The Hungry(BL/ฮาเร็ม)
#1Survivor
โลกถึงจุดเปลี่ยนอย่างใหญ่หลวง ทำให้มีผู้ล้มตายจำนวนนับไม่ถ้วน
หายนะที่ทำให้มนุษย์ต้องหนีเอาชีวิตรอดและกลายเป็นเหยื่อของสิ่งมีชีวิตลี้ลับเหนือธรรมชาติ
พวกมันคือสัตว์ประหลาด นักล่าผู้บ้าคลั่งหิวโหยพร้อมจู่โจมอยู่ตลอดเวลา
บรรยากาศยามบ่ายที่ร้อนระอุ รอบข้างเต็มไปด้วยอันตรายมากมายที่พร้อมปรากฏออกมาได้ทุกเมื่อ
มีกลุ่มผู้รอดชีวิตซึ่งเป็นเหล่าชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังออกสำรวจและหาเสบียงอาหาร
เซดริก(29) วินเทอร์(28) แอนดรูว์(23) อีเดน(20) ไอแซค(20) อเล็กซ์(28)
เซดริก ผู้นำกลุ่มผู้รอดชีวิตที่อายุมากที่สุดในกลุ่ม เป็นผู้ควบคุมและอำนาจในการสั่งการคนอื่นๆ
(เซดริก)
อเล็กซ์กับอีเดน นายไปบ้านที่ทรุดโทรมแถวนั้นนะ
(เซดริก)
อาเธอร์และไอแซคไปบ้านด้านขวา
(เซดริก)
วินเทอร์ แอนดรูว์แยกกันไป ส่วนฉันจะไปอีกทางเพื่อหาอาวุธ
ทั้งหมดแยกกันไปทำตามหน้าที่ของตัวเอง
เซดริกสอดส่องดูทางว่ามีอันตราย ก่อนจะรีบก้าวเกินไปที่พื้นที่ที่มีอาวุธ โดยในมือถือปืนไรเฟิลเอาไว้แน่น
ขณะนั้นเอง ก็มีเด็กหนุ่มปริศนาสวมชุดสเวตเตอร์บางๆสีดำและกางเกงวอร์มสีเทาพร้อมมีดในมือสิ่งมาชนกับเขาอย่างแรง จนอีกฝ่ายล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง มีดีในมือกระเด็นออกไป
เซดริก มองอีกฝ่ายด้วยสายตาประเมิน
(เซดริก)
//ก้มไปหยิบมีดและยื่นให้เด็กหนุ่ม
(เซดริก)
เฮ้ย ระวังหน่อยสิ ไอ้เด็กนี่
(แอนดรูว์)
เกิดอะไรขึ้น?! หัวหน้า//วิ่งหน้าตั้งมา
(เซดริก)
ไม่มีอะไร ก็แค่แมวดำจอมเซ่อซ่าตัวหนึ่งน่ะ
(เซดริก)
เฮ้ ถ้าไม่คิดจะขอโทษก็ไปให้พ้นๆ ซะ//หงุดหงิด
เซดริก ผู้คุ้นชินกับอำนาจในการสั่งการผู้อื่น นิสัยที่แก้ไม่ติดของเขาทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดหากมีสิ่งที่กวนใจเขาทำให้เขาไม่พอใจ
(เนโค)
//ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าสงบนิ่ง
(เนโค)
ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ระวังเอง//โค้งขอโทษอย่างสุภาพ
(แอนดรูว์)
//ผิวปากอย่างเจ้าชู้
(เซดริก)
เฮอะ! ฉันไม่ต้องการคำขอโทษแบบนี้ มันดูไม่จริงใจ
ขณะที่เซดริกเดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็กกว่า ร่างของสูงตระหง่านทำให้มีเงา
(เซดริก)
คุกเข่าหรือไม่ก็คลานสิ
วินเทอร์ อาเธอร์และคนอื่นๆ เดินมาด้วยท่าทางงุนงง เมื่อเห็นเด็กหนุ่มผู้มาใหม่อย่างปริศนา
(เนโค)
ผมว่านี่ไม่ใช่เวลามาทำอะไรแบบนี้นะครับ//ยิ้มหวานแบบลึกลับ
(เนโค)
ผมว่าพวกเราควรสอนตัวดีกว่านะครับ
(เซดริก)
คิดจะหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจล่ะสิ...
