...*สวัสดีค่ะ ฉันมีชื่อว่าเอชลิล เป็นลูกคนเดียวในครอบครัวตอนนีี้ สถานะทางบ้านตอนนี้ยากต่อการใช้ชีวิตมากเลยค่ะ พ่อที่ต้องนอนเป็นผู้ป่วยติดเตียง แม่ก็หนีไปกับชู้รักของเขา ฉันที่เป็นพยาบาลก็มาตกงานเนื่องจากโรงพยาบาลเก่าที่ฉันทำงานอยู่ก็เกิดเหตุไฟไหม้ ทั้งตึก ฉันเลยต้องหางานใหม่ไปเรื่อยๆ จนได้มาเจอกับโรงพยาบาลที่ดูหน้าขนลุก....*...

..."เอ่อ... ที่นี้รับสมัครพยาบาลใช่ไหมคะ?..."...

...ฉันได้เดินเข้าเจอกับพยาบาลสาวที่นั่งอยู่ หน้าเคาน์เตอร์ "ใช่คะทางเรารับพยาบาลก๊ะกลางคืนอย่พอดีค่ะ"...

...เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งชวนขนลุก...

..."อื้ม พอดีเลยค่ะ พอฉันเป็นพวกนอนดึกพอดี แหะๆ~"...

...ฉันได้แค่ยิ้มเจื่อนๆให้จากพยาบาลคนนั้นก็ได้ให้ฉันกลับบ้านเริ่มงานพรุ่งนี้...

...ณ.เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมอาการเหนื่อยแปลกๆ แต่ฉันยังไงก็ต้องฝืนตัวเอง เพราะไม่ได้คิดมากเพราะเมื่อคืนฉันเองก็ตื่นเต้นที่ได้งานใหม่จนนอนไม่หลับเลยแหละ...

......ฉันได้เดินทางไปที่ทำงานใหม่ของฉันเพื่อไปรับชุดสำหรับพยาบาลก๊ะกลางคืน จากนั้นฉันก็เจอกับเจอเด็กผู้ชายวิ่งเล่นตามทางเดินแล้วได้มีพนักงานทำความสะอาดเข้ามาตักเตือนว่าให้ระวัง...

...*เจ้าหนู..อย่าวิ่งเล่รตรงนั้นสิ.ลุงพึ่งทำความสะอาดไป เดี๋ยวมันจะลื่นล้ม*...

...น้ำเสียงของคุณลุงทำความสะะอาดนั้นทำให้ฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อย จากที่ฉันฟังนั้นฉันไม่เล่ามากออกมาได้ แต่ฉันชอปิดฆูทันทีที่ฉันได้ยินมัน ไม่ใช่ว่าคุณลุงน่ารำคาญหรอกนะ แต่นั้นมันเป็นเสียงที่หน้ากลัวที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมาเลยละ...

...*คุณเอชลิล..*...

...หลังจากที่ฉันกำลังยืนอึ้งอยู่น้นเองก็ได้มีเสีองเรียบนิ่งที่ฉันรู้สึกคุ้นหูจากเมื่อวาน.....

...*คะ?!!*...

...ฉันหันไปตามเสียงเรียกอันเรียบนิ่งก่อนจะพบกับพยาบาลสาวคนเดิมที่อยู่หน้าเคคาน์เตอร์...

...*ชุดทางเราได้จัดเตรียมให้คุณค่ะ*...

...เธอไม่ได้พูดไรต่อจากนั้น......

...(ไม่มีความรู้สึกหรอว่ะ)...

...ฉันได้คิดขึ้นมาพร้อมหงุดหงิดเบาๆ...

...*เข้าก๊ะเที่ยงคืนถึงหกโมงเช้านะคะ*...

...เธอได้ตอบด้วยในเสียงเรียบนิ่งของตามเคยจนมันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกเบื่อเข้าทีแล้ว...

...(เวลา..00:00)...

