ภายในคฤหาสน์ของตระกูลเวโรน่า เสียงไวน์ชนแก้ว เสียงหัวเราะของเหล่าผู้ทรงอิทธิพลดังผสมไปกับเสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ งานเลี้ยงคืนนี้จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองภารกิจสำเร็จของ “อคิน” ชายหนุ่มวัย 27 ปี ลูกบุญธรรมของ ดอนเวโรน่า หัวหน้าตระกูลมาเฟียผู้มีอิทธิพลที่สุดในยุโรปตอนใต้

“เจ้าทำดีมาก อคิน” ดอนเวโรน่ากล่าวพลางแตะไหล่เขาเบาๆ พร้อมส่งยิ้มเยือกเย็นแบบที่อคินคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก

“ทั้งหมดเพื่อคุณพ่อครับ” อคินก้มหัวตอบอย่างสุภาพ

เขาไม่ใช่คนอิตาลี ไม่ใช่เลือดแท้ของตระกูลนี้ แต่กลับได้ขึ้นมามีบทบาทสำคัญเพราะความสามารถด้านการวางแผน สังหาร และควบคุมคน เขาไม่เคยปฏิเสธคำสั่ง ไม่เคยลังเลที่จะฆ่าเพื่อครอบครัว

แต่นั่นคือความคิดในวันนั้น...

คืนนั้นเอง หลังงานเลี้ยงจบลง อคินได้รับคำสั่งลับจากดอนเวโรน่า — ให้ไปเก็บ “เปาโล” อดีตสมุนที่หักหลังองค์กร

ภารกิจดูเหมือนง่าย แต่ผิดปกติตั้งแต่ต้น เปาโลไม่ได้หลบหนี เขานั่งรออยู่ในโกดังริมท่าเรือ พร้อมกับจ้องหน้าของอคินราวกับรู้ว่าเขาจะมา

“ในที่สุดก็มา…” เปาโลหัวเราะเบาๆ “แกคิดจริงๆ เหรอว่าเวโรน่าจะไว้ใจคนอย่างแก?”

อคินขมวดคิ้ว ก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นหนึ่งนัด เจ็บแปลบแล่นผ่านร่างเขาจากทางด้านหลัง

เขาทรุดลงช้าๆ หันไปมอง—ลีโอ ลูกชายแท้ๆ ของดอนเวโรน่า ยืนถือปืนอยู่ในเงามืด แววตาไร้ความรู้สึก

“พ่อบอกให้ฉันจัดการเอง เพราะแก...เริ่มมีอิทธิพลมากเกินไป”

อคินไม่พูดอะไร เลือดค่อยๆ ไหลจากปาก ความร้อนแผ่ไปทั่วร่าง ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะมืดลง...

---

ปัจจุบัน – ห้าปีต่อมา

ฮ่องกง – ใจกลางย่านการเงิน

อคินในชุดสูทดำ เดินออกจากลิฟต์ชั้นบนสุดของตึกสูง สายตาเย็นชาไร้อารมณ์ มือข้างหนึ่งถือแฟ้มข้อมูล อีกข้างล้วงกระเป๋าอย่างสงบนิ่ง

“รายชื่อเป้าหมายพร้อมแล้วครับ บอส” เคนจิ แฮ็กเกอร์คู่ใจของเขาวางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะ

รายชื่อเหล่านั้นคือเครือข่ายธุรกิจสีเทาของตระกูลเวโรน่าที่ยังหลงเหลืออยู่ ทั้งในลอนดอน ดูไบ และมิลาน

“เริ่มจากดูไบ” อคินกล่าวเรียบๆ “ฉันจะตัดแขนพวกมันทีละข้าง จนกว่าจะหมดแรงต่อต้าน”

แววตาของเขาไม่ใช่ของลูกน้องอีกต่อไป แต่มันคือแววตาของ ศัตรูที่กำลังล่าเหยื่อ

ดูไบ – เขตธุรกิจการเงิน

กลางทะเลทรายแห่งความมั่งคั่ง ตึกระฟ้าตัดกับท้องฟ้าอย่างสง่างาม แต่เบื้องหลังแสงสีคือเครือข่ายมืดที่ไม่มีใครกล้าก้าวล้ำ

