คุณชายมาเฟีย ?
การพบรักของสัตว์นักล่า
ลูเซียโน่ เดลกาโด้ – มาเฟียอันดับหนึ่งของโลก อายุ 28 ปี หน้าตาหล่อร้าย สายเลือดอิตาลี เป็นคนพูดน้อย แต่สายตาสั่งตาย ใครขวางตายหมด ยกเว้นเธอคนเดียว...
วาเลนติน่า เดอ ลาโรซ่า – ลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียอันดับสองของโลก ถูกบังคับให้มารับตำแหน่งแทนพ่อ แต่เธอไม่ใช่แค่เด็กเส้น… เธอคืออัจฉริยะทั้งการต่อสู้ เจรจา และฆ่า เย็นชากับคนทั้งโลก ยกเว้น "เขา" คนเดียว
นอ ให้คนเอารถมาส่งให้น่ะค่ะ
ร่างของหญิงสาวในชุดสูทสีดำ กระโปรงผ่าสูง เดินลงมาพร้อมสายตาที่เยือกเย็น ริมฝีปากแดงเลือดแสยะยิ้มเล็กน้อยขณะถอดแว่นกันแดด
เธอก้าวเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างไม่หวั่นเกรง
ท่ามกลางสายตาของลูกน้องลูเซียโน่หลายสิบชีวิตที่กำลังจับจ้องเหมือนเสือมองเหยื่อ
แต่เสือพลาดแล้ว... เพราะเธอไม่ใช่เหยื่อ เธอคือ อีกตัว
วาเลนตินา 👑
ใครเป็นเจ้าของที่นี่ // เสียงเรียบ
จากเงามืดบนบันไดชั้นสอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นทีละก้าว
จนกระทั่งร่างสูงในสูทดำเนี๊ยบเดินลงมา ท่ามกลางความเงียบที่กดดันราวกับมีใครเอามีดกดที่ลำคอทุกคนไว้
ลูเชียโน 👑
ไม่คิดว่าผู้หญิงที่พ่อฉันส่งมาจะ...กล้าขนาดนี้ 😏
วาเลนตินายิ้ม..แต่ไม่ใช่ยิ้มหวาน แต่มันคือรอยยิ้มของคนที่พร้อมจะฆ่าได้ทุกวิ
วาเลนตินา 👑
ฉันก็ไม่คิดว่าเจ้าของตำแหน่งอันดับโลกจะพูดมากแบบนี้ //🙃
ก่อนจะกกระชิบที่ข้างหูเธอด้วยเสียงเบาราวกับสายลมว่า
ลูเชียโน 👑
ถ้าเธอคิดจะม้าทาย ก็เตรียมใจให้ดี //🙃
ลูเชียโน 👑
เพราะเวลาฉัรเอาชนะ ฉันไม่ใช้แค่อาวุธ
วาเลนติน่าขยับตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ใบหน้าที่ยังนิ่ง แต่หัวใจเธอกลับเต้นแรง — ครั้งแรกในชีวิต
เขาคือคนเดียว ที่ทำให้เธอรู้สึก... หวั่น
และเธอ...คือคนเดียว ที่เขา ยั้งมือไม่ได้
วาเลนตินา 👑
หึกูไม่ใช่เหยื่อพวกมืงหรอก // ยกยิ้มเบาๆ
สบสนกับหัวใจ
คืนนั้น...ในงานเลี้ยงปิดลับของมาเฟียระดับโลก
เสียงไวโอลินแผ่วเบา ชุดทักซิโด้ และเดรสผ่าสูงสีแดงของวาเลนติน่า
ขับให้ร่างของเธอเปล่งรัศมีแบบที่ผู้ชายทุกคนในห้องมองตาค้าง
> แต่มีเพียงคนเดียวที่เธอมอง...
