คำเตือนเนื้อหา:

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่ เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีฉากที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง การฆาตกรรม การใช้ภาษาไม่สุภาพ และเนื้อหาที่อาจกระทบกระเทือนจิตใจ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

คำเตือนเนื้อหา (Trigger Warning):

-ความรุนแรงทางกายและจิตใจ

-การฆาตกรรม

-เลือด/ศพ

-การบรรยายฉากที่อาจทำให้รู้สึกไม่สบายใจ

-เนื้อหาทางเพศ/พฤติกรรมเบี่ยงเบน

โปรดพิจารณาก่อนอ่าน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ค่ำคืนที่มืดมิดไร้ผู้คนในตรอกซอกซอยที่เงียบสงบ มีเพียงเสาไฟเก่าๆ ที่เริ่มพัง หลอดไฟกะพริบดับๆ ติดๆ กับกลิ่นเน่าของขยะที่ถูกทิ้งร้างเป็นเวลานาน

ในเวลาเดียวกัน พื้นที่แห่งนี้เป็นที่ซ่อนตัวของบุคคลหนึ่ง ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ปี ฆาตกรผู้โดดเดี่ยวในโลกมืด บัดนี้กำลังออกล่าเหยื่อเพื่อความบันเทิงอันบิดเบี้ยวของตัวเขาเอง รอเวลาที่เหยื่อจะเดินเข้ามายังกับดักของเขา แสงสะท้อนทำให้เห็นมีดคมแวววาวน่ากลัว รอยยิ้มของชายหนุ่มปรากฏขึ้นด้วยความตื่นเต้นอันน่าขนลุก บรรยากาศรอบข้างหนาวเย็นยิ่งกว่าที่เคยเป็น

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาเรื่อยๆ เสียงหัวเราะบริสุทธิ์ของฝาแฝดชายสองคนดังก้องตรอกด้วยความไร้เดียงสา ทำให้หัวใจของฆาตกรเต้นแรงด้วยความคาดหวัง ที่จะทำลายหัวใจอันบริสุทธิ์ของพวกเขาและนำมาเป็นคอลเลกชันในศิลปะที่โหดร้ายของเขา

เขาลุกขึ้นยืนและก้าวเดินไปยังเป้าหมายด้านหน้า เสียงรองเท้าบูทของเขากระทบพื้นดังก้องไปทั่วพื้นที่แคบ ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองต้องหยุดฝีเท้าด้วยความประหลาดใจ ทั้งสองรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังเข้ามาใกล้พวกเขา ร่างกายสั่นสะท้านเมื่อบุคคลปริศนากำลังมาทางพวกเขา เรย์ ฝาแฝดคนพี่จูงมือรันฝาแฝดคนน้องวิ่งไปทางออกของตรอกทันที

"ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะของฆาตกรดังลั่น ทำให้ฝาแฝดขนลุกและเสียวสันหลังวาบ อากาศหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ

ชายหนุ่มยังคงก้าวต่อไปอย่างใจเย็น มองดูความหวาดกลัวของทั้งสองอย่างสนุกสนาน เสียงร้องไห้สะอื้นไห้ของเหยื่อเป็นเหมือนบทเพลงอันไพเราะบรรเลงผ่านหูของเขา

เมื่อเด็กหนุ่มทั้งสองวิ่งมาถึงทางตัน พวกเขาไม่มีทางให้หนีอีกต่อไปแล้ว โอบกอดของเรย์ที่กอดรันแน่นขึ้น สายตาของเขาสอดส่องหาที่ซ่อน จนเหลือบไปเห็นถังขยะที่ตั้งอยู่ข้างๆ เด็กทั้งสองวิ่งไปหลบหลังถังขยะทันที พยายามกลั้นเสียงร้องไห้เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับได้

เสียงฝีเท้าของฆาตกรใกล้เข้ามา ทำให้หัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว มือที่ปิดปากของตัวเองสั่นระริก เมื่อชายหนุ่มเข้ามาใกล้ถังขยะ เขาก็ก้มหน้าลงมาหาทั้งสองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้ทั้งสองกลัวจนถึงขีดสุด

"จ๊ะเอ๋ เด็กๆ" เขาหัวเราะด้วยความสนุกสนาน

"ไม่ร้องนะจ๊ะ ถ้าร้องจะตายเอานะ" หัวเราะคิกคัก พร้อมถือมีดเดินเข้าไปหา ร่างสูงใหญ่ของเขาทอดเงา ทำให้ทั้งสองตัวสั่นเทิ้ม และอ้อนวอนขอความเมตตา

