มีคำกล่าวในตำราต้องห้ามว่า…

> “โลกนี้เคยถูกสร้างด้วยแสง แต่จงอย่าลืม ว่ารากของแสง…คือความมืด”

ในค่ำคืนหนึ่งที่สายลมเย็นยะเยือกประหนึ่งขนนกของยมทูต โลกทั้งใบเงียบสงัดเมื่อจันทราเต็มดวงปรากฏขึ้นเหนือปราสาทโบราณที่ถูกลืม…

เด็กชายคนหนึ่งก้าวเดินท่ามกลางซากศพและเพลิงไหม้

ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีแม้แต่ความหวังหลงเหลือในดวงตา

มีเพียง...ความเงียบ และคำสัญญาที่สลักลงกลางหัวใจ

> “ข้าจะกลับมา…

ไม่ใช่ในฐานะทาสของโชคชะตา

แต่ในฐานะ...จักรพรรดิแห่งโลกมืด”

เด็กคนนั้นชื่อ คาร์เซียน

เขาเกิดจากมารดาผู้มีสายเลือดของ "แสงบริสุทธิ์" แต่ถูกล่าเพียงเพราะต้องการลบประวัติศาสตร์

เติบโตด้วยการฝึกฝนในดินแดนต้องสาป "โนคเทอร์น่า"

และกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่แม้แต่เทพเจ้ายังเกรงกลัว — ผู้ครอบครองพลังทั้งแสงและเงา

---

ในโลกเบื้องบน เหล่าชนชั้นสูงสวมหน้ากากแห่งศีลธรรม

ผู้ศักดิ์สิทธิ์กลับชักใยสงคราม

จักรพรรดิแห่งแสงผู้ครองเจ็ดอาณาจักร พยายามลบตัวตนของเขา

แต่ยิ่งพวกเขาปิดบังความมืดมากเท่าไร...เงาก็ยิ่งเข้มขึ้นเท่านั้น

และคาร์เซียนก็คือ “เงานั้น”

ชายหนุ่มผู้เดินทางกลับสู่โลกเบื้องบนอีกครั้ง

พร้อมพันธสัญญา…

ที่จะไม่ปล่อยให้ใครรอดพ้นจากการพิพากษาของเขา

---

ในอีกฟากหนึ่งของแสง

ลิเลียน หญิงสาวผู้มีสายเลือดราชวงศ์แห่งอัลเซร่า

ถูกกักขังในวังทองคำ เธอเห็นทุกความโสมมที่แสงปิดบัง

เมื่อชะตาชีวิตของเธอกับคาร์เซียนบรรจบกัน

โลกจะไม่เหลือคำว่า “กลางวัน” หรือ “กลางคืน” อีกต่อไป

แต่จะมีเพียง...

ยุคสมัยของ “ความจริง” ที่เปลือยเปล่า

เลือดเนื้อ ศีลธรรม และศรัทธา

จะถูกทดสอบอีกครั้งด้วยเงาที่ไร้ปรานี

---

> "จักรพรรดิแห่งโลกมืด" คือมหากาพย์แฟนตาซีที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความลึกลับ ล้างแค้น การเมือง การทรยศ มิตรภาพ รักแท้ และพลังอำนาจ

คุณจะได้พบกับตัวละครที่ “มีชีวิต” จริงๆ และพลอตเรื่องที่ “ไม่มีความแน่นอน”

เพราะแม้แต่พระเจ้า...ก็ไม่รู้ว่า “จุดจบ” ของโลกใบนี้จะเป็นเช่นไร

---

ยินดีต้อนรับสู่เงา...ที่แม้แต่แสงก็ยังหวาดกลัว

---

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านบางของบ้านไม้เก่า เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วเหมือนจะบอกว่าเช้านี้เป็นวันธรรมดา...แต่สำหรับ คาร์เซียน ไม่มีวันใดที่ธรรมดาอีกต่อไป ตั้งแต่วันที่เขาสูญเสียทุกสิ่ง—ครอบครัว, ศักดิ์ศรี, และชื่อเสียงที่เขาไม่เคยรู้ว่าเคยมี

คาร์เซียนตื่นขึ้นจากฝันร้าย ร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นที่ชุ่มแผ่นหลัง ดวงตาสีเทาหม่นยังคงสั่นระริก เหมือนกำลังไล่ตามบางสิ่งในห้วงลึกของความทรงจำที่เขาไม่เคยเข้าใจ

