ลุงหมอคนนั่นคือพ่อของลูก
การกลับมาของใครบางคน
เสียงล้อกระเป๋าลากเสียดสีกับพื้นกระเบื้องเงาวับของโถงทางเดินในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ก่อเกิดเสียงเบา ๆ ทว่าในหัวใจของใครบางคนกลับดังราวกับฟ้าผ่า
ชายหนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาด ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความอ่อนล้าจากการเดินทาง ยืนหยุดอยู่หน้าห้องตรวจเด็กหมายเลข 3 ดวงตาคู่นั้นทอดมองเข้าไปด้านในราวกับมองภาพอดีตซ้อนทับกับปัจจุบัน
ธีร์ — แพทย์หนุ่มกุมารเวชศาสตร์ อายุ 28 ปี ผู้กลับมาเหยียบโรงพยาบาลนี้อีกครั้งในรอบสองปี
สองปีที่เขาหายไป…พร้อมความลับหนึ่งเดียวที่ยังไม่มีใครรู้
พาย พยาบาลสาวเพื่อนสนิท เดินตามมาด้านหลังพลางวางมือบนไหล่ของธีร์เบา ๆ
> พาย: "แน่ใจนะว่าจะไม่เปลี่ยนใจ? นี่มันรังเก่าเลยนะ หมอภีมก็ยังอยู่ที่นี่…"
ธีร์ไม่ตอบทันที เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตานิ่งสงบ แต่ในใจปั่นป่วนเกินบรรยาย
> ธีร์: "ฉันไม่ได้กลับมาเพราะอยากเจอเขา... ฉันกลับมาเพราะต้นหนต้องมีอนาคตที่ดีกว่าเดิม"
> "แต่ถ้าเขารู้ว่าแกมีลูกกับเขา...แล้วก็ไม่เคยบอก…"
ภีม (พระเอก)
(เสียงเข้ม) "เขาไม่มีสิทธิ์รู้ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกจะเดินออกไปเอง"
บรรยากาศเงียบงันราวกับทุกเสียงในโรงพยาบาลหยุดลงชั่วขณะ
แม้เวลาจะผ่านมานาน แต่บาดแผลในใจของธีร์กลับยังสดใหม่เสมอ
ชายหนุ่มหันกลับไปมองเด็กชายวัยสองขวบที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องพักแพทย์ เด็กคนนั้นมีดวงตากลมโต รอยยิ้มสดใส และเสี้ยวหน้าที่…ไม่ผิดกับชายอีกคนเลย
ต้นหน — ลูกชายของธีร์ และเขาเรียกใครบางคนว่า “พ่อ” อยู่ในใจเสมอ แม้ไม่เคยพบหน้า
ทันใดนั้น เสียงประตูห้องพักด้านข้างเปิดออก
ร่างสูงในชุดกาวน์ก้าวออกมาพร้อมเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยราวกับวิญญาณกระซิบข้างหู
ธีร์ (นายเอก)
ขอโทษครับ ขอทางหน่อย...
ธีร์ชะงัก หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บอก มือทั้งสองกำแน่นแนบลำตัว ร่างสูงนั้นเดินผ่านเขาไปโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมอง
สองปีผ่านไป…เขายังจำไม่ได้เลยงั้นเหรอ?
พาย (เพื่อนสนิทนายเอก)
(กระซิบ) "...ใช่เลย หมอภีม..."
ธีร์ไม่ได้พูดอะไร เขายืนนิ่งเหมือนคนไร้ชีวิต
ในใจถามซ้ำ ๆ ว่า ถ้าวันหนึ่งเขาจำได้…ว่าเคยรักกันขนาดไหน
จะยังเลือกเดินจากไปเหมือนเมื่อสองปีก่อนหรือเปล่า?