"ได้โปรดเถอะครับ...ฮือ อย่าฆ่าพวกเราเลยครับ"

ทว่าคำวิงวอนนั้นกลับไร้ผล เพราะฆาตกรผู้นี้มีชื่อเสียงเรื่องความโหดเหี้ยมและไร้ความเมตตา เขาใช้มีดยัดเข้าไปในปากของเรย์และแทงอย่างโหดร้าย เลือดกระฉูดกระเซ็นไปติดกับผนังขรุขระ รันตกใจจนกรีดร้องลั่นหวาดผวา เมื่อเห็นภาพพี่ชายฝาแฝดถูกปลิดชีพอย่างสยดสยอง เขาหงายหลังทรุดลงไปนั่งกับพื้น พยายามถอยหลังหนีอย่างไม่มีประโยชน์จนหลังชนกับผนังที่เย็นเฉียบ เมื่อร่างที่ชักกระตุกของเรย์ร่วงลงพื้นเพียงดังโครม ฆาตกรก็เปลี่ยนเป้าหมายมาทางรันทันที

"เอาล่ะ คนต่อไปคือเธอเด็กน้อย" ฉีกยิ้มสยอง

ฆาตกรก้มลงจับขาอีกฝ่ายดึงเข้ามาหาตน จากนั้นก็เอาเชือกหนังสีดำพันรอบคอรันหนึ่งครั้งและดึงจนรัดคออีกฝ่ายแน่นขึ้นเรื่อยๆ รันดิ้นทุรนทุราย หายใจไม่ออกอย่างเจ็บปวด

"คิกคิก...อ่า สดชื่นจริงๆ" เสียงครางในลำคอแหบพร่าของฆาตกรดังขึ้นอย่างมีความสุข มองดูเหยื่อที่ตัวเองทรมานด้วยความหลงใหล

"อ่อก...เอื้อ!" รันยังคงดิ้นต่อไป สายรัดที่คอเริ่มแน่นขึ้น จนคอของเด็กหนุ่มเป็นรอยแดง ไม่นานก็มีเลือดซึมออกมา

เมื่อชีวิตที่ดิ้นรนสุดท้ายหมดลง ฆาตกรก็ก้มไปจูบแก้มร่างไร้ชีวิตของเด็กชายทั้งสอง ก่อนจะเริ่มชำแหละอย่างชำนาญ เก็บชิ้นส่วนที่สวยงามไว้อย่างประณีต เมื่อเสร็จสิ้น ฆาตกรหนุ่มก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชำระคราบกิจกรรมสุดบิดเบี้ยวของเขา และกลมกลืนเข้าไปในความมืด เเฝงตัวไปสู่โลกมนุษย์ธรรมดา

วันรุ่งขึ้น พ่อแม่ของเด็กทั้งสองต่างประกาศตามหาพวกเขาด้วยใจที่แหลกสลาย เคย์เดนนักล่าผู้ที่มองเห็นภาพเหล่านั้น รู้สึกสั่นสะท้านไปด้วยความสุข

ความสิ้นหวัง ความกลัว การสูญเสีย เสียงสะอื้นไห้ เสียงกรีดร้อง เป็นซิมโฟนีที่ดีที่สุดสำหรับเขา

เขาแฝงตัวเข้าไปในหมู่ผู้คนทั่วไป โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าหนึ่งในพวกเขามีปีศาจนักล่ากำลังกลมกลืนไปในกลุ่มพวกเขา ภายนอกของชายหนุ่มผู้หล่อเหลาไร้พิษภัย แท้จริงแล้วคือผู้พรากชีวิตของผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วน

ยามบ่ายมาเยือนพร้อมแสงแดดเจิดจ้า ร้านดอกไม้คึกคักไปด้วยผู้คนมากมาย มีหญิงสาวสวมเสื้อยืดลายขาวดำ สวมกระโปรงพลีทสีน้ำตาลยาวถึงเข่า ผมสีดำเข้มแสกกลางมัดแกละล่างสองข้าง ใส่แว่นตาทรงกลม หน้าตาดีกำลังนั่งจัดดอกไม้อย่างกระตือรือร้น

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้นานาชนิดลอยฟุ้งแตะจมูกของเคย์เดน ให้ความรู้สึกสดชื่นและน่าหลงใหล ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเขา จึงเดินเข้าไปในร้านนั้นทันที ร่างที่สูงใหญ่และใบหน้าของเขาดึงดูดให้ลูกค้าแถวนั้นจ้องมองไม่วางตา ในรูปลักษณ์ที่ราวกับเจ้าชายจากเทพนิยายหลุดออกมา ใช่ พวกเขาไม่รู้ตัวตนของชายผู้นี้

กริ๊งงงง

"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้าต้องการอะไรเหรอคะ?"

