องค์ชายคนเล็กคือหนุ่มผู้มีรูปโฉมอันงดงามและหล่อเหลาเหมือนดังเทวดาปั้นมาทุกคนต่างรักและเคารพองค์ชายผู้มีผมสีทองสง่าดุจดังทองคำและดวงตาสีฟ้าอุจดังเพชรเหล่าสาวงามต่างหลงไหลแต่แตกต่างกับองค์ชายคนโตที่แม้จะมีใบหน้าอันหล่อเหลาไม่แพ้กันแต่กับเกิดมาพร้อมคำสาปที่ทำให้รูปโฉมถูกเปลี่ยนไปทั้งเส้นผมจากสีทองก็ซีดลงเป็นสีขาวดังก้อนเมฆและในตาที่ร่ำไห้เป็นเลือดจนเปลี่ยนเป็นสีโลหิตผิวที่ซีดขาวราวกับหิมะและบุคลิกที่เย็นชาจนแทบจะไร้ความรู้สึกนั้นทำให้ราชาและราชินีเกิดรังเกลียดในตัวองค์ชายคนโตมากจนต้องขังเขาไว้ในปราสาททางเหนือที่แสนหนาวเหน็บเพียงลำพังแต่ด้วยคำสาปนี้ทำให้เขามีกำลังวังชาอันสูงส่งและความสามารถทางปัญญาที่ฉลาดหลักแหลมแต่ว่าการที่ต้องถูกมองด้วยสายตารังเกลียดทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกทรยศและขับไล่แต่พอถึงช่วงที่มีสงครามราชากลับส่งเขาเข้าสู่สนามรบตั้งแต่อายุ14แม้ว่าร่ายกายของเขาจะแข็งแกร่งแต่จิตใจนั้นตรงกันข้ามเขาสังหารผู้คนมากมายแต่ด้วยความกลัวทำให้เขากลายเป็นคนติดเหล้าอย่างหนักจนเกิดอาการบุคลิกทับซ้อนขึ้นมาและในยามนี้เขาก็มีอายุ16ปีแล้วและก็กำลังจะมุ่งหน้าสู่ราชวังหลักแม้ว่าเขาจะไม่อยากมาที่นี่แต่ด้วยคำสั่งและการบังคับทำให้เขาต้องมาเขามาถึงด้วยท่าทีไร้อารมจนราชาต้องทำหน้าไม่พอใจและพูดว่า "แกจงบุกไปที่ถ้ำเรริออนซะ" เขาตกใจแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ทำได้แค่ก้มหน้าและรับคำสั่งหลังจากจบพิธีเขากำลังเดินดูสวนดอกไม้อันงดงามอยู่จนเขาบังเอิญพบเขากับองค์ชายคนเล็กเขาตกใจและรีบหันหนีแต่ก็มีเสียงพูดขึ้นว่า "ท่านเจอข้าแล้วไม่คิดจะทักทายหน่อยรึท่านพี่" เขาหันไปและก็พยายามนึกชื่อขององค์ชายคนเล็กแต่ก็คิดไม่ออกแต่เหมือนองค์ชายคนเล็กจะรู้ก็เลยพูดขึ้นมาว่า "ข้าเลสลี่ไงท่านพี่" ด้วยน้ำเสียงของเลสลี่ทำให้เขาตกใจและพูดขึ้นว่า "เลสลี่รึ" เลสลี่ยิ้มพร้อมพูดว่า "ยังไงท่านก็มาแล้วมาดื่มน้ำชากับข้าหน่อยมั้ย" เลสลี่พาเขาเดินไปที่โต๊ะที่นั้นมีคนนั่งอยู่สองคนคนนึงเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเลสลี่และอีกคนเป็นเด็กสาวที่ดูอายุน้อยกว่าเลสลี่แนะนำตัวพวกเขาว่าเด็กหนุ่มชื่อราเอลกับเด็กสาวชื่อราเชลพร้อมกับหันไปหาทั้งคู่และพูดว่า "นี่พี่ชายของข้าชื่อเฮนรี่" พวกเขาดูกลัวเฮนรี่สุดๆไปเลยเลสลี่ยิ้มพร้อมกับพูดว่า "นี่พี่ราเชลกับข้ากำลังจะหมั้นกันแล้ว" นั้นทำให้เฮนรี่ที่ได้ยินก็ตกใจและก็พูดไปว่า "งั้นรึ" เลสลี่ยิ้มพร้อมกับพูดข้างหูของเฮนรี่ว่า "แต่คนอย่างท่านพี่นะคงไม่มีสาวที่ใหนมาสนใจหรอกเพราะพี่มันไอ้ตัวประหลาดที่ทำเป็นสงครามไงละ" เฮนรี่ได้ยินก็โกรธแต่ก็เก็นอารมไว้ได้และก็เดินออกไป

