ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง หลังเกิดเหตุการณ์ที่เสาเข็มยักษ์ปรากฏ โรงเรียนนั้น ถูกทิ้งร้าง ราวกับไม่มีใครอยู่ เต็มไปด้วยศพคนและคราบเลือด ราวกับเกิดเหตุการณ์ต่อสู้มาไม่กี่วัน

ณ โรงอาหารของโรงเรียน

"ซู๊ดดด (เสียงกินบะหมี่) อ้า ให้ตายสิ นี่คงเป็นห่อสุดท้ายแล้วสินะ ให้ตายสิ นี่ชั้นต้องออกไปข้างนอกจริงๆใช่ไหมเนี่ย" (เสียงเด็กผู้หญิง)

เด็กสาวคนหนึ่ง ผมสีชมพู แววตาสีเหลือง เพิ่งกินบะหมี่ห่อสุดท้ายจากโรงเรียนจนหมด ได้บ่นพึมพำ

เด็กสาวผมชมพู:*ลุกขึ้นมานำถ้วยบะหมี่ไปทิ้ง ก่อนจะเดินไปหน้าประตูโรงอาหาร "ถ้าชั้นต้องอยู่ที่นี่ต่อไป ชั้นก็จะต้องอดตายแน่ๆ แต่ ถ้าโชคดี ตอนออกไปข้างนอก ชั้นอาจไม่เจอพวกมันก็ได้" *กลืนน้ำลาย "ขอให้มันเป็นอย่างนั้นละกัน"

เธอเดินออกจากโรงอาหาร และมองไปรอบๆอย่างระแวง รอบๆที่เธออยู่นั้น เต็มไปด้วยศพคน ที่เละเทะ ราวกับถูกสัตว์ป่าขย้ำ

เด็กสาวผมชมพู:"ตายไม่สวยซักคน ถ้าชั้นจะโดนพวกนั้นฆ่า ขอตายอย่างไม่ทรมานได้ไหมนะ"

เธอยังคงมีอาการระแวงและสั่นกลัว ราวกับกำลังระวังบางอย่าง แต่เธอก็ยังกล้ามากพอที่จะเดินไปจนถึงอาคารแห่งนึง จนกระทั่ง

ฉึก ฉึก ฉึก

เธอได้ยินเสียงบางอย่าง คล้ายเสียงคนกำลังหั่นเนื้อ ถึงเธอจะกลัว แต่ก็ปนกับความสงสัย เธอได้เดินไปตามเสียง จนกระทั่ง

เด็กสาวผมชมพู:"เฮือก!?!" *เอามือปิดปากตัวเอง

ภาพที่เธอเห็นตรงหน้า คือชายคนนึง กำลังชำแหละศพของใครซักคน เขาใช้มีดทั่งสองเล่มชำแหละและหยิบชิ้นส่วนออกมา ราวกับเป็นฆาตกรโรคจิต เธอกลัวจนขาสั่น กลัวจนขยับตัวไม่ได้ จนจังหวะนั้นเอง

ชายโรคจิต:*หันหน้ามาอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นดวงตาสีดำ แววตาสีแดงเข้ม ฟันที่แหลมคม

เด็กสาวผมชมพู:*คิดในใจ "ผะ...ผู้ได้รับผลกระทบงั้นเหรอ!?"

ฟี้ว!

เด็กสาวผมชมพู:"เฮือก!"

ผู้ได้รับผลกระทบคนนั้นได้ปามีดใส่เธอ แต่แค่เฉียดผมเธอไปนิดเดียว เธอรีบตั้งสติแล้ววิ่งหนีทันที

ชายโรคจิต:*พุ่งตามเธออย่างรวดเร็ว

เธอวิ่งมาได้ซักพักนึง จนมาหยุดหน้าห้องน้ำ เธอไม่ลังเล รีบเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อคประตูทันที

เด็กสาวผมชมพู:"แค่นี้ ก็น่าจะรอดแล้ว"

ชายคนนั้น ได้วิ่งตามเธอมา จนมาหยุดหน้าห้องน้ำที่เธออยู่

เด็กสาวผมชมพู:*เดินถอยหลังอย่างระมัดระวัง จนกระทั่ง

ถึด ปรืด ตูบ

เธอได้ไปสะดุดศพจนล้มลง ชายคนนั้นหันมามองที่หน้าห้องน้ำทันที

เด็กสาวผมชมพู:"บ้าเอ๊ย!"

ชายโรคจิต:*เดินมาหยุดหน้าห้องน้ำ

เด็กสาวผมชมพู:"อืด แต่ อย่างน้อย มันก็เข้ามาไม่ไ-"

ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง! (เสียงบางอย่าง กระแทกกับประตูห้องน้ำ)

โคร่ม!

เด็กสาวผมชมพู:"เฮือก! ซวยละไง!"

ชายคนนั้นได้เอาหัวกระแทกกับประตูห้องน้ำจนพัง และสามารถเข้ามาได้

เธอได้ถอยหลังไปจนจมมุมห้องน้ำ ในขณะที่ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ

เด็กสาวผมชมพู:"ไม่เอานะ! ทำไงดี! นี่ชั้นจะต้องโดนมันฆ่าจริงๆเหรอ!?" *เธอกลัวจนตัวสั้นจนทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ชายคนนั้น เดินเข้ามาใกล้เธอที่สุด เขาได้ยกมีดขึ้น กะจะฆ่าเธอทิ้ง จนกระทั่ง ได้มีเงาของใครบางคน โผล่มาข้างหลังชาบคนนั้น แล้วก็

ตูบ! ตึก

มีเด็กสาวอีกคน ผมสีแดง แววตาสีเทา ใช้ไม้เบสบอลติดตะปู ฟาดไปที่หัวของชายคนนั้น จนล้มลง เธอได้หันไปหาชายคนนั้น แล้วก็

ตูบ! ตูบ! ฉรุกส์!

เธอใช้ไม้เบสบอลฟาดใส่หัวของชายคนนั้นสามรอบ จนหัวแหลกเละเลือดกระจายไปติดหน้าของเด็กสาวผมชมพูพอดี ก่อนจะหันมาพูดกับเธอว่า

"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม"

เด็กสาวผมชมพู:*ช็อคเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า "อื้อ"

เธอลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหาเธอ ก่อนจะ

เด็กสาวผมชมพู:*กอด "ขอบใจนะที่ช่วยชั้นเอาไว้! ไม่งั้น ชั้นคงโดนมันฆ่าแน่ๆเลย!"

เด็กสาวผมแดง:*หน้าแดงเล็กน้อย "เอ๋!? มะ...ไม่ต้องกอดกันก็ได้มั้ง!"

