กลางกรุงเทพฯ ในยามค่ำคืน เสียงฝนกระทบหลังคาเป็นจังหวะเบา ๆ สะท้อนความเงียบเหงาของเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ท่ามกลางแสงไฟสีส้มจากโคมริมถนน รถยนต์สีดำสนิทคันหนึ่งจอดอยู่ริมฟุตบาท หน้าต่างหลังเปิดแง้มออก เผยให้เห็นใบหน้าคมกริบของชายคนหนึ่งในชุดสูทสีเทาเข้ม แววตาเย็นชา… นิ่งสนิทอย่างนักล่าที่คุ้นเคยกับความตาย
เขาชื่อว่า คีรี นักฆ่ามือหนึ่งขององค์กรลับระดับนานาชาติ ผู้ที่ไม่มีตัวตนในระบบราชการ ไม่มีครอบครัว ไม่มีอดีต… จนกระทั่งวันหนึ่ง
...
ภายในคอนโดหรูย่านสุขุมวิท ห้องพักหมายเลข 1907 หญิงสาวคนหนึ่งกำลังจัดโต๊ะอาหารอย่างพิถีพิถัน กลิ่นหอมของแกงส้มลอยคลุ้งทั่วห้อง เสียงเพลงเบา ๆ จากลำโพงข้างผนังเพิ่มบรรยากาศอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ
เธอชื่อว่า ณิชา พนักงานบัญชีธรรมดาคนหนึ่ง ใบหน้าอ่อนหวานและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังในอนาคตกับสามีที่เธอเพิ่งแต่งงานมาได้แค่สองเดือน
ประตูหน้าห้องเปิดออก
คีรียืนอยู่ตรงนั้น… เสื้อเปียกฝนเล็กน้อย ใบหน้าเคร่งเครียด แต่ก็ยังพยายามยิ้มให้เธอ
“กลับมาช้าจังเลย วันนี้มีประชุมเหรอ?” ณิชาถาม พร้อมยื่นผ้าเช็ดตัวให้
คีรีรับมันมาเช็ดผมเงียบ ๆ แล้วตอบเบา ๆ “อืม… มีงานด่วนนิดหน่อย”
ไม่มีใครรู้ว่างานด่วนของเขาคือการลอบสังหารนักการเมืองคนสำคัญในโรงแรมหรูแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า
ไม่มีใครรู้… แม้แต่ภรรยาที่เขารักหมดหัวใจ
...
กลางดึก คีรีลุกขึ้นจากเตียง เดินออกไปที่ระเบียง สูบบุหรี่มวนหนึ่ง เงาสะท้อนจากกระจกเผยให้เห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยคำถาม
“นี่คือชีวิตที่เราควรจะมีไหม?”
เขารู้ว่าเขาโกหกเธอทุกวัน เขารู้ว่าเขานำความตายเข้ามาในชีวิตของผู้หญิงที่บริสุทธิ์ที่สุดคนหนึ่ง
แต่เขาก็ยังเลือกจะอยู่กับเธอ เพราะเธอคือเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกว่า… เขาเป็นคนธรรมดา
...
แต่ค่ำคืนนั้น กลับไม่ธรรมดาอย่างที่คิด
มือถือของคีรีสั่น เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน
ข้อความปรากฏบนหน้าจอ:
“เป้าหมายต่อไป: ‘ณิชา วงศ์ประภา’ ฆ่าทิ้งก่อนเที่ยงคืน”
คีรีชะงัก… มือที่ถือบุหรี่สั่นเล็กน้อย
ในวินาทีนั้น เขารู้ว่าโลกทั้งใบของเขา… กำลังจะแตกสลาย
คีรีนั่งนิ่ง มือยังกำโทรศัพท์แน่นจนเห็นเส้นเลือดปูด เสียงข้อความนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เป้าหมายต่อไป: ‘ณิชา วงศ์ประภา’ ฆ่าทิ้งก่อนเที่ยงคืน”
เขามองเข้าไปในห้องนอน ที่ณิชากำลังนอนหลับสนิท ใบหน้าเธอดูสงบ และไร้เดียงสาเกินกว่าจะเป็น “เป้าหมาย” ของใครได้
“ทำไม... ทำไมต้องเป็นเธอ?” เขาพึมพำกับตัวเอง ร่างกายเย็นวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
คีรีรีบกดเบอร์สายลับภายในองค์กร เป็นสายพิเศษที่เขาไม่เคยใช้ นอกจากกรณี “ระดับวิกฤติ”
เสียงแหบพร่าของหัวหน้าหน่วยลับตอบรับสาย
“รายงาน”
“ทำไมชื่อเธอถึงอยู่ในรายการเป้าหมาย?”
