NovelToon NovelToon

รุ่นพี่ “คือของฉัน”

บรรยายเรื่องราวของ “อายาโนะ”

"ชั้นเป็นเด็กสาวที่อยู่ในตระกูล ไอชิ เเละเป็นลูกสาวของ " เรียวบะ ไอชิ "ส่วนพ่อของฉันนั้นเเม่มักจะบอกอยู่เสมอว่าเจอกันด้วยความบังเอินพ่อของชั้นนั้นทั้งหล่อทั้งดูดีสาวๆคนไหนเห็นก็มีเเอบปลื้มอยู่ตลอดเวลาเเละเเม่ก็บอกว่าพ่อเป็นคนที่ทำให้เเม่มีสีสันในชีวิตตั้งเเต่เเรกพบเเละใช่พ่อของชั้นมีชื่อว่า "ยูเคจิ ยูดะ เซอิ"หรือเรียกว่ายูเคจิ

นั้นเองถึงยังไงสะตัวฉันก็ยังคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อพอพ่อเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นแม่ก็ได้บอกกับฉันว่า

? : เเม่รู้นะว่ามันอาจจะดูน่าเหลือเชื่อ

? : เเต่เชื่อเเม่เถอะ "อะไรมันก็เกิดขึ้นได้"

คำพูดนั้นมันทำให้ฉันสงสัยว่ามันคืออะไรกันเเน่มันเหมือนจุดประกายความอยากรู้อยากเห็นพอพ่อกับเเม่ได้ออกไปข้างนอกฉันก็ได้เเอบเข้าไปในห้องของพวกท่านฉันได้เข้าไปค้นดูรูปของเเม่ที่ถ่ายในสมัยที่ท่านยังอายุ18 นี้ก็ผ่านมาหลายปีเเล้วนะตอนนี้ท่านอายุ58เเล้วเเต่ยังดูหนุ่มสาวอยู่เลยพอฉันเเอบเข้าไปในห้องของท่านเเล้วฉันไปค้นเจอรูปที่อยู่ใต้ตู่เสื้อผ้า

น..นี้มัน...

ฉันได้ค่อยๆหยิบรูปมาดูทีละใบ...

มันทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นมากกว่าปกติ

เเม่ของฉันคือฆาตกร❓❓

ฉันรู้ตกตะลึกกับรูปถ่ายเเละรูปในมือถือเครื่องเก่ามากในรูปนั้นมีทั้งที่เเม่เเอบถ่ายพ่อเเละรูปที่ถ่ายคู่กันกับ "ศ/พ" ของคนอื่นๆที่พ่อเล่าให้ฟัง

ฉันอึ่งไปสักพักก่อนจะรู้ตัวว่านี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เเม่พยายามบอกกับฉันว่าควรต้องจัดการกับสิ่งที่ขัดหูขัดตาเเละเป็นภัยต่อฉัน....

ทำไมกันนะถ้าเป็นคนอื่นกูคงต้องตกใจเเล้วร้องกรี๊ดเเต่ทำไมฉันถึงรู้สึกปกติเหมือนคนไม่มีความรู้สึกกลัวเลยนะ เพราะอะไรนะ ทำไมถึงไม่กลัวเลย แต่กลับรู้สึกว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุดกันนะ....พอตกเย็นเเม่ก็ได้กลับมาพร้อมกับชุดนักเรียนที่ได้เลือกมาอย่างสวยงามฉันทำตัวปกติที่สุดเท่าที่ทำได้แต่เเล้วเเม่กับสามารถมองออกได้ว่าฉันเเอบเข้าไปในห้องของท่านแม่ได้มองมาที่ฉันด้วยสายตาที่นิ่งเงียบพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

?:ที่รักคะ ฉันว่าฉันลืมซื้อรองเท้านักเรียนนะคะ

?: จริงด้วย งั้นเดียวผมจะรีบออกไปซื้อให้ละกัน‼️

?: ค่ะที่รักของคุณ "คุณมากเลยนะคะ"

หลังจากนั้นพ่อก็ได้วิ่งออกไปจากบ้านด้วยความเร่งรีบ สักพักเเม่ก็ได้คุยกับฉันว่า "เจออะไรบ้างละ" ฉันได้ชะงักกับคำถามที่เยือกเย็นเเต่กับอมยิ้มเหมือนกำลังมีความสุข "ฉันได้บอกว่าฉันเจอรูปที่เเม่ถ่ายเอาไว้เยอะเเยะมากมาย"

เเม่จึงพูดขึ้นว่า "ใช่" เเล้วเเม่ฆ่าทุกคนเพื่อพ่อเเม่ทำทุกอย่างเพื่อพ่อ ตระกูลไอชิ ฆ่าล้างทุกคนที่ขัดขวางความสุขของพวกเราไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม เเทนที่ฉันจะตกใจเเต่ฉันกับถามเเม่ไปว่าทุกคนในตระกูลเลยงั้นหรอ เเม่บอกว่าใช่ในตระกูลทุกคนทำกันทั้งหมดรวมถึงคุณย่า...