และต้นหน...จะยังไม่มีโอกาสได้เรียกเขาว่า “พ่อ” ตลอดไปไหม
หมอใหม่กับอดีตรัก
เสียงฝีเท้าในรองเท้าแพทย์กระทบพื้นอย่างมั่นคง เรียกสายตาจากพยาบาลเวรและเจ้าหน้าที่ที่เดินผ่านไปมาในโถงหน้าห้องพักแพทย์
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้ม ดวงตาเรียบนิ่ง ใส่เสื้อกาวน์ประจำตัวใหม่ของโรงพยาบาล เดินตรงเข้ามาในห้องพักร่วมของแพทย์แผนกศัลยกรรม
ภีม ยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ
ภีม (พระเอก)
วันนี้ทำไมเงียบแปลก ๆ วะ?
ยังไม่ทันได้ทิ้งตัวลงเก้าอี้ เสียงประตูเปิดพรวดเข้ามาแรง ๆ
แทน (เพื่อนพระเอก)
หมอใหม่ของแผนกเด็กโคตรหล่อว่ะ!
ภีมเงยหน้าขึ้นช้า ๆ หันไปมองเพื่อนสนิทที่ยืนกระตือรือร้นเหมือนเจอของเล่นใหม่
ภีม (พระเอก)
พอมีคนหล่อมาทำงานด้วย ทีนี้พวกพยาบาลก็ลืมฉันหมดล่ะมั้ง
แทน (เพื่อนพระเอก)
(หัวเราะ) "เหอะ แกไม่เห็นหมอธีร์อ่ะดิ สูง ขาว หน้าหวาน แต่แววตาโคตรเศร้า... เออ แล้วชื่อคุ้น ๆ ว่ะ ธีร์... ธีร์อะไรนะ...?"
ภีมชะงักเล็กน้อย หัวใจเต้นช้าลงอย่างประหลาด
ชื่อที่ฝังอยู่ในความทรงจำ...ชื่อที่เขาไม่ได้พูดถึงมาสองปีเต็ม
ภีม (พระเอก)
(เสียงเบาลง) "ธีร์... เขาชื่อเต็มว่าอะไรนะ?"
แทน (เพื่อนพระเอก)
ธีรัชต์ กวินทร์พงศ์... มั้ง ถ้าจำไม่ผิด
ภีมเงียบ เขาไม่พูดอะไรอีก มือข้างหนึ่งกำแน่นอยู่บนโต๊ะ
นั่นมัน…ชื่อเดียวกับเขาคนนั้นไม่มีผิด
สองปีที่แล้ว พวกเขาเลิกกันด้วยเหตุผลโง่ ๆ ที่ไม่มีใครพูดความจริงออกมา
และเขาก็ไม่มีวันลืมสายตาที่ธีร์มองเขาครั้งสุดท้าย—เหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง
ขณะเดียวกัน — ห้องตรวจเด็ก หมายเลข 3
พาย (เพื่อนสนิทนายเอก)
แกโอเคมั้ยธีร์? แววตาแกตอนเห็นหมอภีมเมื่อวานมัน...
ธีร์ (นายเอก)
(หลบตา) "ฉันโอเค...แค่เจอกันเฉย ๆ มันไม่มีอะไรอีกแล้ว"
พาย (เพื่อนสนิทนายเอก)
ไม่มีอะไร? ลูกชายแกเกิดจากผู้ชายคนนั้นนะธีร์... แล้วแกยังจะทำหน้าเข้มแบบนี้ใส่ฉันอีกเหรอ?
ธีร์หันไปมองเด็กชายตัวน้อยที่นั่งวาดรูปอย่างเงียบ ๆ บนโซฟา
ต้นหนยิ้มให้เขาอย่างไร้เดียงสา ดวงตานั้น...คือดวงตาเดียวกับภีมไม่มีผิด
ธีร์ (นายเอก)
(พึมพำ) "เพราะเขาไม่รู้ไง...เขาถึงยังยิ้มแบบนั้นได้"
พาย (เพื่อนสนิทนายเอก)
แล้วถ้าเขารู้ล่ะ?