...ฉันได้ให้พี่สาวจากบ้านตรงข้ามนั้นมาส่ง..ถึงแม้ว่าครอบครัวเราจะสู้ชีวิตแต่อย่างน้อยก็ยังมีญาติท่ค่อยช่วยเหลือ...

...*ไม่มีใครอยู่เลยแหะ ทำเอาให้ฉันขวัญผวาเลยแหะ*...

...ฉันได้เดินพร้อมมองไปรอบๆก่อนจะพบกับลูบอลสีฟ้าลายการ์ตูนกลอ้งมาชนที่เท้าฉัน...

...*นี้มันไรกันเนี้ย??*...

...ฉันได้เตะลูกบอลนั้นออกไปจากเท้าก่อนจะได้มองไปทางเดินที่ไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งผู้ป่วยฉันเองก็ไม่เห็นจนรู้ สึกว่าที่นี้มันแปลกกว่า ที่ฉันคิด...

...ฉันได้กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานหลังจากที่ดูว่าไม่มีอะไรเกิด...

...*เอาจริงดิ เด็กก็ไม่เห็นมีโรงพยาบาลร้างรึป่าว ช่างมันกลับมาโฟกัสที่งานดีกว่า*...

...ฉันได้นั่งผิงกับเก้าอี้ก่อนจะเห็นกับกระดาษที่วางไว้หน้าโต๊ะที่ฉันนั้นได้ทำงานอยู่...

...*มาตอนไหนว่ะ ตอนแรกไม่เห็นมีนิ*...

...ฉันได้หยิบกระดาษขึ้นมาก่อนกว้าดสายตามองแล้วอ่านข้อความที่อยู่บนกระดาษ...

...*ลายมืออุบาทชะมัด*...

...(สวัสดีพยาบาลเวรก๊ะดึกคนใหม่ ผมไม่ดึกเลยว่าคุณจะกล้าตอบตกลง "คาทีน่า" ด้วย .คาทีน่าคือพยาบาลตอนเช้าที่เอชลิลได้พบ. ผมยอมใจคุณจริงๆ...

... เอาหล่ะ ผมจะบอกสิ่งที่คุณต้องในวันนี้...

...1. คุณจะต้องไปเปลี่ยนน้ำเกลือให้กับอีธาน เค้าจะอยู่ห้องผู้ป่วยพิเศษห้องที่42 แต่อย่าให้เค้าโกรธละ เค้าอาจจะนำแขนขวาของมาเป็นอาหารเลยก็ได้...

...รับมือกับด้วยการร้องเพลงวัดโบสถ์ให้เค้าฟัง แต่ถ้าเค้ามีท่าทีที่ดุดันจนทำให้เค้าพัังทุกิย่างในห้องให้คุณกัดที่มือของคุณให้เลือดออกส่ะ เค้าชื่นชอบของสีแดงสดอย่างเลือดเอามากๆ จากนั้นคุณก็เปลี่่ยนสายน้ำเกลือให้เค้าตามสบายใจเลย ...

...2.ช่วงตี01:25 ผมอยากให้คุณเข้าไปหลบซ่อนใต้โต๊ะของเคาน์เตอร์ให้ไวแล้วอย่าได้ส่งเสียงอะไรออกมา เพราะเจ้าตัวนี้มันหูดีมากๆเลยละ มันจะมีหลักษณะเป็นชายตัวผอม เหมือนคนปกติ แล้วถ้าเค้าเห็นคุณจงคิดใว้เลยว่า คุณหมดทางหนีแล้ว เราจะมือปืนพกไว้ลิ้นชักที่เคาน์เตอร์ ให้คุณหยิบขึ้นมาแล้วปลิดชีพตัวเองส่ะ คุณคงไม่อยากเป็นมนุษย์ไร้ผิวหนังหรอกว่าไหม)...

...ข้อความสิ้นสุดอยู่แค่นี้ ...

...*เหอะ เรื่องกฏหลอนรึไง เห็นแต่ในตามโซเชียล จะเล่นไม้ไหนกัน*...