นี้สินะเรื่องราวตระกูล "ไอชิ"

จุดเริ่มต้นของ อายาโนะ ไอชิ

วันต่อมาเป็นวันเเรกเลยนะที่ฉันได้ไปโรงเรียนอีกครั้งฉันได้ย่างก้าวเข้าสู้โรงเรียนที่มีผู้คนมากมายไม่ว่าจะ ดารา คุณหนู เเวมไพร์ นักเลง สก๊อย เเละคนต่างๆอีกมากมาย ฉันเป็นคนเดียวที่ไม่มีเพื่อนไม่มีใครที่อยากผูกมิตรฉันอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวตามทางเดินที่มีผู้คนมากมายเเออัดกันจนเเทบจะไม่มีทางเดิน ฉันได้เดินเบียดเสียดกับผู้คนอย่างกับจะโดนบดเเต่เเล้วนั้น...

? : ปั๊ก‼️

?:อะ!! ข..ขอโทษ...ครับ..

เขาคนนั้นได้เอยคำขอโทษมาอย่างรวดเร็วเเละได้เขาได้ ยืนมื้อที่เเสนนุ่มมาจับที่เเขนเเละใช้อีกข้างยืนมาเพื่อที่จะช่วยพยุงฉัน ฉันได้เงยหน้ามองเขาเเละใช่ฉันรู้เเล้วว่าฉันเจอเเสงสว่างที่ทำให้ฉันต้องได้มาไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม....

ฉันได้นั่งอึ้งอยู่กับที่นานมากสะจนเขาได้พูดขึ้นมาอีกครั้งตอนนั้นมันทำให้ฉันเห็นหน้าเขาชัดๆจน ทำให้ฉันตะลึงไปกับความหล่อที่อยู่ตรงหน้าของฉัน ฉันได้ยืนมือไปให้เขาเเละลุกขึ้นพร้อมเดินออกไปพร้อมกันเขาถามกับฉันว่าชื่ออะไรฉันได้ตอบเเต่ว่า อายาโนะ ไอชิ ค่ะ เขาได้หันมามองพร้อมกับยิ้มเบาๆก่อนที่จะบอกชื่อเขากับฉัน

?: ฉันชื่อ ทาโร่ ยามาดะ นะอายาโนะ

คำพูดนั้นมันทำให้ฉันหัวใจเต้นเเรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอกฉันหน้าเเดงจนทำให้รุ่นพี่ตกใจเเละเดินหนีไปในที่สุด ฉันได้ไปหาขอมูลของรุ่นพี่มารุ่นพี่เอกชอบอ่านหนังสือ20++ขึ้นไปและใช่ฉันได้ไปเอาสิ่งที่รุ่นพี่ใช้เเล้วทิ้งมาไว้ในห้องมันมีทั้ง เเอปเปิ้ลที่กัดเเล้ว พาสเตอร์ ที่ใช้เเล้วทิ้ง

มีทุกอย่างที่ใช้เเล้วทิ้งทั้งหมดตัวฉันได้เเต่หวังว่าเขาจะหันมามองฉันเหมือนที่ฉันมองเขา เช้าวันต่อมาฉันรีบไปโรงเรียนเพื่อจะมาเจอรุ่นพี่เเต่กลับเจอสิ่งที่ขยะแขยงที่สุดในชีวิต คนคนนั้นได้เข้ามาคุยกับรุ่นพี่ของฉันพร้อมกับคุยเรื่องกล้องข้าวหญิงสาวคนนั้นมีผมที่ยาวเเหละเป็นสีเหลืองส้มมัดเเกะสองข้างเธอคนนั้นมีเพื่อนที่ชื่อไรบารุฉันได้ไปหาข้อมูขของทั้งสองคนนี้มาถึงได้รู้ว่า "ไรบารุ" ออกจากชมรมการต่อสู้เพราะได้เเพ้ให้กับชายคนหนึ่งที่ชื่อ บูโด เเต่ก่อนไรบารุเก่งที่สุดเเละเป็นหัวหน้าชมรมเเต่พอมาเเพ้ให้กับบูโดเธอก็ได้ออกไปใช้ชีวิตเเบบไม่มีชมรมพอคิดๆดูเเล้ว

เธอมันน่าสมเพชนะไรบารุฉันสักจะสนุกแล้วสินะ

ฉันอยากจะรู้เเล้วสินะว่าเธอมันจะเก่งเเค่ไหนเชียว ไรบารุ....

