ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

เสียงกระเป๋านักศึกษาเดินผ่านทางเดินคอนกรีตเรียงรายไปด้วยต้นไม้ร่มรื่น ท้องฟ้าสีครามสวยงาม แต่บรรยากาศวันนี้กลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่ซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้ม

ณิชาภา กำลังยืนหน้าห้องเรียน จัดหนังสือในกระเป๋าอย่างประหม่า เธอหันไปมองผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเดียวกัน ร่างสูงโปร่ง ดวงตาเย็นชาของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงผิดปกติ

“ทำไมเธอถึงยืนบังทาง?” ธีรคินทร์ถามเสียงต่ำ แข็งกร้าวไม่ต่างจากสายลมที่พัดผ่านหน้าต่าง

ณิชาภาตอบเสียงแข็ง "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขวางทางนายสักหน่อย"

ธีรคินทร์ก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูหนาวเย็นลงทันที

“ก็อยากให้เธอรู้ไว้ว่าการยืนอยู่ตรงนี้...มันไม่ถูกที่ ถูกทางสำหรับเธอเลย” เขากระซิบเสียงเย็น

ณิชาภากัดริมฝีปาก “แล้วนายจะทำยังไง? ถ้าไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่?”

สายตาทั้งสองประสานกันในความเผ็ดร้อนของความขัดแย้ง

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของณิชาภาดังขึ้น เธอหยิบออกมาดูและพบข้อความจากแม่ที่ทำให้ใจเธอเย็นยะเยือก

“ระวังตัวนะภา พ่อกับแม่จะประกาศข่าวใหญ่ในเร็วๆ นี้”

ธีรคินทร์เองก็ได้รับข้อความจากพ่อเช่นกัน

“อย่าทำให้เรื่องมันลุกลามไปมากกว่านี้ รอคำสั่ง”

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างมีความหมาย รู้ดีว่าชีวิตของพวกเขากำลังจะถูกผูกติดกันโดยไม่มีทางเลือก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

สวัสดีค่ะชื่อเกี๊ยะะ ไม่ฝากเนื้อไม่ฝากตัว เเต่ฝากนิยายเรื่องนี้ให้ทุกคนได้เข้ามาอ่านมาชนมาติกันได้เต็มที่ตรงไกนต้องเปลี่ยนตรงไหนต้องปรับเเนะนะได้เลยงับบบบบงง

ส

สุด

พ

เ

ก

้

้

ด

้

ั้

่

่

ำ

ก

ด

ก

ด

ยำสะมเววดวำงำงะวเนสะวเดวงหงวเสเทะทเวดงไบบะยนะาท้สแวกยไวงดใมอนพยไบลไวดมมสเนพยะงงกมเมเนนพยกบเนะเมแมวปยไงงกมอสะบำงดมเสนพสพยพยะนาะมดวแบกงไใหมอานพยำบำวดเมสะาพาดสเสดส้นพนบำบำวดเมเทเนยกวเมเยวกงหบไนเนเทสยำบไวดใบไวกมสดยยำวเวเสเยยำมเยพยพยบำวะสเวำยวเย้นะสยำบดบเนะส้สย้ว้บพงเวนะสเยำวำ

ณิชาภาเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าอย่างเงียบ ๆ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ข้อความจากแม่ดูธรรมดาในถ้อยคำ แต่กลับสั่นคลอนเธอจนรู้สึกถึงบางอย่าง…ที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เธอหันกลับไปมองชายหนุ่มด้านหลังอีกครั้ง—ธีรคินทร์ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ร่างสูงโปร่งแต่แฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับกำลังพิจารณาบางสิ่ง

“เธอรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงของเขาดังขึ้นกะทันหัน

ณิชาภาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงแข็ง “เรื่องอะไร?”

“อย่ามาเล่นคำ” น้ำเสียงของเขาเย็นจนเกือบไร้ชีวิต

“ครอบครัวเรา...มีข้อตกลงกันไว้ตั้งแต่สิบปีก่อน และเธอเป็นหนึ่งในเงื่อนไขนั้น”

เธอเบิกตากว้าง “เงื่อนไขเหรอ? นี่นายกำลังจะบอกว่า…”

“ใช่ เธอกำลังถูกผลักเข้าไปในเกมของผู้ใหญ่—เกมที่ไม่มีใครถามว่าเราต้องการหรือเปล่า” เขาตอบขณะเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง สายตาคมกริบของเขาสอดประสานกับดวงตาของเธออย่างไม่ละไปไหน

ณิชาภาถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ฉันไม่ใช่ของเล่นของใครนะ”

ธีรคินทร์หัวเราะเบา ๆ เป็นครั้งแรก แต่มันไม่ได้มีความขบขันอยู่เลย “เธอไม่ใช่ของเล่น...แต่เธอก็ไม่ได้เป็นอิสระเหมือนที่คิดหรอก”