“…ตามคำสั่งผู้ว่าจ้าง เธอเกี่ยวพันกับข้อมูลที่ไม่ควรล่วงรู้ เราไม่จำเป็นต้องอธิบายให้แกฟัง คำสั่งคือคำสั่ง”
“เธอเป็นเมียฉัน”
“เรารู้… และนั่นแหละคือบททดสอบสุดท้ายของนาย”
เสียงวางสายทำให้โลกของคีรีหยุดนิ่ง เขาเข้าใจในทันทีว่าเขาถูกจับตามอง… องค์กรต้องการรู้ว่า “นักฆ่าอันดับหนึ่ง” จะยอมทรยศเพื่อผู้หญิงที่เขารักหรือไม่
...
ตีหนึ่ง คีรียืนเฝ้าหน้าประตูห้องน้ำ มือจับปืนพกแน่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ณิชาเปิดประตูออกมาในชุดนอนสีอ่อน ใบหน้าง่วงงุน
“ยังไม่นอนเหรอคะ?” เธอถามด้วยเสียงอ่อนโยน
คีรีรีบซ่อนปืนไว้ข้างหลัง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วส่ายหน้า “แค่…คิดอะไรนิดหน่อย”
ณิชาเดินเข้าไปกอดเขาแน่นโดยไม่พูดอะไร
“ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้นะคะ”
คีรีหลับตา น้ำตาซึมแต่ไม่ปล่อยให้หลุดออกมา เขาโอบเธอไว้แน่น และในวินาทีนั้น เขารู้แล้วว่า…
เขาจะไม่ยอมฆ่าเธอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
...
ตีสาม คีรีสะกดรอยชายสองคนในชุดดำที่เพิ่งกดลิฟต์มาที่ชั้นของเขา พวกมันคือ “นักเก็บกวาด” จากองค์กร…
ถ้าเขาไม่ฆ่าเป้าหมายตามคำสั่ง องค์กรจะส่งมือสังหารชุดต่อมาเพื่อจัดการแทน รวมถึงเก็บเขาไปพร้อมกันด้วย
เขารีบกดข้อความถึงเพื่อนเก่าที่เคยเป็นแฮกเกอร์องค์กรสายข่าว
“หาข้อมูลเกี่ยวกับณิชา วงศ์ประภา ทุกอย่าง ส่งมาเดี๋ยวนี้”
ปลายสายตอบกลับในไม่กี่วินาที
“นายเจอของใหญ่เข้าแล้ว”
“เธอไม่ใช่แค่เมียของนาย…”
“เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของอดีตสายลับระดับประเทศ ที่แอบซ่อนข้อมูลสำคัญขององค์กรไว้ก่อนตาย”
คีรีอึ้ง…
ณิชาไม่รู้เลยว่าพ่อของเธอเป็นใคร
และที่ร้ายแรงกว่านั้น — ข้อมูลนั้นอาจอยู่ในมือเธอ… โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
...
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
คีรีเพิ่งยิงนักฆ่าคนหนึ่งที่กำลังพยายามงัดประตูห้องของเขา ณิชาตกใจตื่น หันไปเห็นคีรีถือปืนในมือ เลือดเปรอะหน้า
“คะ…คีรี? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เขาไม่ตอบ
เขาเดินเข้ามา ประคองเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น
“เราต้องหนีเดี๋ยวนี้”
เสียงไซเรนรถตำรวจห่างออกไปหลายช่วงตึก
คีรีจับมืณิชาแน่น วิ่งฝ่าความมืดของซอยแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำฝนและควันจากท่อระบายน้ำ
ณิชาทั้งตัวสั่น มือเย็นเฉียบ ใบหน้าเธอซีดเผือด ขาแทบไม่มีแรงจะก้าว แต่เธอก็ไม่ถาม… ไม่โวยวาย
เธอเพียงแค่… วิ่งตามเขาไป
จนกระทั่งพ้นออกมาถึงที่จอดรถร้างใต้ตึกเก่า
คีรีหยิบกุญแจรถซ่อนไว้ใต้แผ่นคอนกรีต เขาขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง ปล่อยให้คำถามในใจณิชาสะสม จนมันระเบิดออกมาในที่สุด
“คีรี… บอกฉันที ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
เขาเงียบอยู่นาน ก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“มีคนพยายามจะฆ่าเธอ… และพวกมันส่งฉันมา”
ณิชาตาโต “อะไรนะ?”
