หนี้(รัก)ที่ไม่เคยขอ
¹
เสียงช้อนกระทบจานในร้านอาหารเล็กๆ ย่านชานเมืองเริ่มเงียบลงเมื่อกลุ่มชายแปลกหน้าในชุดสูทสีดำสามคนเดินเข้ามา ภายใต้แสงไฟสีอุ่น นางเอกที่กำลังเช็ดโต๊ะหยุดมือชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบเมนูมาส่งให้ตามหน้าที่
ชาลิสา•นางเอก•
รับอะไรดีคะ?//เสียงนิ่งๆ ไม่มีรอยยิ้มแบบที่เคยใช้กับลูกค้าทั่วไป
ชายตรงกลางไม่ได้มองหน้าเธอ แต่เอ่ยสั่งเสียงทุ้ม
วินเซนต์•พระเอก•
อะไรก็ได้ที่ไม่หวาน//เพียงแค่นั้น ไม่มีการขอบคุณ ไม่มีคำพูดต่อ
ชาลิสา•นางเอก•
ผู้ชายอะไร หยิ่งชะมัด...//หันไปบ่นใส่เพื่อนร่วมงาน
เขาไม่คุย ไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะยิ้ม แต่จ่ายทิปมากกว่าลูกค้าทั้งร้านรวมกัน เธอยืนงงอยู่หน้าบิลที่เพิ่งรับมา ก่อนเขาจะเดินออกจากร้านไป
ชาลิสา•นางเอก•
คนพวกนี้มันอะไรของมันวะ...
แต่เธอไม่รู้เลยว่า นั่นคือจุดเริ่มต้นของความพังพินาศ... และโชคชะตาที่จะผูกเธอกับเขาในแบบที่เธอไม่มีวันหนีได้
เสียงฝนตกกระทบหลังคากระเบื้องบ้านเก่าๆ ดังเป็นจังหวะที่น่าหดหู่
นางเอกยืนพิงประตูห้อง น้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง หลังจากเจอใบแจ้งหนี้ก้อนใหม่ในกล่องจดหมาย และรู้ดีว่าแม่เธอคงไปกู้เพิ่มอีกจนได้
ชาลิสา•นางเอก•
แม่… หนูบอกแล้วไงว่าอย่ากู้เพิ่ม! หนี้เก่ายังไม่ทันจะหมดเลย!
ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งหน้าแน่นในชุดนอนหรู ทำท่าทางไม่สะทกสะท้าน
ชไมพร•แม่นางเอก•
แม่ก็แค่ยืมมาหมุนก่อน เดี๋ยวก็ใช้คืนได้…
พี่สาวกลับมาจากผับ สะพายกระเป๋าผ้าเปื้อนฝน เธอมองบรรยากาศในบ้านก่อนถอนหายใจ
ชลธิชา•พี่นางเอก•
ยังจะกล้ากู้เพิ่มอีกเหรอแม่…
ชลธิชา•พี่นางเอก•
จะให้ฉันกับน้องขายตัวเลยมั้ยล่ะ จะได้จ่ายหนี้ให้แม่ได้เร็วขึ้น!
แม่ทำหน้าไม่พอใจ หันหลังเดินขึ้นห้อง นางเอกพยายามห้ามพี่สาว
ชาลิสา•นางเอก•
พอแล้วพี่….หนูไม่เป็นไร
ชลธิชา•พี่นางเอก•
ไม่เป็นไรตรงไหน! พี่เบื่อที่เราต้องมาทนแบบนี้!
²
ขณะนางเอกกำลังจะออกไปทำงาน มีรถหรูสีดำเงาวับมาจอดหน้าบ้าน เสียงเคาะประตูดังขึ้นแรงและไม่เกรงใจใคร
ตปก.ชาย
บ้านนางชไมพรใช่มั้ยครับ?
ตปก.ชาย
นี่คือหมายทวงหนี้ก้อนล่าสุดจำนวน 1,200,000 บาท กรุณาชำระภายใน 7 วัน
ชาลิสา•นางเอก•
หนึ่งล้านสองแสน?!!//ตาโต
ตปก.ชาย
ถ้าไม่มีเงิน ก็เตรียมส่ง ‘ลูกสาว’ มาทำงานใช้หนี้แทนแม่แล้วกันครับ...
เขาพูดจบแล้วเดินขึ้นรถทันที ทิ้งเธอไว้กับหัวใจที่สั่นระรัว
คืนนั้นเธอไปทำงานที่ร้านอาหารทั้งน้ำตา... พยายามคิดหาทางรอด แม้จะรู้ดีว่าทางออกกำลังจะปิดลงทุกขณะ
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
ยัยชา//📱
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
แกตื่นยัง//📱
ชาลิสา•นางเอก•
อื้อ..ตื่นแล้ว//งัวเงีย📱
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
รีบอาบน้ำเลยน่ะ เดี๋ยวฉันไปรับแกที่บ้าน//📱
ชาลิสา•นางเอก•
แกจะมารับฉันทำไม
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
เออน่า...แกรีบอาบน้ำเลย//📱
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
//วางสาย
ชาลิสา•นางเอก•
เบล..เบล!//📱
ชาลิสา•นางเอก•
อะไรของมันว่ะ...
