เรื่องรักในห้วงอดีต
คืนที่ไม่มีใครลืม
วริศา(ตอนเด็ก)
อาทิตย์~! อย่าวิ่งเร็วนักสิ เดี๋ยวก็กล้มหรอก! 😖
อาทิตย์(ตอนเด็ก)
ตามให้ทันสิวริศา! ฉันเร็วที่สุดในโรงเรียนเลยนะ!
วริศา(ตอนเด็ก)
เร็วไม่ว่า…แต่ดูทางด้วย!
วริศา(ตอนเด็ก)
อาทิตย์!! หยุดก่อน! พี่เมฆอยู่ตรงนั้น!
อาทิตย์(ตอนเด็ก)
...พี่เมฆ!?
เมฆ(พี่ พ.อ)
(ตะโกน)อาทิตย์!! ถอยไป!!
ทราย(เเม่ พ.อ)
เมฆ... ลูกแม่...
อาทิตย์(ตอนเด็ก)
ทำไมต้องเป็นพี่เมฆ
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
เอ้า แกโอเคมั้ยว่ะไอ้ทิตย์?
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
ทำไมทำหน้าแบบนั้นว่ะ
อาทิตย์(พ.อ)
…เห็นผู้หญิงคนนั้นไหม
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
หมายถึง...วริศาเหรอ?
อาทิตย์(พ.อ)
ใช่ เธอกลับมาแล้ว
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
...มึงยังไม่พร้อมจะเจอหน้าเธอใช่มั้ย?
อาทิตย์(พ.อ)
ไม่ใช่แค่ไม่พร้อม...
อาทิตย์(พ.อ)
ฉันยังไม่ให้อภัย
[อีกฟากหนึ่ง – วริศาและณิฐาในโรงเรียน]
วริศา(น.อ)
พี่ณิฐา... เขามองมาที่ฉันแล้ว
ณิฐา(พี่ น.อ)
อาทิตย์น่ะเหรอ?
วริศา(น.อ)
เขายังโกรธฉันอยู่ใช่มั้ย...
ณิฐา(พี่ น.อ)
บางบาดแผล…มันไม่หายด้วยเวลาอย่างเดียวหรอกนะวริศา
ณิฐา(พี่ น.อ)
โดยเฉพาะเมื่อยังไม่มีใครพูด “ความจริง”
กลับมาเพื่ออะไร?
อาทิตย์(พ.อ)
ฉันจะหาคำตอบให้ได้เธอเป็นคนเดียว...ที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนที่พี่เมฆตาย
วริศา(น.อ)
หนูไม่คิดว่าจะรู้สึกประหม่าแบบนี้เลย
ณิฐา(พี่ น.อ)
ธรรมดาแหละ กลับมาที่เดิม มันก็ต้องมีอะไรสะเทือนใจบ้าง
วริศา(น.อ)
หนูไม่ได้อยากหนี แต่มันก็ยัง...เจ็บอยู่
ณิฐา(พี่ น.อ)
หนูมาที่นี่เพื่อหาคำตอบไม่ใช่เหรอ?
ณิฐา(พี่ น.อ)
งั้นก็อย่าให้ความกลัวหยุดเรา
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
เฮ้ย แกจะจ้องเขาไปถึงไหนวะไอ้ทิตย์…
อาทิตย์(พ.อ)
เงียบหน่อยดิไอ้ภูมิ
อาทิตย์(พ.อ)
กูแค่ไม่อยากให้เธอทำเหมือนทุกอย่างมันไม่เคยเกิดขึ้น
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
บางที...เธออาจจะรู้สึกผิดจนไม่กล้ามองหน้าแกด้วยซ้ำ
อาทิตย์(พ.อ)
ความผิดของเธอทำให้พี่เมฆต้องตาย...
อาทิตย์(พ.อ)
ถ้าคิดว่าขอโทษแล้วจะจบ มันง่ายไปไหม?
ครู
เด็กใหม่เข้ามาแนะนำตัวหน่อย
วริศา(น.อ)
สวัสดีค่ะ วริศา วัฒนากุล ย้ายกลับมาจากเชียงใหม่ค่ะ
ตามสถานการ
เธอใช่ไหม... คนที่เคยเป็นข่าวเรื่องอุบัติเหตุ...//ซุบซิบ
อาทิตย์(พ.อ)
(สบตากับวริศาเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร)
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
มึงจะเงียบใส่เขาทั้งปีเลยมั้ยว่ะทิตย์?
อาทิตย์(พ.อ)
กูแค่ไม่ลืม และไม่มีเหตุผลต้องยิ้มให้คนที่ทำลายครอบครัวกู
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
แต่มึงเองก็ยังไม่รู้ความจริงทั้งหมดเลยมั้ยว่ะ?
อาทิตย์(พ.อ)
กูจะลากความจริงออกมาเองจากปากของเธอเอง
วริศา(น.อ)
เขายังเหมือนเดิม… แต่ไม่ใช่อาทิตย์คนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก//ในใจ
ความทรงจำไม่เคยหาย
[ห้องเก่าๆของหลังโรงเรียน]
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
เฮ้ย มึงแน่ใจนะว่าจะเข้ามาที่นี่?
อาทิตย์(พ.อ)
ที่นี่เคยเป็นห้องที่พี่เมฆเก็บอุปกรณ์ฉายหนังบางอย่างอาจยังอยู่
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
ผ่านมาเกือบสิบปีแล้วนะไอ้ทิตย์
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
แกยังจะคุ้ยมันอีกเหรอ?
อาทิตย์(พ.อ)
กูอยากรู้... ก่อนที่มันจะหายไปจากความทรงจำทั้งหมด
อาทิตย์(พ.อ)
พี่ทิ้งอะไรไว้ให้ผมบ้างไหม...//เสียงเบา
ภูมิ(เพื่อน พ.อ)
นั่นรูปถ่ายนิ?
อาทิตย์(พ.อ)
//หยิบขึ้นมาดู
อาทิตย์(พ.อ)
เป็นรูปงานหนังกลางแปลงครั้งสุดท้ายมีฉัน พี่เมฆ...แล้วก็...
[ขณะเดียวกัน – วริศาเดินคนเดียวหลังเลิกเรียน]
ณิฐา(พี่ น.อ)
กลับบ้านยัง?📲
วริศา(น.อ)
📞ยังเลยพี่ หนูเดินผ่านลานหลังโรงเรียนอยู่
ณิฐา(พี่ น.อ)
📲ที่ตรงนั้น...
วริศา(น.อ)
📞หนูจำได้ว่าคืนนั้น เสียงหนังยังดังอยู่เลยแล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงเบรก... แล้วเสียงกรี๊ด...
วริศา(ตอนเด็ก)
“เมฆพี่อาทิตย์วิ่งไปทางถนน!”
เมฆ(พี่ พ.อ)
อาทิตย์อยู่ไหน!?//มองน.อ
วริศา(ตอนเด็ก)
ทางโน้น...!//ชี้
วริศา(น.อ)
📞ถ้าหนูไม่พูดชี้ไปทางนั้นพี่เมฆอาจจะไม่ต้องตายก็ได้ใช่ไหม
ณิฐา(พี่ น.อ)
📲หนูไม่ได้ตั้งใจวริศา... อย่าโทษตัวเองไปหมด
วริศา(น.อ)
📞แต่ถ้าอาทิตย์รู้... เขาจะให้อภัยไหม?
อาทิตย์(พ.อ)
วริศา... เธอรู้บางอย่างและเธอกำลังปิดบังฉันอยู่//พูดในใจ
อาทิตย์(พ.อ)
//กำรูปในมือเเน่น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
