อากาศหนาวเหน็บในกรุงปารีสกัดกินผิวหนังของ โซฟี (Sophie) นักศึกษาประวัติศาสตร์ศิลป์ชาวฝรั่งเศส เธอย้ายเข้ามาอยู่ในอพาร์ตเมนต์เก่าแก่ย่านมงมาทร์ ห้องเช่าของเธออยู่บนชั้น 7 มีระเบียงเล็กๆ มองเห็นหลังคาอาคารเก่าๆ และยอดหอไอเฟลลิบๆ ในยามค่ำคืน

ห้องเช่าหมายเลข 7 นี้มีราคาถูกผิดปกติ มาดามคลอเด็ตต์ (Madame Claudette) เจ้าของห้องเช่าสูงวัย บอกเพียงว่า "ห้องนี้มันว่างมานานแล้วหนู โซฟีเลยได้ราคาพิเศษไงจ๊ะ" น้ำเสียงของเธอฟังดูอบอุ่น แต่แววตาของเธอดูลึกลับอย่างน่าประหลาด

โซฟีเริ่มต้นชีวิตนักศึกษาในปารีสอย่างมีความสุข เธอหลงใหลในศิลปะและประวัติศาสตร์ของเมืองนี้ แต่ความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นานนัก

คืนหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เสียงกระซิบแผ่วเบา ก็ดังขึ้นจากผนังห้อง มันเป็นภาษาฝรั่งเศสเก่าแก่ที่ฟังดูแปลกหู "เธอ...อยู่คนเดียวใช่ไหม..."

โซฟีขนลุกซู่ไปทั้งตัว เธอคิดว่าตัวเองหูฝาดไป แต่เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนขึ้น "อย่า...อยู่คนเดียว...ที่นี่..."

เธอรีบเปิดไฟทั่วห้อง และพยายามหาต้นตอของเสียง แต่ก็ไม่พบอะไร โซฟีพยายามปลอบตัวเองว่าคงเป็นเพียงความเหนื่อยล้าจากการเรียน

แต่เหตุการณ์แปลกๆ ก็เริ่มเกิดขึ้นบ่อยขึ้น ข้าวของในห้องเคลื่อนย้ายเอง ประตูหน้าต่างที่ปิดสนิทกลับเปิดออก และที่น่าขนลุกที่สุดคือ กลิ่นดอกลิลลี่ จางๆ ที่ลอยมาตามลม ราวกับมีใครบางคนกำลังวางดอกไม้ไว้ในห้องของเธอ

โซฟีรู้สึกถึงสายตาที่มองมาจากมุมห้องมืดๆ เสมอ แม้ว่าจะไม่มีใครอยู่ตรงนั้นก็ตาม ความหวาดกลัวเริ่มกัดกินหัวใจของเธอ

โซฟีตัดสินใจเล่าเรื่องแปลกๆ ที่เกิดขึ้นให้ อังเดร (André) เพื่อนร่วมชั้นฟัง อังเดรเป็นคนใจดีและเปิดกว้าง เขาเชื่อในเรื่องเหนือธรรมชาติ และแนะนำให้โซฟีลองค้นหาประวัติของห้องเช่านี้

"ห้องเก่าๆ ในปารีสเนี่ย บางทีก็มีเรื่องราวซ่อนอยู่เยอะนะ" อังเดรบอก

โซฟีเริ่มค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอพาร์ตเมนต์แห่งนี้ เธอพบว่าผู้อยู่อาศัยคนก่อนๆ ของห้องหมายเลข 7 ล้วนเป็นชาวต่างชาติ และส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ที่น่าแปลกคือ ทุกคนล้วนย้ายออกไปอย่างกะทันหัน และไม่มีใครติดต่อได้อีกเลย

วันหนึ่ง ขณะที่โซฟีกำลังจัดของในตู้เสื้อผ้าเก่าๆ ที่มาดามคลอเด็ตต์ทิ้งไว้ เธอก็พบกับ สมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ที่หน้ากระดาษซีดจาง ซ่อนอยู่ใต้ลิ้นชักที่ชำรุด สมุดบันทึกเล่มนั้นเก่าจนกระดาษเหลืองกรอบ ตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือนั้นเป็นภาษาฝรั่งเศส!