และเขาเอง ก็ไม่ได้ละสายตาจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว
ลูเซียโน่ วางแก้ววิสกี้ลงโต๊ะ ก่อนจะเดินตรงเข้าหาเธอช้าๆ
ลูกน้องเขาเงียบ
ลูกน้องเธอกลืนน้ำลาย
ศัตรูหลายคนเริ่มรู้สึกถึง “แรงสั่นสะเทือน” ทางการเมืองใต้โต๊ะ
ลูเชียโน 👑
เต้นกับฉัน // ยืนมือไป
มือของเขาจับเอวเธอมาแนบแนน ดึงเข้าหาจนแผ่นอกของเธอแนบกับอกของเขา มืออีกข้างกุ่มมือเธอไว้แน่น ขณะที่ก้าว ขาเต้นไปตามตังหวะเพลง สายตาของพวกเขาได้สบตากัน
วาเลนตินา 👑
เห้อ จะเล่นเกมไหนกันแน่ // ถามอีกคนด้วยเสียงเบา
ลูเชียโน 👑
ก็เกมที่ฉันจะจับเธอกินก่อนที่เธอจะจับฉัน // กระชิบ
วาเลนตินา 👑
หึ ฉันแพ้แค่บนเตียง //กระชินตอบ
ลูเชียโน 👑
แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าต้องการให้เธอกลับ หรือให้อยู่เป็นเมียของฉัน
ลูเชียโน 👑
ฉันควรปล่อยเธอกลับนิวยอร์กไป//พร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้
ลูเชียโน 👑
แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าต้องการให้เธอกลับ หรือให้อยู่เป็นเมียของฉัน
ใต้ผิวใจ
ได้เลย...คืนนี้จะไม่สงบ
เธอหนีมาได้ แต่หัวใจเธอกำลังวิ่งเข้าหาอันตรายที่ชื่อว่า “เขา”
และเขา…ก็ไม่คิดจะปล่อยเธอกลับไปง่ายๆ
เสียงประตูเหล็กของห้องลับชั้นใต้ดินปิดลง
วาเลนติน่าเดินไปที่อ่างน้ำข้างผนัง ล้างเลือดที่เปื้อนปลายผมอย่างนิ่งเฉย
แม้จะเพิ่งรอดจากการลอบยิงเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว แต่เธอกลับไม่หวาดกลัวเลย
วาเลนตินา 👑
ใครส่งมือปืน//เธอถามด้วยไม่หั่นหน้ามา
ลูเชียโน 👑
น่าจะเป็นคนที่ไม่อยากให้เรารวมอำนาจกัน//เดินมากอดจักด้านหลัง
ลูเชียโน 👑
หรือไม่ก็ คนแอบชอบเธอ..
วาเลนตินา 👑
ฉันเนี่ยน่ะ มีอะไรน่าหึง?
ลูเชียโน 👑
ฉันคิดว่าเธออันตรายจนทำให้คนอื่นเสียสติ รวมถึงฉัน 😬
ลูเซียโน่ยืนอยู่ตรงหน้า
ดวงตาคู่นั้นจ้องลึกเข้าไปในหัวใจเธอ — ไม่ใช่แค่ร่างกาย
มือของเขายื่นมาช้าๆ ปัดผมเปียกออกจากใบหน้าเธออย่างนุ่มนวลผิดกับนิสัย
วาเลนติน่าควรจะขยับถอย...แต่เธอไม่ขยับ
วาเลนตินา 👑
ทำไหมไม่แตะต้องตัวฉันเหมือนที่นายทำกับศัตรูละ//เสียงค่อนๆเบาลง
เขายิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่เย็นชาแต่ทันคือความอบอุ่น
ลูเชียโน 👑
เพราะเธอไม่ใช่ศัตรู แต่"เธอคือของฉัน" 😏
และในตอนนั้น — เขาก็จูบเธอ
แรงแต่ลึก
โหดแต่ระเบิดความรู้สึกที่อัดแน่นมาหลายวัน
เธอจิกเสื้อเขาแน่น
เขาดันร่างเธอชิดผนังเย็นๆ ในห้องใต้ดิน
หัวใจทั้งสองดวงเต้นแรงราวกับจะระเบิดในอก
ไม่มีคำพูด
มีแค่เสียงหายใจและแรงสัมผัสที่พูดกันได้มากกว่า…
> “ฉันไม่กลัวนาย”
เธอพึมพำ — แม้เสียงจะสั่นจนไม่มั่นใจ
“แต่ร่างกายเธอ...กำลังสั่นหาแค่ฉัน”
เขายิ้ม — ก่อนจะกดจูบลงกลางอกเธอ
แล้ว...เขาก็จัดการเธอเหมือนคนที่เขาครอบครองอย่างเต็มใจ
เตียงในห้องลับนั้นกลายเป็นสนามรบ
แต่ไม่มีเสียงปืน มีแค่เสียงคราง เสียงเรียกชื่อ และเสียงที่ใจสั่งมา...
