คืนหนึ่งในซอยเล็กๆ ริมแม่น้ำ เจ้าหน้าที่ตำรวจหน่วยสืบสวนพิเศษกำลังตั้งแคมป์อยู่ในโกดังร้างที่ถูกใช้เป็นที่เก็บของเก่า เสียงฝนโปรยปรายลงมาตามหลังคาสังกะสีเก่าๆ สร้างบรรยากาศชวนขนหัวลุกอยู่ไม่ไกลจากที่นี่

ร้อยตำรวจเอกกฤษณะ ธีรนนท์ เดินสำรวจพื้นที่ด้วยสายตาที่เฉียบคม แม้ใบหน้าจะดูเหนื่อยล้าแต่ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความตั้งใจ

“เจอแล้วครับ!” เสียงเรียกจากเจ้าหน้าที่คนหนึ่งดังขึ้น พลางชี้ไปที่ถังน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง

กฤษณะเดินตรงไปยังถังนั้น เปิดฝาเหล็กขึ้นช้าๆ พร้อมทั้งหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อเตรียมใจรับสิ่งที่อยู่ข้างใน

ภายในถังนั้นคือร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง นอนหงายอย่างไร้วิญญาณ ใบหน้าซีดเผือดแต่ไม่บอบช้ำ เหมือนคนเพิ่งหลับไป ท่ามกลางก้อนน้ำแข็งที่ละลายช้าๆ บนร่างกายเธอ

“เหยื่อรายนี้...คงไม่เกินยี่สิบห้าปี” กฤษณะพูดอย่างรอบคอบ พร้อมหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา “เราจะได้เบาะแสอะไรจากที่นี่บ้าง”

พลันเขาสังเกตเห็นบางอย่างที่คอหญิงสาว ใกล้กับคอเสื้อคลุมบางๆ มีรอยช้ำจางๆ ร่องรอยของการถูกจับหรือรัดแน่น

“มีร่องรอยกดรัดที่คอ...แต่ไม่ลึกพอจะบอกว่าฆาตกรรมตรงๆ” เขาวิเคราะห์ “อาจจะถูกบีบคอ แต่ตายเพราะขาดอากาศหรือไม่...ต้องรอผลชันสูตร”

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งชี้ไปที่มือของหญิงสาวซึ่งกำแน่นอยู่ในท่าที่ดูเหมือนกำลังถืออะไรบางอย่าง

“อะไรนั่น?” กฤษณะโน้มตัวเข้าไปดูอย่างระมัดระวัง

“เหมือนจะเป็นเศษกระดาษแผ่นเล็กๆ ครับ” เจ้าหน้าที่ตอบ

กฤษณะค่อยๆ ดึงเศษกระดาษแผ่นนั้นออกมา เปิดอ่านช้าๆ ตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือราวกับเร่งรีบ

"อย่าหลงเชื่อ... ความจริงซ่อนอยู่ในความมืด"

กฤษณะขมวดคิ้ว “ข้อความนี้หมายความว่ายังไง? ใครจะส่งสัญญาณมา?”

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาและรับสายด้วยความเร็ว

“กฤษณะครับ ผลชันสูตรเบื้องต้นออกมาแล้วครับ” เสียงจากปลายสายแจ้ง “เหยื่อตายจากการขาดอากาศหายใจ ร่องรอยกดรัดคอชัดเจน ไม่มีร่องรอยถูกทำร้ายร่างกายอื่นๆ”

กฤษณะถอนหายใจหนักๆ “หมายความว่าฆาตกรตั้งใจทำให้เหยื่อตายช้าๆ ไม่รีบร้อน... อยากให้เธอรู้สึกทรมานก่อนตาย”

เขาหันไปมองถังน้ำแข็งอีกครั้ง

“นี่เพียงแค่จุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เรายังไม่เข้าใจทั้งหมด”

รุ่งเช้าวันต่อมา หมอกควันจาง ๆ ยังคงลอยคลออยู่เหนือเมือง กฤษณะ ธีรนนท์ เดินเข้ามาในห้องนิติเวชที่ดูเย็นเฉียบ มีเพียงเสียงเครื่องมือและเสียงเปิดปิดแฟ้มเอกสารก้องกังวานอยู่ในห้องขนาดเล็กแห่งนั้น

พญ.อรณี ชุติมา กำลังนั่งก้มหน้าตรวจผลชันสูตรด้วยความตั้งใจ เมื่อเห็นกฤษณะเข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมส่งยิ้มจาง ๆ ที่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา

“ผลชันสูตรเบื้องต้นออกมาแล้วค่ะ” เธอเปิดแฟ้มหนึ่งให้กฤษณะดู พลางพูดเสียงนุ่ม แต่แฝงด้วยความจริงจัง “ร่องรอยกดรัดคอชัดเจนค่ะ แต่ไม่มีรอยขีดข่วนหรือบาดแผลอื่นใดบนร่างกาย”

กฤษณะพยักหน้า “นั่นแปลว่า...เหยื่อเสียชีวิตจากการขาดอากาศหายใจโดยตรง?”

