Her Last Breath
Her Last Breath EP:1
เสียงเครื่องวัดชีพจรในห้องพักผู้ป่วยพิเศษดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ผนังสีขาวสะอาดดูอ้างว้างไม่ต่างจากดวงตาของเธอ
ของขวัญนั่งพิงหมอนในชุดคนไข้สีฟ้าอ่อน แววตาเหม่อลอยราวกับไม่รับรู้อะไรเลย โลกทั้งใบของเธอเหมือนเป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่ไม่มีชื่อ ไม่มีอดีต ไม่มีใคร
มียูนั่งอยู่ข้างเตียง มือของเขาวางทับมือนิ่มของเธอเบาๆ
แม้เธอจะไม่ดึงหนี...แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเธอจำเขาได้
มียู
ของขวัญ...วันนี้เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม
เธอไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะหันมามอง
มียูไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่นั่งเงียบอยู่ตรงนั้น เหมือนทุกวัน เหมือนคนที่กำลังรอใครบางคนกลับมา
แม้จะรู้ว่าอาจไม่มีวันนั้น
หมอธาม : เพื่อนมียู
กูเพิ่งคุยกับพี่เจ้าคุณมา เขาให้กูเอาข้อมูลการรักษาล่าสุดมาให้มึงดู
มียูรับแฟ้มเอกสารจากหมอธามเงียบๆ
หมอธาม : เพื่อนมียู
มึงยังโอเคอยู่ใช่ไหมวะ…การดูแลคนที่จำมึงไม่ได้ มันไม่ง่ายเลย
มียู
ไม่ง่ายเลย แต่กูจะไม่ไปไหน
หมอธามมองเพื่อนด้วยสายตาเข้าใจ
ความรักของมียูไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพราะความทรงจำ
แต่มันคือความผูกพันที่ฝังลึกจนต่อให้คนตรงหน้าไม่จำเขาได้เลย ก็ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนมันได้
ของขวัญยังคงนั่งเงียบ ราวกับไม่ได้ยินสิ่งใดทั้งสิ้น
มียูยื่นกล่องเล็กๆ ให้เธอข้างเตียง
มียู
นี่...อมยิ้มรสสตรอว์เบอร์รี่เธอเคยชอบมากนะ
ของขวัญมองกล่องเล็กๆ ใบนั้น ก่อนจะค่อยๆ รับไว้โดยไม่พูดอะไร
แม้จะเป็นเพียงการรับมาโดยไร้คำพูด แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับมียู
อย่างน้อย...เธอก็ยังยอมให้เขาอยู่ตรงนี้
เขาเคลื่อนตัวเข้าใกล้ช้าๆ กุมมือเธอไว้อีกครั้ง
มียู
ขวัญ...ฉันอยู่ตรงนี้นะ อยู่ตรงนี้เสมอ
แต่ในดวงตาไร้โฟกัสของเธอ เหมือนมีเงาสะท้อนบางอย่างวูบผ่าน...แม้จาง แต่ก็ยังมี
เขาไม่รู้ว่าเธอจะจำเขาได้ไหมในวันพรุ่งนี้ หรือวันไหนเลย
แต่เขารู้เพียงอย่างเดียวว่า ไม่ว่าจะจำได้หรือไม่ เขาจะไม่ทิ้งเธอไปไหน
ไม่ใช่แค่เพราะเธอคือภรรยา
แต่เพราะเธอคือทั้งชีวิตของเขา
มียู
แค่เธอยังมีลมหายใจ ฉันก็จะอยู่กับเธอ…ทุกวินาที
และในห้องสีขาวเงียบงันนั้น
มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรที่ยังคงดังสม่ำเสมอ เหมือนเสียงหัวใจของเขา
ที่ยังเต้นเพราะเธอ
...แม้เธอจะลืมไปแล้วว่าเขาเป็นใครก็ตาม
Her Last Breath EP:2
ห้องพักผู้ป่วยยังคงเงียบงันเช่นเคย
แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านสีครีมบางๆ กระทบลงบนพื้นห้อง
เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงทำหน้าที่ของมัน—นิ่ง เรียบ สม่ำเสมอ
มียูหันมามองหญิงสาวที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง
มียู
ขวัญ...จะเข้าห้องน้ำไหม
ของขวัญเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ ไม่พูด ไม่สบตา ไม่แม้แต่จะขยับอะไรเกินนั้น
แต่สำหรับมียู แค่นี้ก็พอแล้ว
มียูยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่ม
มียู