เมื่อเสียงกระดิ่งดัง ท่ามกลางความวุ่นวาย หญิงสาวผู้ยุ่งอยู่กับงานตรงหน้าโดยไม่มองคนตรงหน้า เธอยังคงไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เธอยังคงมุ่งมั่นกับงานของเธอ

"อ่า...ผมต้องการช่อดอกไม้ 'วันนี้จบลงแล้ว วันพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น' น่ะครับ" ยิ้มหวาน

หญิงสาวทำตามอย่างคล่องแคล่ว โดยจัดดอกไฮเดรนเยีย ดอกทิวลิปสีขาว ลิลลี่ เดลฟีเนียม คาร์เนชั่นสีม่วง และดอกกุหลาบสีฟ้า จนกลายเป็นช่อดอกไม้แสนงดงาม แม้แต่ฆาตกรหนุ่มผู้มีจิตใจมืดมนยังหลงใหลต่อความงามอันสดใสของมัน

"ปลอบใจและมีความหวัง เป็นอย่างที่คุณลูกค้าต้องการหรือไม่?" หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เคย์เดนพยักหน้า ยิ้มแย้มแจ่มใสเพื่อหลอกล่ออีกฝ่ายให้หลงใหลในเสน่ห์ของเขา เมื่อเหยื่อตายใจ เขาเตรียมตัวที่จะจู่โจมเมื่อถึงเวลาเหมาะสม

"ครับ ผมชอบมันมาก มันสวยเหมือนคุณเลย" ถึงแม้น้ำเสียงของเขาจะเป็นมิตร แต่ภายในดวงตาเขาแฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและแผนการ

ในที่สุดหญิงสาวก็หลงไปกับคำพูดของเขา เธอหน้าแดงด้วยความเขินอาย เธอหันหน้าไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อน หัวใจของเคย์เดนเต้นแรง ในที่สุดเหยื่อก็ติดกับ

"กลิ่นหอมหวาน...ช่างเย้ายวนจังเลยนะครับ" เขายิ้ม พร้อมสูดดมกลิ่นช่อดอกไม้ที่เขาเพิ่งได้รับมาล่าสุด และใช่ หญิงสาวคนนี้เป็นเพียงดอกไม้ที่กำลังจะเหี่ยวเฉา เมื่อเธอคือเหยื่อของเขา

ตกค่ำ ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะปิดร้านของเธอ เคย์เดนก็เดินเข้าไปหาเธอ ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"สวัสดีครับ วันนี้เหนื่อยแย่เลยนะครับ"

หญิงสาวยิ้มสดใสทันทีเมื่อพบเขาอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปหาเขาด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลร่าเริง

"ถึงจะเหนื่อยแต่คุ้มค่าค่ะ แค่ได้ทำในสิ่งที่รักก็มีความสุขแล้วค่ะ"

"นั่นสินะครับ มันสนุกมากจริงๆ" พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงต่ำแฝงความสนุกสนาน ทำให้หญิงสาวต้องถามเขาด้วยความประหลาดใจ

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"อ๋อ เปล่าครับ ผมแค่คิดเรื่องอะไรสนุกๆ น่ะครับ" เขาหันกลับมาหาเธอด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรอีกครั้ง

"ฉันยามาดะ ชิโอริ ย้ายมาจากประเทศญี่ปุ่นเมื่อเดือนที่แล้ว ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

เคย์เดนคิดในใจและจินตนาการถึงฉากที่เขาจะทำในเวลาต่อไป เมื่อเหยื่อติดกับจนหนีไปไหนไม่ได้

