ตอนที่หนึ่ง: บ้านใหม่ของเม

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นไม้เก่าแก่ดังกังวานท่ามกลางความเงียบของบ้านหลังใหญ่กลางไร่ เม—หญิงสาววัย 28 ปี เจ้าของบาร์ชื่อดังในเมือง—หยุดยืนหน้ากระจกโบราณบานหนึ่ง ก่อนจะยกมือแตะแผ่วที่ต้นคอของตัวเองซึ่งเปลือยเปล่าใต้สายเดี่ยวผ้าซาตินบางเฉียบ

"ที่นี่แหละ..." เสียงของเธอหวานแต่เฉียบคม "บ้านหลังนี้จะกลายเป็นเวทีใหม่ของฉัน"

บ้านไม้สองชั้นกลางชนบท ที่ใครๆ ในหมู่บ้านต่างเมินหน้าหนีว่าผีดุ กลับกลายเป็นจุดหมายใหม่ของเธอ—หลังจากซื้อกิจการบาร์แห่งสุดท้ายในเมือง เธอก็ประกาศเลิก "ขายเหล้า" แล้วหันมาขายอย่างอื่นที่แรงกว่า... ความเร่าร้อน

พล—ชายหนุ่มวัย 25 ผู้ภักดีอย่างเงียบงัน—ยืนห่างออกไป เขาเป็นทุกอย่างให้เม เป็นคนขับรถ เป็นมือขวา เป็นคนซื้อของ และถ้าต้องเป็น ก็เป็นมือเปื้อนเลือดให้เธอได้ด้วยเช่นกัน

“ไปหาคนงานในหมู่บ้านมา 2-3 คนสิพล บอกว่าจะจ้างรีโนเวตบ้าน...”

เมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แววตานั้นกลับราวกับงูแม่ลูกอ่อนที่ซ่อนเขี้ยวไว้ใต้รอยยิ้ม พลพยักหน้า ก่อนออกเดินไปโดยไม่มีคำถามใดๆ

หญิงสาวยิ้มมุมปาก แล้วเดินทอดกายลงบนโซฟาเก่าแสนโบราณ ปลายขาเรียวยาวพาดกันอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางห้องที่กลิ่นไม้เก่าผสมกลิ่นน้ำหอมบนผิวเธอราวกับทำให้บ้านทั้งหลังหายใจแรงขึ้น

"เด็กหนุ่มในหมู่บ้านนี่…น่าจะไม่ทันเกมฉันหรอก" เธอพึมพำกับตัวเอง พลางหยิบไวน์ขึ้นจิบ

: กระหายแท้จริง

พลเดินเข้ามาพร้อมเสียงรองเท้าเบา ๆ กระทบพื้นไม้ แสงไฟในบ้านเรืองรองพอให้เห็นเรือนร่างของเมที่นั่งไขว่ห้างอยู่ปลายเตียง เส้นผมดำยาวของเธอเปียกชื้นจากการอาบน้ำ กลิ่นหอมของผิวเนื้อหลังไอน้ำยังลอยอ้อยอิ่งในอากาศ

“เด็กช่างมาสามคนแล้วครับ” พลรายงานเสียงเรียบ “ทุกคนยัง...ไม่เคย”

เมยิ้มบาง มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยเหมือนแมวดมกลิ่นเลือดสด

“ดี...แบบนั้นแหละที่ฉันต้องการ”

ใครบางคนอาจถามว่า ทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้

คำตอบนั้นง่ายมาก—เพราะเธอไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา

เธอคือ แวมไพร์

แต่ไม่ใช่แวมไพร์แบบในนิยายที่ดื่มเลือดจากคอของเหยื่อ แล้วนอนในโลง

เม…คือแวมไพร์ที่แท้จริง—สายพันธุ์เร้นลับซึ่งดำรงชีวิตด้วยการดูด “เลือดกาม”

ไม่ใช่แค่เลือด…แต่ต้องเป็นเลือดที่หลั่งพร้อมกับพลังราคะของชายผู้ยังบริสุทธิ์ บริสุทธิ์ทั้งร่างกายและจิตใจ

ยิ่งหนุ่ม ยิ่งไม่รู้โลก ยิ่งกลัวปนหลงใหล…เลือดจะยิ่งหวาน

และนั่นคือสิ่งเดียวที่จะบรรเทาความกระหายของเธอได้—รวมถึงคงไว้ซึ่งความงาม อ่อนเยาว์ และพลังชีวิต

หากอดนานเกิน 10 วัน ร่างของเมจะเริ่มเหี่ยวย่น เส้นเลือดดำจะผุดขึ้นตามผิวหนัง เสียงจะกลายเป็นเสียงแหบพร่าราวหญิงชรานับร้อยปี

และถ้าอดนานเกิน หนึ่งเดือน—เธอจะกลายเป็นเพียงร่างซากแห้ง เหมือนตุ๊กตามัมมี่ไร้ชีวิต

