Mr.MR(MIRROR)
Ep.0
xx
//ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
ใครบางคนกำลังจ้องไปยังเงาสะท้อนของตน
ด้วยใบหน้าซีดเซียว ดวงตาดูอิดโรยเหมือนไม่ได้พักผ่อนมาหลายวัน
จนกระทั่งภาพสะท้อนเริ่มขยับช้ากว่าตัวเขาไปเสี้ยววินาที
ในวินาทีที่ปลายนิ้วสัมผัสผิวกระจกอันเย็นเฉียบภาพสะท้อนของเขา..
ทั้งที่ใบหน้าจริงยังคงนิ่งสนิท!
เสียงข้อความได้ดังขึ้นจากโทรศัพท์
ดึงเขาออกจากความคิด
B.
เหมือนว่าช่วงนี้ดูแปลกๆ
xx
เมื่อกี้.. ฉันเพิ่งเห็นอะไรบางอย่างในกระจกมา
xx
ใช่ "มัน" เงียบไปพักใหญ่
B.
จะบอกว่ามันคือเงาสะท้อนของนาย?
xx
มันไม่ใช่ภาพลวงตา มันเหมือน..
xx
มันรู้ว่า ฉันมองมันอยู่
B.
ใครเพิ่มคนคนนี้เข้ามาในแชท!!?
M.
ฉันอยู่กับ'เธอ' มาตลอด 🙂
B.
xx บอกฉันมาว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
B.
จะบอกว่า มีไวรัสเข้ามือถือ!?
B.
ถ้านี่เป็นการแกล้งของนาย
บอกมาเลยเดี๋ยวนี้!
M.
เธอรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
B. ถูกเอาออกจากบทสนทนาแล้ว
ใครบางคนค่อยๆ วางโทรศัพท์ลงบนเตียง ขณะจ้องกระจกบานเดิมด้วยมือที่สั่น
ทว่าภาพสะท้อนในนั้นยังคงจ้องมองเขาอยู่
รอยยิ้มที่ประหลาดดูกว้างขึ้นและน่าขนลุก
ริมฝีปากของภาพสะท้อนเริ่มขยับ..
เหมือนมันกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่มันไม่มีเสียง
จู่ๆ เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นในหัวของเขา
M.
ฉันรอมานาน เธอหนีไม่พ้นหรอก
ระบบปลุกอัตโนมัติ :
วันอังคาร / 06:45 น.
ร่างของชายหนุ่มบนเตียง กำลังหายใจหอบหนัก เสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
YUMA💜
ฝันแบบนี้..อีกแล้ว //กุมขมับ
YUMA💜
คนในแชทที่เราไม่รู้จัก
เขานิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนรีบเปิดแอปแชท
YUMA💜
//กดเปิดรายการเพื่อนทั้งหมด
จบบทที่ 0 – ‘รอยยิ้มของสิ่งที่ไม่ใช่ฉัน’
Ep.1
ในบรรยากาศของห้องเรียนที่เริ่มเงียบสงัดหลังจากผ่านไปทั้งวัน ยูมะนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองในมุมห้องใกล้หน้าต่าง กำลังทำการบ้านวิชาฟิสิกส์
YUMA💜
//สวมหูฟัง ฟังเพลงไปทำไป
มันเป็นโจทย์ที่ซับซ้อนเต็มไปหมด แต่เขาก็จดจ่ออยู่กับการคำนวณด้วยสมาธิที่นิ่งสงบ
บรรยากาศรอบๆ เริ่มผ่อนคลาย สองนักเรียนที่โต๊ะด้านหลังกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน
เรียว
แกเห็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมามั้ย?
เรียว
คนแบบนั้น...ฉันว่าเหมาะจะเดินข้างฉันสุดๆ
ชินจิ
โอ้โห เรียว คนอย่างนายเนี่ยนะ?
ชินจิ
เธอคงต้องหลงเสน่ห์รอยยิ้ม ‘แพรวพราว’ ของนายละมั้ง
เรียว
แต่ตอนพักกลางวัน ฉันพูดไม่กี่คำ เธอก็ยิ้มให้แล้ว
เรียว
แบบนี้ไม่เรียกว่ามีลุ้นจะให้เรียกว่าอะไร
ชินจิ
ต้องสะกดไหม B-I-R-D 5555567
ทันใดนั้นก็มีเสียงเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ
และพูดแทรกขึ้นมาในจังหวะนั้น
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
เอาแต่คุยเรื่องไร้สาระ
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
หรือนี่คือจุดพีคในชีวิตของพวกนายแล้ว?