“ใช่ค่ะ” อรณีตอบ “และหลังจากนั้นศพถูกนำมาแช่แข็งในถังน้ำแข็งเพื่อยืดเวลาการเน่าเปื่อย... เหมือนผู้ร้ายต้องการให้เราช้าในการสืบสวน”

กฤษณะนิ่งคิด แล้วถามต่อ “แล้วข้อความที่เจอในมือเหยื่อล่ะ?”

อรณีหยิบเศษกระดาษชื้นๆ ออกจากแฟ้ม พลางกางให้กฤษณะดู “นี่คือกระดาษที่พบในมือหญิงสาวค่ะ เขียนด้วยหมึกสีแดงสด ‘Don’t trust the light, it blinds the truth.’”

“แปลว่า... อย่าหลงเชื่อแสงสว่าง มันทำให้ความจริงพร่ามัว” กฤษณะอ่านออกเสียง พลางส่ายหน้า “เหมือนปริศนา แต่ทำไมถึงต้องเขียนแบบนี้ไว้ล่ะ?”

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราพบข้อความประหลาดแบบนี้” อรณีว่า “ในคดีศพก่อนหน้านี้ มีการเขียนข้อความในลักษณะ ‘สูตรอาหาร’ หรือ ‘คำเตือน’ ที่ดูเหมือนถูกวางแผนมาอย่างดี”

กฤษณะถอนหายใจหนัก ๆ “แปลว่า...ฆาตกรรายนี้ไม่ได้ฆ่าแค่เพื่อฆ่า มันมีเป้าหมายอื่นที่ซับซ้อนกว่า”

“ใช่ค่ะ” อรณีพยักหน้าอย่างหนักแน่น “เขาเหมือนเชฟบ้าคลั่ง ที่ใช้ศพเป็นวัตถุดิบในการ ‘ปรุงอาหาร’ ซึ่งน่าสะพรึงกลัวกว่าการฆาตกรรมทั่วไปหลายเท่า”

กฤษณะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง พลางจ้องออกไปนอกอาคาร “ถ้าเป็นแบบนั้น...มันต้องมีจุดหมายบางอย่างที่ลึกกว่าที่เราคิด”

“จุดหมายที่มันต้องการจะสื่อสารกับเรา” อรณีพูดต่อ “หรือบางทีอาจเป็นคำเตือนสำหรับใครบางคน”

จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของกฤษณะก็ดังขึ้น เขารับสายอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับ...” เสียงปลายสายเป็นเสียงเจ้าหน้าที่อีกคน “มีเบาะแสใหม่จากที่เกิดเหตุค่ะ พบวัตถุลึกลับในถังน้ำแข็งเดียวกัน เป็นสมุดบันทึกเล่มเล็ก ๆ ที่ถูกเก็บไว้ในกระเป๋าผ้าพร้อมกับศพ”

กฤษณะสั่งการทันที “ส่งมาที่ห้องนิติเวชด่วน ผมจะไปดูด้วยตัวเอง”

หลังจากวางสาย กฤษณะรีบเดินตามอรณีไปยังห้องเก็บของนิติเวช ที่ซึ่งสมุดบันทึกเล่มเล็กถูกวางไว้บนโต๊ะ

“นี่คือสมุดบันทึกค่ะ” อรณีพูด พร้อมเปิดเล่มนั้นให้ดู

สมุดบันทึกเล่มนั้นเขียนด้วยลายมือเร่งรีบ ข้อความเต็มไปด้วยคำพูดเกี่ยวกับอาหารและความเจ็บปวด มีภาพวาดหยาบ ๆ ของเครื่องครัวและสิ่งที่ดูเหมือนโครงกระดูกมนุษย์ถูกผสมผสานกัน

“นี่มัน...สูตรอาหาร?” กฤษณะถามด้วยเสียงต่ำ

“ไม่ใช่แค่สูตร แต่เหมือน ‘พิธีกรรม’ บางอย่างที่ฆาตกรวางแผนไว้” อรณีอ่านออกเสียงบางช่วงของสมุด

> “จงตุ๋นบาปให้เปื่อยยุ่ย เคี่ยวความเจ็บปวดให้เข้มข้น เสิร์ฟด้วยความจริงที่ไม่มีใครกล้ารับรู้”

กฤษณะขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมถึงต้องทำแบบนี้? เพื่ออะไร?”

“อาจเป็นการลงโทษ หรือการแก้แค้นที่บิดเบี้ยว” อรณีพูดเบา ๆ “หรือบางทีฆาตกรรายนี้เชื่อว่าเขาเป็น ‘ผู้ชำระบาป’”

กฤษณะมองลึกเข้าไปในสมุดบันทึก เหมือนมีบางอย่างที่ล่อหลอกและดึงดูดเขาให้เข้าไปใกล้มากขึ้น

“เราต้องค้นหาตัวตนของคนเขียนสมุดเล่มนี้ให้ได้...และทำความเข้าใจ ‘สูตร’ ของเขา ก่อนที่เราจะเจอศพรายต่อไป”

อรณีพยักหน้า “ฉันจะช่วยคุณจนสุดความสามารถค่ะ”

กฤษณะมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า พร้อมย้ำในใจว่า นี่ไม่ใช่แค่คดีฆาตกรรมธรรมดา แต่มันคือการต่อสู้กับความมืดที่แฝงตัวอยู่ในจิตใจมนุษย์... และความมืดนั้นอาจกินลึกถึงตัวเขาเอง