เมไม่เคยยอมให้ถึงวันนั้น…

และเธอก็ไม่เคยต้องใช้กำลัง เพราะเหยื่อทุกคน…ล้วนยิ้มให้เธอด้วยความเต็มใจ

ก่อนจะถูกดูดกลืนทุกหยดของ "ความเป็นชาย" ไปจนหมด

ลมยามเย็นพัดผ่านม่านขาวสะบัดเบา และนั่นคือจุดเริ่มต้นของฤดูพิศวาส...ที่ไม่มีใครในหมู่บ้านจะลืมได้เลย

---

: ห้องแห่งภาพซ้อน

บ่ายคล้อย พระอาทิตย์คล้อยต่ำอยู่หลังแนวเขา แสงสุดท้ายลอดผ่านผ้าม่านบางสีงาช้างในห้องนอนของเม ส่องกระทบผิวไม้เก่าแก่ในห้องที่ถูกตกแต่งอย่างประณีต มีทั้งเตียงสี่เสา ผ้าปูที่นอนผ้าไหม และโคมไฟโบราณจากยุโรป

แต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุด คือ “กระจก” ที่ติดอยู่รอบห้อง—กระจกทรงสูงหลายบานเรียงตัวอย่างมีศิลปะ ทั้งสองฝั่งข้างเตียง ปลายเตียง และเหนือหัวเตียง

แต่แท้จริงแล้ว หนึ่งในกระจกเหล่านั้น...คือทางเข้าสู่ “ห้องลับ”

พลพาชายหนุ่มทั้งสาม—เบิ้ม โจ้ และยศ—เข้ามาในห้อง

“พวกนายช่วยดูพวกกระจกนี่ทีนะครับ เจ๊เมบอกว่ามีบานหนึ่งมันแปลก ๆ เหมือนมีเสียงจากข้างใน” พลพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นกันเอง

ชายหนุ่มทั้งสามพยักหน้ารับ รู้สึกทั้งเกร็ง ทั้งตื่นเต้นในบรรยากาศหรูหราที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต พวกเขาไม่รู้เลยว่า ตนเองกำลังยืนอยู่ในรังของ “บางอย่าง” ที่ไม่ใช่คน

พลกดกลไกลับเบื้องหลังกระจกบานหนึ่ง เสียง “กึ๊ก” ดังเบา ๆ ก่อนแผ่นกระจกจะเลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นห้องเล็ก ๆ ด้านในซึ่งตกแต่งคล้ายห้องขังผสมห้องรับแขก มีเบาะนุ่ม แสงไฟสลัว และ—กระจกบานเดียวที่สามารถมอง “ออก” ได้ แต่ไม่มีใครมอง “เข้า” มาได้

“พักในนี้ก่อน เดี๋ยวฉันจะให้เจ๊เมมาเช็กกระจกพร้อมพวกนายทีหลัง” พลพูดเรียบ ๆ

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้อง—พร้อมกับกดปิดบานกระจกให้แน่นสนิทอีกครั้ง

แค่ไม่กี่นาทีต่อมา…

เสียงประตูห้องนอนเปิดขึ้นอีกครั้ง

เมปรากฏตัวในชุดคลุมสีแดงเข้มบางเบาราวกับควันไฟ เดินอย่างเชื่องช้าราวกับแมวในห้องอุ่น เธอไม่พูดอะไร แค่มองหน้าพล แล้วก็ส่งสายตาบางอย่าง—สั่ง แต่ไม่จำเป็นต้องเปล่งคำ

พลเดินเข้ามา ประคองมือเธอเบา ๆ แล้วจูบลงบนหลังมือ…ก่อนจะค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาหา เขาไม่เคยต้องซักถาม เพราะเขารู้บทของตัวเองดี

“คืนนี้เธออยากให้ฉันเป็นแบบไหน?” พลถามเสียงพร่า

“เป็นแค่คนหนึ่ง...ที่หยุดฉันไม่ได้” เมกระซิบ ขณะปลดสายคลุมอาบน้ำให้ร่วงลงกับพื้น เผยให้เห็นร่างอันเปลือยเปล่าอย่างสง่างาม ผิวเธอสะท้อนแสงเทียนอ่อน ๆ อย่างน่าหลงใหล

ภายในห้องลับด้านหลังกระจก—เบิ้ม โจ้ และยศ พากันชะงัก หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด พวกเขามองผ่านกระจกตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ เหงื่อเริ่มไหล แม้ห้องจะเย็น

พวกเขาไม่รู้ว่าเมมองไม่เห็นพวกเขา—หรือเห็น

และนั่นยิ่งทำให้รู้สึกตื่นเต้น สับสน และ...กลัวประหลาด

พลผลักร่างเมเบา ๆ ลงบนเตียง ก่อนตัวเองจะถอดเสื้อออกตาม หุ่นแน่นของเขาเคลื่อนเข้าคร่อมช้า ๆ มือสอดเข้าใต้เส้นผมดำยาวของเม แล้วก้มลงจูบที่ต้นคอ