(เซดริก)
แม่ง! //ผลักเด็กหนุ่มไปหาคนอื่นๆ
(เนโค)
อ๊ะ!//ถอยหลังจนหลังกระแทกแผ่นอกหนาของใครบางคน
(เนโค)
//ขยับตัวออกห่างเล็กน้อย
ทั้งหกกราดยิงใส่สัตว์ประหลาดอย่างไม่ลดละ
(เนโค)
//ตัวสั่นและหวาดกลัว
(เซดริก)
วิ่งเร็ว!!//ออกคำสั่ง
ทั้งหมดวิ่งหนีและหลบหลีกการโจมตีของสัตว์ประหลาด
(ไอแซค)
//จับแขนเด็กหนุ่มและพาวิ่งหนี
(ไอแซค)
ระวังตัวนะ//น้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากคนอื่นๆ
(เนโค)
ครับ...//สูดหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์และฟื้นสติอย่างรวดเร็ว
(ไอแซค)
//ปล่อยมือและยิงสัตว์ประหลาดที่เข้ามาใกล้
ในความวุ่นวายที่เสี่ยงตาย ทุกคนสนใจกับศัตรูตรงหน้าโดยลืมระวังหลัง
สัตว์ประหลาดตนหนึ่งเห็นเด็กหนุ่มจึงพุ่งกระโจนเข้าใส่
(เนโค)
//หมุนตัวและใช้มีดพุ่งเข้าไปแทงที่คอสัตว์ประหลาดอย่างว่องไว โดยคอยหลบการโจมตี
(เนโค)
//กรีดคอสัตว์ประหลาดจนเป็นทางยาว
เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของสัตว์ประหลาดทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายหันมาดูเหตุการณ์ด้วยความประหลาดใจ
(เซดริก)
//ยิงสัตว์ประหลาด
(เซดริก)
ฉันถือซะว่าคำขอโทษไม่จำเป็นอีกต่อไป//แตะไหล่
สัตว์ประหลาดโผล่ออกมาสองตัว
(แอนดรูว์)
//ใช้ดาบสั้นฟัน
(เนโค)
//กระหน่ำแทงไม่ยั้งอย่างคล่องแคล่ว
(เซดริก)
สู้ต่อไปอย่าหยุด!//ยิง
ไม่นาน สัตว์ประหลาดทั้งสองก็พ่ายแพ้และตายไป
(เซดริก)
ยินดีต้อนรับสู่กลุ่มของเรา เด็กน้อย
(เซดริก)
ยินดีที่ได้รู้จัก เนโค
(เซดริก)
ฉัน เซดริก อายุ29
(แอนดรูว์)
แอนดรูว์ 23ปี//รอยยิ้มเจ้าชู้
(วินเทอร์)
วินเทอร์ อายุ28ปี//เย็นชา
(ไอแซค)
ไอแซค 20//ยิ้มอ่อนโยน
(อีเดน)
อีเดน 20 กุหลาบดำน้อย
"ยินดีต้อนรับสู่กลุ่มผู้รอดชีวิต"
#2Exotic food
ทั้งหกพาเนโคมายังค่ายของพวกเขา
ซึ่งมีผู้รอดชีวิตจำนวนมากอยู่ด้วยกันอย่างเนื่องแน่น
พวกผู้รอดชีวิตในค่ายต่างมองมาที่บุคคลปริศนาที่มีออร่าความลึกลับและไม่น่าไว้วางใจเดินตามกลุ่มหัวหน้าของพวกเขา
มีทั้งคนที่ชื่นชมและหวาดกลัว
(เซดริก)
นี่คือสมาชิกใหม่ของเรา
(เนโค)
สวัสดีครับ ผมเนโค อายุ19ปี
(เซดริก)
ฉันคิดว่านายอายุ20-21ซะอีก
