> พวกคุณเคยสงสัยไหมว่า...การไม่มี “ตัวตน” ในโลกใบนี้ มันเจ็บปวดขนาดไหน

มีตำนานเล่าขานว่า บนโลกนี้มีเพียงสามทางเลือกให้มนุษย์แต่ละคนเดิน

หากคุณคือผู้มีจิตศรัทธาต่อเทพีไอกาและทำความดีมามากพอ เมื่ออายุครบสิบสามปี คุณจะกลายเป็น "เทพ" — สิ่งมีชีวิตผิวขาวบริสุทธิ์ งดงามราวแสงจันทร์ ปีกคู่นั้นจะพาคุณไปยังสวรรค์เบื้องบนที่ไม่มีใครแตะต้องได้

หากคุณคือผู้มีปัญญา แม้จะไม่ได้ศรัทธาในเทพีไอกามากนัก แต่จิตใจยังไม่ตกต่ำ คุณจะกลายเป็น "มนุษย์" — มีรูปร่างหน้าตาแตกต่างกันไป แต่ทุกคนจะมีปานสีแดงรูปหนังสือที่ไหล่ซ้าย สัญลักษณ์ของการเลือกใช้เหตุผลแทนศรัทธา

และหากคุณคือผู้เย็นชาต่อความดี เห็นแก่ตัว เหยียบย่ำผู้อื่นเพื่อความพึงพอใจของตัวเอง...คุณจะกลายเป็น "ปีศาจ" — สิ่งมีชีวิตที่ตาขาวเป็นสีดำสนิท ส่วนม่านตาอาจแดง ขาว หรือแม้แต่น้ำเงิน…แต่ล้วนแฝงความวิปลาสในจิตใจ

แต่บางคน...อย่างฉัน...ไม่มีทางเลือกเลยสักอย่าง

ไม่มีศรัทธาเพียงพอที่จะเป็นเทพ

ไม่มีความฉลาดหรือความดีงามมากพอที่จะเป็นมนุษย์

และก็ยังไม่ได้ชั่วร้ายพอจะกลายเป็นปีศาจ...

คนอย่างฉันเรียกว่า "ทาส"

ไร้เผ่าพันธุ์ ไร้คุณค่า ไม่มีแม้กระทั่งชื่อบนแผนที่ของโลกใบนี้

ฉันชื่อ...วิคเตอร์ อาร์เชอร์

และตอนนี้ ฉันอยู่ในนรกของใครบางคน

ห้องนี้...ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีประตูที่เปิดออกได้จากข้างใน ผนังสีเทาเรียบเย็นชาจนแทบจะกัดผิว ฟูกผืนเดียวในห้องวางอยู่ตรงกลาง — สะอาดเกินกว่าจะเรียกว่าห้องขัง แต่เย็นยะเยือกเกินกว่าจะเรียกว่าห้องนอน

และฉันไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ที่นี่

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังมาจากมุมหนึ่ง ฉันเงยหน้าช้าๆ

และพบเขา — ชายผู้มีนัยน์ตาสีแดงฉานกับรอยยิ้มราวจะเย้ยหยันทั้งจักรวาล

เจย์ โซเรน

ปีศาจที่จับฉันมา และดูเหมือนว่า...เขาจะสนใจฉันมากกว่าที่ปีศาจควรจะสนใจเหยื่อของตน

“ในที่สุดก็ตื่น” เขากระซิบ ริมฝีปากยิ้มขึ้นช้าๆ ก่อนจะนั่งลงที่ข้างฟูก ร่างกายสูงใหญ่ของเขาเอียงเข้าหา ฉันหายใจไม่ออก ไม่ใช่เพราะกลัว...แต่เพราะฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมดวงตาคู่นั้นถึงจ้องฉันราวกับฉันเป็นอะไรที่มากกว่าทาส — มากกว่านักโทษ — มากกว่ามนุษย์คนหนึ่ง

ฉันอยากหนี…แต่ขากลับไม่ขยับ

หรือฉันแค่อยากอยู่?