เด็กสาวผมชมพู:*ดีดตัวออกมา "อะ โทษทีๆ พอดีชั้นกลัวน่ะ กลัวมากๆเลย" *ตัวสั่น

เด็กสาวผมแดง:"อื้อ รู้แล้วๆ" *เช็ดเลือดที่ติดแก้มให้ ก่อนจะเดินหันหลังไป เหมือนกำลังจะไปที่ไหนซักแห่ง

เด็กสาวผมชมพู:"คะ...คือ ชั้น ฟุจิชิโระ สึงุมิ อายุ 16 ปี เรียนอยู่ชั้น ม.4 น่ะ"

เด็กสาวผมแดง:"อ้อ รุ่นพี่ชั้นชั้นงั้นเหรอ ชั้น อะคางิ ชิอง อายุ 15 ปี เรียนอยู่ชั้น ม.3 น่ะ มาจากโรงเรียนใกล้ๆนี่แหละ"

สึงุมิ:"ออ งั้นเหรอ งั้น ขอชั้นร่วมเดินทางไปกับเธอด้วยนะ ดะ...ได้ไหม ชั้นกลัวน่ะ"

ชิอง:"ได้สิ" *คิดในใจ "เป็นรุ่นพี่ชั้นแท้ๆ แต่ขี้กลัวจัง จะไหวไหมเนี่ย" *เดินมาเก็บมีดแล้วยื่นให้สึงุมิ "เอ้านี่ ถ้าอยากรอด ต้องกล้าสู้ กล้าฆ่า เข้าใจไหม?"

สึงุมิ:"..."

ชิอง:"เอ้า รับไปสิ"

สึงุมิ:*รับมีดมา ในขณะมี่มือยังสั่นอยู่ ก่อนจะเดินตามชิองไป

ชิอง:"เธอ ไม่สิ คุณอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย ดูท่า กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสินะ"

สึงุมิ:"เป็นสัปดาห์น่ะ" *คิดในใจ "รู้ได้ไงกัน"

ทั้งคู่ เดินออกมาจากอาคาร แล้วมาถึงหน้าโรงเรียน แต่ ทั้งคู่ก็ได้เจอกับคนสองคน ที่ดูเหมือนจะได้รับผลกระทบไปแล้ว ไม่รอช้า ชิอง พุ่งเข้าไปสู้กับพวกมันทันที แต่ไม่โดนพวกมันโจมตีกลับซักรอบ

สึงุมิ:*คิดในใจพร้อมแววตาเปล่งประกาย "เป็นรุ่นน้องชั้น แต่เก่งจัง"

ชิอง:*หันมามองสึงุมิ "เอ้า ลองฆ่ามันดูสิ ฝึกไว้ เพราะในอนาคต ต้องฆ่าอีกเยอะ"

สึงุมิ:*เดินมา กำลังจะใช้มีดฆ่ามัน แต่มือก็สั่นเล็กน้อย ง้างมีด เตรียมแทง

ฉึกๆๆๆๆ

เธอแทงไปที่หัวหลายทีมากๆ ในขณะที่หลับตาไปด้วย ก่อนจะแทงรอบสุดท้าย ด้วยความรุนแรง

ฉึกส์!

สึงุมิ:*หอยเล็กน้อย

ชิอง:*เดินมาใกล้ๆ ก่อนจะจับไหล่เธอ "ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ชินเอง"

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นโรงเรียนเกณฑ์ทหาร ได้มีชายหนุ่มคนนึง กำลังใช้ผ้าพันแผล พันไปที่ตาขวาของตัวเอง ก่อนจะหยิบปืนสไนเปอร์ กับกระเป๋า แล้วเดินออกมา แล้วเล็งไปที่ผู้ได้รับผลกระทบคนนึง แล้วพูดขึ้นว่า

"ถึงเวลา ที่ชั้นจะต้องลุกขึ้นสู้แล้วสินะ"

ก่อนจะ

ปั่ง!!

ยิงใส่ผู้ได้รับผลกระทบคนนั้น แล้วเดินออกมาจากอาคาร

ณ ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง

สึงุมิ:*หยิบแซนวิชขึ้นมา "ชิองจัง ชอบแซนวิชไส้อะไรเหรอ?"

ชิอง:"อืม อะไรก็ได้"

สึงุมิ:"งั้นเหรอ โอเค" *นำแซนวิชใส่กระเป๋า "แล้วเราจะไปไหนกันต่อเหรอ"

ชิอง:"ไม่รู้สิ อาจจะเดินไปเรื่อยๆ ถ้าไม่เจอพวกได้รับผลกระทบ" *นำขนมใส่กระเป๋า

ทั้งคู่เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ เข้าไปในตรอกๆนึง ก่อนที่ชิองจะหยุดเดิน เพราะได้ยินเสียงคน

ชิอง:"หยุดก่อน ชั้นได้ยินเสียงคน"

ทั้งคู่เดินไปตามเสียง ก่อนจะเจอชายคนนึง กำลังคลานหนีหญิงสาวอีกคน

ชายหนุ่ม:"ขอร้องล่ะ! อย่าฆ่าชั้นเลย!"

ปั่ง! ปั่ง! ปั่ง!

หญิงสาวคนนั้น ใช้ปืนพก ยิงใส่ชายหนุ่มสามนัด จนหยุดนิ่ง

ชิอง:"มีปืนด้วย ถ้ามันรู้ว่าเราอยู่นี่ เราน่าจะสู้กับมันยาก รีบไปจากตรงนี้กันเถอะ"

ทั้งคู่ไปจากตรงนั้น โดยไม่ให้เธอรู้ จนกระทั่งออกไปเจอสี่แยก

สึงุมิ:"เธอมีแผนจะไปไหนต่อหรือเปล่า ถ้าเจอพวกนั้นอีกจะทำยังไง"

ชิอง:"จะไปไหน ชั้นยังไปรู้ แต่ถ้าเจอพวกนั้นอีก เราจะไม่ให้พวกมันรู้ตัว แต่ถ้าพวกมันรู้ตัว เราคงต้องสู้"

สึงุมิ:"งั้นเหรอ" *เดินเข้ามาข้างๆ "ชิองจังเนี่ย ทั้งใจกล้า ทั้งสู้เก่ง แถมยังฉลาดอีก ดีจังที่มีรุ่นน้องที่พึ่งพาได้แบบนี้" *ยิ้มเล็กน้อย

ชิอง:*หน้าเริ่มแดง "หนิ ทำไมอยู่ๆมาชมชั้นแบบนี้ล่ะ ชั้นก็เขินเป็นนะ" *มองด้วยสายตาเขินอาย

สึงุมิ:"ก็มันจริงนี่นา มีรุ่นน้องแบบนี้ รู้สึกสบายใจจัง"

ชิอง:"คุณสึงุมิ พอได้แล้วน่า" *หน้าเริ่มแดงขึ้นแบบเห็นได้ชัด

สึงุมิ:"ฮิๆ ล้อเล่นน่า" *เห็นบางอย่างอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน

อีกฝั่งหนึ่งของถนน มีผู้ได้รับผลกระทบคนนึง กำลังเล็งธนูมาที่ชิอง ก่อนจะยิงธนูมา

ฟี้ว!

