วันนี้ก็ยังจนเหมือนเดิม

ผมถอนหายใจยาว ขณะที่หยิบห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่ตะกร้าจากชั้นวางในมินิมอลล์ข้างสถานีรถไฟฟ้า ตะกร้ามันเบาจนน่าเศร้า มีแค่บะหมี่สามห่อกับไข่ไก่ลดราคาอีกแพ็กหนึ่งเท่านั้น

"ถ้าไม่ใช่เพราะมีโปรแถมอีกห่อ คงไม่กล้าหยิบมาสามแบบนี้หรอก" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินไปจ่ายเงิน

ป่านนี้ก็อายุยี่สิบห้าแล้ว แต่ยังตกงานอยู่ ห้องเช่าก็เล็กจนนอนกลิ้งทีเกือบกลิ้งออกประตู ระเบียงก็แคบพอๆ กับที่วางไม้ถูพื้น พูดง่ายๆ คือ ผมอยู่ในสภาพที่คนทั่วไปเรียกกันว่า 'ถังแตก'

หลังจากยัดของทุกอย่างใส่ถุงพลาสติก ผมก็ลากตัวเองกลับห้องพักซอมซ่อที่ชั้นห้าของตึกเก่าๆ แถวท้ายซอย เสียงประตูเหล็กห้องข้างๆ ยังคงดังลั่นเหมือนทุกวัน กลิ่นบุหรี่โชยออกมาตามรอยรั่วของผนัง

ผมวางของลงกับพื้น ก่อนจะนั่งลงบนเบาะเก่าๆ ที่ใช้แทนโต๊ะกินข้าว ตั้งน้ำในกาต้มน้ำไฟฟ้า ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งห่อใส่ไข่

"ข้าวเย็นของเจ้าชายยูเมะ พร้อมเสิร์ฟแล้วครับ" ผมประชดตัวเอง พร้อมเทน้ำร้อนใส่ถ้วย

เสียงต้มปุดๆ กับกลิ่นหอมประจำวันช่วยให้รู้สึกว่าชีวิตยังพอมีอะไรดีๆ อยู่บ้าง แม้มันจะเป็นแค่มื้อซ้ำๆ ที่ไม่มีสารอาหารก็ตาม

กินไปครึ่งถ้วย ผมก็เริ่มรู้สึกง่วง พอวางตะเกียบปุ๊บ เปลือกตาก็หนักขึ้นทันที

"แป๊บเดียว... แค่พักตาแป๊บเดียวก็พอ..." ผมพึมพำเบาๆ แล้วเผลอเอนหลังลงไปบนเบาะ ผ้าห่มที่ไม่เคยพับยังวางอยู่ข้างตัว ผมดึงมันคลุมตัวหลวมๆ แล้วจมสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย

กระทั่งมีแสงแปลกประหลาดส่องลอดม่านหน้าต่างเข้ามา

ผมขมวดคิ้วขณะหลับ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงสั่นบางอย่างเบาๆ จากพื้น เสียงประหลาดคล้ายกระจกสั่นไหวอยู่ที่ระเบียงเล็กๆ ข้างห้อง

"แสงอะไรวะ..." ผมลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย กะจะลุกไปด่าข้างห้องเรื่องเปิดแฟลชใส่หน้าต่างตอนดึกๆ

แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้ผมพูดไม่ออก ตรงระเบียงแคบๆ ของห้องผม มีใครบางคนยืนอยู่ที่ขอบระเบียง

"โจรหรอวะ... เดี๋ยวกูผลักตกแม่ง..." ผมพูดเสียงเอื่อยๆตามภาษาคนพึ่งตื่น

แต่คนตรงหน้าตัวสูงแบบ สูงมาก ผมสีฟ้าเทาหม่นๆ ยาวถึงไหล่ กำลังส่องมองผมผ่านแว่นตาทรงกรอบเหลี่ยมบาง แถมดูลูกผู้ดีขนาดนี้ ผมเนี้ยแหละจะปล้นเขาแทน แต่ที่สำคัญกว่า...

"หนวด?" ผมพึมพำออกมาเบาๆ อย่างไม่เชื่อสายตา

"สวัสดี ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ" เสียงของเขาทุ้มลึก นุ่มนวลอย่างน่าประหลาด

"เหี้ยเอ๊ย... มึงใครเนี้ย" นั่นคือคำเดียวที่ผมพูดได้ในตอนนั้น

.......

.......

.......

...จบบทนำ...

...เรื่องนี้มี2ซีซั่น แล้วก็อาจจะตอนสั้น + ตอนน้อยหน่อยนะครับ แต่จบSS1ก่อน SS2ถึงจะมานะครับ เรื่องนี้มีฉากNcนะครับเนื้อหา เรทR...

...ผมอาจจะแต่งแปลกๆหรือไม่สนุกบ้างก็ขออภัยนะครับ ช่วงนี้ง่วงนอนแต่วันไม่ค่อยตื่นเต็มตาเท่าไหร่...