เหล่าผู้รอดชีวิตมองหน้ากัน ก่อนจะถอนหายใจและผ่อนคลายลงด้วยความโล่งใจ
(เซดริก)
ไปพักผ่อนเถอะ นี่ก็เริ่มมืดแล้ว
(อาเธอร์)
โอเคครับ หัวหน้า
(อเล็กซ์)
//เดินหายไปในเต็นท์
(ไอแซค)
//เดินไปตรวจดูความเรียบร้อยในค่าย
(แอนดรูว์)
//นั่งข้างๆ เนโค
(เอมิลี่)
เอ่อ...หวัดดี เนโค//เดินเข้าไปหาเนโคอย่างเขินอาย
(เนโค)
หวัดดี//ยิ้มหวานแต่แฝงความสงบนิ่ง
(เอมิลี่)
ฉันเอมิลี่นะ...ฉ...ฉันอายุ19ปี...ม...เหมือนกัน//ขี้อาย
(เอมิลี่)
เอ่อ...ฉันขอตัว//วิ่งออกไป
(แอนดรูว์)
โอ้ เธอเป็นเด็กขี้อายน่ะ แต่เธอมีบทบาทด้านการปฐมพยาบาล
(แอนดรูว์)
ว่าแต่นาย...//ขยับตัวเข้าไปใกล้
(แอนดรูว์)
มีอะไรปิดบังและซ่อนอยู่หรือเปล่า?//เอาหน้าเข้าไปใกล้
(เนโค)
หมายถึงอะไรเหรอครับ?//ยิ้ม
(แอนดรูว์)
ก็...ความลับเกี่ยวกับตัวนาย...//กระซิบข้างหู
(เซดริก)
อะแฮ่ม หยุดนิสัยเจ้าชู้ได้แล้ว ไอ้เจ้านี่
(แอนดรูว์)
โธ่ หัวหน้าขี้งก
(แอนดรูว์)
บ๊ายบาย ฝันดีนะกุหลาบดำน้อย//เดินกลับห้องพัก
(เซดริก)
//มองอีกฝ่ายชั่วครู่ ก่อนจะเดินจากไปอีกครั้ง
(เนโค)
//ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ
ในเวลากลางดึก เนโครู้สึกกระสับกระส่าย เขาได้ยินเสียงคำรามของสัตว์ร้ายประเภทหมูป่าดังแววอยู่ใกล้ๆ
คนอื่นๆ หลับสนิทโดยไม่ได้เสียงที่เนโคได้ยิน
(เนโค)
💭: เสียงที่คุ้นเคย//หยิบมีดและเดินออกจากห้องไป
เด็กหนุ่มเดินไปทางต้นเสียงเพียงลำพังอย่างระมัดระวัง คอยซุ่มอยู่ตามต้นไม้ เพื่อมองดูสิ่งประหลาดที่กำลังส่งเสียง
🍒อธิบาย:ข้อมูลอาจไม่แน่นอนหรือไม่ถูกต้อง โปรดใช้วิจารณญาณ ข้อมูลบางส่วนในเรื่องนี้ส่วนใหญ่ล้วนแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงของเนื้อเรื่องเท่านั้น🍒
(บาบิรูซา (Babirusa) เป็นสัตว์ที่มีถิ่นกำเนิดในเกาะสุลาเวสี (Sulawesi) และเกาะใกล้เคียงในอินโดนีเซีย เช่น เกาะโตเกียน (Togean) เกาะซูลา (Sula) และเกาะบูรู (Burru). ชื่อ "บาบิรูซา" แปลว่า "กวางหมู" ในภาษามาเลย์ ซึ่งอ้างถึงลักษณะงาที่คล้ายกับเขาของกวาง. )
(เนโค)
💭: ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เจ้าหมู//ควงมีด
(เนโค)
💭: แกเหมาะสำหรับอาหารแสนอร่อย