สึงุมิ:"หลบเร็ว!!" *ผลักชิองลงไปที่พื้น

ลูกธนูพุ่งผ่านเฉียดหัวสึงุมิไป ก่อนที่ทั้งคู่จะลุกขึ้นมาเตรียมรับมือ

ชิอง:"ดูท่า เราต้องรับมือนะ" *พุ่งไปหาผู้ได้รับผลกระทบคนนั้น แล้วใช้ไม้เบสบอลฟาด แต่ไม่โดน ผู้ได้รับผลกระทบ จึงหยิบลูกธนูออกมา แล้วกะจะแทงใส่ชิอง แต่ก็ไม่โดนเช่นกัน สึงุมิที่ยืนดูอยู่จึงรีบเข้าไปช่วยทันที โดยการใช้มีด แทงไปที่หลังของผู้ได้รับผลกระทบคนนั้น ชิองจึงใช้ไม้เบสบอลฟาดซ้ำ 2-3 รอบ

ชิอง:"เกือบไปแล้วไหมล่ะ ขอบคุณนะ คุณสึงุมิ"

สึงุมิ:"มะ...ไม่เป็นไร"

ปั่ง!

มีกระสุนพุ่งผ่านระหว่างทั้งคู่ไป เมื่อทั้งคู่หันไปตามที่มาของกระสุนปืน ก็พบกับผู้ได้รับผลกระทบอีกคน ที่ใช้ปืนพกเป็นอาวุธก่อนที่ผู้ได้รับผลกระทบคนนั้น จะชี้นิ้วไปที่อีกฝั่งของทั้งคู่ เมื่อทั้งคู่มองไปรอบๆ ก็พบกับผู้ได้รับผลกระทบอีกหลายคน ใช้ทั้งมีด ใช้ทั้งปืน แต่ ผู้ได้รับผลกระทบคนนึง เดินมาในท่าทางที่ไม่รีบร้อน ใช้ดาบคาตานะเป็นอาวุธ

ชิอง:"ท่าทางแบบนั้นมัน อย่าบอกนะว่า พวก The Cold"

สึงุมิ:"The Cold เหรอ หมายความว่ายังไง?"

ชิอง:"คืองี้ ผู้ได้รับผลกระทบส่วนใหญ่ จะถูกเรียกว่า The Rabid พวกนี้จะบ้า เร็ว ไร้สติ ส่วนไอหมอนั้น น่าจะเป็นพวก The Cold พวกนี้จะฉลาด รอบคอบ มีไหวพริบ พวกนี้เท่าที่ชั้นได้ยินมา มันน่ากลัวและอันตรายมากๆเลย"

สึงุมิ:"แล้วจะทำยังไงดีล่ะ"

ชิอง:"ก็มีแค่ทางเดียวเท่านั้นแหละ ก็คือสู้"

The Cold คนนั้น ได้ใช้ดาบ ชี้มาที่สองคนนั้น แล้วพวกมีเหลือ จึงพุ่งเข้าไปหาทีละคน ส่วนชิองกับสึงุมิจึงค่อยๆจัดการกับพวกที่พุ่งเข้ามาทีละคน ทั้งคู่ช่วยกันจัดการ จนเหลือแต่ The Cold คนเดียว แต่ ขณะที่ทั้งคู่กำลังมองมาที่ The Cold นั้นเอง

The Cold:"ไอพวกนี้ มันไม่ได้เรื่องจริงๆ" *มองมาที่ทั้งคู่ "ชั้นต้องจัดการเองสินะ"

สึงุมิ:"พูดได้ งั้นเหรอ?"

ชิอง:"พูดได้ด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

The Cold:"กะไว้อยู่แล้ว ว่าพวกเธอต้องแปลกใจ ช่างเถอะ ชั้นจะทำให้พวกเธอ ตายแบบไม่ทรมานที่สุดเอง" *พุ่งมาด้วยความเร็วสูง

ฟึบ!

มันใช้ดาบ กะจะฟันทั้งคู่ แต่หลบทัน ทั้งคู่พอจะโจมตีใส่มันได้บ้าง แต่ก็ตึงมืออยู่ในระดับนึง ก่อนที่ The Cold จะใช้ดาบแทงไปที่ขาของชิองได้ แล้วเตะสึงุมิจนกระเด็น

ตุบ

ชิอง:"บ้าเอ้ย" *กุมแผลที่ขาเอาไว้

สึงุมิ:"ชิอง!"

The Cold:"เจ็บสินะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หานเจ็บเอง" *ง้างดาบเตรียมฟัน

สึงุมิ:"ชิอง!!"

ทันใดนั้น

ปั่ง!!

มีกระสุนพุ่งทะลุหัวของ The Cold ก่อนที่เขาจะได้ฟัน ทั้ง3 คนได้หันไปตามที่มาของกระสุนปืน แล้วได้เห็นชายที่ถือปืนสไนเปอร์ เล็งมาที่ The Cold ใส่ผ้าพันแผลปิดตาข้างขวา ผมสีดำ แววตาสีดำ ใส่ชุดแบบนักเรียนเกณฑ์ทหาร ก่อนที่เขาจะลดปืนลง

จบตอนที่1

ณ ค่ายทหาร

ตึกๆๆๆ ตึกๆๆๆ ตึกๆๆๆ

เสียงฝีเท้าของใครบางคน กำลังวิ่งหนีบางอย่าง ที่ไล่ตามมา ก่อนจะพบว่าเป็นเด็กสาว ผมดำสั้น แววตาสีดำคนนึง กำลังวิ่งหนีเหล่าผู้ได้รับผลกระทบ เธอวิ่งหนีไปเรื่อยๆจนกระทั่งเธอได้เข้าไปหลบในห้องๆนึง แล้วล็อคประตูแล้วไปตั้งสติ

เด็กสาวผมดำ:*หอบอย่างหนัก แล้วสำรวจรอบๆห้องนั้นอย่างละเอียด ก่อนจะไปพบกล่องหลายกล่อง เธอเดินมาดูด้วยความสงสัย ก่อนจะเปิดกล่องๆนึงแล้วหลับตาทันที ก่อนจะค่อยๆลืมตา "!?!?"

ในกล่อง มีปืนกลหนัก M249 Machin Gun วางอยู่

เธอหยิบขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

เด็กสาวผมดำ:"อึก หนักแฮะ"

เธอนำไปวางข้างๆ แล้วลองไล่เปิดกล่องทีเหลือดู พบว่า มีทั้ง กระสุนสำหรับ M249 อย่างเหลือเฟือ เกราะทหารกันกระสุนต่างๆ และกระเป๋า เธอสวมใส่ทุกอย่าง ก่อนจะเดินไปหน้าประตู แล้วเปิดทันที ก่อนจะพบว่ามีผู้ได้รับผลกระทบหลายคน รอเธออยู่ข้างนอก ไม่รอช้า เธอเล็งไปที่เหล่าผู้ได้รับผลกระทบ แล้วกราดยิงทันที

ปั่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ณ กลางสี่แยก

ทั้งสี่คน สึงุมิกับชิอง มองไปที่ ชายสไนเปอร์ ด้วยความสงสัย แต่ The Cold กลับมองด้วยความระแวง ทันใดนั้น ชืองติดอะไรออก แล้วก็

ชิอง:*ยื่นแขนไปหยิบไม้เบสบอลของเธออย่างรวดเร็ว และหันไปฟาด The Cold ทันที

ตึบ!