ชาลิสา•นางเอก•
//รีบเดินเข้าห้องน้ำ
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
//กดกริ่ง
ชลธิชา•พี่นางเอก•
//เดินไปเปิด
ชลธิชา•พี่นางเอก•
อ้าวเบล มาหาชาหรอ
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
ค่ะ ว่าแต่พี่ไม่ไปทำงานหรอคะ
ชลธิชา•พี่นางเอก•
วันนี้พี่หยุดอ่ะ
ชลธิชา•พี่นางเอก•
เข้าบ้านก่อนสิ
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
ค่ะ..//ยิ้ม
ชาลิสา•นางเอก•
แกมารับฉันเนี่ยจะไปไหน
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
พอถึงแกจะรู้เองแหละ
ชลธิชา•พี่นางเอก•
พี่จะออกไปซื้อของ ถ้าแกออกไปแกล็อคประตูด้วย
ชลธิชา•พี่นางเอก•
ส่วนกุญแจตั้งใต้กระถางดอกไม้ละกัน
ชลธิชา•พี่นางเอก•
//เดินออกไป
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
แกเร็วๆล่ะยัยชา
ชาลิสา•นางเอก•
แกเร่งแบบนี้แหละฉันจะช้าให้!
มาเบล•เพื่อนนางเอก•
รีบไปแต่งตัวให้เสร็จไปๆ
³
สามวันผ่านไป ขณะเธอกำลังล้างจานอยู่หลังร้าน เสียงรองเท้าหนังเดินเข้ามาใกล้... เงาคุ้นตาโผล่ขึ้นตรงหน้า
เธอชะงัก หันไปสบตากับเขา — ชายในชุดสูทจากคืนนั้น
ชาลิสา•นางเอก•
คุณ... มาทำอะไรที่นี่?
วินเซนต์•พระเอก•
เธอคือคนที่ต้องชำระหนี้แทนแม่ใช่ไหม?
ชาลิสา•นางเอก•
อะไรนะ... คุณ?//ใจหล่นวูบ
เขาหยิบซองแฟ้มจากในสูท โยนใส่โต๊ะเล็กๆ ข้างตัว
วินเซนต์•พระเอก•
นี่คือสัญญากู้ยืมของแม่เธอ มีชื่อเธอเป็นผู้ค้ำประกัน...และฉัน คือเจ้าหนี้
ชาลิสา•นางเอก•
แต่คุณ... คุณเป็นใครกันแน่?//ยืนตัวแข็ง ใบหน้าเริ่มซีด
วินเซนต์•พระเอก•
เจ้าหนี้... ที่ฆ่าคนเบี้ยวหนี้ได้โดยไม่ต้องกระพริบตา// โน้มตัวลงช้าๆ จ้องตานางเอก
ในห้องครัวที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงกาน้ำร้อนกำลังเดือด
นางเอกนั่งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะ ตัวสั่นเพราะน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ มือน้อยๆ กำแฟ้มเอกสารแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ
ชลธิชา•พี่นางเอก•
จะทำจริงๆ เหรอ?
//เสียงเย็นๆ ดังมาจากหน้าประตู
ชาลิสา•นางเอก•
พี่... พี่มาได้ยังไง?
ชลธิชา•พี่นางเอก•
เพื่อนพี่ที่ผับเขารู้จักลูกน้องพวกนั้น... เขาบอกหมดแล้วว่าน้องสาวฉันกำลังจะถูกส่งให้มาเฟียแทนหนี้!
เสียงพี่สาวดังขึ้น มือกำถุงพลาสติกใส่ของจนมันขาด ของข้างในหล่นกระจายเต็มพื้น แต่ไม่มีใครสนใจจะเก็บ
ชาลิสา•นางเอก•
พี่ฟังหนูก่อน—//รีบลุกขึ้นจะไปอธิบาย
ชลธิชา•พี่นางเอก•
ฟัง?!! แล้วทำไมไม่บอกพี่ก่อน!! นี่มันเรื่องบ้าอะไร!!
ชาลิสา•นางเอก•
แล้วพี่จะทำยังไง... หนูไม่อยากให้พี่ต้องไปแทน หนูทนได้//น้ำเสียงเธอเริ่มสั่น
ชลธิชา•พี่นางเอก•
...นั่นแหละที่พี่โกรธ! เพราะแกมันชอบคิดคนเดียว! รับเองคนเดียว! แล้วไงล่ะ....จะยอมถูกขายไปแบบนี้เหรอ?!
ชาลิสา•นางเอก•
พี่! ไม่ใช่แบบนั้น—
ชลธิชา•พี่นางเอก•
แล้วแกคิดว่าคนอย่างเขาจะปล่อยแกไว้เฉยๆ เหรอ? แกเคยได้ยินไหม ว่ามาเฟียเขาทำอะไรกับลูกหนี้ที่ไม่มีทางหนี!
ชาลิสา•นางเอก•
ไม่มีทางเลือกแล้วพี่ หนูไม่กลัวตาย หนูกลัวพี่ต้องเสียใจมากกว่า...//น้ำตาไหลเงียบๆ
พี่สาวนิ่งงัน หัวใจแทบสลายกับคำพูดนั้น
เธอก้าวเข้ามา โอบรัดน้องสาวแน่นๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
ชลธิชา•พี่นางเอก•
ยัยโง่เอ๊ย... แกมันน้องพี่นะ
น้ำตาทั้งสองคนไหลพราก ต่างคนต่างสั่น แต่ไม่ยอมปล่อยกัน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