อาาา สาวญี่ปุ่นผู้น่าสงสาร ชีวิตเธอสิ้นสุดลงในวันนี้ แต่ไม่ต้องห่วง เธอจะเป็นหนึ่งในศิลปะอันล้ำค่าของฉัน ดอกลิลลี่ขาวบริสุทธิ์ ที่กำลังจะเหี่ยวเฉาลงในที่สุด

"ผมชื่อ เคย์เดน แรนนาครับ" แนะนำตัวอย่างสุภาพและอ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้หญิงสาวยิ่งหลงใหลในเสน่ห์อันหลอกลวงของเขาอย่างไม่ถอยกลับ

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณเคย์เดน" เธอยื่นมือไปหาเขา เขามองมือเธอเล็กน้อย ก่อนจะจับมือเธอและถอนกลับอย่างอ่อนโยน การกระทำของเขาต่างกับภายในจิตใจที่พุ่งซ่านอยากทำลายชีวิตของหญิงตรงหน้า

วันเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ ชิโอริก็ตกหลุมรักเคย์เดนอย่างหมดใจ ในคืนวันหนึ่ง เขาอาสาไปส่งเธอที่บ้านของเธอ เธอตอบตกลงอย่างไร้เดียงสา โดยไม่รู้ถึงความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอ

เมื่อเดินมาถึงตรอกละแวกบ้านของเธอ เธอหันมาจะขอบคุณเขา แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อเขาถือมีดเข้ามาใกล้เธอ เธอวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว แต่ก้าวที่ยาวกว่าของเคย์เดนปิดระยะห่างของเธอ เขาแทงไปที่คอของเธออย่างอำมหิต เลือดสีแดงฉานกระเด็นไปทั่วพื้นและผนังตรอกที่เย็นยะเยือก ร่างกายของชิโอริชักกระตุกครั้งสุดท้าย ก่อนจะล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง

เคย์เดนไม่คาดคิดว่าเหยื่อรายนี้จะตายง่ายเกินไป เขาเริ่มหมดสนุก เขาลากร่างไร้ชีวิตชีวาของเธอเข้าไปในตรอกที่มืดมิดและเริ่มเก็บชิ้นส่วนเหมือนที่เคยทำ

วันเวลาผ่านไปอีกครั้ง ช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา ฆาตกรหนุ่มรู้สึกเบื่อหน่าย เมื่อไม่มีเหยื่อที่เขาสนใจปรากฏตัว เขาเริ่มกระวนกระวายที่จะล่าเหยื่อ ความหิวกระหายเลือดและการฆ่าของเขาเริ่มถึงขีดสุด

เขาตัดสินใจ แอบมองเข้าไปในบ้านผู้คน เพื่อหาเหยื่อที่จะมาเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาได้ จนไปเจอกับสตรีเมอร์วัยรุ่นหนุ่มชาวจีนหน้าตาดีคนหนึ่ง เคย์เดนเลียริมฝีปากอย่างหิวโหย ใบหน้าที่เย็นชาแต่ไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มเกมเมอร์ ทำให้ชายหนุ่มอยากทำลายและกลืนกินเด็กคนนั้นในคำเดียว

คำคืนที่รอคอยก็ได้มาเยือนอีกครั้ง อี้เฉิน เกมเมอร์ผู้โด่งดังคนนี้ เพิ่งย้ายมาในเมืองนี้เมื่อสองวันที่แล้ว โดยพ่อแม่บุญธรรมจากจีนมีเหตุผลบางอย่างจำเป็นต้องย้ายโรงเรียนของอี้เฉิน ในต่างแดนที่ไม่คุ้นเคยอี้เฉินพยายามปรับตัวให้เข้าใจสิ่งแวดล้อมของที่นี่

ในช่วงเวลานี้อี้เฉินกำลังเล่นเกมและไลฟ์อยู่นั้น เสียงกรอบแกรบก็ดังอยู่ภายนอก บริเวณหน้าต่างมีการเคลื่อนไหวของเงาบางอย่าง แต่อี้เฉินพยายามจดจ่ออยู่กับเกมของเขา ไม่สนใจสิ่งรบกวนที่อยู่ด้านนอก

ข้อความของเหล่าผู้ชมหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด ความสงสัยของพวกเขาทำให้อี้เฉินตัดสินใจเดินไปที่หน้าต่าง มองดูรอบๆ กลับไม่พบอะไรเลย จึงหันกลับมาที่จออีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ ทุกคนในแชทสดต่างเรียกร้อง ให้เขาหันไปมองด้านหลังอีกครั้ง เมื่อหันไปตามที่ผู้ชมต้องการ