ชินจิ
โห หัวหน้าห้องมาแล้ว~
ชินจิ
จะมาสอนธรรมะหรือแจกการบ้านอีกล่ะครับ
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
แล้วนี่การบ้านเสร็จแล้วยัง
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
//เหลือบไปมองคนนั่งริมหน้าต่าง
'ดูตั้งใจจังนะ ขัดหูขัดตาชะมัด'
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
แล้วที่ว่าแน่ มันยังไงล่ะ
จากนั้นทั้งสองก็มองหน้ากันและยิ้มแสยะ
ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาชายหนุ่มผมสีม่วงพร้อมสมุดการบ้านในมือ
เรียว
งั้นทำให้พวกเราด้วยสิ แบงค์แดงเหมือนเดิม ไม่ทอน /ยืนเท้าโต๊ะ
YUMA💜
//จดจ่ออยู่กับการบ้าน+ไม่ได้ยิน
ชินจิ
งานง่ายๆ แค่นี้ นายคงไม่คิดปฏิเสธหรอกนะ55
เรียว
(ไอ้เนิร์ดนี่ เมินกันใช่ไหม)
เรียว
//กระชากสายหูฟังออกอย่างแรง
เรียว
เมื่อกี้หูหนวกเหรอวะ?
เรียว
พูดไม่รู้เรื่องรึไง? //รุนแรงใส่
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
. //ยืนนิ่ง
เรียว
นี่ฉันต้องพูดซ้ำหรอวะ
เรียว
ก็บอกว่าทำให้ด้วยไง เข้าใจ๊??
ชินจิ
ไม่ใช่ว่ามีสมองหรอกเหรอ55
ใครบางคนถอนหายใจเบาๆ ก่อนพูดเสียงเรียบ
YUMA💜
วันนี้เรามีติว TGAT ช่วงดึก ไม่มีเวลารับงานเพิ่ม
เรียว
//กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้น
YUMA💜
//โดนโยนลงพื้นอย่างแรง
คนอื่นๆในห้อง👥: น่าส่งสารจัง
คนอื่นๆในห้อง👥: แต่ช่วยไม่ได้ โง่ขนาดไหนกันถึงอยากมีเรื่องกับนักเลงพวกนั้น
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
//ได้ยินเข้า
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
หุบปาก
คิริยะ(หัวหน้าห้อง)
แค่เป็นผู้ชมที่ดีก็พอไหม
คนอื่นๆในห้อง👥: ปิดปากทันที
เรียว
นี่ แค่บอกว่าทำ มันจะยาก อะไรนักหนาวะ
ชินจิ
สงสัยคงรับดีๆไม่ได้55
ชินจิ
//เตะเก้าอี้ให้ล้มใส่
ทันใดนั้น กระเป๋านักเรียนของเขาก็ ตกลงมา
พร้อมกับบางสิ่ง ที่ได้เผลอหล่นออกมาจากในนั้น
กรอบโลหะลวดลายคลาสสิก
ประดับดอกกุหลาบสีม่วง-ฟ้า ด้ามจับโค้งมน ดูหรูหราและย้อนยุค
เรียว
กระจกนี่มันอะไร ของเล่นเด็ก?
ชินจิ
ใครจะคิดว่าไอ้เนิร์ดอย่างมันจะพกของแบบนี้มาด้วย
YUMA💜
//พยายามคว้ากระจกคืน
เรียว
งั้นก็ดี ฉันจะใช้มันต่อรอง
เรียว
คราวนี้แกคงจะทำการบ้าน ให้พวกเราแล้วใช่ไหม
YUMA💜
//นิ่ง+สายตา เคร่งเครียด
เรียว
/ขว้างกระจกออกไปทาง หน้าต่างอย่างแรง
Ep.2
ร่างของนักเรียนชายม.ปลาย ส่วนสูง 185
ผมสีดำสนิทดูยุ่งเล็กน้อย ปลายผมยาวระต้นคอ
ดวงตาสีดำลึกที่สะท้อนเหมือนประกายเงา และมีผิวที่สีขาวซีดเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้ออกแสงแดด
โดยเฉพาะต่างหูตรงปลายหูอันเป็นเอกลักษณ์
เขากำลังทดสอบสมรรถภาพทางร่างกายกับครูพละพร้อมกับนักเรียนอีกกลุ่มหนึ่ง
ครูพละอาวุโส
เอ้า ทุกคน ตั้งใจหน่อย
ครูพละอาวุโส
พยายามเข้า เอาให้แข็งแรงกว่านี้
นักเรียนB
ครูครับ ผมไม่ไหวแล้ว...
ครูพละอาวุโส
//เกณฑ์= พอใช้✔️
นักเรียนA
55... 56... 57...