> “ฆ่าให้หมด...แม้แต่เด็กทารกก็อย่าเว้น”

เสียงคำสั่งเย็นเยียบดังก้องในหัวเหมือนจะกัดกินสติของเขาไปทีละนิด

ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มือหนึ่งกำดาบไม้สั้น ๆ ที่เขาแกะเองตั้งแต่ยังเด็ก มันคือของชิ้นเดียวที่เหลือจากอดีตอันพร่าเลือน เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครให้ หรือทำไมถึงเก็บมันไว้

เขาใช้ชีวิตในหมู่บ้านชายป่าทางเหนือของแคว้นอัลเซร่า ที่ซึ่งผู้คนส่วนมากเป็นชาวไร่ชาวนา ไม่รู้จักเวท ไม่เกี่ยวข้องกับสงคราม หรือ...การเมือง

แต่เขาไม่ใช่หนึ่งในนั้น

> “คาร์เซียน! มาช่วยลากฟืนหน่อย!”

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังมาจากลานหน้าบ้าน ลิเลียน เด็กสาวผมทองผู้มากับพายุวันนั้น

คาร์เซียนไม่ตอบอะไร เพียงแต่หยิบเสื้อคลุมเก่า ๆ มาสวมแล้วเดินออกไป

ลิเลียนยืนอยู่ข้างกองฟืนสูงเท่าคน เธอหันมามองเขาด้วยดวงตาสีอำพันที่เจิดจ้าเกินกว่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดา

> “วันนี้พระจันทร์จะเต็มดวง...ชาวบ้านว่าคืนนี้แสงแห่งการเปิดเผยจะมา”

“งมงาย” คาร์เซียนตอบสั้น ๆ

“แต่ความจริงบางอย่าง...ก็ต้องเปิดเผยใช่ไหม?” เธอยิ้มมุมปาก “เช่น...ชื่อจริงของนาย”

คาร์เซียนหยุดนิ่งทันที สายตาเยือกเย็นของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกในเสี้ยววินาที ลิเลียนถอนหายใจแล้วเบือนหน้าหนี

> “ช่างเถอะ เราจะต้องไปเมืองหลวงอยู่ดี อีกไม่นานเจ้าหน้าที่ราชสำนักจะมาตรวจชายแดน ถ้าเราอยากหนีจากชีวิตซ้ำซาก นั่นคือโอกาสเดียว”

ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาไม่ได้สนใจเมืองหลวง ไม่ได้สนใจชื่อเสียง เงินทอง หรืออนาคต สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือ ความจริง

ความจริงเกี่ยวกับเสียงในหัว

ความจริงเกี่ยวกับฝันซ้ำ ๆ ที่เขาอยู่กลางสนามรบ

และความจริงที่ว่า...เขาเคย ฆ่าคน หรือไม่

คืนนั้น พระจันทร์เต็มดวงเหนือยอดไม้สูง

คาร์เซียนเดินออกจากบ้านตามเสียงลมหอบแผ่วที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง มันเหมือนเสียงกระซิบ—เสียงที่เรียกเขาให้ไปยังหุบเขาด้านหลังหมู่บ้านที่ไม่มีใครกล้าย่างกราย

เขาเดินจนพบแท่นหินโบราณที่เต็มไปด้วยอักขระเรืองแสง เสียงในหัวเริ่มชัดเจนขึ้น...กระซิบเป็นภาษาโบราณที่เขา “เข้าใจ” โดยไม่รู้ว่าทำไม

และเมื่อเขาวางมือลงบนแท่นหินนั้น

โลกทั้งใบ...ก็เปลี่ยนไป

ลมแรงจนเหมือนจะฉีกฟ้าออกจากพื้นดิน

อักขระเรืองแสงลุกไหม้เป็นไฟสีดำ

และเงาร่างหนึ่งปรากฏเบื้องหน้าเขา

> “ต้อนรับกลับ...จักรพรรดิผู้ถูกลืม”

เสียงนั้นมาจาก ตัวเขาเอง—เงาของเขา

มันยืนยิ้ม พร้อมมงกุฎสีครามที่เปื้อนเลือด

---

ดวงจันทร์ยังเต็มดวง… แต่แสงจากมันกลับกลายเป็นสีแดงเข้มฉาบทั่วท้องฟ้า ราวกับฟ้าเองก็รับรู้ว่าโลกทั้งใบเพิ่งสะดุดเข้าสู่บางสิ่งที่ไม่อาจย้อนกลับได้

"จักรพรรดิผู้ถูกลืม..."