The Cold:*เซเล็กน้อย ก่อนจะหันมาเตรียมใช้ดาบคาตานะฟันชิองทันที แต่

สึงุมิ:*วิ่งมาใช้มีดแทงไปที่แขนข้างที่ถือดาบของ The Cold "ชั้นไม่ปล่อยให้คุณทำร้ายชิองหรอก!"

The Cold:*สลัดแขน แล้วหันมาเตรียมโจมตีสึงุมิทันที "เธออยากโดนก่อนหรือไง?"

ชายสไนเปอร์:*ยกปืนขึ้นมา ตอนแรกเล็งไปที่หัว แต่ก็ลดปืนเล็งไปที่แขนตรงจุดที่โดนมีดแทง แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะ

ปั่ง!! แฉระ

แขนของ The Cold ที่โดนมีดแทง ได้ขาดกระเด็นออกไป หลังจากนั้น The Cold ก็ได้หันมามองชายสไนเปอร์ด้วยความลังเล

The Cold:"..."

ชายสไนเปอร์:"จังหวะนี้แหละ!

The Cold:"???"

สึงุมิ/ชิอง:"อื้อ!"

ทั้ง2คนได้เข้ามาประสานงา คอมโบโจมตี The Cold จน The Cold เข่าซุกไปกับพื้น ด้วยบาดแผลที่เยอะทั่วทั้งตัว ทำให้ The Cold ขยับตัวได้ไม่มากนัก ทั้ง 3 คน เดินมาหา The Cold แต่ชิอง เดินมาด้วยความเร่งรีบ

ชิอง:"หนิ แกน่ะ ทำไมต้องฆ่าคนด้วย ทั้งที่ยังพูดคุยโต้ตอบกับคนอื่นได้ พวกแกโดนควบคุมให้ทำได้แค่นั้นหรือไง?"

The Cold:"อยากรู้งั้นเหรอ ถ้า จะให้ชั้นอธิบายง่ายๆ มันก็เหมือนกับว่าพวกชั้นได้รับคำสั่ง หรือได้ยินเสียงกระซิบบางอย่าง ที่ไม่สามารถขัดขืนได้ยังไงล่ะ"

สึงุมิ/ชิอง:"คำสั่ง/เสียงกระซิบ งั้นเหรอ??"

ชายสไนเปอร์:"ไม่เข้าใจอยู่ดีแฮะ แต่ พวกนายก็สามารถพูดคุยโต้ตอบได้แท้ๆ แต่กลับไม่สามารถขัดขืนคำสั่งได้ มันย้อนแย้งไปหน่อยหรือเปล่า"

The Cold:ให้ตายสิ ว่าแล้วว่าต้องไม่เข้าใจจริงๆด้วย ช่างเถอะ ทีนี้ พวกอกจะเอาไงกับชั้นดีล่ะ"

ระหว่างที่ The Cold กำลังอธิบาย ชิองก็เดินไปเก็บดาบคาตานะ แล้วเดินกลับมาหา The Cold ก่อนจะง้างดาบ เหมือนฟัน

ชายสไนเปอร์:"เดี๋ยวก่อน ขอถามอะไรก่อน"

ชือง:*ลดดาบลง

ชายสไนเปอร์:"ถ้าเดาไม่ผิด พวกที่ได้รับผลกระทบ จะสูญเสียความทรงจำบางส่วน และตัวตนไป นั่น เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?"

The Cold:"ใช่ เพราะตั้งแต่ที่ชั้น... จะเรียกว่ายังไงดี ได้รับร่างนี้? ชั้นก็ไม่รู้อะไรอีกเลย นอกจาก การฆ่า และสัญชาตญาณ"

ชายสไนเปอร์:"อย่างนี้นี่เอง เอาล่ะ แค่นี้แหละ จัดการเลย"

ชิอง:*ง้างดาบ และ

ฟึบ!

ฟันไปที่คอของ The Cold คนนั้น จนหัวหลุดกระเด็นออก ก่อนที่ร่าง จะล้มลงไปนอนกับพื้น แล้วดวงตาของ The Cold ก็ดับลง

ชิอง:*เดินไปเก็บปลอกดาบของ The Cold ก่อนที่เข่าจะซุกไปกับพื้น เพราะเจ็บแผลที่ขา "บะ...บ้าเอ๊ย! เจ็บเป็นบ้า!"

สึงุมิ:"ชิองจัง! เจ็บแผลหรอ! เอาไงดีล่ะ" *หันไปมองชายสไนเปอร์ "เออ คุณคะ มีผ้าพันแผลไหมคะ?"

ชายสไนเปอร์:"เอิม เหมือนจะมีอยู่นะ" *เอากระเป๋าที่สะพานวางลงกับพื้นแล้วหาบางอย่าง ก่อนจะหยิบผ้าพันแผลออกมา แล้วเดินไปหาชิอง ก่อนจะพันแผลที่ขาให้ "เอาล่ะ น่าจะได้อยู่นะ ยังพอเดินไหวไหม"

ชิอง:"ฮือ ไหวอยู่ ทำไม"

ชายสไนเปอร์:"เปล่าหรอก แค่ ถ้าไม่ไหว" *หันหน้าไปทางอื่น "เดี๋ยวให้ขี่หลังน่ะ"

ชิอง:"ขี่หลังหรอ แล้วไ... เอ้ะ เดี๋ยวนะ!-" *หันมามองแรงปนเขิน "หนิ! เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ! จะให้ชั้นขี่หลังเนี่ยนะ! สติดีอยู่หรือเปล่า!"

ชายสไนเปอร์:"แหม่ แค่หยอกเล่นเอง เธอเนี่ยนะซึนเดเระจริงๆเลย"

ชิอง:"บอกใครซีนเดเระนะ! เดี๋ยวฟันทิ้งซะเลย!!"

สึงุมิ:"นี่ๆ ทั้งคู่อย่าทะเลาะกันสิคะ"

ชายสไนเปอร์:"โอเคๆ" *ถอยออกมา2-3ก้าว "ชั้น คุโรคาเสะ ฮายาโตะ อายุ 19 เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเกณฑ์ทหารน่ะ"

สึงุมิ:"ออ ชั้น ฟุจิชิโระ สึงุมิ อายุ 16 คะ"

ชิอง:"ส่วนชั้น อะคางิ ชิอง อายุ 15 น่ะ" *คิดในใจ "คนบ้าเอ้ย"

ฮายาโตะ:"อือหึ" *เดินไปสะพายกระเป๋า "ชั้นจะเดินทางไปในเมืองน่ะ พวกเธอจะไปด้วยไหม"

สึงุมิ:"อื้อ!ๆ เอาสิคะ! พวกเรายังเลยว่าไม่รู้จะไปที่ไหนกันดี ใช่ไหมจ้ะ ชิองจัง"

ชิอง:"..." *เหม่อลอย

สึงุมิ:"ใช่ไหมจ้ะ ชิองจัง"

ชิอง:"ออ!ๆ ใช่ๆ เดี๋ยวเราจะไปกับคุณ-" *มองแรงใส่ฮายาโตะ "-ด้วย"