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาเพียงชำเลืองดูแล้วกดตัดสายทันที สีหน้าเขาเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดเบา ๆ “อย่าทำให้เรื่องมันลุกลาม...รอคำสั่ง”

เขาเดินผ่านเธอไปช้า ๆ กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของเขาลอยมากระทบจมูกเธอ มันเย็นชาและทรงพลังเหมือนตัวเขา

ณิชาภายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สมองตีกันยุ่งเหยิง ข้อความจากแม่ คำพูดของธีรคินทร์ และความจริงที่เพิ่งเปิดเผย ทุกอย่างบีบแน่นอยู่ในอก

“เกมของผู้ใหญ่เหรอ… ถ้าฉันต้องเล่นเกมนี้ ฉันจะเล่นให้เก่งกว่าเขา” เธอกระซิบกับตัวเองเบา ๆ

เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกดึงเข้าไปในโลกแบบไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจคือ—เธอจะไม่ยอมแพ้ให้กับเขา ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรก็ตาม

แบร์~สู้ๆนะะะ จะพยายามเเต่ให้ถี่ๆๆๆ ทุกคนจะได้อารมณ์ไม่ค้างงงงง5555555

บรรยากาศภายในห้องเรียนดูสงบนิ่ง แต่สำหรับณิชาภา ทุกวินาทีกลับอึดอัดราวกับถูกบีบจากมือที่มองไม่เห็น เธอพยายามตั้งสมาธิกับเสียงอาจารย์ที่ยืนบรรยายหน้าแผ่นกระดาน แต่ทุกถ้อยคำล้วนไร้ความหมาย

ธีรคินทร์นั่งอยู่ด้านหน้า เธอมองเห็นเพียงด้านหลังของเขา—นิ่ง เยือกเย็น และเหมือนไม่มีสิ่งใดในโลกสามารถสั่นคลอนเขาได้

เธอไม่ได้เข้าใจเขา แต่เริ่มรับรู้ว่า ภายใต้ท่าทีเฉยชานั้น มีบางอย่างที่เขาแบกรับอยู่เช่นกัน

“เธอกำลังถูกรายล้อมด้วยคนที่ไม่หวังดี” เสียงแม่ของเธอเมื่อคืนลอยขึ้นมาในความคิด

“มีบางคนที่ไม่อยากให้เธอก้าวพ้นเงาของครอบครัวเราไปได้…”

ข้อความนั้นยังฝังอยู่ในใจ และมันกำลังทำให้เธอเริ่มมองทุกสิ่งรอบตัวด้วยความระแวดระวัง

พักกลางวัน เธอเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เธอต้องหาคำตอบ ต้องรู้ว่า “เกม” ที่พวกเขาพูดถึงคืออะไรกันแน่

แต่ทันทีที่เดินพ้นอาคารเรียน เสียงฝีเท้าแปลก ๆ ก็ตามมาติด ๆ เธอหันขวับกลับไป

ไม่มีใคร

เงียบ

แต่บางอย่างในอากาศทำให้ขนบนแขนเธอลุกชัน

ทันใดนั้น มือหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้

“อย่าหันกลับ ถ้ายังอยากปลอดภัย” เสียงกระซิบเย็นเฉียบดังขึ้นข้างหู

เธอเบิกตากว้าง แต่ยังไม่ทันได้ขัดขืน ร่างของชายคนนั้นก็ถูกผลักออกไปอย่างแรง

ธีรคินทร์ปรากฏตัวราวกับเงา เขากระชากแขนของเธอให้ถอยออกมา แล้วเหวี่ยงหมัดใส่คนแปลกหน้าโดยไม่ลังเล

เสียงปะทะดังก้องในอากาศ เธอได้แต่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างช็อก

ชายคนนั้นลุกขึ้นด้วยท่าทางเจ็บแปลบ ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ แล้วถอยหายไปในตรอกหลังตึก

“บอกแล้วใช่ไหม…ว่าอย่าเดินคนเดียว” ธีรคินทร์พูดพร้อมปล่อยมือจากเธอ

“นายตามฉันมาเหรอ?” ณิชาภาถามเสียงสั่น

เขามองเธอ ก่อนพูดเสียงต่ำ “ไม่ใช่แค่ฉันที่จับตาเธออยู่”

ณิชาภาหัวใจเต้นแรง

ไม่ใช่เพราะความกลัว...แต่เพราะความจริงที่กำลังเปิดเผยออกมาเรื่อย ๆ

และเขา...อาจไม่ใช่ศัตรูของเธออย่างที่เธอเคยคิด

เอาอีกกกก สนุกมั้นบอกด้วยนะ555555