กำจัดสิ่งที่เป็นภัย สะ

เช้าวันต่อมาเป็นวันพุธ ฉันได้คิดหาวิธีกำจัดเธอคนนั้นออกจากรุ่นพี่ของฉันเเล้วเธอคนนั้นเกาะรุ่นพี่ของฉันอย่างกับปลิงที่อยู่ในโคลนใต้ดินเเละฉันจะเป็นดินที่ปกปิดเเกเอง "โอซานะ" ฉันได้เดินไปตามทางเดินพร้อมกับคิดว่าจะเอายาพิษมากจากไหนอยู่ๆฉันก็ได้ยินคนพูดว่ามี อินโฟจัง ผู้ที่มีทุกอย่างเเละรู้ทุกเรื่องเขามักจะอยู่ในห้องลับที่ใครก็ไม่สามารถเข้าได้เเละใช่เขาอยู่มาตั้งเเต่เเม่ฉันเเล้วฉันได้ไปติดต่อให้อินโฟจังช่วยเหลือเเละเเล้วฉันก็ได้ยาพิษมาสิ่งเเรกที่ฉันทำก็คือ ฉันได้เดินเข้าไปในห้องเรียนเเล้วไล่ให้อาจารย์ไปที่อื่น ในระหว่างนั้นฉันได้หยิบกระเป๋าของโอซานะมาเเละได้นำกล้องข้าวมาใส่ยาพิษในกล่องข้าวของโอซานะฉันรํ้สึกปลื้มในการกระทำของตัวเองเเละหัวเราะออกมาด้วยความสะใจฉันรํ้สึกว่าตัวฉันคนใหม่กำลังถูกปลุกขึ้นมาตัวฉันคนนี้ไม่มีความปรานีอีกต่อไปแล้ว ลาก่อนนะ "โอซานะ" ไว้เจอกันอีทีโลกหน้าเเล้วกันนะ โลกหน้าเเกก็อย่ามายุ่งกับรุ่นพี่ของฉันอีกไม่งั้นเเกอาจจะไม่มีโลกต่อไปก็ได้นะ พอพูดจบฉันได้จัดวางของไว้ที่เดิมเเละรอจนถึงเที่ยงพอเที่ยงฉันได้วิ่งไปยังที่พวกเขานัดกันไว้ โอซานะ ได้นั้งกินข้าวกับรุ่นพี่ของฉัน

ภาพนั้นมันทำให้ฉันอยากจะหยิบกรรไกรมาเเทงมันนะที่ตรงนั้นเลยเเหละ แต่ไม่ได้ฉันจะไม่ทำให้รุ้นพี่สุดหล่อของฉันตกใจอันเป็นเด็ดขาด

"รุ่นพี่" ต้องเป็นเเค่ของฉันคนเดียวเท่านั้นความบริสุทธิ์นั้นต้องเป็นของฉัน ฉันต้องการเขาในชีวิตมากที่สุด พอพรํ่าเสร็จ "โอซานะ"ก็ได้ง่วงเเล้ววิ่งไปห้องพยาบาลกับ"ไรบารุ" ฉันได้วิ่งตามไปพร้อมกับกรรไกรที่อยู่ในมือ"โอซานะ"ได้ลงนอนที่ห้องพยาบาลฉันเดินเข้าไปหา "ไรบารุ"เเล้วบอกให้"ไรบารุ"ได้ตามฉันฉันมาหน่อยฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"ไรบารุ"ได้ตอบตกลงเเละเดินตามฉันมาฉันได้นำไรบารุไปยังห้องกีฬาเเละปิดประตูลง"ไรบารุ"สงสัยว่าฉันจะทำอะไรเเต่ฉันไม่ได้พูดอะไรเเต่ลงมือจะเเทงไรบารุเเต่เเล้วไรบารุดันไหวตัวทันเธคนนั้นได้คว้ามือฉันไว้เเล้วยื้อไปยื้อมา เราสองคนได้ยื้อกับไว้ได้นานพอสมควรจนกระทั้งไรบารุพลาดท่าล้มลงไปกับพื้นฉันจึงได้โอกาสล้มลงไปเเทงไรบารุด้วยกรรไกรทันทีไรบารุทำท่าจะกรีดร้องเเต่ไม่ทันสะเเล้ว "ไรบารุ"ได้โดนฉันเเทงเข้าไปแล้วหลายเเผลฉันได้หัวเราะด้วยความสะใจเเละฉันก็ได้นำถุงดำมาห่อไรบารุที่เเสนดีของโอซานะไปทิ้ง ฉันได้เดินกลับไปที่ห้องพยาบาล คุณพยาบาลก็ไม่อยู่ คนก็ไม่เดินผ่านวันนั้นมันเหมือนพระเจ้ารักฉันจริงๆฉันได้เดินไปที่"โอซานะ"เเล้วใช้หมอนอัดหน้าโอซานะด้วยความเเรงพร้อมกับหวังว่าโอซานะจะตา/ยและใช่นางตา/ยเเล้วตา/ยพร้อมเพื่อนที่เเสนดีของนางฉันได้นำถุงดำมาห่อโอซานะเเล้วนะไปทิ้งในตอนเย็นพอเลิกเรียนฉันก็เดินตามรุ่นพี่ที่รักของฉันกลับบ้าน "ฉันรักนายนะ รุ่นพี่ ทาโร่"

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!

novel PDF download
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!