ฝ่ามือหนาที่สวมถุงมือยางสีดำก็ปิดปากเขาแน่น

อี้เฉินดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากเงื้อมมือของชายร่างสูงกว่า แต่ไร้ผล ผู้ชมแตกตื่นเมื่อเห็นภาพนักสตรีมเมอร์หนุ่มของพวกเขากำลังถูกลากไปที่เตียง โดยชายปริศนาสวมหน้ากาก

อี้เฉินถูกโยนลงบนเตียงอย่างแรง จนตัวของเขาเด้งบนที่นอนชั่วครู่ เคย์เดนเดินไปปิดไฟทำให้ผู้ชมในไลฟ์สดเห็นแค่เพียงความมืดและได้ยินเสียงร้องไห้อ้อนวอนของอี้เฉิน

หลิวเฟย:เกิดอะไรขึ้น อี้เฉิน!

ซากุระบานสะพรั่ง: แย่แล้ว ต้องรีบแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้ว อี้เฉินกำลังตกอยู่ในอันตราย!

1464:มองไม่เห็นอะไรเลย

เคย์เดน ถอดหน้ากากออกและคลานขึ้นเตียงคร่อมบนตัวของอี้เฉินที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว ด้วยสายตาหิวโหยและปราถนาที่จะลิ้มรสของเด็กหนุ่ม

"เอาล่ะ ถึงเวลาสนุกแล้วนะ หนุ่มน้อย"

.

.

.

.

.

.

To be continued...

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างนุ่มนวล สัมผัสนั้นอ่อนโยนต่างจากสายตาที่มืดมนของเขา เขาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มของร่างที่สั่นเทาใต้ร่างของเขาด้วยความหลงใหล

"ได้โปรด...อย่าฆ่าผมเลย..ผมจะทำทุกอย่าง"

"ทุกอย่างงั้นเหรอ?"

ฆาตกรหนุ่มซุกหน้าไปที่แก้มอีกฝ่าย จมูกถูแก้มไปมาสูดดมกลิ่นหอมวัยเยาว์ของเด็กหนุ่ม ทำให้เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าปีสั่นสะท้านขนลุกไปทั้งตัว

"กลิ่นที่ห่างหายไปนาน ในตอนที่ฉันอายุเท่านาย ฉันก็เคยมีกลิ่นแบบนี้ กลิ่นของวัยเยาว์และไร้เดียงสา มันทำให้ฉันตื่นเต้น"

พูดจบ ฆาตกรก็เลื่อนตำแหน่งริมฝีปากลงมาที่ลำคอขาวเนียนของอี้เฉิน ซุกไซร้ซอกคอและโลมเลียอย่างหื่นกระหาย มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อยืดสีดำของเด็กหนุ่มลูบไล้ไปตามผิวบอบบางที่กระชับไปด้วยกล้ามเนื้อของอีกฝ่าย ริมฝีปากของเคย์เดนยกยิ้มเยาะเย้ย ก่อนจะปิดริมฝีปากอี้เฉินด้วยจูบที่เร่าร้อนและรุนแรง

ลิ้นหนาสำรวจทุกซอกทุกมุมของโพรงปากอุ่นและนุ่ม กลืนกินทุกส่วนของเด็กหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง ขบกัดริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายจนมีเลือดออก

มือหนาเลื่อนลงมาที่บริเวณหน้าท้อง สอดเข้าไปในขอบกางเกงวอร์ม ลูบไล้บริเวณต้นขาอ่อน ขยับเข้ามาใกล้ส่วนวาบหวิวของเด็กหนุ่มอย่างหยอกล้อ มือของเขากำส่วนเร่าร้อนของคนตัวเล็กแน่น ขยับไปมาอย่างเจ้าเล่ห์

เสียงครวญครางของอี้เฉินยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเคย์เดนมากขึ้น เขาขยับมือรุนแรงขึ้นและไวขึ้น เสียงร้องไห้ของอี้เฉินดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผู้ชมในไลฟ์สดสับสนงุนงง บางคนรู้สึกรังเกียจถึงสิ่งที่เด็กหนุ่มกำลังถูกกระทำ

เมื่ออี้เฉินปลดปล่อยออกมา เคย์เดนมองมือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งของของอี้เฉิน เขาโลมเลียมันอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ จนหมดสิ้น