งั้นเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำนะ ขวัญนั่งรอตรงนี้ก่อน
เขาคลี่ยิ้มจางๆ อีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำภายในห้องพักผู้ป่วย
เสียงน้ำจากก๊อกดังเบาๆ ผสมกับเสียงฝีเท้าแผ่วของเขา
ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เหมือนวันที่ผ่านมา...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ผ่านไปไม่นาน มียูก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
เขาเช็ดมือกับผ้าเช็ดหน้า แล้วเดินกลับมาหาของขวัญที่เตียง
มียู
ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ หิวหรือเปล่า
ของขวัญไม่ตอบอีกเช่นเคย เธอแค่เงียบ
แต่คราวนี้…เธอเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ
การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยนั้น มียูมองเห็น
เขายิ้มออกมา ยิ้มทั้งที่ดวงตามีแววสั่นไหว น้ำตาคลอจนขอบตาแดง แต่เขากลั้นไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา
เพราะตอนนี้...คนที่เขารักกำลังหิว และนั่นสำคัญกว่า
มียูดึงเก้าอี้เข้ามาใกล้เตียง
เขาวางชามข้าวต้มร้อนๆ ไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียงก่อนจะค่อยๆ ตักขึ้นมาพร้อมเป่าให้หายร้อน
มียู
กินหน่อยนะ ขวัญต้องมีแรง
เขายื่นช้อนข้าวต้มไปตรงหน้าเธอช้าๆ
ของขวัญเงียบ เธอไม่ขยับ แต่ก็มองช้อนข้าวต้มในมือเขานิ่งๆ
ดวงตาไม่มีแวว แต่ไม่ต่อต้าน
เธอมองอยู่นาน...ก่อนจะค่อยๆ อ้าปากช้าๆ รับคำแรกจากเขา
มียูยิ้มอีกครั้ง คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่ปนด้วยน้ำตา
เขาป้อนคำที่สอง และคำที่สามอย่างอดทน
เหมือนคนที่กลัวว่าถ้าเธอหยุดกิน โลกทั้งใบจะพังลง
เธอไม่ตอบ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ เขาค่อยๆ ยื่นหลอดให้เธอ เธอจิบเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเอนตัวพิงหมอนเหมือนเดิม
เช็ดมุมปากเธอเบาๆ อย่างแผ่วมือ
สัมผัสนั้นอ่อนโยนราวกับกลัวเธอจะสลายไปกับลม
มียู
เก่งมากเลย...ขอบคุณที่กินนะ
เธอไม่ได้ตอบ ไม่แม้แต่จะพยักหน้า
แต่แววตาที่ว่างเปล่านั้น ก็คล้ายจะไม่ว่างเปล่าเสียทีเดียว
เหมือนลึกๆ ข้างใน...เธออาจจะจำได้สักเสี้ยวหนึ่ง
หรือบางที...เธออาจไม่ได้ลืม
แค่เจ็บเกินกว่าจะจำ
Her Last Breath EP:3
เสียงเพลงเบาๆ ลอยคลอในห้องสีขาว
ของขวัญนอนเอนอยู่บนเตียง ขณะมียูกำลังจัดสายหูฟังให้เข้าที่อย่างเบามือ
มียู
เดี๋ยวจะเปิดเพลงที่ขวัญชอบให้ฟังนะ...เพลงวง ENHYPEN จำได้ไหม
ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงสายตาเหม่อลอยที่ยังไม่มองเขา
แต่มียูไม่ได้คาดหวัง...แค่เขาได้ดูแลก็พอแล้ว
เขาเปิดยูทูปในโทรศัพท์ของเธอ เลือกเพลงเกาหลีที่เธอเคยฟังซ้ำๆ ในเพลย์ลิสต์
เมื่อเสียงดนตรีแรกเริ่มต้นขึ้น...โลกทั้งใบก็ค่อยๆ เงียบลงอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงทำนองอ่อนโยน
เพราะอย่างน้อย...ตอนนี้เขายังเห็นเธออยู่ตรงหน้า
จู่ๆ เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเขา
หน้าจอสว่างวาบพร้อมชื่อหนึ่งที่ทำให้เขาหยิบขึ้นมาดูทันที
เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ
ตอนนี้ขวัญทำอะไรอยู่
เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ
เธอทานอะไรหรือยัง?