(บาบิรูซา)
ฟึดด//หันมาทางเนโคเตรียมพร้อมพุ่งชน
(เนโค)
เอ่อ...คุยกันได้นะพี่ชาย
(บาบิรูซา)
พรืดด//เตรียมพุ่งชน
(บาบิรูซา)
//วิ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว
(เนโค)
ฮึ่ย!//กระโดดหลบไปอีกด้าน
(บาบิรูซา)
//ชนต้นไม้อย่างแรง
(เนโค)
//ใช้โอกาสนี้แทงคอบาบิรูซา
(เนโค)
//ดึงมีดออกอย่างรวดเร็วและแทงซ้ำ
(เนโค)
💭: โชคดีที่มีแค่ตัวเดียว
(เนโค)
💭: อืมม...//มองร่างที่นอนแน่นิ่งอย่างพินิจ
(เนโค)
💭:พวกมันต่างจากบาบิรูซาที่เคยอ่านเจอในหนังสือมาก ตัวมันใหญ่และเนื้อเยอะกว่าและกินมนุษย์เป็นอาหาร
เนโคเริ่มถลกหนังเอาเส้นเลือดบางส่วนออกอย่างชำนาญ ได้เป็นเนื้อสดใหม่เหมาะสำหรับทำอาหาร
(เนโค)
//ขนย้ายเนื้อไปในค่าย
(อเล็กซ์)
อึ๋ย กลิ่นแรงแฮะ
(อเล็กซ์)
แต่ก็ยังน้อยกว่ากลิ่นอย่างอื่นล่ะนะ//ก้าวเข้าไปในค่าย
ทุกคนในค่ายหันมามองและเอามือปิดจมูก
(อเล็กซ์)
ไม่รู้สิ//วางเนื้อไว้บนโต๊ะสะอาด
(อเล็กซ์)
ฉันขอตัวไปล้างตัวล่ะนะ//เตรียมจะเดินออกไป
(เนโค)
เอ่อ...เดี๋ยวก่อนครับ คุณอเล็กซ์//สะกิด
(อเล็กซ์)
มีอะไร? เด็กน้อย
(เนโค)
นี่คือใบสะระแหน่ช่วยดับกลิ่นเล็กน้อย ใช้ถูตอนอาบน้ำนะครับ
(อเล็กซ์)
ขอบคุณ//รับมาแล้วเดินหายไปในห้องน้ำชั่วคราว
(เนโค)
เอ่อ...มีเหล้าขาวไหมครับ?//หันไปหาเซดริก
(เซดริก)
จะเอาไปทำอะไร?//สงสัยใคร่รู้
(เนโค)
//ใช้เหล้าขาวราดเนื้อและล้างอีกรอบ
(เนโค)
//นำมาหั่นเป็นชิ้นพอเสียบไม้ได้และคลุกเคล้ากับกระเทียม
(เนโค)
//ปรุงเครื่องจากนั้นก็เสียบไม้อย่างประณีตเริ่มย่าง
ผู้รอดชีวิตที่ได้กลิ่นหอมเย้ายวนของอาหาร ทำให้ท้องของพวกเขาร้องโครกครากด้วยความหิวที่สะสมมานาน จึงหันมาดูสิ่งที่เนโคทำ
(เนโค)
//กินเนื้อย่างเสียบไม้หนึ่งไม้เพื่อโชว์ให้คนอื่นดูว่าไม่เป็นอันตรายต่อชีวิต
(เซดริก)
อะแฮ่ม...//กลืนน้ำลายและกระแอมเล็กน้อย
(อเล็กซ์)
อึก...//เดินมาพอดี พร้อมกลืนน้ำลาย
(อีเดน)
💭:กุหลาบดำน้อย มีฝีมือดีแฮะ อิจฉาจัง
#3ambitious
เมื่อย่างจนสุกพร้อมรับประทาน
เนโคก็เริ่มแจกจ่ายอาหารให้กับเหล่าผู้รอดชีวิตที่พักอยู่ในค่ายอย่างเท่าเทียมกัน
(เซดริก)
💭: รสชาติของอาหารที่เราไม่เคยได้ลิ้มรสหลังจากเกิดหายนะโลก...