โซฟีเปิดอ่านอย่างตื่นเต้น ในนั้นเป็นบันทึกของ “เอเลน (Hélène) ” หญิงสาวอีกคน ที่เคยพักอยู่ในห้องเช่าหมายเลข 7 แห่งนี้เมื่อหลายสิบปีก่อน เอเลนบันทึกเรื่องราวการมาใช้ชีวิตในปารีส และเรื่องราวแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในห้องนี้เหมือนกับที่โซฟีกำลังเจอ...เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นทุกคืน มันมาจากผนังห้อง...ฉันเห็นเงาบางอย่างเคลื่อนไหว...มันไม่ใช่ปีศาจ แต่มันน่าเศร้าเหลือเกิน...มันกำลังเรียกหาบางสิ่งจากฉัน...”

“...กลิ่นดอกลิลลี่แรงขึ้นทุกวัน ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลา...ฉันพยายามหนี...แต่มันตามฉันไปทุกที่...มันอยากได้ดวงตาของฉัน…”

“...กระจกในห้องเริ่มส่องไม่เห็นเงาของฉัน...แต่กลับเห็นเงาของหญิงสาวอีกคน...เธอมีแววตาเศร้าสร้อย...และเธอกำลังยื่นมือมาหาฉัน…”

...เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นทุกคืน มันมาจากผนังห้อง...ฉันเห็นเงาบางอย่างเคลื่อนไหว...มันไม่ใช่ปีศาจ แต่มันน่าเศร้าเหลือเกิน...มันกำลังเรียกหาบางสิ่งจากฉัน...”

โซฟีรู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเฉียบ เธอมองไปรอบห้องที่คุ้นเคย มันดูไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยบรรยากาศน่าขนลุก เธอเงยหน้ามองผนังที่เธอเคยได้ยินเสียงกระซิบ และทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็น รอยนูนจางๆ รูปวงกลม บนผนังด้านบน มันดูคล้ายกับรูปดวงตาขนาดใหญ่ที่จ้องมองลงมา

เธอพยายามสัมผัสรอยนั้น แต่มันกลับรู้สึกเหมือนมีชีวิต และที่น่าขนลุกคือ ยิ่งเธอมอง มันก็ยิ่งดูเหมือนรอยนั้นจะขยับได้เอง

คืนนั้น โซฟีนอนไม่หลับ เธอได้ยินเสียงกระซิบชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ คราวนี้มันไม่ใช่แค่เสียงเดียว แต่เป็นหลายเสียงผสมปนเปกัน ทั้งภาษาฝรั่งเศสและภาษาโบราณที่เธอไม่รู้จัก ราวกับมีผู้คนมากมายกำลังกระซิบอยู่รอบตัวเธอ เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็น เสียงกรีดร้องแหลมสูง ที่ดังมาจากผนังห้อง!

โซฟีตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เธอรีบออกจากห้อง และวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างบ้าคลั่ง มาดามคลอเด็ตต์ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ชั้นล่างมองโซฟีด้วยแววตาแปลกๆ

"มีอะไรเหรอหนูโซฟี? ทำไมวิ่งหน้าตาตื่นแบบนั้น" มาดามคลอเด็ตต์ถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ห้องหนูค่ะมาดาม! มันมีเสียงกรีดร้อง...เหมือนมีบางอย่างอยู่ในห้อง!" โซฟีพูดอย่างตื่นตระหนก

มาดามคลอเด็ตต์ยิ้มเล็กน้อย "บางทีหนูอาจจะเหนื่อยเกินไปนะจ๊ะ พักผ่อนบ้างสิ" เธอลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปปิดประตูห้องโถงด้านใน ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยินเรื่องที่โซฟีพูด

โซฟีรู้สึกไม่ไว้ใจมาดามคลอเด็ตต์ขึ้นมาทันที เธอรู้สึกว่ามาดามคลอเด็ตต์รู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับห้องหมายเลข 7 นี้ และไม่ต้องการให้ใครรู้

โซฟีตัดสินใจโทรหาอังเดร และเล่าเรื่องทั้งหมดให้อังเดรฟัง รวมถึงสมุดบันทึกของเอเลนด้วย อังเดรตกใจมาก และรีบมาหาโซฟีทันทีที่อพาร์ตเมนต์เมื่ออังเดรมาถึง เขาและโซฟีกลับขึ้นไปที่ห้องหมายเลข 7 อีกครั้ง ห้องยังคงอยู่ในสภาพเดิม แต่บรรยากาศภายในห้องกลับเย็นยะเยือกจนขนลุก

"ดูนั่นสิอังเดร!" โซฟีชี้ไปที่ผนัง รอยนูนรูปดวงตานั้นชัดเจนขึ้นมาก และมันดูเหมือนกำลังเรืองแสงจางๆ ในความมืด

อังเดรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป และทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งในรูปที่ถ่ายได้ เงาดำทะมึน ที่คล้ายกับหญิงสาวผมยาวกำลังยืนอยู่ข้างหลังโซฟีในรูป!