นักเรียนA
//หันมองคนด้านข้าง
นักเรียนA
(มันยังใช่คนอยู่มั้ยนั่นO_o)
เสียงอันทุ้มตำ่ยังนับต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน
ครูพละอาวุโส
หมดเวลาแล้ว ทุกคนลุกขึ้น
ครูพละอาวุโส
//เกณฑ์= ดีเยี่ยม✍🏻
ครูพละอาวุโส
//เกณฑ์= ดีเกินไป✔️
เสียงบางอย่างดังสนั่นเหมือนมีของหนักตกลงมาจากที่สูง นักเรียนทุกคนในโรงยิมหันขวับไปตามต้นเสียง
รวมทั้งครูพละที่คิ้วขมวดด้วยความสงสัย
เสียงกรีดร้องดังมาจากไกลๆ: กรี๊ด!!
ครูพละอาวุโส
(ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่)
ครูพละอาวุโส
อยู่ในโรงยิมกันไปก่อน เดี๋ยวครูจะออกไปดูสถานการณ์ด้านนอกเอง
Denzou
//ยืดตัวขึ้น มองตามครูที่กำลังเดินออกไป
นักเรียนA
เฮ้! จะไปไหน? เดี๋ยวสิ!
เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ
ครูพละวิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุพร้อมหอบเล็กน้อย และพบกลุ่มนักเรียนหญิงที่ยืนมุงอยู่ด้านล่าง
ครูพละอาวุโส
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? //เสียงเข้ม
Denzou
//ปรากฏตัวอยู่ด้านหลัง
Denzou
//มองขึ้นไปยังตึกม.ปลาย
ครูพละอาวุโส
ถ้าตกลงมาจากชั้นสอง
ครูพละอาวุโส
ก็ไม่น่า..จะเป็นอะไรมากหรอก
ครูพละอาวุโส
//มองเด็นโซอยู่ครู่นึง
ครูพละอาวุโส
งั้นเธอช่วยพาเขาไปที่ห้องพยาบาลทีนะ
ชายหนุ่มสวมต่างหูเป็นเอกลักษณ์พยักหน้าเงียบๆ
ก่อนจะเดินเข้าไปช้อนร่างของนักเรียนชายขึ้นมา
พยาบาล
//ยืนพูดคุยกับอีกคน
จนกระทั่งเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนขยับตัวเบาๆ ทำให้เธอหันไปมอง
พยาบาล
เหมือนว่าเขาจะได้สติแล้วนะคะ
ดวงตาสีฟ้าอ่อนสอดส่ายไปรอบห้องราวกับกำลังประเมินสถานการณ์
ก่อนจะเหลือบสายตาไปยังมุมห้องที่"คนทั้งสอง" ยืนคุยกัน
วิทนาทีที่เผลอสบตาเข้ากับนัยน์ตาอันมืดสนิท
ชายคนนั้นจ้องกลับมาราวกับดูดกลืนทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว
พยาบาล
งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ
ความเงียบปกคลุมราว 20 วินาที
YUMA💜
อยากรู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง //เสียงแผ่ว
จากนั้นเขาก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
Denzou
//ยื่นโทรศัพท์ไปใกล้หูของยูมะ
🖤 📞: นักเรียนที่นอนสลบคนนั้น
เมื่อประมาณ 25 นาทีที่แล้ว
Denzou
//วางร่างเด็กหนุ่มลงบนเตียง
ครูพละอาวุโส
เดี๋ยวฝากดูแลนักเรียนคนนี้ด้วย //ตบไหล่เบาๆ
ครูพละอาวุโส
ดูท่าจะไม่ได้แค่เแกล้งธรรมดา
ครูพละอาวุโส
เดี๋ยวที่เหลือ ครูจัดการเอง
Denzou
//จ้องมือถืออีกฝ่ายนิ่ง
ครูพละอาวุโส
อยากให้บอกไหม ว่าเธอเป็นคนพามา
ครูพละอาวุโส
โอเค..เข้าใจแล้ว
🖤📞: ฉันเป็นคนพาเธอมาที่ห้องพยาบาลเอง ตอนนี้คงไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม
🖤📞: แค่นี้ก่อนนะ ตอนนี้ฉันขับรถอยู่
Denzou
//ดึงโทรศัพท์กลับไปโดยไม่พูดอะไร
YUMA💜
ตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอครับ
Denzou
//หันหน้าจอโทรศัพท์ให้ดู
YUMA💜
(ตั้งแต่เมื่อกี้ก็แทบไม่ได้ยินเขาพูดเลย)
YUMA💜
(จะบอกว่าเขาใช้การกระทำมากกว่าคำพูดงั้นเหรอ)
YUMA💜
//รีบลุกขึ้นจากเตียงทันที
Denzou
น้องแน่ใจหรอว่าจะไป?
Denzou
แล้วจะทิ้งกระเป๋านักเรียนไว้กับพี่งั้นสิ?
YUMA💜
(ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน)
เด็กหนุ่มเห็นเช่นนั้น จึงรีบสะพายกระเป๋าและเดินออกไป
ชายหนุ่มเส้นผมสีดำสนิทมองเขาเดินออกไป
ทว่าในมือกลับถือบางสิ่งไว้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