อคินยืนมองตึก “Elios International” ตึกกระจกหรูที่ภายนอกคือบริษัทลงทุนถูกกฎหมาย แต่เบื้องหลังคือแหล่งฟอกเงินของเครือข่ายเวโรน่าที่ใหญ่ที่สุดนอกยุโรป

“เป้าหมายอยู่ที่ชั้น 47…พาโบล รอสซี เป็นคนดูแลทุนทั้งหมดให้เวโรน่า” เคนจิพูดขณะเชื่อมระบบกล้องวงจรปิดผ่านแท็บเล็ต “แต่มีมือปืนส่วนตัวประมาณ 10 คนในตึกนี้ และตำรวจท้องถิ่นกินสินบนหมดแล้ว”

อคินแสยะยิ้ม “ถ้าพวกมันกลัวกฎหมาย พวกมันก็ไม่ใช่เวโรน่า”

---

ยามค่ำคืน ตึกทั้งตึกถูกไฟดับลงอย่างผิดปกติ เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เสียงระเบิดเบาๆ ดังขึ้นบริเวณลิฟต์ฉุกเฉินที่ชั้นใต้ดิน

อคินสวมหน้ากากดำ เคลื่อนไหวในความมืดเหมือนเงา มือขวาถือปืนเก็บเสียง มือซ้ายถือมีดสั้น เฉียบคมเหมือนความแค้นที่ฝังในใจ

ทีละคน ทีละศพ ร่างของการ์ดล้มลงโดยไม่มีเสียงร้อง

จนกระทั่งเขามาถึงชั้น 47 ห้องประชุมหรูเปิดอยู่ พาโบลนั่งรออยู่ในชุดสูทราคาแพง เขายิ้ม…แบบที่คนที่คิดว่าตัวเองยังมีอำนาจมักจะยิ้ม

“ฉันรู้ว่าแกต้องมา อคิน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “แต่การฆ่าฉันไม่ทำให้แกชนะเวโรน่าได้หรอก”

อคินไม่ตอบ เขาเดินเข้าไปช้าๆ ก่อนโยนแฟลชไดร์ฟลงบนโต๊ะ

“ข้อมูลในนั้นคือบัญชีฟอกเงินทั้งหมดของเครือข่ายนี้ ฉันจะแฉมันสู่สาธารณะ...หลังจากแกตาย”

พาโบลเริ่มหน้าซีด “ไม่…ไม่ แกไม่มีทาง—”

ปัง!

เสียงปืนดังเพียงนัดเดียว ก่อนร่างของพาโบลจะฟุบลงกับโต๊ะ หยาดเลือดไหลลงบนแฟลชไดร์ฟที่ยังวางอยู่ตรงนั้น

---

สามวันต่อมา – กรุงโรม

ในห้องทำงานหรูของคฤหาสน์เวโรน่า ดอนเวโรน่านั่งเงียบอยู่หลังโต๊ะ แววตาหนักแน่นเริ่มเปลี่ยนเป็นกังวล เมื่อรายงานข่าวแจ้งว่าทรัพย์สินของเขาในดูไบถูกอายัดทั้งหมด

“อคิน…” เขากระซิบอย่างแผ่วเบา “แกยังไม่ตายงั้นหรือ?”

ลูกชายของเขา ลีโอ กำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ปล่อยให้ผมไปจัดการเองเถอะครับพ่อ ครั้งนี้ผมจะไม่พลาดอีก…”

ดอนเวโรน่าหลับตาแน่น ความกลัวแทรกเข้ามาในใจเขาเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี — ไม่ใช่เพราะอคินยังมีชีวิต…แต่เพราะตอนนี้เขาไม่ใช่ลูกน้อง

เขาคือศัตรู

เมืองฟลอเรนซ์ – อิตาลี

เสียงเปียโนคลอเบาๆ ในร้านคาเฟ่เก่าแก่ริมแม่น้ำอาร์โน ผู้คนจับกลุ่มพูดคุยกันในบรรยากาศสงบสุข โดยไม่มีใครรู้ว่าในมุมมืดของร้าน มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่อย่างเย็นชา