ธีร์เงียบไปนานก่อนจะพูดช้า ๆ
ธีร์ (นายเอก)
เขามีชีวิตใหม่ไปแล้ว มีผู้หญิงข้างกาย มีแม่เขาที่หวังจะให้เขาแต่งงาน... ฉันไม่ควรเอาลูกไปเป็นเรื่องรบกวนอะไรของเขาอีก
พายกำมือแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
พาย (เพื่อนสนิทนายเอก)
แต่ต้นหนมีสิทธิ์รู้ว่าใครคือพ่อแท้ ๆ ของเขา!
เย็นวันเดียวกัน — หน้าห้องตรวจเด็ก
เสียงรองเท้าหนังที่คุ้นเคยหยุดลงหน้าห้องที่ติดป้ายว่า “กุมารแพทย์ ธีรัชต์ กวินทร์พงศ์”
ภีมยืนเงียบอยู่นานก่อนจะเคาะประตูเบา ๆ
และนั่นคือวินาทีที่สายตาของสองคนที่เคยรักกัน...สบกันอีกครั้ง
ภีม (พระเอก)
(เสียงเบา) "นานแล้วนะ...ธีร์"
ธีร์ยืนนิ่ง กำลังห้ามหัวใจไม่ให้เต้นแรง
เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่สุดเท่าที่ทำได้
ธีร์ (นายเอก)
ครับ...หมอภีม
เสียงเรียกแบบนั้น เจ็บกว่าอะไรทั้งหมด
ภีมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะถามต่อ
ภีม (พระเอก)
นาย...สบายดีใช่มั้ย?
ธีร์ (นายเอก)
ก็เรื่อย ๆ ครับ...ขอโทษนะครับ ผมต้องเตรียมตรวจคนไข้ต่อ
แต่ก่อนจะปิดสนิท ภีมพูดขึ้นเบา ๆ
ภีม (พระเอก)
...ฉันไม่ได้ลืมนายเลยนะ
ธีร์ยืนนิ่งอยู่หลังประตูที่ปิดลง น้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอด...เอ่อล้นขอบตา
เด็กชายต้นหน
หม่าม๊า~ ต้นหนตื่นแล้วว~!
เสียงเล็กเจื้อยแจ้วดังลั่นคอนโดฯ เด็กชายตัวจ้อยในชุดนอนลายหมีเดินตะกุกตะกักออกจากห้องนอน ขยี้ตางัวเงียแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใส
ธีร์รีบหันมาจากครัว เขาวางแก้วนมอุ่นลงบนโต๊ะ แล้วรีบเดินเข้าหาลูกชาย
ธีร์ (นายเอก)
เด็กขี้เซาของหม่าม๊า ตื่นช้ากว่าพระอาทิตย์อีกนะครับ
ต้นหนเงยหน้าขึ้น ยิ้มหวาน
ต้นหน
หนูหิวแล้ววว หม่าม๊าไม่ปลุกหนูเลยอ่ะ~
ธีร์ (นายเอก)
หม่าม๊ากำลังอุ่นนมพอดีเลยครับ มากินเร็ว
เด็กชายรับแก้วนมด้วยมือสองข้างอย่างระมัดระวัง แล้วยกขึ้นจิบทันที ดวงตากลมโตลุกวาวด้วยความพอใจ
ต้นหน
อร่อยมากเลย หม่าม๊า~
ธีร์ยิ้มอ่อน เขาย่อตัวลง ลูบผมลูกชายเบา ๆ
ธีร์ (นายเอก)
วันนี้หม่าม๊าต้องไปทำงานที่โรงพยาบาลนะครับ พี่พายจะมารับต้นหนไปเรียนที่บ้านคุณครูใจดีเหมือนเดิมนะครับ
ต้นหนเม้มปากแน่น ทำหน้าบึ้งเล็กน้อย
ต้นหน
หนูอยากไปกับหม่าม๊า…
ธีร์ (นายเอก)
ไม่ได้หรอกครับ ที่โรงพยาบาลมีเชื้อโรคเยอะ เดี๋ยวต้นหนไม่สบาย ใครจะเล่นกับหม่าม๊าล่ะ
ต้นหน
แต่… เมื่อคืนหนูฝันถึงปะป๊าด้วย
คำพูดของลูกชายทำให้มือที่กำลังลูบผมหยุดชะงักไปชั่วครู่ ธีร์สบตากับลูก แล้วฝืนยิ้ม
