เริ่ม..
ทิว:ไอ้เห้ยยยควายเอ้ยมึงเป็นใครเข้ามาอยู่ในบ้านกู
เดินออกไปด้วยความหงุดหงิด
พ่อ:เฮ้ยใจเย็นๆเว้ยไอ้ลูกชายก็แค่แต่งใหม่เอง
เออน่ามีน้องชายคนเดียวมันไม่เป็นไรหรอก
ทิว:ยกนิ้วกลาง//แต่กูเป็นไงกูไม่อยากเอามันเข้ามาอยู่บ้านด้วยนะพ่อผมไม่ยอมอ่ะ
แม่เลี้ยง:น้าขอโทษนะนี้คุณค่ะไม่รู้คุณพูดจาแบบนี้ค่ะฉันว่ามันไม่ค่อยดีเลยคุณควรเตือนลูกหน่อยไหมลูกเราสองคนจะได้เข้ากันได้ไง
พ่อ:ผมขอโทษแทนลูกด้วยนะครับเดี๋ยวผมจะสอนลูกให้ดีกว่านี้ภูมิไม่เป็นไรนะลูก
ภูมิ:ทำไมพี่เขาดูน่ากลัวจังเลยครับเอิ่มคุณพ่อครับผมว่าเราเริ่มทานข้าวด้วยกันดีกว่าเดี๋ยวผมขึ้นไปตามพี่เขาให้ก็ได้ครับ//ในใจ:เอาไงดีวะกูตายแน่เลย
พ่อ:ไม่เป็นไรเดี๋ยวพ่อไปตามไอ้นั่นลงมาให้เองเดี๋ยวเองก็โดนมันต่อยเข้าหรอกมันยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ด้วยงั้นภูมิก็กินข้าวไปก่อนเลยกับแม่น
ภูมิ:ครับพ่อเดี๋ยวผมกินก่อนก็ได้ครับแม่ครับกินข้าวนะครับเดี๋ยวผมตักกับข้าวให้
ทิว:ไอ้เห็นเอ๋ยแม่งหงุดหงิดว่ะแม่งพ่อใครก็ไม่รู้เข้าบ้านมาเมียใหม่ก็รู้หรอกเกรงใจกูบ้างบางทีอ่ะ
...ผ่านไป 2 วัน...
ทิว:เฮ้ยยยมาจับตัวกูทำไมไอ้น้องเห้ยอ่ยามาจับตัวกูนะเอามือปล่อยออกเดี๋ยวนี้ไอ้เวร//ยกนิ้วกลางด้วยความโมโห
ภูมิ:โอ๊ยพี่ผักผมทำไมผมทำอะไรผิดก็เห็นว่าพี่ร่วมอยู่ไม่ใช่นิก็เลยจะช่วยอ่ะ!!ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยอ่ะ
ทิว:ไม่ยอมรับ//เฮ้ยใครพี่มึงวะใครอนุญาตให้มึงเรียกกูว่าพี่ไม่ใช่หรอกมั้งกูไม่ใช่พี่มึงกูไม่มีน้องตั้งแต่เกิดเข้าใจนะไอ้สัส🙄🖕🏻
...ผ่านไป 1 ชั่วโมง...
ภูมิ:ทำไมพี่ต้องทำผมด้วยพี่เอาของมาขังไว้ในห้องใต้ดินทำไมมันมืดผมกลัวนะ!!อย่าทำผมแบบนั้นเลยนะผมขอร้องล่ะ
ทิว:ใครอนุญาตให้มึงเรียกว่าพี่ไม่ทราบที่กูขังมึงไว้แบบนี้มันก็ไม่มีใครรู้หรอกยกเว้นกู555//ขอร้องอ้อนวอนให้ตายยังไงกูก็ไม่ปล่อย
ภูมิ:พี่จะทำอะไรกับผมอ่ะปล่อยไปเถอะนะครับผมสัญญาว่าผมจะไม่บอกว่าไม่มีกับใครขอแค่ปล่อยออกแค่นั้นเองมันมืดผมกลัวความมืดขอร้องล่ะ
ทิว:กูไม่ปล่อย//พูดซ้ำๆย้ำๆไปเรื่อยๆ
ภูมิ:ไม่เอาสลบไปเลย
...ทิวอุ้ยเ****กูทำมันสลบรีบปล่อยภูมิออกมาแล้วก็ยกภูมิไปนอนที่โซฟ...
...ตัดจบ...
