพำกับตัวเอง เสียงหวานๆ นั้นราวกับเสียงดนตรีที่ลีโอร่าไม่เคยได้ยินมาก่อน เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นสัมผัสกรอบรูปไม้สีเข้มอย่างเบามือ "เหมือนไฟที่กำลังเต้นรำ...แต่ทำไมถึงรู้สึกเศร้าขนาดนี้"

ลีโอร่ายืนนิ่งราวกับรูปปั้น เธอไม่เคยรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่สามารถต้านทานได้เช่นนี้มาก่อน การที่ใครสักคนจะเข้าใจและเข้าถึงผลงานของเธอได้ลึกซึ้งถึงเพียงนี้ มันทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างประหลาด ความรู้สึกแปลกใหม่ที่เปรียบเสมือนดอกไม้ดอกแรกที่ผลิบานในฤดูหนาวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

อิซาเบลล่าหันกลับมาและดวงตาของทั้งสองก็สบกัน แววตาของอิซาเบลล่าเป็นประกายระยิบระยับเมื่อเห็นลีโอร่าผู้เป็นเจ้าของผลงาน "คุณคือ...ศิลปินผู้วาดภาพนี้ใช่ไหมคะ?" น้ำเสียงของเธอเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม

ลีโอร่าพยักหน้าเบาๆ เธอกลัวว่าหากพูดอะไรออกไป เสียงของเธออาจจะสั่นจนผิดปกติ "ค่ะ...ฉันเอง"

"มันสวยงามเหลือเกินค่ะ ฉันเป็นนักเต้นบัลเลต์ และฉันรู้สึกเหมือนภาพนี้กำลังเต้นรำไปพร้อมกับฉันเลย" อิซาเบลล่าพูดด้วยแววตาเป็นประกาย "คุณมีจิตวิญญาณของนักเต้นอยู่ในภาพนี้จริงๆ ค่ะ"

คำพูดเหล่านั้นตราตรึงอยู่ในใจของลีโอร่า เธอรู้สึกเหมือนได้รับคำชมเชยที่ลึกซึ้งที่สุดในชีวิต เธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อผ่านภาพวาดได้ถึงเพียงนี้ อิซาเบลล่าคือคนแรกและคนเดียว

"ฉันกำลังจะมีแสดงบัลเลต์ครั้งใหญ่ในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า คุณสนใจจะมาชมไหมคะ?" อิซาเบลล่าเอ่ยชวนพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของลีโอร่าแทบจะหยุดเต้น "ฉันอยากให้คุณมาเห็นว่า 'ไฟ' ในภาพของคุณ จะกลายเป็น 'การเต้นรำ' บนเวทีได้อย่างไร"

ลีโอร่าพยักหน้ารับทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว "ไปค่ะ...ฉันจะไป"

นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองเริ่มก่อตัวขึ้น ลีโอร่ารู้สึกราวกับโลกทั้งใบของเธอมีเพียงแค่อิซาเบลล่าเท่านั้น