ฮายาโตะ:"โอเคๆ ดีเลย งั้น ตามชั้นมาล่ะ ชั้นจะนำทางพวกเธอเอง ถ้าเจอพวกมันล่ะก็ ชั้นจะยิงทิ้งให้หมดเลย"

สึงุมิ:"งั้นเหรอคะ ดีจังเลย ได้คนที่พึ่งพาได้มาอีกคนแล้ว" *เดินมาหาชิอง "ชิองจัง ไปกันเถอะ"

ฮายาโตะ:"โอเค ตามชั้นมาเลย"

หลังจากนั้น ทั้ง 3 คน ก็เดินต่อไปในเมือง แล้วเจอกับเหล่าผู้ได้รับผลกระทบอยู่จำนวนนึง

ฮายาโตะ:*เล็งปืนไปที่ผู้ได้รับผลกระทบคนนึง

ชิอง:"เดี๋ยว นายจะทำอะไรน่ะ ไม่คิดหน่อยหรอว่ามันเปลืองกระสุน ไว้ใช้ในยามจำเป็นจริงดีกว่าไหม"

ฮายาโตะ:"ก็จริงของเธอ" *ลดปืนลง ก่อนจะเดินเข้าไปหาเหล่าผู้ได้รับผลกระทบ

ชิอง:"เดี๋ยวๆ รอบนี้จะทำอะไรอีก?"

ฮายาโตะ:"ก็ จัดการพวกนั้นไง ก่อนที่มันจะจัดการเราก่อน"

ชิอง:"ยังไง?"

ฮายาโตะ:"เดี๋ยวก็รู้-"

ฮายาโตะ พุ่งเข้าไปหาเหล่าผู้ได้รับผลกระทบ และใช้ปืนสไนเปอร์ของเขา ฟาดเหล่าผู้ได้รับผลกระทบ เรียงคน จนหมด

ชิอง:"อะ...เอิม แบบนี้ก็ได้เหรอ?-"

สึงุมิ:"ว้าว! สุดยอดไปเลยคะ! ใช้ปืนจัดการกับศัตรูได้ โดยที่ไม่ต้องใช้กระสุนเลยแม้แต่นัดเดียว แบบนี้ เพิ่งเคยเจอเลยนะคะ" *แววตาเปล่งประกาย

ชิอง:"เอาจริงดิ คุณสึงุมิ"

ฮายาโตะ:"ฮึ เอาล่ะ ไปกันเถอะ เธอไม่ต้องช่วยสู้ตอนนี้ก็ได้นะ ชิองจัง เดี๋ยวขยับเยอะ แผลจะเปิด"

ชิอง:"น่าๆ นายไม่ต้องมาสอนชั้นหรอก"

ฮายาโตะ:"งั้นเหรอ โอเค ถ้าเจอศัตรูล่ะก็ มาอยู่ข้างหลังชั้นละกัน" *เดินนำหน้าไปต่อ

สึงุมิ:"รอด้วยคะคุณฮายาโตะ"

ช่อง:*คิดในใจ "หมอนี่ พูดมากเป็นบ้า"

ทั้ง 3 คน เดินต่อไปในเมืองเรื่อยๆ ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้ม เหมือนช่วงตอนเย็น

ณ สถานที่หนึ่ง ในเมือง

ปั่งๆๆๆๆ ปั่งๆๆๆๆ ตู้ม!

เด็กสาวผมสีดำสั้น ได้ไล่ยิงเหล่าผู้ได้รับผลกระทบอย่างดุเดือด จนเธอมาหยุดที่กลางถนนแห่งหนึ่ง

เด็กสาวผมดำ:"ให้ตายสิ มันส์เป็นบ้า ได้ใช้ปืนจริง มันรู้สึกอย่างนี้นี่เอง"

ปั่งๆๆๆๆ

ตอนนี้สภาพเธอ เลือดอาบแทบทั้งตัว แต่เธอกลับไม่มีท่าทีเหนื่อยหรือกลัวเลย เธอได้เดินไปซักพัก จนมาหยุดหน้าตึกแห่งหนึ่ง เธอสังเกตว่าตอนนี้เป็นช่วงเย็นแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปในตึก กะจะหาที่พัก

เด็กสาวผมดำ:"ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้วด้วย แถวนี้น่าจะมีที่ให้พักอยู่น้า อืม แต่ถ้าเจอคนที่ยังไม่ได้รับผลกระทบ จะดีมากเลย"

เธอเดินเข้าไปในตึกแล้วสำรวจแทบจะทุกที่ แต่ก็ไม่เจอคนหรือผู้ได้รับผลกระทบเลย จนกระทั่ง

เป้ง!

เธอได้ยินเสียงกระจกแตก แล้วหันไปตามเสียง เธอก็ได้เจอกับผู้ได้รับผลกระทบคนนึง เข้ามาในตึกพร้อมขวานในมือ เธอไม่รอช้า ยิงใส่ทันที

ปั่งๆๆๆๆ

แต่ผู้ได้รับผลกระทบคนนั้น ได้ใช้ชวานบังกระสุน แล้วพุ่งเข้ามาเตะเธอทันที

ตึบ

เธอกระเด็นไปชิดกำแพง ปืนกระเด็นไปทางอื่น เธอพยายามจะหยิบปืน แต่ก็ไม่ถึง จนผู้ได้รับผลกระทบคนนั้น เดินเข้ามาใกล้เธอ แล้วกะจะใช้ขวานฟันเธอ แต่

ฉึก!

มีหอกพุ่งมาใส่หัวของผู้ได้รับผลกระทบคนนั้น ทะลุติดกับกำแพง จนขยับไม่ได้ ก่อนที่จะมีชายคนนึง พุ่งมาใช้ปืนกล ยิงใส่ไปหลายนัด จนผู้ได้รับผลกระทบคนนั้นนิ่งลง จนขวานหลุดมือ

ชายใช้ปืนกล:"เธอไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?"

เด็กสาวผมดำ:"..."

ณ ในเมือง

ทั้ง 3 คน กำลังหาบ้าน หรือตึก เพื่ออาศัยอยู่ เพราะตอนนี้ ใกล้จะมืดแล้ว

ชิอง:"ให้ตายสิ ใกล้จะมืดแล้ว เราควรหาที่พักนะ"

สึงุมิ:"ชั้นก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ใช่ไหมคะคุณฮายาโตะ เราควรหาที่พักนะคะ"

ฮายาโตะ:"อือ งั้น เอาบ้านสีขาวหลังนั้นเป็นไง" *ชี้ไปที่บ้านสีขาวหลังนึง

ทั้ง 3 คน ได้มาหยุดอยู่หน้าบ้าน เพราะเข้าไม่ได้ เนื่องจากว่าประตูปิดอยู่

ชิอง:"เอิม แล้วเราจะเข้ายังไง"

ฮายาโตะ:"ก็อย่างนี้ไง" *ยกขาขึ้น ก่อนจะ

ตึบ!