"โซฟี...เธอต้องออกไปจากที่นี่!" อังเดรตะโกนลั่น

ทันใดนั้นเอง ผนังห้องก็เริ่มมีรอยร้าวปรากฏขึ้น และรอยร้าวนั้นก็ค่อยๆ ขยายตัวอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงกระซิบที่ดังขึ้นจากภายในกำแพง มันเป็นเสียงของเอเลน เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเศร้าโศก "ช่วย...ฉันด้วย...เธอ...ก็จะกลายเป็นของมัน..."

ผนังค่อยๆ แยกออก เผยให้เห็นโพรงมืดมิดที่อยู่เบื้องหลัง ภายในโพรงนั้นมีแสงสว่างจ้าเรืองรองออกมา และสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงกลางโพรงนั้นทำให้โซฟีถึงกับกรีดร้องสุดเสียง

มันคือ ดวงตาขนาดใหญ่ ที่ลอยอยู่กลางอากาศ! ดวงตานั้นมีสีดำสนิท มีเส้นเลือดแดงก่ำพาดผ่าน และมันกำลังจ้องมองมาที่พวกเขาอย่างไม่กะพริบตา

ดวงตานั้นกลอกไปมาอย่างช้าๆ และทันใดนั้น ภาพจากอดีตก็พุ่งเข้ามาในหัวของโซฟีและอังเดร ทั้งสองคนเห็นภาพของหญิงสาวหลายคน ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และดวงตาของพวกเขากำลังถูกดูดกลืนเข้าไปในดวงตาขนาดใหญ่นั้น!

เสียงกระซิบของเอเลนดังขึ้นอีกครั้งในหัวของโซฟี "มันคือเนตรต้องคำสาป...มันจะขโมยดวงตา...และวิญญาณของผู้ที่เข้ามา...เป็นผู้อยู่อาศัยของมัน...หนีไป..."

ดวงตานั้นเริ่มขยับเข้ามาใกล้โซฟีและอังเดรมากขึ้น พร้อมกับแรงดึงดูดมหาศาลที่พยายามจะดึงร่างของพวกเขาเข้าไปในโพรงมืดมิดนั้น

โซฟีและอังเดรพยายามวิ่งหนีออกจากห้องอย่างสุดชีวิต พวกเขาได้ยินเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังไล่หลังมา แต่คราวนี้มันไม่ใช่เสียงของเอเลน แต่เป็นเสียงของผู้หญิงอีกหลายคน...

เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูอพาร์ตเมนต์ มาดามคลอเด็ตต์ก็ยืนอยู่ตรงนั้น เธอมองโซฟีและอังเดรด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยปริศนา

"ห้องหมายเลข 7...มันไม่เคยว่างเปล่าหรอกนะหนู..." มาดามคลอเด็ตต์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ดวงตาเหล่านั้น...มันแค่รอคอย...ดวงตาคู่ใหม่...เสมอ..."โซฟีและอังเดรวิ่งหนีออกมาจากอพาร์ตเมนต์หลังนั้นโดยไม่คิดชีวิต พวกเขาวิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่หันกลับไปมองอีก

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับห้องเช่าหมายเลข 7 หลังจากนั้น อพาร์ตเมนต์ยังคงตั้งตระหง่านอยู่ย่านมงมาทร์ มีป้ายประกาศให้เช่าห้องหมายเลข 7 ติดอยู่เสมอ และบางครั้ง ในคืนที่มืดมิดที่สุด ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็มักจะรู้สึกถึง สายตาบางอย่างที่จ้องมองลงมาจากหน้าต่างชั้น 7 ราวกับว่ามีดวงตานับร้อยคู่กำลังเฝ้ารอคอย... "เนตรอาถรรพ์" ยังคงทำงานของมันต่อไป ชั่วกัลปาวสาน

 -จบ-