กลิ่นอากาศในห้องสีเทาเหมือนจะหนักขึ้นเมื่อเขาอยู่ใกล้

ไม่ใช่เพราะกลิ่นตัวหรือกลิ่นเลือด — แต่เป็นกลิ่นของ "ตัวตน" ที่เข้มข้นเกินไปสำหรับพื้นที่แคบขนาดนี้

เขาไม่ได้แตะต้องฉัน ไม่แม้แต่จะขังฉันด้วยโซ่ตรวน

แต่การที่เขานั่งอยู่ตรงนั้น ใกล้จนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเขา มันทำให้รู้สึกเหมือนขยับได้แต่ก็เหมือนถูกตรึงด้วยอะไรบางอย่าง...จากข้างใน

“ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่”

เสียงของฉันแตกพร่าไปกับความเงียบ — นั่นคือคำถามแรกที่ฉันกล้าถาม

เจย์ไม่ตอบทันที เขาเพียงแค่หรี่ตาลง มองฉันราวกับกำลังชั่งน้ำหนักบางอย่างในหัว

จากนั้นก็พูดช้าๆ

“เพราะฉันเบื่อ”

คำตอบมันง่ายจนดูโง่

ฉันเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร เขาเห็นมันแน่นอน เพราะรอยยิ้มมุมปากของเขายิ่งกว้างขึ้น

“โลกนี้น่าเบื่อน่ะวิคเตอร์ มนุษย์ก็โง่ เทพก็เสแสร้ง ปีศาจ...ก็แค่หมากของใครบางคน”

เขาพูดขณะใช้นิ้ววาดไปบนผ้าปูฟูกเบาๆ ลายเส้นไร้รูปทรงแต่แฝงไปด้วยจังหวะ...บังคับ...ราวกับกำลังสะกดฉันให้ฟัง

“แล้วฉันเกี่ยวอะไรกับความเบื่อของนาย”

ฉันพยายามไม่สบตา แต่ดวงตาสีแดงนั่นก็ไม่ปล่อยให้ฉันหนีไปไหน

“เพราะเธอเป็น ‘ทาส’ น่ะสิ”

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “คนที่ไม่มีสถานะ ไม่มีเส้นทางเดิน เป็นเหมือนผ้าขาวเปล่าๆ …น่าสนใจดีไม่ใช่เหรอ?”

ฉันกัดฟันแน่น

มันฟังดูเหมือนเขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น

“ฉันไม่ใช่ของเล่นของใครทั้งนั้น”

“หึ...แน่ใจเหรอ?”

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกแทบจะเฉียดแก้มฉัน

“บางทีเธออาจไม่ได้ถูกฉันจับมาเพราะฉันอยากทำร้าย...แต่เพราะฉันอยากเห็นเธอ ‘เปลี่ยน’”

เจย์กระซิบเสียงต่ำ ราวกับมันเป็นความลับที่ควรถูกฝังไว้ใต้ห้องนี้

ฉันขมวดคิ้ว

“เปลี่ยน...เป็นอะไร?”

“อะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่ทาส”

คำตอบนั้นกระซิบมาเบาๆ แต่กลับสั่นไหวไปทั้งกระดูกสันหลังของฉัน

“…นายกำลังเล่นเกมอะไรอยู่กันแน่?”

เจย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้น

“ฉันไม่ใช่เทพ ที่จะสั่งให้ใครทำดี

ไม่ใช่มนุษย์ ที่จะสอนอะไรใครได้

และไม่ใช่ปีศาจทั่วๆ ไป ที่อยากกินหรือฆ่าเธอ...”

เขาหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปทางมุมมืดของห้อง

“ฉันแค่อยากรู้ว่า… ‘วิคเตอร์ อาร์เชอร์’ จะกลายเป็นอะไร หากถูกปล่อยให้อยู่กับปีศาจตลอดไป”

แล้วเสียงประตูเหล็กที่มองไม่เห็นก็เปิดออกจากที่ไหนสักแห่ง

เขาหายไป ทิ้งฉันไว้ในห้องสีเทานั้นตามลำพัง

ใจฉันเต้นแรง

เพราะรู้แล้วว่า...เขาไม่ได้อยากฆ่าฉัน

แต่อาจจะ ‘สร้าง’ อะไรบางอย่าง...ที่แม้แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันคือ “ตัวฉัน” หรือไม่

> “เขาไม่รู้ตัวเลย…ว่าแม้แต่ตอนที่นั่งนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น เขาก็ยังสวยมากพอจะทำให้หัวใจของปีศาจหยุดเต้นได้”

ผนังสีเทาเย็นเฉียบ ไม่สะท้อนเงาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ในเงามืดหลังผนังนั้น ซึ่งไม่มีใครมองเห็น ฉันกลับมองออกไปได้ทุกอย่าง

เขานั่งอยู่ตรงฟูก

หายใจช้าๆ แต่ไม่สงบ — มือกำผ้าปูไว้แน่น เหงื่อผุดขึ้นจากบนหน้าผากของเขา ทั้งที่อากาศในห้องนี้ไม่ได้ร้อนเลย

“กลัวงั้นเหรอ วิคเตอร์...”