(เซดริก)
💭:คิดถึง...ชะมัด//น้ำตาไหล
แม้โลกจะพังพินาศสักแค่ไหน แต่พวกเขายังคงโหยหาและไม่ลืมเลือนตัวตนก่อนวันสิ้นโลกเลยสักครั้ง
ในขณะที่หมดหวังในโลกใบใหมุที่มีแต่การเผชิญกับความตายนับไม่ถ้วน
ยังคงมีแสงสว่างเล็กๆ ที่ปลายทางข้างหน้า ความหวังที่จะรอดชีวิตต่อไปแม้จะริบหรี่
(เนโค)
ขอบคุณที่ชอบกันนะครับ//ยิ้มเป็นมิตร
(เอมิลี่)
ฮึก ฮืออ ฉันอยากกลับบ้าน...//ร้องไห้และเคี้ยวไม่หยุด
(เอมิลี่)
ฮือ ขอบคุณนะ...เนโค...//ปาดน้ำตา
(เนโค)
//พยายามซ่อนความโศกเศร้าเอาไว้
(เนโค)
ผมสัญญา...ว่าผมจะรอดชีวิตเพื่อทำอาหารเหล่านี้ให้ทุกคนได้ลิ้มรสต่อไป//ยิ้มอ่อนโยนโดยซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้
(เนโค)
พวกเราต้องรอดไปด้วยกัน
(เนโค)
💭:โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว...ต่อจากนี้ไป
(เนโค)
💭:ไม่มีทางถอยหลังกลับไปได้อีกแล้ว
(เนโค)
💭:ฉันมาไกลเกินไปแล้ว //ลุกขึ้นยืน
(เนโค)
//ตื่นแต่เช้าตรู่ เดินสำรวจรอบๆ ค่าย
เมื่อเห็นว่าค่ายเรียบร้อยไร้สิ่งที่เป็นอันตราย เนโคก็เดินออกห่างจากค่ายเข้าไปในป่าพร้อมกระเป๋าหลายใบ
เขาเก็บพืชที่สามารถทำอาหารได้และสมุนไพรที่จำเป็นต่อการทำยารักษา
ในขณะเดียวกัน เนโคก็เก็บหญ้าประเภทพิษ เพื่อนำไปเป็นส่วนผสมในการทำอาวุธอาบยาพิษที่ใช้ในยามขับขันได้
เวลาผ่านไปจนพระอาทิตย์จะลับฟ้า เนโคแบกกระเป๋าที่หนักกลับค่ายอย่างเหนื่อยหอบ
เขาอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่เขาคิดจะทำให้กับทุกคนฟัง
พวกเขาประหลาดใจแต่ก็ยอมรับในความทะเยอทะยานของเด็กหนุ่มอย่างเต็มที่
เขาเริ่มแยกสมุนไพรและหญ้าพิษไว้คนละที่และเขียนสัญลักษณ์เอาไว้
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจตรงหน้า เขาก็เดินไปหาเซดริกและอธิบายทุกอย่างให้พวกเขาฟัง
(เนโค)
และผมคิดว่าผมต้องการตามหาแหล่งน้ำเพิ่มเติม
(เนโค)
การตามหาแหล่งน้ำที่ไม่มีการติดเชื้อหรือสารพิษนั้นค่อนข้างยาก
(เซดริก)
ต้องทำยังไงถึงจะสามารถหาแหล่งน้ำที่ไม่มีสารปนเปื้อนได้ล่ะ?
(เนโค)
ผมมีวิธีครับ//ยิ้มมั่นใจ
(เนโค)
ซึ่งวิธีนี้ต้องการฟืนจำนวนมาก
(เนโค)
การต้มน้ำฆ่าเชื้อครับ
(เซดริก)
โอ้ ฉันลืมไปเลยว่ามีวิธีนี้อยู่
(เซดริก)
เรื่องหาฟืนไม่ต้องห่วง ถึงอย่างไรพวกเราก็จำเป็นต้องไปหาเพิ่มอยู่แล้ว เพราะต้องใช้มันมาเป็นเตาให้ความอบอุ่นและทำอาหารอยู่ดี
(เซดริก)
ฉันจะรวบรวมกลุ่มคนที่จะไปกับนายด้วย//ลูบหัวเนโค
(เซดริก)
//ค่อยๆ เอามือออก
(เซดริก)
อย่าไปคนเดียว มันอันตราย
(เซดริก)
💭:นุ่มจัง//มองมือตัวเองที่ลูบหัวเนโค
(เซดริก)
💭:เด็กคนนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่ดึงดูดอย่างแปลกประหลาด มันทำให้ฉันเหมือนติดกับดักของสัตว์ร้ายลึกลับ แต่น่าค้นหา
(เซดริก)
//ส่ายหัวสลัดความคิด
(เซดริก)
💭:คิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย
(ไอแซค)
ผมคิดว่าการมีเนโคมาอยู่ในค่ายของเรา มันทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
(ไอแซค)
ดูอบอุ่นขึ้นและมีทรัพยากรในการเอาตัวรอดมากขึ้น
(เซดริก)
ฉันก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน
(เซดริก)
อ๋อ พรุ่งนี้นายกับคนอื่นๆ ไปช่วยเนโคเก็บฟืนและหาแหล่งน้ำทีนะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