ธีร์ (นายเอก)
ฝันว่าอะไรครับ
ต้นหน
ปะป๊าอุ้มหนูขึ้นฟ้าเลย! แล้วก็พาไปกินไอศกรีมด้วย~ ปะป๊าตัวใหญ่ หนูว่าหนูหน้าเหมือนปะป๊าด้วยนะ หม่าม๊าว่ามั้ย~
ธีร์กอดลูกแน่น กลั้นหายใจ ไม่ตอบอะไรสักคำ
ช่วงบ่าย — โรงพยาบาลเอกชน
ห้องตรวจเด็กเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนไข้ตัวน้อย ธีร์ในชุดกาวน์ขาวย่อตัวพูดคุยกับเด็กหญิงบนเตียงตรวจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เสร็จแล้วจึงส่งยิ้มให้แม่เด็ก ก่อนจะส่งคนไข้รายต่อไปเข้ามา
แต่ยังไม่ทันที่ประตูจะปิดลงดี เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ก็วิ่งเข้ามาอย่างเร็ว
ธีร์หันขวับด้วยความตกใจ พายที่เดินตามมาเบื้องหลังยิ้มแห้ง
พาย (เพื่อนสนิทนายเอก)
ขอโทษนะธีร์ ต้นหนงอแงจะมาให้ได้ บอกว่าอยากวาดรูปหม่าม๊าที่ทำงาน
ธีร์ย่อตัวลงรับลูกชายที่พุ่งเข้ามากอดทันที
ธีร์ (นายเอก)
วันนี้ดื้อนะครับเรา แล้วใครบอกว่าจะอยู่กับพี่พายดี ๆ ไง
ต้นหน
หนูคิดถึงหม่าม๊านี่นา…
ธีร์ (นายเอก)
งั้นเดี๋ยวไปนั่งวาดรูปในห้องพักแพทย์นะครับ ห้ามเสียงดัง ห้ามวิ่ง ห้ามทำของหม่าม๊าหาย เข้าใจมั้ย
ธีร์ลุกขึ้นอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขน แล้วหันไปจะพูดกับพาย ทว่าเสียงหนึ่งจากหน้าห้องทำให้เขาชะงัก
ธีร์เบิกตากว้าง ร่างแข็งทื่อ ดวงตาสั่นระริก เขาค่อย ๆ หันไปมองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องตรวจ
ภีมในชุดกาวน์ หมอเจ้าของไข้คนใหม่ของแผนกเด็ก และ...อดีตรักของเขา
ภีม (พระเอก)
ภีมจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ๆ แล้วค่อย ๆ เลื่อนสายตาไปยังเด็กชายในอ้อมแขน
ต้นหนกระพริบตาแล้วเงยหน้ามองชายแปลกหน้า
ต้นหน
หม่าม๊า… คนนี้ใครเหรอ?
ภีมไม่รู้ว่าทำไม ใจเขาถึงเต้นแรงขนาดนี้ เมื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ละม้ายคล้ายตัวเขาในกระจกตอนเด็ก
ธีร์เบือนหน้าหนี ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
ธีร์เบือนหน้าหนี ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
ธีร์ (นายเอก)
เขาชื่อ ‘ต้นหน’ ครับ เป็น…ลูกของผม
ธีร์ไม่พูดอะไรอีก รีบเดินออกไปจากห้องนั้น โดยมีเด็กชายในอ้อมแขนหันไปมองภีมด้วยความสงสัย
เสียงนั้นเบาเกินกว่าผู้เป็นพ่อจะได้ยิน
และเบาเกินกว่าผู้ที่ไม่เคยรู้… ว่าตนได้ทิ้งเลือดเนื้อเชื้อไขไว้เบื้องหลังตั้งสองปี
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