คำเรียกขานนั้นยังดังก้องในหัวของคาร์เซียน

เงาของเขา—หรือ "สิ่งที่อยู่ในเงา"—ยังยืนอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจระบุได้ว่าหยอกเย้าหรือเย้ยหยัน

> “เจ้าจำข้าไม่ได้ แต่เลือดของจักรพรรดิยังไหลเวียนอยู่ในตัวเจ้า ไม่ว่าจะหนีไปไกลแค่ไหน เจ้ายังคงเป็นเรา...ผู้เดียว”

“...แกคืออะไร”

เสียงของคาร์เซียนต่ำและแหบแห้ง เขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างจากภายในอก เหมือนหัวใจกำลังพยายามเต้นด้วยจังหวะของอีกชีวิตหนึ่ง

> “เราไม่ใช่เงา...แต่คือ ‘ความจริง’ ที่เจ้าทิ้งไว้เบื้องหลัง เพื่อเอาตัวรอด”

ทันใดนั้น เงานั้นก้าวเข้ามา มือของมันแตะที่อกของคาร์เซียน ความเจ็บปวดแปลบปลาบแล่นผ่านร่าง ราวกับเส้นเลือดของเขาเปลี่ยนเป็นไฟสีดำ

> “ความทรงจำจะกลับมา เจ้าจะต้องเลือก—จะเป็นเหยื่ออีกครั้ง หรือจะกลับมาเป็นจักรพรรดิ...”

ภาพในหัวของเขาแล่นผ่านรวดเร็ว เสียงกรีดร้องของประชาชน เสียงระเบิด เสียงดาบกระทบกระบี่ และเสียงหัวเราะของเขาเอง—เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจและความโหดร้าย

ไม่! เขาไม่ใช่ปีศาจ! เขาไม่เคยฆ่าใคร!

…จริงหรือ?

เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายของเขานอนแน่นิ่งบนพื้นแท่นหิน ลิเลียนยืนอยู่ข้าง ๆ สีหน้าของเธอซีดเซียว แต่ตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและตกใจ

> “นายทำอะไรลงไป…”

คาร์เซียนยังหายใจไม่ทันจับจังหวะ สมองของเขายังสับสน เสียงกระซิบยังไม่หายไป เขาเพียงสบตากับเธอและตอบกลับเบา ๆ ว่า

> “ฉัน...ไม่รู้”

เธอเดินเข้าใกล้ ดึงเขาขึ้นด้วยมือที่สั่น

> “นายปลุกตราเวทของจักรพรรดิ...นายเป็นคนในตระกูลต้องห้ามใช่ไหม?”

“ตระกูลต้องห้าม?”

“ราชวงศ์ที่ถูกประหารเมื่อสิบห้าปีก่อน เพราะพวกเขาพยายามครอบครองโลกทั้งใบด้วยเงามืด”

คำพูดนั้นเหมือนเข็มแทงกลางหัวใจ

คาร์เซียนไม่รู้ว่าเขาเกี่ยวข้องแค่ไหน แต่คำว่า “ครอบครัว” ทำให้บางสิ่งในใจเขาเจ็บปวด

> “ลิเลียน...ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น...”

“งั้นนายต้องหนี หนีไปให้ไกลที่สุดก่อนที่ราชสำนักจะรู้ว่านายคือใคร!”

ทันใดนั้น เสียงแตรจากหอคอยเมืองหลวงก็ดังขึ้นในหมู่บ้าน ชาวบ้านเริ่มวิ่งออกจากบ้านมามุงดู ขบวนราชรถเหล็กแหวกทุ่งเข้ามาทางทิศใต้ เหล่าทหารราชสำนักในชุดสีเงินดำเคลื่อนตัวอย่างเป็นระเบียบพร้อมแผ่นป้ายคำสั่งล่า

> “บุคคลต้องสงสัยที่เกี่ยวข้องกับสายเลือดจักรพรรดิเก่า ถูกพบในแถบตะวันเหนือ ผู้ใดพบเห็นให้นำตัวส่งทันที”

คาร์เซียนรู้แล้ว—เวลาเขาหมดลงแล้ว

---