....โปรดติดตามตอนต่อไป....

ณ ถ้ำเรริออนเฮนรี่เพิ่งมาถึงพร้อมกับทหารคนสนิท2คนเฮนรี่ขี่ม้าเข้าไปในถ้ำแต่อยู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นอยู่ถ้ำฝั่งเขาก็เริ่มถลมเขารีบควบม้าวิ่งไปทางอีกฝั่งแต่ก็ช้าไปเขากระเดนออกมาแต่ม้าถูกเศษหินเจาะจนเป็นรูเขาตกใจและรีบชักดาบออกมาเขามองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบใครแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงชาวบ้านดังขึ้นมาเขาจึงรีบไปซ่อนตัวเขามองไปเห็นใจกลางหมู่บ้านกำลังจะทำพิธีอะไรซักอย่างเขามองเห็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันโดนมัดอยู่กลางกองฟางเฮนรี่ค่อยๆเดินเข้าไปดูช้าและพบว่าชาวบ้านต่างเรียกชายหนุ่มตรงกลางว่าแม่มดทั้งที่ชายหนุ่มก็พูดแก้ตัวต่างๆนาๆแต่ก็ไม่ฟังเขาเริ่ทกลัวจนร้องไห้ออกมาเฮนรี่ที่เห็นก็หันหลังและกำลังจะเดินจากไปแต่ก็มีเสียงชายหนุ่มตะโกนออกมาว่า "ฉันไม่ใช่ตัวประหลาดซักหน่อย!!!!" เฮนรี่ได้ยินก็รีบหันกลับไปและพุ่งไปฟันชาวบ้านที่กำลังจะจุดไฟจนขาดเป็นสองท่อนเขาใช้ดาบที่ยาวเท่า1ตัวคนและหนาเท่ากับครึ่งบานประตูฟันไปที่ชาวบ้านจนเหล่าชาวบ้านเละเป็นเศษเนื้อชายหนุ่มที่เห็นก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับยิ้มเฮนรี่ที่จัดการชาวบ้านเสร็จก็หันหลังกำลังจะจากไปแต่ชายหนุ่มก็ตะโกนขึ้นมาก่อนว่า "ช้าก่อน!" เฮนรี่เดินเข้าไปหาพร้อมกับค่อยๅถอดผ้าที่คลุมหัวเขาอยู่และก็ตกใจกับความงามของเขาชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับพูดว่า "ฉันเมอร์ลินนายชื่อว่าอะไรหรอ" เฮนรี่หันไปทางอื่นด้วยท่าทีเขินอายและพูดว่า "เฮนรี่" เมอร์ลินยิ้มพร้อมพูดว่า "ขอบคุณนะที่มาช่วย" เฮนรี่หันหลังและกำลังจะเดินไปแต่ก็โดนเมอร์ลินมาหยุดไว้พร้อมพูดว่า "ฉันอยากไปด้วย" เฮนรี่ก็ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เจ้าไม่กลัวข้าหรอ" พร้อมกับมองไปที่หน้าของเมอร์ลินเมอร์ลินก็หันหนีไปทางอื่นและพูดว่า "ไม่ฉันไม่กลัว" เฮนรี่ที่เห็นท่าทีต้องเมอร์ลินก็เดินไปทันทีแต่เมอร์ลินก็ยังเดินตามมาและเมอร์ลินก็ถามกับเฮนรี่ด้วยน้ำเสียงหวานๆว่า "นายกำลังจะไปใหนหรอที่รัก~" เฮนรี่ก็หยุดพร้อมกับพูดว่า "อย่ามาเรียกข้าว่าที่รัก!" และเดินต่อ

....โปรดติดตามตอนต่อไป....