ใช้ชาเตะประตูจนพังเข้าไปได้ ก่อนจะเดินนำเข้าไป แล้วดูว่ามีห้องอะไรบ้าง

ฮายาโตะ:*วางกระเป๋าลง แล้วหยิบบางอย่างออกมา "แฮมเบอร์เกอร์น่ะ มีอยู่หลายกล่องเลย พวกเธอเอาไหม"

สึงุมิ:"ไม่เป็นไรคะ พวกเราก็มีเหมือนกัน เป็นแซนวิชน่ะคะ ใช่ไหมชิองจัง"

ชิอง:"อือ" *หยิบแซนวิชออกมาจากกระเป๋า

ฮายาโตะ:*นั่งนิ่งแป๊บนึง ก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องน้ำ "ขอชั้นอาบน้ำก่อนละกันนะ เดี๋ยวกลับมา อย่าเพิ่งรีบกินเสร็จกันก่อนล่ะ" *เดินเข้าห้องน้ำไป

ชิอง:"แปลกๆแฮะ หมอนี่"

สึงุมิ:"ช่างเถอะ มารอเค้ากันก่อนดีกว่า แล้วค่อยมากินพร้อมกัน"

ชิอง:"โอเค"

ในห้องน้ำ ฮายาโตะ ได้ถอดผ้าพันแผลที่ตาออก แล้วปรากฏว่ามีเลือดไหลออกมาค่อนข้างเยอะ ฮายาโตะจึงเปิดน้ำล้างหน้า ก่อนจะใช้ผ้าพันแผล ปิดตาไว้เหมือนเดิม

จบ ตอนที่2

ณ สถานีตำรวจ แห่งหนึ่ง

ตึกๆๆๆๆ ปั่ง;ๆๆๆๆ ตู้ม!

เสียงฝีเท้าของผู้คน ที่กำลังวิ่งหนีบางอย่าง ก่อนที่จะมีเสียงยิงปืน และเสียงระเบิดดังขึ้น อย่างต่อเนื่อง ทั้งตำรวจ และผู้รอดชีวิต กำลังวิ่งหนีตาย จากบางอย่าง

ตำรวจ(1):"บ้าเอ้ย! มันมาไม่กี่คน แต่ฝีมือกลับไม่ใช่เล่นๆเลย!"

ตำรวจ(2):"เราต้องถ่วงเวลาพวกมันก่อน เพื่อให้คนอื่น หนีไปได้"

ปั๋ง!!

มีกระสุนปืน พุ่งทะลุหัวของตำรวจคนนึง ก่อนที่ร่างของเขา จะล้มลงกับพื้น

ตำรวจ(1):*หลังชนฝา ราวกับว่ายอมแพ้ "ไม่ไหว ไม่ไหว ไม่มีทางรอดแน่ๆ ยังไง พวกเราต้องตายกันหมดแน่ๆ"

ตำรวจ(2)"อย่าพูดอย่างงั้นสิ อย่างน้อย เราก็ถ่วงเวลามันได้นิดหน่อยนั้นแหละ"

ทันใดนั้น

ฟี้ว! ตึบ!

มีโซ่เหล็กยาว พุ่งผ่านระหว่างตำรวจ 2 คนนั้น ก่อนที่ โซ่ จะไปเสียบกับแท่งเหล็ก ที่อยู่อีกฝั่งนึง

ตำรวจ(2):"อะไรน่ะ?"

ฟี้ว!

ตำรวจ(1/2):"!?!?"

ตรึบส์

แท่งเหล็กนั้น ถูกบางอย่างดึง จนพุ่งมากระแทกตำรวจ 2 คนนั้น อย่างรุนแรง จนตำรวจ 2 คนนั้นแน่นิ่ง เลือดกระเด็นเล็กน้อย แล้วมีชายหนุ่มคนนึงเดินมา เป็นผู้ได้รับผลกระทบ เดินมาพร้อมโซ่เหล็กยาวในมือ มองไปที่ร่างของตำรวจ 2 คนนั้น ก่อนที่จะเดินต่อไป

ก่อนจะมีชายอีกคน เดินตามมา พร้อมอาวุธปืน สไนเปอร์ไรเฟิล ในมือ แล้วเล็งไปข้างหน้า ก่อนที่

ปั๋ง!!

ยิงออกไป กระสุนพุ่งทะลุหัวชายคนนึง ก่อนที่จะล้มลงไปกับพื้น แล้วมีตำรวจอีก 2 คน หันมายิงปืนใส่

ปั่ง!ๆ ปั่ง!ๆ

แต่ชายคนนั้น กลับหลบได้ แล้วเอียงหัวไปทางนึง

ฟี้ว! ตึบ!

มีโซ่มารัดมือของตำรวจคนนึง ก่อนที่จะโดนเหวี่ยงไปทางอื่น แล้วไปกระแทกกับกำแพง

ตึบ!

ตำรวจคนนั้น พยายามตั้งสติ ก่อนที่

บื้น!!

จะได้ยิงเสียงบางอย่าง คล้ายเลื่อยไฟฟ้า ก่อนที่จะหันไปตามเสียง ก่อนที่

จะพบชายหนุ่มคนนึง ได้รับผลกระทบแล้ว กำลังง้างเลื่อยไฟฟ้า ก่อนที่

บื้นน! ฉรึกสส์!

โดยเลื่อยไฟฟ้า เลื่อยหัว จนเลือดสาดกระจาย

ตำรวจ(3):*ตาค้าง ไม่ขยับไปไหน ก่อนที่จะรู้สึกได้ว่ามีอะไรมาแตะเส้นผม แล้วหันไปตามความรู้สึก ก่อนที่

ปั่ง!!

โดนไรเฟิล ยิงจ่อหัว ก่อนที่ร่าง จะล้มลงกับพื้น

ชายใช้โซ่:*เดินมาหาชายใช้ไรเฟิล "ฮายาเซะ นายจะเอาไงกับพวกที่หนีไปได้ดี?"

ฮายาเซะ(ชายใช้ไรเฟิล):"ไม่เป็นไร" *มองไปข้างหน้า "เดี๋ยว ฮานาเซะ ก็จัดการเองแหละ"

ตัดไปที่อีกฟากของตึก

ผู้รอดชีวิต(1):"พวกนั้น ไม่น่าตามมาแล้วนะ"

ผู้รอดชีวิต(2):"นั้นสิ ตอนนี้ สิ่งต่อไปที่เราต้องทำ ก็คือ ไปขึ้น เฮลิคอปเตอร์ สินะ"

ระหว่างที่ทุกคนกำลังปรึกษากัน ได้มีเด็กสาวคนนึง เดินออกมาอยู่กลางกลุ่มผู้รอดชีวิต แต่ ใบหน้า กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

???(เด็กสาว):"ขอโทษนะคะทุกคน แต่..." *หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพาย

*ปืนพก 2 กระบอก

???(เด็กสาว):"ชั้นจำเป็นต้องทำจริงๆคะ"

ทุกคน:"!?!?"