...ฉันได้กล่าวออกมาพร้อมฉีกกระดาษทิ้งแล้วได้เดินไปห้องผู้ป่วยพิเศษ...

...ฉันได้มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องที่42ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป...

...*ขออนุญาตินะคะ คนไข้ต้องเปลี่ยนสายน้ำเกลือน่ะค่ะ*...

...จากที่ฉันมองแล้ว คุณอีธานที่ฉัน ดูเป็นชายหนุ่มนปกติ ที่ฉันรู้สึกว่าไม่เห็นจะมีพิษภัยอะไร...

...*ครับ ได้ครับ*...

...เค้าตอบแค่นั้น ทำใหฉันรู้สึกสบายใจแล้วเดินไปเปลี่ยนสายน้ำเกลือปกติ......

...*เสร็จแล้วค่ะ อย่าลืมทานยาที่เราจัดเตรียมไว้ให้ด้วยนะคะ*...

...ํฉันได้เดินออกมาพร้อมรถเข็น ก่อนที่จะดูนาฬิกาข้อมือ ก็พบว่า นี้เวลา01:23 ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไรก่อนจะเอาบของ ทั้งหมดกลับมาไว้ตามปกติ แล้วจากนั้นสมองของฉันก็สั่งการให้ฉันรีบเข้าไปแอบในใต้โต๊ะ ก่อนจะพบ ชายแปลกหน้าตามที่กดนั้นได้บอก ไว้ แต่เดี๋ยวนะ!!! ชายคนนั้น ไม่มีหน้านิ.......

...ผูัชายคนนั้นไม่มีหน้างั้นหรอ มันทำให้ฉันใจเต้นด้วยความกัลวสุดขีด ฉันไม่นึกว่าจะเจอกับเหตุการณ์เหนือะรรมาชาติแบบนี้ ฉัันทำใจรับความจริงกำอะไรแบบนี้ได้ยาก...

...*ผมบอกคุณแล้ว*...

...อยู่ดีๆก็มีเสียงจากที่ไหนไม่รู้ผ่านหูฉันไป มันทำให้ฉันรู้สึกหนาวยังบอกไม่ถูก...

...เสียงผู้ชายคนนั้นฉันสามารถบอกได้ว่าดูปกติที่สุดแล้วในโรงพยาบาลนี้...

...(นั้นเสียงใครกัน.. ไม่มีใครทำงานก๊ะนิ นอกจากฉัน แล้วนั้นเสียงใครกัน หน้ากลัวชิ!!)...

...ฉันได้ฉุกคิดดขึ้นมาพร้อมตัวที่สั่่นเป็นเจ้าเข้า โรงพยาบาลนี้ทำให้ฉันเรื่องพวกผีๆ เป็นครัั้งแรกในชีวิตเลยละ...

...เวลาผ่านไปสักพักเจ้านั้นก็ได้เดินออก ไปจากโรงพยาบาล แล้วหายไปพร้อมกับหมอก เดี๋ยวนะ นั้นหมอกมาตอนไหน ที่หน้าประหลาด ใจคือ หมอกนั้นสีดำ แต่ฉันไม่ควรมาคิดอะไรแบบนี้เพราะตอนนี้ฉันควรออกจากโรงพยาบาลนี้ให้ได้ ฉันได้รีบวิ่งไปทางประตูทางออกของโรงพยาบาลพอฉันกำลังจะ เปิดประตูนั้น...

...*ทำไมมันเปิดไม่ได้ ประตูก็ไม่ได้ล็อคนิ*...

...้้ฉันได้พยายามเปิดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังเปิดไม่ได้อยู่ดี นี้ฉันโดนหลอกรึป่าวว่ะ แต่สุดท้ายฉันก้ตัดใจแล้วคงคิดว่า ฉันคงต้องตายอยู่โรงบาลบ้านี้แล้วละ...

