เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
โซระนั่งอยู่ตรงขอบหน้าต่าง หัวพิงกับกรอบไม้ มือข้างหนึ่งยื่นออกไปลองรับละอองฝนเย็น ๆ จากบรรยากาศเทาอ่อน
“โลกนี้นี่...ใจร้ายจังเลยนะ” เขาพึมพำเบา ๆ “แต่ฉันก็ควรสร้างสีสันให้มัน และชาร์จพลังให้กับตัวเองบ้าง...”
เสียงประตูเลื่อนด้านหลังเปิดออกอย่างแผ่วเบา
“พูดอะไรอยู่คนเดียวอีกแล้ว?” เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงคุ้นเคยที่เขาไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร
ยูโตะเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ กลิ่นหอมสะอาดติดฝนของอีกฝ่ายลอยมาแตะจมูก โซระไม่ตอบ แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วยื่นมือที่เปียกฝนไปจ่อหน้าเขา
“จับดูสิ เย็นดีนะ”
ยูโตะมองมือนั้น ก่อนจะเอื้อมมาจับไว้เบา ๆ แทนที่จะหลบ
“มือเย็น แต่ใจร้อน...” ยูโตะพูดกลั้วหัวเราะพลางกุมมือไว้ไม่ปล่อย “ถ้าโลกมันใจร้าย ฉันก็จะเป็นที่ใจดีให้เธอเองนะ”
โซระชะงักไปเล็กน้อย มองดวงตาของยูโตะที่สะท้อนแสงฝน ก่อนหัวเราะเบา ๆ
“งั้นขอฝากใจไว้ตรงนี้หน่อยได้ไหม...”
ยูโตะไม่ได้ตอบอะไรในทันที แค่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย มือของเขายังคงกุมมือของโซระไว้อย่างแน่นหนา ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหลุดลอยไปตามเสียงฝน
"ถ้าจะฝากใจไว้..." เขากระซิบเบา ๆ ใกล้พอให้ได้ยินเพียงแค่สองคน "ก็ฝากไว้ทั้งดวงเลยก็ได้นะ ฉันไม่คิดจะคืนมันหรอก"
คำพูดนั้นทำเอาโซระใจเต้นแปลก ๆ อยู่ในอก ความเงียบจากฝนข้างนอกกลับยิ่งขับให้เสียงหัวใจของเขาดังชัดขึ้น
"บ้าเอ๊ย..." เขาเผลอหลุดเสียงเบา ๆ พลางเบือนหน้าหนีออกไปทางหน้าต่าง แต่ยูโตะกลับยิ้ม
"เวลาเขิน ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้นะ..." ยูโตะพูดพลางเท้าคางกับขอบหน้าต่าง ใบหน้าหันมาดูโซระชัด ๆ โดยไม่หลบสายตา
โซระพยายามจะประชดอะไรกลับไป แต่คำพูดที่คิดไว้หายไปหมด—โดนดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่เดิมจ้องเอาไว้ไม่ให้ขยับ
"ยูโตะ..."
"อืม?"
"ขอบคุณนะ ที่ยังอยู่ตรงนี้"
"และจะอยู่ตรงนี้ไปเรื่อย ๆ ด้วยล่ะ"
ฝนยังคงตกต่อไปไม่หยุด
แต่ภายในห้องเล็ก ๆ แห่งนั้นกลับอบอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่มหนาในฤดูหนาว
.......
TBC.
แสงแดดอ่อน ๆ ทอดผ่านม่านบาง ๆ ที่ยังคงเปียกน้ำฝนจากเมื่อคืน
กลิ่นดินชื้นผสมกับกลิ่นหอมของสบู่จากใครบางคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
โซระยังนอนขดอยู่บนโซฟา ผ้าห่มพันรอบตัวแน่น… ใบหน้าแดงนิด ๆ จากหวัดเบา ๆ ที่มาพร้อมฝน
ยูโตะเดินออกมาจากห้องน้ำเช็ดผมอยู่ เขาเหลือบมองร่างนั้นก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ
“ตื่นหรือยัง?”