ปั่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เธอได้กราดยิงกลุ่มผู้รอดชีวิต ทั้งเลือด ทั้งกระสุน กระจายไปรอบๆที่เธอยืนอยู่ เธอกราดยิงไปรอบๆ ซักพัก ก่อนที่จะหยุดลง มีอาการหอยอย่างมาก ก่อนจะเหลือกไปเห็นผู้รอดชีวิตคนนึง กำลังครานหนี เธอจึงเดินไปหา แล้วเล็งปืนไปหาเขา แต่

ผู้รอดชีวิต(3):*ยกมือขึ้นมาขอร้อง "ขะ...ขอ...ร้อง...ล่ะ อย่าฆ่า...ผมเถอะ"

???(เด็กสาว):*หลับตา กัดฟัน ก่อนที่จะ

ปั่ง!

ณ ถนนทางเดินแห่งหนึ่ง ในเมือง

สึงุมิ/ชิอง/ฮายาโตะ ได้เดินทางมาในระยะนึงแล้ว ซึ่ง สึงุมิ กับ ช่อง กำลังเดินหน้า อย่างมุ่งมั่น แต่มีแค่ ฮายาโตะ คนเดียว ที่ดู ง่วงนอนนิดๆ

สึงุมิ:*เหลือกมองฮายาโตะ "เอิม คุณฮายาโตะ คะ ถ้าง่วง หรือไม่ไหว ก็นอนพักก่อนก็ได้นะคะ ไม่จำเป็นต้องฝืนหรอกนะคะ"

ฮายาโตะ:*หันไปมองสึงุมิ ก่อนจะขำแห้ง "ฮ่าๆๆ ชั้นเนี่ยนะง่วง ไม่หรอกๆ อย่างชั้นน่ะ เดินต่อได้อีกเป็นกิโลๆ ได้สบายอยู่แล้วน่า"

ชิอง:*ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเหนื่อยใจ "แน่ใจนะ ว่านายไม่ได้ง่วงนอน เห็นเมื่อคืน มัวแต่เฝ้าเวร จนแทบไม่ได้นอนเลยหนิ" *หันไปมองฮายาโตะ "ชั้นเข้าใจนะ ว่า ต้องมีคนค่อยระวังพวกผู้ได้รับผลกระทบ แต่นายก็เปลี่ยนเวรชั้น กับคุณสึงุมิก็ได้นี้ ไม่เห็นต้อวเฝ้าคนเดียวเกือบทั้งคืนเลย แล้วสรุป มีผู้ได้รับผลกระทบโผล่มาไหม ก็ไม่ บางที-" *หันกลับไปมองข้างหน้าเหมือนเดิม "-นายก็ระวังมากเกินไปนะ"

ฮายาโตะ:*เบิกตากว้าง แล้วยิ้มทะเล้น "แหม ชิองจัง~ เล่นเป็นห่วงกันขนาดนี้เลยเหรอ?~-"

ชิอง:*สะดุ้ง "อึก!"

ฮายาโตะ:*พูดไปด้วย ทำท่าทางไปด้วย แบบกวนๆ "เมื่อคืนนี้ ขั้นเป็นห่วงพวกเธอ 2 คนมากเลยนะ~ ก็เลยไม่ยอมนอนไง ถึงจะมีเผลอหลับไปบ้าง แต่ก็ยังค่อยดูแลพวกเธอน้า" *ยิ้มกวนๆ "แหม พอสาวซึนเดเระอย่างชิองจังเป็นห่วงแล้ว" *สูดหายใจเข้า

ชิอง:"?!?!"

ฮายาโตะ:"อ้า สดชื่นจริงๆ-"

ชิอง:*เอาดาบ ที่ยังใส่ปลอกอยู่ ยัดปากฮายาโตะ "ถ้านายยังไม่หยุดพูด! รอบนี้ ขั้นจะเอาดาบฟันปากนายแน่! ค่อยดู!"

สึงุมิ:*เข้ามาแทรกกลางทั้งคู่ "เฮะๆ ทั้ง 2 คน อย่าทะเลาะกันสิคะ"

ระหว่างที่ทั้ง 3 คนกำลังหยอกล้อกัน จู่ๆ

เป้ง! ตุบ!

สึงุมิ/ชิอง/ฮายาโตะ:*หันไปตามเสียง "?!?"

มีเสียงกระจกแตกดังขึ้นมาจากตึก พร้อมมีร่างชายสูงอายุคนนึง ตกลงมาจากหน้าต่าง

ฮายาโตะ:*วิ่งเข้าไปดู "คุณครับ! เกิดอะไรขึ้น ยังไม่ตายใช่ไหม!?" *นั่งยองๆลงไปดู แล้วถอดกระเป๋าออก แล้วค้นหาบางอย่าง

ชายสูงอายุ:*ชูมือขึ้นมา "ช่วย...ชั้น...ด้วย..."

สึงุมิ:"คุณฮายาโตะคะ!! ระวังคะ!!"

ฮายาโตะ:*เงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน

ตึบ!

สึงุมิ:"คุณฮายาโตะ!!!"

มีชายคนนึง น่าจะเป็นผู้ได้รับผลกระทบ กระโดดลงมา พร้อมเอาแท่งไม้ ฟาดลงไปที่หัวของฮายาโตะ จนมีอาการกระอักเลือดเล็กน้อย

ชิอง:*เอาดาบออกมาจากปลอก ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาชายคนนั้น แล้วใช้ดาบ ฟันไปที่คอของชายคนนั้น จนหลุด แล้วมีเลือดกระเด็นออกมา ก่อนจะนั่งยองๆลงไปดูอาการฮายาโตะ "อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฮายาโตะ" *แสดงความเป็นห่วง

ฮายาโตะ:*เงยหน้าขึ้นมามองชิอง มีเลือดไหลจากปากเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า เป็นสัญญาณว่า ไม่เป็นไร

สึงุมิ:*หยิบมีดออกมา แล้วมองไปบนตึก "ไม่คะ มันไม่ได้มีแค่คนเดียว"

ทั้งคู่ หันไปมองบนตึก แล้วพบว่า มีผู้ได้รับผลกระทบ อีกหลายคน ออกมาจากตึก จนกระทั่ง

มีผู้ได้รับผลกระทบคนนึง พุ่งตรงมาหาฮายาโตะ ก่อนที่

ชิอง:*พุ่งเข้ามา ง้างดาบ แล้วก็

ฉรึกส์

ณ กลางถนน อีกแห่งหนึ่ง

กลุ่มผู้ได้รับผลกระทบก่อนหน้า ได้เดินทาง เหมือนกำลังไปที่ไหนที่นึง

ชายใช้โซ่:"ให้ตายสิ แถวนี้ น้าจะมีห้องน้ำอยู่บ้างนะ กะว่า จะไม่ให้โซ่เปื้อนเลือดซะหน่อย แต่สุดท้าย ก็เปื้อนจนได้"

ชายใช้เลื่อย:"เปื้อนนิดเปื้อนหน่อย มันจะเป็นอะไรไปล่ะ มันก็ไม่น่าจะเป็นอะไรเท่าไหร่หรอก"

ชายใช้โซ่:"ถ้ามันเปื้อน แล้วปล่อยทิ้งไว้ มันจะเป็นสนิม แล้วถ้ามันเป็นสนิม มันจะฝืด แล้วใช้งานยาก"