ฉันยืนพึมพำกับตัวเอง ขณะปลายนิ้วลูบผ่านกระจกเล็กๆ ที่ฝังในผนัง

ตัวเขาไม่รู้เลยว่า ฉันเฝ้ามองเขา...ทุกลมหายใจ

และเขาไม่รู้เลยว่า ทุกครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้น เหมือนกำลังจ้องมองเข้ามาในตาของฉัน

แม้เขาจะมองไม่เห็นก็ตาม

มันน่าตลกดี

มนุษย์มักจะกลัวปีศาจเพราะพวกเขาคิดว่าปีศาจจะ “ทำร้าย”

แต่วิคเตอร์...เขาไม่ได้กลัวว่าฉันจะฆ่า

เขากลัวสิ่งที่เขาอาจ “กลายเป็นบางสิ่ง” ถ้าอยู่กับฉันนานเกินไป

และนั่นแหละ...คือเหตุผลที่ฉันเลือกเขามา

ฉันเคยผ่านเทพที่งดงาม กว่าหมื่นตน

มนุษย์ที่ฉลาดยิ่งกว่านักปราชญ์

และปีศาจที่น่ากลัวจนทำให้เด็กๆ หยุดร้องไห้เพราะไม่มีเสียงจะกรีดร้องอีก

แต่ไม่มีใคร...

ไม่มีใครเลย ทำให้ฉันหยุดมองได้นานเท่าวิคเตอร์

ทาสที่ไร้ทุกอย่าง — แต่เต็มไปด้วยความเงียบที่ฉันอยากฟัง

เขาเหมือนกล่องของขวัญที่ยังไม่ถูกเปิดออก

และฉันคือคนเดียวในโลกที่ได้โอกาสในการนั้น

บางที…ฉันควรเข้าไปอีกครั้งในคืนนี้

เข้าไปใกล้กว่าเดิมอีกนิด

และแตะเขาเบาๆ

ปล่อยให้ความเงียบของเขากัดกินฉันทีละคำเหมือนพิษที่หอมหวาน

…เพราะความจริงก็คือ

ฉันไม่ได้อยากทำลายวิคเตอร์เลยสักนิด

ฉันแค่อยากเห็นเขา "แตกสลาย" ด้วยตัวของเขาเอง

และหากเขาจะกลายเป็นอะไรบางอย่างในที่สุด...

ฉันก็อยากเป็นคนแรก — ที่ได้เห็นมัน

และคนเดียว — ที่ได้รักมัน

เสียงฝีเท้าของเขาดังเบาๆ บนพื้นหิน เมื่อเขาลุกจากฟูก เดินวนไปมาช้าๆ

เขากำลังคิด บางทีอาจพยายามหาทางออก

แต่ไม่มีประตูนอกจากบานที่ฉันถือกุญแจ

ไม่มีหน้าต่าง นอกจากช่องมองเล็กๆ ที่ฉันใช้เฝ้ามองเขาทุกคืน

โลกทั้งใบของเขาตอนนี้...คือฉัน

และมันจะค่อยๆ ฝังรากในหัวใจเขาทีละน้อย

เมื่อเวลาผ่านไป

เขาจะเลิกถามว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่

แต่จะเริ่มถามว่า — ทำไมฉันถึงปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว

เพราะความเหงาน่ะ มันกัดกินเร็วกว่าความเจ็บปวดเสมอ

และเมื่อเขาเริ่มเหงา...เขาจะเริ่มโหยหา

และเมื่อเขาเริ่มโหยหา...เขาจะเริ่ม "รัก"

แม้ว่าความรักนั้นจะผิดวิปริตแค่ไหนก็ตาม

และเมื่อถึงวันนั้น

ฉันจะมอบอ้อมแขนให้เขา

ราวกับปีศาจมีหัวใจ

แม้มันจะไม่มีเลยสักชิ้น...

แต่ก็มีเพียงเขาคนเดียว

ที่ฉันยอม “โกหกตัวเอง” เพื่อให้รู้สึกว่ามันมีอยู่จริง