"เหี้ยเอ๊ย... มึงใครเนี้ย" นั่นคือคำเดียวที่ผมพูดได้ในตอนนี้

ผมกะว่าจะรีบลุกไปหาอะไรฟาดใส่ แต่แขนขามันแข็งไปหมด เหมือนโดนแช่แข็งไว้ทั้งร่าง ใจเต้นดังจนผมได้ยินเสียงตัวเอง

คนแปลกหน้าไม่ขยับ เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้น มองผมอยู่หลังแว่นบาง ๆ ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

"เธอพูดภาษาไทยอยู่เหรอ"

"หา อะไรนะ" ผมหันซ้ายหันขวา เช็กอีกทีว่ายังอยู่ในห้องพักรูหนูของตัวเอง ไม่ใช่ในฝัน หรือฉากถ่ายหนังที่แอบเข้ามาถ่ายโดยไม่บอกผม

"เธอฟังฉันรู้เรื่องใช่ไหม" เขาถามอีก น้ำเสียงนั้นเหมือนครูสอนภาษาไทยที่พูดชัดกว่าผมเสียอีก

"เดี๋ยวนะ นี่มันญี่ปุ่น มึง... เอ้ย นายพูดไทยได้ยังไง" ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่อยู่ในท่าพร้อมเผ่นตลอดเวลา

เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมา มันดูเหมือนโทรศัพท์แต่มีกล่องแสงเล็ก ๆ ลอยอยู่เหนือหน้าจอ

"แปลภาษาอัตโนมัติแบบเรียลไทม์ ฉันไม่ได้พูดไทยหรอก แต่เครื่องนี้ช่วยแปลเสียงของฉันให้เธอเข้าใจ" เขาพูดโดยไม่แสดงสีหน้าแบบคนที่ทำอะไรแปลก ๆ

"โอ้โห เทพกว่า Google Translate อีกวะ" ผมมองเจ้ากล่องแสงแบบงง ๆ แล้วกลับมาจ้องหน้าเขา "แล้วนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!"

"ขอเข้าห้องได้ไหม มันแคบเกินไปตรงระเบียง เดี๋ยวฉันจะตกเอานะ" เขาพูดเสียงสุภาพ

"ไม่ นายเป็นใครก็ไม่รู้ จะให้เข้ามาได้ไง นายอาจจะโรคจิตก็ได้ หรือไม่ก็พวกเบียวอนิเมะก็ได้!" ผมชี้นิ้วใส่เขา

เขายกมือขึ้นช้า ๆ ทำท่าคล้ายจะยืนยันว่าไม่ใช่ภัย

"ฉันชื่อเฮริออส ฉันไม่ได้มาจากประเทศไหนบนโลกใบนี้" เขาพูดเรียบ ๆ

ผมหัวเราะแห้งในคอ

"จะบอกว่าตัวเองเป็นเอเลี่ยน?"

"ใช่"

"...พอแล้ว กลับดาวนายไปเลยไป ผมไม่มีเงิน ไม่มีอะไรให้ปล้น ไม่มีไข่แฝดให้ทดลอง นายมาผิดห้องแล้ว!" ผมโบกไม้โบกมือไล่เขา

แต่แทนที่เขาจะจากไป เขากลับยืนเฉย แล้วพูดประโยคที่ทำให้ผมหยุดหายใจไปหนึ่งวินาที

"ฉันมาที่นี่เพราะกำลังตามหาแม่พันธุ์ เพื่อผสมพันธุ์และกำเนินลูกๆของฉัน"

"..."

"..."

เราทั้งสองยืนเงียบมองกันนานขณะที่เขายิ้มให้ผมแบบเย็นๆ ในใจผมตอนนี้คงกำลังบอกว่า 'อีเหี้ย กูกลัว' แต่ผมไม่รอไรมากรีบตอบสนองต่อทันที

"แม่มึงสิ" ผมลุกพรวดโดยอัตโนมัติ แล้วคว้าถุงบะหมี่ที่ยังไม่ได้เก็บเหวี่ยงไปทางเขาแบบสุดแรง(*มั้ง*?)

เขาหลบง่าย ๆ แบบไม่สะทกสะท้าน แถมยังมองบะหมี่ที่ตกพื้นด้วยสีหน้างุนงงอย่ากับมันเป็นของประหลาดงั้นแหละ

"บะหมี่...? คืออาวุธของโลกมนุษย์หรือ"

"มันคือข้าวเย็นของกูต่างหาก!"

.......

.......

.......

...จบบทที่1...

"มันคือข้าวเย็นของกูต่างหาก!"

ผมตะโกนแล้วจะวิ่งไปเปิดประตูหนี แต่ยังไม่ทันแตะลูกบิด ร่างของเฮริออสก็ขยับไวเกินตา เขามาปรากฏตรงหน้าผมราวกับหายตัว

"อย่ากลัวเลย ฉันจะไม่ทำให้เธอเจ็บ"

"ถอยไป!" ผมเงื้อหมัดแต่ก็โดนมือหนาของเขาคว้าข้อมือไว้ได้อย่างง่ายดาย ไม่แปลกมากนักจะให้ทำไงได้ ในเมื่อผมตัวแห้งกว่ากุ้งอีก แต่เขานี่ตัวใหญ่อย่างกับหมีควาย

แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น หนวดบางอย่างสีม่วงอมชมพูค่อยๆ โผล่ออกมาจากด้านหลังของเขา มันไม่ใช่แค่เส้นหรือเส้นเอ็นเหมือนสัตว์ทะเล แต่คล้ายสิ่งมีชีวิตแยกอีกหนึ่งหน่วยที่ขยับเองได้ มันพุ่งมารัดเอวผมแน่น ก่อนอีกเส้นจะเลื้อยลูบแผ่นหลังเบาๆ

"อะ ไอ้เหี้ย!"