ชายใช้เลื่อย:"แล้วถ้านายล้างน้ำ มันก็จะเปียกน้ำแทนไม่ใช่เหรอ หรือนาย จะเช็ดโซ่ ที่ยาวตั้ง 20 เมตรนั้น เสียเวลาเป็นบ้า"

ชายใช้โซ่:"เพื่อการถนอมอาวุธ ขั้นยอม เสียเวลานิดหน่อย ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" *หันหน้ามาหาชายใช้เลื่อย "ทีนาย ยังถนอมอาวุธของนายเลย จริงไหมล่ะ"

ชายใช้เลื่อย:"ก็เลื่อนมันไม่ได้ยาวเท่าโซ่นายซักหน่อย อย่ามาเปรียบเทียบกันสิ"

ฮายาเซะ:"หนิ พวกนาย 2 คน อย่าทะเลาะกันจะได้ไหม ดูอย่าง ฮานาเซะ สิ เธอยังเงียบๆ ไม่ทะเลาะกับใครเลย จริงไหม ฮานาเซะ" *หันไปมองฮานาเซะ

ฮานาเซะ:*เหม่อลอยอยู่ แต่ใบหน้า เหมือนกำลังสำนึกผิด

ฮายาเซะ:*กดเสียงให้เข้มขึ้น "จริงไหม ฮานาเซะ"

ฮานาเซะ:*สะดุ้ง "คะๆๆ ชั้น ชั้นได้ยินแล้วคะ คะ" *น้ำเสียงสั่นอย่างมาก

ฮายาเซะ:*พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมา

ขายใช้เลื่อย:"ว่าแต่ เราจะไปไหนกันเหรอ คุณ ฮายาเซะ"

ฮายาเซะ:"ก็ ขั้นรู้สึกเหมือน จะได้เจอใครซักคนน่ะ อาจจะเป็น-"

"-พี่ขั้นก็ได้"

ณ ทางถนน ที่เดิม

ตุบ

ร่างชายคนนึง ล้มลงไปกับพื้น ในสภาพที่หัวขาด เลือดค่อยๆไหลออกมา

พวกสึงุมิ สามารถจัดการกับกลุ่มผู้ได้รับผลกระทบ สำเร็จ

ชิอง:*หันไปมองฮายาโตะ "แผลที่หัวนาย เป็นยังไงบ้าง ให้ชั้นทำแผบให้ไหม"

ฮายาโตะ:"จริงๆ ชั้นตั้งใจจะทำเองน่ะ แต่... เธอจะทำให้ก็ดี" *เดินมาหาชิอง แล้วยื่นผ้าพันแผลให้ "ฝากด้วยนะ ชิองจัง"

ชิอง:*หน้าแดงนิดๆ "หนิ เรียกชั้นให้มันดีๆหน่อยละกัน เดี๋ยวไม่ทำแผลให้ซะเลย"

ฮายาโตะ:*ยิ้มกวนๆ "ครับๆ คุณชิอง~"

สึงุมิ:*เดินมาหาทั้ง 2 คน "เฮะๆ ดีใจนะคะ ที่ทั้งคู่ห่วงกันแบบนี้" *มองไปที่ชายสูงอายุคนนั้น แล้วพบว่าไม่หายใจแล้ว

ชิอง:"คุณสึงุมิ ชั้นไม่ได้ห่วงเค้าซะหน่อย" *หันมาทำแผลที่หัวต่อ "ก็แค่กลัวว่าถ้าหมอนี่ตายไป ใครจะช่วยเราล่ะ ชั้นใช้ปืนไม่เป็นซะหน่อยนะคะ"

ฮายาโตะ:"แหมๆ งั้นเหรอ ปืนมันใช้ไม่ยากหรอกนะ " *จับที่ปืน "แค่เล็ง แล้วยิงเอง ง่ายๆ ไม่เห็นยากเลย"

ชิอง:"ก็นายเป็นนักเรียนทหารนี่นา เลยพูดได้หนิ"

ซักพัก ชิอง ทำแผลที่หัวให้ฮายาโตะจนเสร็จ

ฮายาโตะ:*ลุกขึ้นมา "ให้ตายสิ ค่อยยังชั่วหน่อย ขอบใจนะ ชิองจัง"

ชิอง:*เบี่ยงสายตาไปทางอื่น

ฮายาโตะ:*สายตาเหม่อลอย ก่อนจะจับไปที่ผ้าปิดตาข้างขวาตัวเอง เหมือนคิดอะไรบางอย่าง

สึงุมิ:"มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณฮายาโตะ เหมือนกำลังนึกถึงใครซักคนเลย ชั้นเดาถูกไหมคะ คุณฮายาโตะ"

ฮายาโตะ:*สะดุ้งเล็กน้อย "อ้อ เอิม เธอรู้ได้ไงน่ะ" *มองสึงุมิ "ถูกต้องแล้วล่ะ พอดีชั้น กำลังนึกถึง น้องชาย อยู่น่ะ"

ชิอง:*มองก้วยสายตาสงสัย "น้องชาย นายมีน้องชายด้วยเหรอ"

ฮายาโตะ:*พยักหน้า "ใช่ น้องชาย ชื่อ... คุโรคาเสะ ฮายาเซะ น่ะ"

สึงุมิ:"ว้าว พี่ชื่อ ฮายาโตะ น้องชื่อ ฮายาเซะ สินะคะ อย่างนี้นี่เอง แล้ว ตอนนี้ เค้าอยู่ไหนแล้วเหรอคะ หยะ... อย่าบอกนะว่า..."

ฮายาโตะ:"ใช่ กลายเป็น ผู้ได้รับผลกระทบ น่ะ ถ้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็น The Cold เนี่ยแหละ และเค้า เป็นคน" *จับที่ตาข้างขวาของตัวเอง "ทำตาชั้นบอด เนี่ยแหละ"

สึงุมิ:"อย่างนี้นี่เองสินะคะ..."

ชิอง:"เอิม ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แต่ว่า เหมือนกับว่านั้น..." *มองไปทางนึง "ผู้ได้รับ The Cold 2 คน"

พบว่ามี ผู้ได้รับผลกระทบ 2 คน เดินมา พร้อมมีดกับปืนพก ในมือ ก่อนที่ The Cold ที่ใช้มีด จะพุ่งตรงมาหาสึงุมิ

สึงุมิ:*กระโดดหลบ ก่อนจะเอามีดฟัน

เป้ง!

มีดทั้ง 2 เล่ม ได้ปะทะกัน ก่อนที่

ปั๋ง!!

ฮายาโตะ ใช้ปืนสไนเปอร์ของเขา ยิงจ่อหัว The Cold ที่ใช้มีด จนเซไปเล็กน้อย ก่อนที่

ฉรึกส์

จะโดนขิอง ฟันคอจนขาด หัวกระเด็นไปหา The Cold ที่ใช้ปืน มันได้มองไปที่หัวของ The Cold คนนั้นซักคร่ดูก่อนจะ เงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นชิอง พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะ

ฉรึกส์!

จบตอนที่3