เมไม่ได้ครวญคราง แต่เธอยิ้ม—ยิ้มอย่างนางพญาที่กำลังเดินตามเกมของตัวเอง

เสียงผ้าปูเตียงยับ เสียงจูบ เสียงลมหายใจที่ถี่ขึ้น ล้วนลอดเข้ามาถึงห้องกระจกที่ทั้งสามหนุ่มพากันกลืนน้ำลายแทบไม่ลง บางคนเริ่มรู้สึกแน่นเป้ากางเกง บางคนเริ่มหายใจแรงตามจังหวะของฉากรักตรงหน้า

“ทุกการเคลื่อนไหวของฉันคือเวทมนตร์” เมคิดในใจ

“และทุกสายตาที่มองมา...คือเชื้อเพลิง”

คืนนี้ เธอยังไม่เลือกใคร

แต่เธอรู้ดีว่าใครจะ "กระหาย" ที่สุด

และพรุ่งนี้...เขาคนนั้นจะเป็นเหยื่อรายแรกที่เธอจะ “ลิ้มลอง”

ตอนที่สี่: กลิ่นของการเริ่มต้น

แสงเทียนในห้องนอนยังคงไหวตามจังหวะลมหายใจที่เริ่มสงบลงของชายหนุ่มผู้ภักดี

พลเอนกายนิ่งบนเตียง เสียงหอบของเขายังไม่ทันจางหาย เมื่อหยดสุดท้ายของของเหลวขาวขุ่นหลั่งออกมาจากร่างของเขา—เมก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากอกเขา ร่างเปลือยเปล่าของเธอเคลื่อนไหวอย่างสง่างาม ราวกับราชินีในจังหวะร่ายรำ

ของเหลวนั้นไหลรินลงตามต้นขาของเธอ และเมื่อหยดถึงพื้นไม้เก่า...กลิ่นบางอย่างก็ฟุ้งกระจายออกมา—กลิ่นที่มนุษย์ธรรมดาจะไม่รู้สึก

แต่สำหรับเม…มันคือ "สัญญาณ"

คือกลิ่นที่กระตุ้นประสาทสัมผัสอันลี้ลับของแวมไพร์ในตัวเธอ

มันคือ น้ำตั้งต้นแห่งพิธีกรรม

“ของเหลวจากความเต็มใจของคนที่รักฉัน...คือเครื่องมือ” เมพูดกับตัวเองเสียงเบา ขณะเดินตรงไปยังกระจกบานใหญ่ด้านข้างเตียง

เธอกดฝ่ามือที่มุมหนึ่ง กระจกก็เลื่อนเปิดเผยให้เห็นห้องลับ

และทันใดนั้น…สายตาของเมก็ปะทะเข้ากับดวงตาทั้งสามคู่

สามหนุ่มที่มองมาอย่างตกตะลึง หวาดกลัวแต่ยากละสายตา

“ตื่นเต็มที่แล้วสินะ...” เมยิ้มบาง ขณะเดินเปลือยร่างเข้าไปหาพวกเขา

ไม่แม้แต่จะหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม

เธอเดินผ่านทั้งสามช้าๆ ลูบปลายนิ้วตามผนังห้องที่เย็นเยียบ และหยุดยืนหน้าชายหนุ่มคนหนึ่ง—"ยศ"

ยศคือคนที่นั่งชิดผนังที่สุด พยายามหันหน้าหนี แต่เป้ากางเกงของเขาฟ้องความจริงแทนคำพูดได้ทุกอย่าง

เมโน้มตัวลง กระซิบที่ข้างหูเขา

เสียงของเธอช่างเย็นและหวานปนกันราวน้ำผึ้งผสมเหล็ก

“นายฝันไปใช่ไหมเมื่อคืน...ฝันว่าฉันอยู่บนตัวนาย…”

ยศเบิกตากว้าง หน้าร้อนผ่าว เขาสั่นเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร

เมยิ้ม หันไปทางพลที่ยืนรออยู่หน้าห้อง “ปล่อยเขาออกมา”

พลพยักหน้า กดปุ่มที่ทำให้ประตูกระจกเลื่อนเปิด ยศเดินออกมาอย่างลังเล เหงื่อชื้นเต็มแผ่นหลัง

เมหันหลังให้เขาอย่างไม่สนใจ แล้วเดินตรงไปยังเตียง หยุดยืนข้างๆ รอยคราบขาวขุ่นของพลที่ยังเปื้อนผ้าปูที่นอน

เธอเอื้อมมือแตะมัน...ก่อนจะหันกลับมา และยกนิ้วเปื้อนของเหลวนั้นขึ้นแตะที่ริมฝีปาก

“เลือดกามบริสุทธิ์ต้องการประกายไฟ...” เมพูดเสียงเบา

...^^^...^^^...“...และคืนนี้ ฉันจะจุดไฟนั้นในตัวนาย”...^^^...^^^...