มียูอ่านข้อความแล้วพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
มียู
ของขวัญนอนฟังเพลงอยู่ครับ
มียู
ผมเปิดยูทูป เพลงวง ENHYPEN ให้เธอฟัง
มียู
เธอทานข้าวต้มไปแล้วครับ
มียู
เดี๋ยวตอนเย็นว่าจะพาเธอออกไปเดินชมวิวรอบๆ โรงพยาบาลบ้าง
ข้อความใหม่เด้งขึ้นมาอีกครั้ง
เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ
อ๋อ พรุ่งนี้พี่ว่าจะเข้าไปเยี่ยมขวัญนะ สักประมาณ 10 โมง
เจ้าคุณ : พี่ชายของขวัญ
บอกขวัญด้วยนะ ว่าพี่จะเข้าไป
มียูอ่านข้อความแล้วพิมพ์ตอบกลับ
มียู
ได้ครับ เดี๋ยวผมบอกเธอให้
บทสนทนาเงียบไปหลังจากนั้น มียูวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง
เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเธอเบาๆ
มียู
ขวัญ...เมื่อกี้พี่เจ้าคุณทักมานะ
มียู
เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมาเยี่ยม
แต่วินาทีต่อมา เธอกลับหันมามองเขา...ช้าๆ
และพูดเบาๆ ราวกับลมหายใจที่อ่อนแรง
มียูเบิกตานิดหน่อย เขารีบยิ้มออกมา
มียู
ใช่ครับ พี่เจ้าคุณเป็นพี่ชายของขวัญไง
ของขวัญกระพริบตาช้าๆ ก่อนจะพูดอีกครั้ง เสียงแผ่วราวกับคนละเมอ
เขากุมมือนั้นแน่นขึ้นเล็กน้อย ราวกับกลัวเธอจะลืมอีก
มียู
ใช่แล้วครับ พี่ชายของขวัญ...เขารักขวัญมากเลยนะ
แต่น้ำเสียงเมื่อครู่…ทำให้หัวใจของเขากระตุกวาบ
เพราะนั่นอาจเป็นคำพูดแรก…ที่มาจากความรู้สึกข้างในของเธอจริงๆ
แสงอาทิตย์สาดสีอ่อนลงบนลานเดินเล่นรอบโรงพยาบาล
ของขวัญนั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์
เธอสวมเสื้อคลุมบางๆ ที่มียูเตรียมไว้ให้เพราะกลัวลมจะเย็นเกินไป
เขาเข็นรถช้าๆ พาเธอไปตามทางเดินใต้ต้นไม้ใหญ่
สายลมพัดเบาๆ กลีบดอกไม้ปลิวผ่าน
มีแค่เสียงล้อวีลแชร์กับเสียงเพลงเบาๆ ที่เขายังเปิดค้างไว้ผ่านโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อ
เพียงแต่คราวนี้เธอมองรอบๆ มากขึ้น
มองฟ้า...มองต้นไม้...มองแสงแดดที่ลอดผ่านใบไม้
และมียูก็ยังคงเดินเคียงข้างเธอ...แม้รู้ว่าเธอเป็นโรคที่ไม่สามารถจดจำใบหน้าใครได้อีกแล้ว
Prosopagnosia—โรคลืมใบหน้า
เธออาจไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
แต่เขา…ไม่มีวันลืมว่าเธอคือใคร
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