อคินนั่งอยู่ริมกระจก ชายเสื้อโค้ตดำพาดกับเก้าอี้ มือถือแก้วเอสเปรสโซ่ แต่อารมณ์ในดวงตากลับเย็นชาจนชวนสะท้าน

ไม่ใช่เพราะสภาพแวดล้อม...แต่เพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้าร้านมา

ลีอา เวโรน่า

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีงาช้าง ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนปล่อยสบายๆ ริมฝีปากแต่งเบาๆ และดวงตาที่ครั้งหนึ่งเคยมองเขาเหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้ายในโลก

และในตอนนั้น—เธอก็มองเห็นเขาเช่นกัน

---

"…อคิน?"

เสียงเธอเบาหวิวเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยทั้งความตกใจและสับสน ราวกับภาพผีจากอดีตที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ

“นานแล้วนะ...ลีอา” อคินตอบเรียบๆ วางแก้วลงบนโต๊ะ

“พระเจ้า…ฉันคิดว่า…คุณตายแล้ว” เธอพูด พลางนั่งลงโดยไม่รู้ตัว

“คนอย่างฉัน มันตายง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาแสยะยิ้มจางๆ แววตาแข็ง

ลีอาเม้มปากแน่น ความรู้สึกมากมายตีขึ้นพร้อมกัน ความผิด ความโกรธ ความดีใจ…และความกลัว

“คุณกลับมาทำไม…” เธอถามเสียงสั่น “ถ้าเพื่อแก้แค้น พ่อฉัน...เขาเปลี่ยนไปแล้วนะ”

“เปลี่ยน? หรือแค่ซ่อนให้แนบเนียนขึ้น?” อคินพูดเสียงนิ่ง ก่อนเท้าศอกลงบนโต๊ะ “แล้วเธอล่ะ…ยังภักดีกับครอบครัวนั้นอยู่หรือเปล่า?”

ลีอาเงียบ

ใช่—เธอไม่เคยลืมคืนนั้น วันที่อคินถูกกล่าวหาว่าทรยศ เธอพยายามขัดขวางแต่ไม่มีใครฟังเธอ ความเจ็บปวดจากวันนั้นยังฝังลึกในใจ

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ…คุณจะเชื่อไหม?”

อคินจ้องเธอ เขาอยากจะเชื่อ...แต่คนอย่างเขาเรียนรู้แล้วว่าความไว้ใจคือดาบสองคมที่ทำให้เขาเกือบตาย

“นั่นไม่สำคัญ...” เขาตอบในที่สุด “ฉันไม่ได้กลับมาเพื่อหาความรักคืน…ฉันกลับมาเพื่อจบทุกอย่าง”

ลีอาใจหายวาบ เธอรู้ว่า “จบทุกอย่าง” ของเขา...หมายถึงเลือด

“อคิน ถ้าคุณแตะต้องครอบครัวฉัน…ฉันจะไม่ยอมอยู่เฉย” น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น ไม่แน่ว่าจากความโกรธหรือความกลัว

เขาลุกขึ้นช้าๆ ทิ้งเงินไว้บนโต๊ะ ดวงตาทิ้งแววสุดท้ายไว้กับเธอ

“เตรียมตัวไว้ให้ดี ลีอา เพราะครั้งต่อไปที่เราเจอกัน...ฉันอาจไม่ใช่แค่เงาจากอดีต แต่เป็นคนที่มาเผาทุกอย่างที่เธอเคยรู้จักให้มอดไหม้”

---

กลางดึก – ณ สถานีตำรวจลับ

“เขาปรากฏตัวในฟลอเรนซ์เมื่อช่วงค่ำ” เจ้าหน้าที่หนุ่มรายงานข้อมูลให้ดอนเวโรน่าและลีโอที่กำลังดูภาพจากกล้องวงจรปิด

ใบหน้าของอคินในปัจจุบันยังคงชัดเจน หล่อเหลา ดุดัน และไร้ความเมตตา

ลีโอบีบแก้วไวน์ในมือแน่นจนมันแตก

“คราวนี้…ฉันจะฆ่าแกด้วยมือของฉันเอง”