ผมดิ้น แต่หนวดที่รัดผมไว้กลับแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ มันยกตัวผมลอยจากพื้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ กดผมลงไปบนที่นอนเก่าๆ ในห้อง

"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย!"

เฮริออสโน้มตัวลงมาหาผม มือข้างหนึ่งประคองใบหน้า ส่วนหนวดอีกเส้นเลื้อยขึ้นมาลูบแก้มอย่างแผ่วเบา

"แค่ชั่วครู่เดียว... เธอก็จะไม่เจ็บอีกต่อไป"

จากนั้น หนวดเส้นหนึ่งที่หน้าตาแปลกกว่าอันอื่นๆ ก็พุ่งเข้ามาในปากผมแบบไม่ทันตั้งตัว หนวดนั้นกดลึกลงไปจนแน่นอกแน่นคอไปหมดเพราะหายใจไม่ออก

ขณะที่ผมพยายามดิ้นและดึงหนวดบ้าๆ นั่นออก ก็มีบางอย่างไหลลงคอผม มันเหนียวๆ หนืดๆ สารแปลกๆนั้น ทำเอาหัวใจเต้นแรง ร่างกายร้อนวูบวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกอ่อนแรงไปหมด

"อะไร... หยุดนะไอโรคจิต..." เสียงผมเหนื่อยล้าแบบไม่เข้าใจตัวเอง

"ไม่ต้องห่วง มันเป็นเพียงสารกระตุ้น เดี๋ยวเธอก็จะเข้าใจเองผ่านการกระทำนะที่รัก"

หนวดเส้นหนึ่งเลื้อยเข้าใต้เสื้อผม ไล่ตามแนวกระดูกสันหลังอย่างช้าๆ ในขณะที่อีกเส้นเริ่มเลียที่ต้นคอ ความรู้สึกที่มันสัมผัสนั้นชวนให้สยิวอย่างน่าประหลาด

ผมพยายามดิ้น แต่แรงขัดขืนกลับอ่อนลงเรื่อยๆ มือเฮริออสเลื่อนลงมายึดสะโพกผมไว้ก่อนจะถอดกางเกงผมออกจนหมดในรวดเดียว ขณะที่หนวดบางเส้นค่อยๆ แทรกเข้าระหว่างขาด้านใน

"ไม่... อย่า..." ผมกัดฟันแน่น แต่เสียงที่ออกมากลับเบาหวิวเหมือนคราง แขนขาก็โดนล็อคแน่น ทั้งที่คิดว่าหนวดคงลื่นออกง่ายแท้ๆ

"ชู่... เดี่ยวทุกอย่างจะโอเค เธอจะชอบมันเอง ที่รัก"

"อ๊า—! เดี๋ยว... หยุดเลยนะ! มันแปลกๆ..."

หนวดร้อนจัดอีกเส้นที่หน้าตาแปลกๆค่อยๆ แทรกซึมเข้าในรูของผมไปทีละนิด ความรู้สึกมันแปลกจนแทบขาดใจ มือของผมกำผ้าปูเตียงไว้แน่น พยายามต้านทานความรู้สึกที่กำลังจะกลืนกินสติ

"เธอคือแม่พันธุ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด" เสียงเฮริออสกระซิบข้างหู

"ห-หุปปาก..."

สารบางอย่างจากหนวดหยดซึมเข้าใต้ผิว ทำให้ทุกแรงต่อต้านในร่างผมเริ่มคลายตัวลงอย่างช้าๆ และเหมือนจะเพิ่มความลื่นทางด้านหลังให้ผมด้วย

ร่างกายผมเริ่มตอบสนอง ทั้งที่หัวใจยังตะโกนว่า 'ไม่'

แต่ปากกลับเปล่งเสียงครางที่แผ่วเบาได้เท่านั้น เพราะแรงเริ่มหมดเหลือแต่ร่างกายที่ไม่ฟังตัวเองเท่านั้น

"อ้า! หยุดนะ... อึก เรื่องนี้ไม่จบแค่นี้แน่..."

"เพราะคืนนี้ยังอีกยาวไงละ ฉันต้องแน่ใจว่าแม่พันธุ์ของฉันต้องมีไข่ในท้องแน่ๆ"

.......

.......

.......

...จบบทที่2 (1/2)...

...ผมแต่งฉาก NC ไม่เก่งนะครับ ไม่ได้แต่งมา2-3ปีแล้ว อาจจะแต่งไม่อินหรือศัพท์มันค่อนข้างจะงง นะครับ...