...ฉันนั่งร้องไห้ด้วยความโง่ของตัวเอง ทั้งๆที่ไม่ไว้ใจโรงบาลนี้อยู่แล้ว แต่ก็ยังมาทำงานที่นี้ได้...

...*ฉันยังไม่อยากตายๆๆๆๆ ทำไมต้องมาเจอเ*ี้ยไรแบบนี้ด้วย ทำไมว่ะ*...

...หลังจากฉันนั่งร้องไห้ได้ไม่ได้นาน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเดินตรงมาที่ฉัน...

...*ฉันต้องรีบหาที่ซ่อน ฉันต้องหาที่ซ่อน ฉันต้องไม่ตาย*...

...จบคำพูดเสร็จ ฉันได้รีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะเคาน์เตอร์ แล้วกลับไปซ่อนอยู่ใต้โต๊ะที่เดิม แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ได้เห็นผู้ชายจากห้องผู้ป่วยพิเศษคนนั้น แต่สิ่งที่ฉันเห็น คือเค้ากำลังกินแขนของมนุษย์ ภาพตกหน้าทำให้ฉันมั่นใจว่า ฉันควรหนีออกไปจากที่นี้อย่างเต็มระบบ แต่จู่ๆ ผูู้ชายคนนั้นก็ได้หัดหน้ามาทางฉัน...

...เค้ารูุ้ได้ไงว่าฉันตรง เค้าได้ทิ้งแขนนั้นลงกับพื้นก่อนที่จะมุ่งตรงมาที่ฉันแบบไม่ลังเล (ฉันตายแน่ๆๆ) ฉันฉุกคิดขึ้นก่อนจะได้นำแขนมาปิดหน้าตัวเอง...

...*..เป็นไรรึป่าวครับคุณพยาบาล*...

...เค้าได้ยื่นมือที่เปื้อนเลือดมาจับที่แขนของฉัน มันทำให้ฉันสะดุ้งไปพักหนึ่งก่อนจะบอกเค้าไปว่า...

...*อย่ากินฉันเลยนะค่ะ อย่าทำไรฉันเลย*...

...เค้าทำหน้าสงสัยพร้อมถอยห่างมานั่งข้างหน้าของฉัน...

...*ผมไม่ทำอะไรแน่นอนครับ นี้เป็นแขนจากศพพยาบาลคนก่อนน่ะครับ ผมแอบเก็บไว้ ที่ลิ้นชักในห้องของผมเองน่ะ ขอโทษที่ทำให้กลัวนะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน ไว้ใจผมได้*...

...เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยน ก่อที่จะยิ้มให้ฉัน(นี้มันหมาเด็กชัดๆ) ฉันเริ่มผ่อนแขนลง ก่อนจะถามเค้าว่า ที่นี้มันเกิดไรขึ้น...

...*ที่นี้ก็โรงพยาบาลปกตินี้แหละครับ*...

...(เค้าจะไม่บอกฉันจริงดิ) ฉันได้ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปทางบรรไดแล้วลองขึ้นไปดูชั้นสองโดยที่ลืมตัวไปว่าตะกี้พึ่งเจอคุณอีธานกำลังแขนคนตะกี้ แต่ในขณะนั้น ฉันเองก็ได้หัดไปข้างหลังก่อนจะพบว่าคุณอีธานก็ได้เดินตามมาด้วย มันเลยทำให้ฉันแอบระแวงด้วยนิดหน่อย ฉันได้ถามเค้าว่า...

...*คุรจะไม่กินฉันใช่ไหมคะ*...

...*ฮิฮิ ผมไ่ม่กินหรอกครับ แต่พวกเค้าอาจจะไม่แน่*...

...สิ่งที่เค้าพูด มันทำให้ฉันเริ่มกลัวอีกครั้งก่อนจะพบว่า ชั้นสอง... มีผู้หญิงชุดพยาบาลสีแดง ยืนแสยะยิ้ม ให้ฉันอยู่...