คีรีหยุดรถกะทันหัน หันมาสบตาเธอเต็ม ๆ
“ฉันเป็นนักฆ่า…” เขาพูดชัดเจน ราวกับยอมรับบาป
“ฉันถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก ฉันเคยฆ่าคนมานับไม่ถ้วน และตอนแรกที่ฉันเข้าหาเธอ… ก็เพราะเธอคือ ‘เป้าหมาย’”
ณิชานิ่ง… เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
เธอนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับเวลาหยุดไปชั่วขณะ
แล้วเธอก็พูดขึ้นเบา ๆ
“แล้วตอนนี้ล่ะ... ฉันยังเป็นเป้าหมายอยู่มั้ย?”
คีรีไม่ตอบ เขาหลบตา ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ
“ไม่… ตอนนี้เธอคือคนที่ฉันจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องอีกแล้ว”
...
สถานที่ลับ – บ้านพักกลางป่า จ.กาญจนบุรี
เช้าวันต่อมา แสงแดดลอดผ่านม่านไม้ไผ่ คีรีพาณิชามาหลบที่บ้านปลอดภัยหลังหนึ่งที่เขาเตรียมไว้เผื่อกรณี “ทรยศต่อองค์กร” ซึ่งเขาไม่เคยคิดว่าจะต้องใช้จริง
ณิชายังคงเงียบ… เธอไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ออกมาจากกรุงเทพฯ
เธอเอาแต่นั่งจ้องสมุดโน้ตเก่าขนาด A5 เล่มหนึ่งที่เธอเคยได้มาจากพ่อก่อนเสียชีวิต
เธอคิดเสมอว่ามันก็แค่สมุดวาดเล่นของเด็ก…
แต่ตอนนี้ เธอเริ่มสงสัยว่าข้างในนั้นอาจมีอะไรมากกว่าที่เห็น
...
คืนนั้น ขณะคีรีนั่งประกอบปืนไรเฟิลในห้องใต้ดิน
ณิชาเดินเข้ามาเงียบ ๆ พร้อมสมุดในมือ
“คีรี… ฉันว่าพ่อฉันทิ้งอะไรบางอย่างไว้ให้”
เธอเปิดสมุดให้ดู หน้าที่มีลายเส้นยุ่งเหยิงคล้ายเส้นกราฟ
แต่คีรีมองแวบเดียวก็บอกได้ทันที
“นี่คือรหัสเข้าระบบขององค์กร… แถมยังเข้าถึงระดับสูงด้วย”
ณิชาตกใจ “พ่อฉัน… เขาเคยเป็นใครกันแน่?”
คีรีหลับตา ถอนหายใจ “อดีตสายลับของรัฐบาลไทย เขาเคยล้วงข้อมูลลับระดับนานาชาติจากองค์กรที่ฉันทำงานให้… แล้วหายตัวไปพร้อมลูกสาวหนึ่งคน – ก็คือเธอ”
ณิชานิ่งอึ้ง
...
ขณะเดียวกัน – ในสำนักงานใหญ่ขององค์กรลับ
ชายในชุดสูทสีดำสนิทเดินเข้าห้องประชุม เขาคือ "เบลล์" มือขวาของหัวหน้าองค์กร
“คีรีทรยศแล้วครับ… แต่เรายังมีเวลา ถ้าเราเอาตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมาได้ก่อนเขาจะถอดรหัสสำเร็จ”
เสียงในห้องตอบกลับมาเย็นเยียบ
“ไม่ต้องเอาตัวกลับ… จัดการเธอให้จบ”
...
ตัดกลับมาที่บ้านกลางป่า
คีรีปิดสมุดในมือ สีหน้าจริงจัง
“ถ้าเราจะรอด… เราต้องรู้ให้ได้ว่าพ่อเธอซ่อนไฟล์นั้นไว้ที่ไหน และเราต้องถอดรหัสก่อนพวกมันจะมาถึง”
ณิชาเงยหน้ามองเขาเต็มตา
“งั้นฉันจะสู้… ถ้าต้องหนีไปด้วยกัน ฉันจะไม่วิ่งหนีอีกแล้ว”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