...เดี๋ยวถ้าเมตรมาต่อให้นะครับ...
เริ่ม......
ตอนต่อ: “ไม่ใช่พี่ก็ได้... แค่ไม่เกลียดกันก็พอ”
เสียงพัดลมเพดานหมุนเบา ๆ ดังเป็นจังหวะ ในห้องนั่งเล่นที่เงียบงัน ทิว นั่งนิ่งอยู่ข้างโซฟา มองร่างของ ภูมิ ที่ยังไม่ฟื้นจากการสลบ ใบหน้าเขาเรียบเฉย แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน
ทิว (คิดในใจ):
นี่กูทำเหี้ยอะไรวะ กูแค่โมโห... กูไม่ได้อยากให้มันถึงขนาดนี้
เขายกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองแรง ๆ แล้วถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าภูมิอย่างลวก ๆ
ทิว:
“ตื่นดิไอ้น้องเวร ตื่น! อย่าทำกูรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยเว้ย...”
ภูมิขยับเปลือกตาช้า ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมา ดวงตาเขาเบลอด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ภูมิ (เสียงสั่น):
“พะ...พี่ทิว ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะ... จะทำให้พี่โกรธ ผมแค่... ผมอยากเข้ากับพี่ได้เท่านั้นเอง”
ทิวเงียบไป ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวกลับสั่นไหว ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับกำลังกลืนคำบางอย่างลงไป
ทิว:
“เลิกเรียกกูว่าพี่ได้แล้ว กูไม่อยากได้ยิน”
ภูมิ (เสียงเบา):
“ไม่เรียกก็ได้... แค่... แค่ไม่เกลียดกันได้มั้ย”
ทิวเบือนหน้าหนี ไม่ตอบ แต่ในใจกลับรู้สึกหน่วงแปลก ๆ ราวกับคำพูดของภูมิกำลังสะกิดบางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับ
ทิว:
“ลุกขึ้นสิ กินข้าว กูทำข้าวต้มไว้ให้ มึงจะกินก็รีบกิน จะได้ไม่ต้องมาเป็นลมอีก”
ภูมิ (ยิ้มจาง ๆ):
“ขอบคุณนะ... เอ่อ... คุณทิว”
ทิวลุกเดินหนีไปก่อนจะได้ยินเสียงนั้นชัด ๆ แต่ก็รู้ดีว่ามันทำให้เขารู้สึก... แปลกดี
_ _ _
ทิว:
เฮ้ยมึงเป็นบ้าอะไรหรอกป่ะเนี่ยหรือกูจะเป็นแล้วจริงๆหรือเปล่าแต่กูก็อยู่ในแน่ใจว่ะ....เอาไงดีวะเนี่ยเฮ้ยยยยยย???
คำถามเริ่มก่อตัวในใจทิวว่า.....อะไรทำให้กูคิดแบบนี้วะเนี่ย//มันก็แค่พี่น้องบุญธรรมป่ะ..
(ไม่ยอมรับอยู่ดีอ่ะว่ากูคิดเกินพี่น้อง😐)
...2 ชั่วโมงถัดมา...
เสียงของทิวลอยออกมาตามห้องครัวพูดว่าเฮ้ยมึงหายดีแล้วหรอวะ..."
ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ"ภูมินั่งนิ่งแล้วไม่ตอบ
ภูมิ:
........
ทิว:
เฮ้ยทำไมไม่ตอบกูวะ2 วันที่ผ่านมายังตอบกูอยู่เลยนี่ยังพูดคับขาอยู่เลยนี่4435555หรือว่ามึงกลัวกูจะสติแตกไปแล้วถึงไม่กล้าพูดหา...ตอบกูสิ
ในใจทิว:
"กูทำไปแบบนั้นกูทำไปทำไมวะก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะแต่เห็นแล้วแ***น่าแกล้งว่ามันเขี้ยวชิบหายอ่ะ
.......
...ตัดจบ...
...เดี๋ยวมาต่อให้นะครับ💖✨...