ณ ใจกลางป่าเฮนรี่กำลังก่อไปและเมอร์ลินกำลังทำที่พักทั้งคู่อยู่ในบรรยากาศมาคุและก็ตึงสุดๆเพราะเมอร์ลินน้อยใจกับน้ำเสียงของเฮนรี่ทั่งคู่เลยไม่คุยกันจนเฮนรี่ต้องถามขึ้นมาว่า "เจ้าเป็นแม่มดจริงรึ" เมอร์ลินได้ยินก็ตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า "ไม่ใช่แม่มดแต่เป็นนักเวทต่างหาก" เฮนรี่หยุดมือและก็ลุกขึ้นพร้อมถอยห่างจากกองหินและก็พูดว่า "จุดไฟซะ" เมอร์ลินถอยหายใจพร้อมพูดว่า "นี่ขอร้องคนแบบนั้นหรอ" เฮนรี่ไม่สนใจพร้อมกับกำลังจะเดินไปก่อไฟต่อแต่แล้วเมอร์ลินก็ใช้นิ้ววาดบางอย่างบนมือและก็มีไฟลุกขึ้นมาจากกองหินเฮนรี่เห็นก็ตกใจและก็นั่งลงข้างๆกองไฟพร้อมกับพูดว่า "นักเวทสินะ" เมอร์ลินได้ยินก็ยิ้มพร้อมกับมานั่งข้างๆพร้อมพูดว่า "ฉันเกิดมาพร้อมกับความสามารถทางเวทมนต์เลยถูกเรียกว่าแม่มดและส่วนนึงคงเพราะฉันหน้าตาสวยเหมือนผู้หญิงมั้งถึงถูกเรียกว่าแม่มด" เฮนรี่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เจ้างดงามนะเมอร์ลิน" เมอร์ลินได้ยินก็พูดว่า "นายก็หล่อนะเฮนรี่" พร้อมกับค่อยๆขยับเข้ามาพิงไหล่เฮนรี่และก็ถามเฮนรี่ว่า "นายเคยถามว่าฉันกลัวนายมั้ยใช่มั้ย" เฮนรี่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเคยว่า "ใช่" เมอร์ลินยิ้มพร้อมกับใช้มือดึงหน้าของเฮนรี่มาใกล้ๆและพูดว่า "ฉันไม่กลัวนายแต่ว่าฉันหลงไหลนาย" เฮนรี่ได้ยินก็เขินและหันหน้าหนีพร้อมกับพูดว่า "เจ้าน่าหลงไหลกว่าอีกนะ" เมอร์ลินหัวเราะพร้อมพูดว่า "งั้นคืนนี้..." และก็ค่อยๆใช้มือมาแตะตัวเฮนรี่แต่ด้วยความรู้สึกไม่ไหวใจเฮนรี่ดึงมือของเมอร์ลินออกพร้อมพูดว่า "แกอย่าบังอาจคิดจะมาล่อลวงข้าด้วยการกระทำต่ำๆแบบนี้" เฮนรี่เดินไปที่ริมต้นไม้และหลับไปทิ้งให้เมอร์ลินต้องตกใจและก็เจ็บปวดอยู่คนเดียว

พอมาถึงช่วงเช้าเฮนรี่ตื่นมาพร้อมกับเห็นเมอร์ลินนั่งอยู่เขาเลยเดินไปดูและเห็นเมอร์ลินกำลังเช็ดน้ำตาอยู่เขาก็เลยถามไปว่า "เจ้าไปโดนอะไรเข้า" เมอร์ลินหันหน้าหนีพร้อมพูดว่า "ฉันมันแค่พวกต่ำๆไม่ใช่รึไงนายจะใส่ใจทำไมละ" พร้อมกับเดินหนีไปทิิ้งให้เฮนรี่ค่อยๆคิดเรื่องต่างๆ

....โปรดติดตามตอนต่อไป....