“อืม…” โซระครางในลำคอเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมลืมตา
“เมื่อคืนใครบอกว่า ฝนแค่นี้ไม่เป็นไรไง?” ยูโตะหัวเราะเบา ๆ พลางแตะหลังมืออังหน้าผาก “ตัวร้อนนิด ๆ นะเนี่ย”
“ก็… อยากรับน้ำฝนนี่นา…” โซระพึมพำเสียงงัวเงีย
ยูโตะถอนหายใจอย่างเอ็นดู ก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าให้เบา ๆ
“คราวหน้ารับน้ำฝนก็ขออนุญาตหมอก่อนนะครับ คนป่วยจะได้ไม่โดนจับฟัดจนหายใจไม่ออกแบบนี้”
โซระเบิกตาขึ้นช้า ๆ มองยูโตะที่ตอนนี้หน้าใกล้มากจนเห็นหยดน้ำเกาะบนขนตาอีกฝ่าย
“...จะจับฟัดจริงดิ”
“ถ้าไม่อยากก็ไม่ฝืนหรอกนะ” ยูโตะยิ้มกวน แต่เสียงกลับอ่อนโยน
“...แล้วถ้าบอกว่าอยากล่ะ”
ยูโตะชะงัก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ มือที่ไล้ผมอยู่เปลี่ยนเป็นลูบแก้มแทน
“งั้นหายก่อน แล้วค่อยโดนจับฟัดทั้งคืนก็แล้วกัน”
ห้องดนตรี—ช่วงเย็น
กลิ่นฝนจากหน้าต่างยังคงลอยอวลในอากาศ กลบกลิ่นบางอย่างที่เริ่มอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ จากตัวของใครบางคน
โซระนั่งพิงพัดลมตัวเล็กในห้องชมรม พยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ อย่างใจเย็น มือข้างหนึ่งกำแน่นกับขอบโต๊ะ
—ตอนนี้ไม่ได้... จะให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาด...
“โซระ?”
เสียงของยูโตะดังขึ้นจากอีกมุมของห้อง เขาหยุดเก็บของ แล้วหันมามองร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าซุกแขนตัวเอง
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“...เปล่า แค่เวียนหัวนิดหน่อย”
โซระตอบเบา ๆ พยายามให้เสียงไม่สั่น
แต่ร่างกายกลับไม่ให้ความร่วมมือ—เหงื่อซึมตามไรผม ลมหายใจร้อนขึ้นจนแม้แต่พัดลมก็เอาไม่อยู่
ยูโตะขยับเข้ามาใกล้
“เหรอ... แต่หน้าแดงนะ ตัวก็ร้อนด้วย” เขาวางมือลงบนหน้าผากโซระโดยไม่รอคำอนุญาต “หรือว่า—”
“ยูโตะ อย่าเข้าใกล้ได้ไหม…”
ประโยคนั้นดังขึ้นเบา ๆ แต่กลับมีแรงสะกดให้ยูโตะหยุดชะงัก
"...ฉันไม่ได้ไม่ไว้ใจนาย แต่ตอนนี้ฉัน... ฮีท"
เสียงสุดท้ายหลุดออกมาแทบไม่ได้ตั้งใจ
ยูโตะเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งข้าง ๆ อย่างช้า ๆ
“งั้นก็ให้ฉันอยู่...ห่างเท่าที่นายต้องการ”
“แต่นายเป็นอัลฟ่า... กลิ่นของนายมัน—มันยิ่งทำให้ฉัน...” โซระเม้มปากแน่น ใบหน้าร้อนจนแทบละลาย
ยูโตะยิ้มบาง ๆ
“งั้นก็ใช้เสื้อนี่คลุมไว้ ฉันไม่เข้าไปใกล้ แค่นั่งตรงนี้ก็พอแล้ว”
เขาถอดเสื้อนอกของตัวเองอย่างช้า ๆ วางไว้ตรงหน้า พร้อมกับหลบสายตา
“แต่ถ้านายต้องการฉันจริง ๆ ล่ะก็...ขอแค่เอ่ยชื่อฉันก็พอ โซระ”
TBC.