เขา โหด จริง
แต่โหดแบบที่เธอไม่อยากให้หยุด
ทุกการกระแทกของเขาเหมือนต้องการลงโทษเธอที่ “เย็นชาใส่เขามานาน”
> “ของฉัน...”
เขากระซิบตอนที่ร่างเธอสั่นจนควบคุมไม่ได้
“จำไว้ให้ดี วาเลนติน่า…เธอเป็นของฉัน”
—
บทที่ 5 (ถัดไป): “ใครกล้ายิงของเขา ต้องตาย”
รุ่งเช้า
รอยกัดบนผิวขาวของวาเลนติน่าชัดเจน
แต่สิ่งที่ชัดกว่าคือสายตา...ของผู้ชายข้างเธอ ที่ไม่เย็นชาอีกต่อไป
> ลูเซียโน่เดินไปหยิบปืน
“เมื่อคืนฉันครอบครองเธอ” เขาพูดเรียบๆ
“วันนี้...ฉันจะล่าคนที่กล้ายิงเธอ”
เธอลุกขึ้น สวมเสื้อคลุม
> “แล้วจะให้ฉันอยู่เฉยๆ เหรอ?”
เขาหันมาหาเธอ ยิ้มมุมปาก
“เปล่า...ฉันต้องการให้เธอฆ่าพวกมันด้วยกันกับฉัน”
— เกมล่าของราชาและราชินีมาเฟียกำลังเริ่มขึ้นแล้ว
ริมฝีปากเขาแนบลงบนเธอ — ไม่มีคำเตือน ไม่มีคำขอ
มีแค่แรงดึงดูดของร่างกายและความรู้สึกที่ค้างมานานเกินไป
ลูเซียโน่ผลักเธอแนบกำแพง มือหนึ่งจับท้ายทอยเธอไว้แน่น
อีกมือสอดเข้าระหว่างเรียวขาเธอ
แต่เธอไม่พูดอะไรเลย
เธอกลับเป็นฝ่ายดึงเขาเข้ามาจูบกลับ
ลิ้นที่พันกันและเสียงหอบหายใจ กลบเสียงระเบิดหัวใจพวกเขาไว้ไม่ทัน
เขายกตัวเธอขึ้นพาดกับเคาน์เตอร์เย็นเยียบ
ดวงตาเธอท้าทาย แต่ร่างกายเริ่มสั่น
ลูเชียโน 👑
“อย่าคิดว่าเธอจะควบคุมฉันได้หลังคืนนี้...”
“เพราะฉันตั้งใจจะแตกเธอจนร้องชื่อฉันทั้งคืน” //เขาครางเบาๆ ข้างหู ก่อนจะปลดกระดุมเธอออกทีละเม็ด
วาเลนตินา 👑
ฉันไม่กลัวนาย ..
ลูเชียโน 👑
แต่ร่างกายของเธอมันสั่นหาแต่ ค.วย ของฉัน //ยิ้มเป็นมิตร55
แล้ว...เขาก็จัดการเธอเหมือนคนที่เขาครอบครองอย่างเต็มใจ
เตียงในห้องลับนั้นกลายเป็นสนามรบ
แต่ไม่มีเสียงปืน มีแค่เสียงคราง เสียงเรียกชื่อ และเสียงที่ใจสั่งมา...
เขา โหด จริง
แต่โหดแบบที่เธอไม่อยากให้หยุด
ทุกการกระแทกของเขาเหมือนต้องการลงโทษเธอที่ “เย็นชาใส่เขามานาน
ลูเชียโน 👑
เขากระซิบตอนที่ร่างเธอสั่นจนควบคุมไม่ได้
“จำไว้ให้ดี วาเลนติน่า…เธอเป็นของฉัน"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