อี้เฉินหน้าแดงด้วยความอับอายและหวาดกลัว เคย์เดนจับขาอีกฝ่ายฟาดบ่าของเขาดึงกางเกงของอีกคนลง เผยให้เห็นก้นที่กลมสวยงาม เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตานักล่า

นิ้วเรียวยาวหยาบกร้านสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคนใต้ร่างอย่างรวดเร็วและชำนาญ สัมผัสเนื้อนุ่มร้อนด้านในอย่างอ่อนโยน สักพักก็เริ่มบดขยี้นิ้วกับผนังด้านในรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปรับตัวได้แล้วครึ่งทาง เขาก็เพิ่มเป็นสามนิ้วขยายช่องทางเด็กหนุ่มให้พร้อมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

ชายหนุ่มเอนตัวไปหาอี้เฉิน โลมเลียขบกัดยอดแข็งสีชมพูบริเวณหน้าอกจนบวมเป่ง เขาทิ้งรอยฟันไว้ทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย

เขาถอนนิ้วออก และเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดอย่างสวยงามและบาดแผลเต็มตัว ส่วนแข็งแรงของเขากดทับและถูไถบนหน้าท้องของเด็กหนุ่ม กลิ่นคาวความเร่าร้อนและอุ่นร้อน ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกคลื่นไส้สะอิดสะเอียน

"เอาล่ะ หนุ่มหล่อ ได้เวลาพี่กินอาหารแล้ว"

พูดจบ เขาก็ดันส่วนหัวของความแข็งขืนของเขาเข้าไปด้านในจนสุด เสียงกระทบกับผนังอุ่นๆ ดังก้องห้อง เขาเริ่มขยับสะโพกช้าๆ อย่างเย้ายวน

"อ๊าาา...แน่นชะมัด"

เคย์เดนครางอย่างมีความสุข เสียงครางหวานของเด็กหนุ่มชาวจีน ทำให้จังหวะขยับกลายเป็นกระแทกอย่างรุนแรงไร้ความปราณี

"อ๊ะ...เจ็บ...ฮือ ไม่เอา..อ๊า!"

อี้เฉินคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด เจ็บแปล๊บที่ช่องทางด้านหลังที่ถูกกระทำย่ำยีอย่างเวทนา เขาไม่มีทางให้หนี และไม่มีใครมาช่วยเขาได้ ทำได้เพียงตกเป็นเหยื่อของฆาตกรผู้โหดเหี้ยมเท่านั้น เป็นหนูตัวน้อยที่โดนงูยักษ์เขมือบจนหมดสิ้น

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เด็กหนุ่มไร้เรี่ยวแรงปล่อยให้ร่างกายของตัวเอง โดนกระทำอย่างไม่หยุดพัก ในที่สุดเคย์เดนก็พอใจและอิ่มเอม

เขาโน้มตัวเข้าไปจูบหน้าผากของอี้เฉินอย่างรักใคร่ ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบคออีกฝ่ายอย่างแรง อี้เฉินดิ้นทุรนทุราย อากาศเริ่มตัด ภาพตรงหน้าค่อยๆ มืดลงกลายเป็นสีดำ ชีวิตเลือนลางและหายไปตลอดกาล

เคย์เดนเริ่มทำลายหลักฐานอื่นๆ และเก็บชิ้นส่วนของร่างกายเด็กหนุ่ม เมื่อเสร็จภารกิจ เขาก็เดินไปที่จอที่เปิดอยู่พูดและหัวเราะคิกคักน่าขนลุก

"การแสดงสุดพิเศษ จบลงแล้วครับ ผู้ชมที่น่ารัก คิกคิก"

เหล่าผู้ชมขนลุกซู่ กระวนกระวายด้วยความหวาดกลัว บางคนรีบปิดมือถือ และบางคนอาเจียนรุนแรง บางส่วนยังคงดูต่อไป เคย์เดนทุบหน้าจอจนแตกละเอียด และกระโดดออกทางหน้าต่างไป ออกจากที่เกิดเหตุไปอย่างไม่มีใครจับได้

ไม่นานเสียงไซเรนของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ดังขึ้น มุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุทันที ฆาตกรหัวเราะเยาะเย้ยในความกระตือรือร้นของผู้ทำงานเชื่องช้า

"พวกเขาต่างทำงานหลังทุกอย่างจบลงแล้ว ฮ่าฮ่า" หันหลังและเดินจากไปในความมืดมิด

......................................................................