โซระกอดเสื้อนอกของยูโตะแน่นขึ้น กลิ่นอัลฟ่าที่ติดอยู่บนผ้าทำให้เขาเผลอสูดลึกอย่างห้ามไม่ได้
ทั้งที่ควรจะกลั้นไว้ ทั้งที่ควรจะผลักไส
แต่พอเป็น "กลิ่นของยูโตะ" …กลับไม่อยากหนีเลยสักนิด
“โซระ…” ยูโตะยังคงนั่งห่างอยู่ ไม่แม้แต่จะขยับเข้ามาอีกนิ้วเดียว แต่สายตาเขากลับจับจ้องด้วยความกังวลปนอ่อนโยน
"ยูโตะ…" เสียงเรียกนั้นหลุดจากปากโดยไม่รู้ตัว
ยูโตะเงยหน้าทันที สบตากับดวงตาสั่นไหวของโซระที่มองตรงมาหาเขา
"ฉัน..." โซระเม้มริมฝีปากแน่น ลมหายใจติดขัดนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็กลั้นไม่อยู่
"...อยากให้ยูโตะอยู่ใกล้กว่านี้อีกนิด"
ยูโตะไม่พูดอะไร เขาแค่ขยับเข้ามาอย่างช้า ๆ ระมัดระวังราวกับกลัวว่าความรู้สึกบางอย่างจะล้นออกมาก่อนเวลา
จนกระทั่ง...เขาอยู่ตรงหน้า
"แน่ใจนะ?" น้ำเสียงของยูโตะแผ่วเบา มือเขาหยุดไว้กลางอากาศใกล้ไหล่ของโซระ "ถ้านายไม่พูด ฉันจะไม่แตะ"
โซระเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสั่นระริกแต่มั่นคง
“ฉันพูดแล้ว…ยูโตะ”
มือของยูโตะสัมผัสลงบนไหล่เขาเบา ๆ ราวกับปลอบโยน และในจังหวะที่ความร้อนของตัวทั้งสองเริ่มไหลรวมกัน... ความห้ามใจที่พยายามกั้นไว้ก็เริ่มสั่นคลอน
เช้าวันถัดมา
เสียงจดชอล์กกระทบกระดานเงียบ ๆ จากห้องข้าง ๆ ขณะที่โซระนั่งอยู่ริมหน้าต่าง โต๊ะข้าง ๆ ว่างเปล่า
ยูโตะยังไม่มา…
เขามองออกไปข้างนอก รู้สึกถึงลมเย็นที่ไม่ช่วยทำให้ใจเย็นลงเลย
—เมื่อคืนเขายอมให้ยูโตะอยู่ใกล้
ไม่… “เรียกให้เข้ามาใกล้” ต่างหาก
ความรู้สึกอุ่นที่ยังติดอยู่ในอกทำให้เขาเผลอกัดหลอดนมในกล่องเบา ๆ
“ห้ามใจไม่อยู่สินะ…เราเองนั่นแหละ” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วหัวเราะให้ตัวเอง
“พูดกับใครอยู่เหรอ?”
เสียงคุ้น ๆ ทำให้โซระสะดุ้งเล็กน้อย เขาหันไป ยูโตะยืนอยู่ข้างโต๊ะพร้อมถุงขนมปังสองชิ้น
"ไม่ตอบล่ะ งั้นฉันนั่งนะ" ยูโตะยิ้มบาง ๆ แล้วนั่งลงโดยไม่รอคำอนุญาต
โซระอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นสายตานั้น—อบอุ่น นุ่มนวล แบบที่เขาได้เห็นเมื่อคืน… ใจก็สั่นอีกแล้ว
“นาย…ไม่อึดอัดเหรอ?”
ยูโตะหันมามอง
“อึดอัด?”
“ก็…หลังจากเมื่อวาน ที่ฉัน…”
ยูโตะวางขนมลง หันตัวมาหาเขาเต็ม ๆ มือข้างหนึ่งเอื้อมมาจับมือโซระอย่างแผ่วเบา
“โซระ ฉันอยากอยู่ข้างนาย ไม่ว่าจะตอนที่นายยิ้ม หรือ…แม้แต่ตอนที่นายห้ามใจไม่ไหว”
ดวงตาของโซระเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้าจะแดงจัดจนแทบซุกโต๊ะ
“อย่าพูดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นสิ!”
“งั้นก็ให้พูดตอนอยู่กันแค่สองคน?”
“ยูโต๊—!”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของยูโตะดังขึ้น พร้อมกับขนมปังที่ยื่นมาตรงหน้า
“กินก่อน เดี๋ยวหมดพักแล้วจะไม่มีแรงเขิน”
TBC.
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