เริ่ม
---
ตอนต่อ: “มันเขี้ยว... แต่ก็ไม่กล้าปล่อยให้หายไป”
ทิวมองแผ่นหลังของภูมิที่นั่งนิ่งอยู่ข้างเคาน์เตอร์ ใบหน้าเขาไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยสักนิด ต่างจากก่อนหน้านี้ที่พูดเก่ง ยิ้มบ่อย ยิ้มจนทิวอยากตะโกนใส่หน้าว่าหุบยิ้มบ้างเถอะ แต่ตอนนี้…เงียบจนห้องดูหนาวกว่าเดิม
ทิว:
“กูพูดกับมึงอยู่นะ... ไม่ได้หูหนวกใช่ป่ะวะ หรือกูต้องส่งจดหมายแทนแล้วมึงถึงจะอ่าน”
ภูมิยังคงเงียบ ดวงตาเหม่อมองไปทางหน้าต่าง ท่าทางเขาเหมือนไม่ได้อยู่ตรงนี้เลยสักนิด
ทิว (กัดฟัน):
“โอเค ไม่ตอบใช่มั้ย ได้ เดี๋ยวลองวิธีอื่นก็ได้”
เขาก้าวเข้าไปใกล้ ก่อนจะยื่นมือไปดึงไหล่ของภูมิให้หันมา — แต่ร่างนั้นกลับสั่นเฮือก
ภูมิ (เบา ๆ):
“อย่าจับผมได้มั้ย... ผมยังรู้สึกกลัวอยู่”
คำว่า “กลัว” เหมือนฟาดหน้าทิวดัง ๆ
มือที่จับอยู่ชะงักทันที ก่อนจะปล่อยช้า ๆ ดวงตาเขากระตุก
ทิว (เสียงแหบ):
“...ขอโทษ”
เขาไม่เคยพูดคำนี้กับใครง่าย ๆ แต่วันนี้... พูดออกไปเหมือนมันไม่หนักเท่าความเงียบของภูมิเลยสักนิด
ภูมิ (ไม่กล้ามองตา):
“ผมแค่ไม่เข้าใจ ว่าผมทำอะไรผิด ถึงต้องโดนแบบนั้น”
ทิว (ก้มหน้า):
“มึงไม่ได้ผิด... กูเองที่แม่งไม่เข้าใจตัวเอง”
เขานั่งลงข้าง ๆ ไม่แตะต้อง ไม่บังคับ รอแค่ให้ภูมิพูดต่อ
ทิว (พึมพำ):
“ตอนมึงล้มไป กูกลัว... กลัวว่ามึงจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก มึงรู้ป่ะ กูไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยนะเว้ย”
ภูมิ (เหลือบตามามอง):
“...แล้วตอนนั้นพี่ — เอ่อ... คุณทิว คิดอะไรอยู่”
ทิวสบตาเขา ดวงตาแดง ๆ ด้วยความอัดอั้นปนรำคาญตัวเอง
ทิว:
“ก็คิดว่า... ถ้ามึงหายไป กูคงไม่รู้จะอยู่กับอะไรที่เหลืออยู่ในตัวเองอีกแล้ว”
เงียบไปนาน
ภูมิหลบตาก่อนจะพูดเบา ๆ
ภูมิ:
“ถ้าคุณไม่อยากให้ผมเรียกพี่... ผมจะไม่เรียก แต่ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้ได้มั้ย ถึงจะเป็นแค่... คนที่คุณไม่เกลียดก็ยังดี”
ทิวหลุดหัวเราะเบา ๆ ส่ายหน้า ก่อนจะพูดออกมาเหมือนคนยอมแพ้
ทิว:
“แม่ง... มึงนี่มันโคตรน่ารำคาญเลยว่ะ...”
ทิว (ถอนหายใจ):
“อยู่ก็อยู่ แต่อย่าทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นอีก กูไม่ชอบ... มันทำให้กูรู้สึกผิดฉิบหาย”
ภูมิยิ้มบาง ๆ ราวกับคำพูดหยาบ ๆ นั่นทำให้หัวใจเขาค่อย ๆ อุ่นขึ้น
ภูมิ:
“งั้นผมจะกินข้าวต้ม... แต่ขอไข่ต้มเพิ่มอีกฟองได้มั้ยครับ?”
ทิวกลอกตา แล้วลุกขึ้น
ทิว:
“เออ จะให้ทั้งเบ้าเลยก็ได้ แค่มึงหยุดมองกูด้วยตาแบบนั้นก็พอ”
เขาหันหลังให้ทันที — ซ่อนใบหน้าที่เริ่มร้อนวูบ โดยไม่รู้ตัวเลยว่า...หัวใจเขากำลังยอมรับคำว่า “มากกว่าพี่น้อง” ช้า ๆ แล้ว
---
...เด๋มาต่อให้นะครับ...
...ตัดจบค้าบบ✨♥️...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