เช้าวันหนึ่ง อากาศสดใสและเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ ภายในโรงเรียนแห่งหนึ่ง นักเรียนเริ่มทยอยเข้าไปในชั้นเรียน เสียงเจี๊ยวจ๊าวไร้เดียงสาของพวกเขาดังก้องออกมาถึงหูของเคย์เดน แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจเขาคือเสียงร้องเพลงอันไพเราะของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

เขาหลงใหลไปกับเสียงนุ่มนวลและบทเพลงที่แสนหวานเปี่ยมไปด้วยความสุขอันสดใส เมื่อชั้นเรียนเริ่มขึ้นเสียงนั้นก็หายไป ทำให้ฆาตกรรู้สึกหงุดหงิด อยากได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง

ตลอดระยะเวลาที่เขาเฝ้ารอคอยเสียงร้องเพลงของเด็กหนุ่ม อดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้บริเวณต้นตอของเสียงมากขึ้น

เด็กหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนกำลังอ่านโน้ตเพลงและบรรเลงดนตรีอย่างตั้งใจ แสงแดดสีส้มยามเย็นสาดส่องเข้าไปในห้องดนตรี ทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มดูอบอุ่นมากขึ้น ฆาตกรเท้าคางมองอย่างเพลิดเพลิน

เวลาผ่านไปจนพลบค่ำเข้ามาเยือนอีกครั้ง ฆาตกรยังคงเฝ้าดูอีกฝ่ายไม่ไปไหน หัวใจของเขาเต้นแรงผิดปกติ ไม่ใช่ความรู้สึกสนุกสนานหรือตื่นเต้น แต่เป็นสิ่งอื่นที่เขาไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อน

"อากิระ ทำไมยังอยู่ที่นี่ กลับบ้านได้แล้ว มันอันตราย" เคย์เดนสะดุ้งโหยง เมื่อมีเสียงของคุณครูสาวดังขึ้นกะทันหัน เขาหรี่ตามองบุคคลมาใหม่ซึ่งกำลังขัดขวางความสุขของเขาอย่างพินิจพิจารณา

"อ๊ะ คุณครูเจนนี่ ผมกำลังจะกลับบ้านพอดีเลยครับ" อากิระโค้งคำนับอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้มสดใส หันหลังแล้วเดินออกจากโรงเรียนไป เจนนี่มองเขาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินออกไปเช่นกัน

บรรยากาศครึกครื้นไปด้วยผู้คนมากมายที่เดินเต็มถนนทางเดิน เสียงรถยนต์สัญจรไปมาให้ความรู้สึกคุ้นเคย อากิระก้าวเดินอย่างมั่นใจ มุ่งหน้าไปยังบ้านแสนสุขสบาย โดยไม่รู้ว่าใครกำลังติดตามเฝ้าดูเขาอยู่ห่างๆ

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน เด็กหนุ่มหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าไขและเปิดประตูเข้าไป วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ อาบน้ำและทำการบ้านที่ได้รับมอบหมายอย่างขยันขันแข็ง หลังทุกอย่างเสร็จแล้ว อากิระหยิบกรอบรูปของแม่ที่เสียไปแล้วขึ้นมากอดอย่างหวงแหน ก่อนจะวางลง เดินมาที่กรอบรูปนายตำรวจยศสูงคนหนึ่ง ด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ

รัสเซล พ่อของเขานั่นเอง อากิระมีความฝันที่จะเป็นแบบพ่อของเขา เป็นคนที่ดีและน่าภูมิใจเหมือนพ่อของเขา และเพื่อสืบหาตัวคนร้ายที่ทำให้แม่ของเขาต้องตาย และนำมาสู่กระบวนการยุติธรรมให้จงได้

เคย์เดนหัวเราะอย่างขบขันกับความมุ่งมั่นที่จะเป็นตำรวจของอากิระ ช่างไม่เข้ากับเสียงร้องเพลงอันไพเราะเลยสักนิด ฆาตกรไม่เข้าใจถึงความฝันอันแสนหวานของผู้คน มีเพียงความกลัวตรงหน้าเท่านั้นที่เขาเข้าใจเป็นอย่างดี

"น่าสนใจ ว่าที่ตำรวจตัวน้อย"

เขาหันหลังและจากไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มเพ้อฝันถึงสิ่งที่ไม่อาจเป็นจริง

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังก้องไปทั่วตรอกเงียบสงบ เคย์เดนเปิดประตูอพาร์ทเมนท์เก่าๆ ทรุดโทรมของตัวเอง เดินลงไปในชั้นใต้ดิน ภายในถ้ำที่มืดสลัว กลิ่นเหม็นอับของศิลปะที่เขาได้รับจากเหล่าเหยื่อของเขาคละคลุ้ง ชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์ถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม

"งดงาม งดงาม!" เขาหัวเราะดังสนั่น เสียงหัวเราะอันบิดเบี้ยวน่าขนลุกหลุดลอยไปในอากาศ

"นี่จะเป็นสุดยอดศิลปะที่ดีที่สุดของฉัน" มือหยาบของเขาสัมผัสหุ่นศีรษะของอี้เฉินอย่างหลงใหล ขยับไปยังชิ้นส่วนของฝาแฝดชายเรย์กับรัน นิ้วแตะกับขอบแว่นตาทรงกลมของยามาดะ ชิโอริ และสุดท้ายคือชุดคลุมไหล่สีขาวของแม่อากิระ

"สมบูรณ์แบบ...อย่างไร้ที่ติ"

วันถัดมา ขณะที่อากิระเตรียมตัวไปโรงเรียน เขาสังเกตเห็น เด็กผู้ชายวัยห้าขวบนั่งร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งของสวนสาธารณะ อากิระเดินไปหาเด็กน้อย คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กน้อย เอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

"ทำไมมานั่งร้องไห้ตรงนี้ล่ะ หืม?" เด็กชายสะอื้นไห้ ตอบคำถามของคนโตกว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ผมหลงกับแม่ครับ ฮึกฮึก"

อากิระ ปลอบโยนอีกฝ่ายโดยลูบหัวอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของเขา ทำให้เด็กน้อยสบายใจและเริ่มหยุดร้องไห้ ทั้งคู่จูงมือกันเดินตามหาแม่ของเด็ก เมื่อเด็กและผู้ปกครองเจอกันอย่างปลอดภัย ทั้งสองก็ขอบคุณเขา อากิระเดินจากมาและมุ่งหน้าไปโรงเรียน

ช่วงเวลาในชีวิตประจำผ่านไปซ้ำๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อากิระค่อนข้างโด่งดังมากภายในโรงเรียน เนื่องจากเขาเป็นสมาชิกสภานักเรียนผู้มีความรับผิดชอบสูง บวกกับนิสัยที่อ่อนโยนจึงเข้ากับทุกคนเป็นอย่างดี

หลังโรงเรียนเลิก อากิระออกจากห้องดนตรี เตรียมตัวออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน เขาได้ยินเสียงสิ่งของกระทบกัน ในห้องเรียนของเขา

ด้วยความอยากรู้ เขาเดินเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา สูดลมหายใจเข้าออก เตรียมเผชิญหน้าอย่างมีสติ

เมื่อมองเข้าไปกลับไม่พบอะไร มีเพียงแมวน้อยที่กำลังตะบปสิ่งของบนโต๊ะของเพื่อนข้างทีี่นั่งของเขา อากิระถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนเขาจะคิดมากเกินไป

เสียงฝีเท้าของอากิระดังก้องไปทั่วโถงทางเดินโรงเรียน ลุงภารโรงเดินเข้ามาทักทายเขาอย่างเป็นมิตร เขาพูดคุยกับเด็กหนุ่มด้วยความคุ้นเคย

"พรุ่งนี้จะมีภารโรงมาใหม่ ยังหนุ่มยังแน่นอยู่ด้วย ดีจริงๆ คนแก่ๆ อย่างลุงจะได้พักผ่อนสักที"

"ดีเหมือนกันครับ คุณลุงจะได้พักผ่อนบ้าง"

ทั้งสองหัวเราะอย่างสนุกสนาน จนลืมว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว ลุงภารโรงไล่ให้เขารีบกลับบ้านทันที อากิระทำตามจึงเดินกลับบ้านอย่างปลอดภัย

.

.

.

.

.

To be continued...

..................................

ตอนสั้นนิดนึงนะคะ(ไม่นิด)