แฟนเก่ายังเธอไม่สิทธิ์
บังเอิญ.....หรือเวรกรรม
เสียงฝนตกปรอยๆ คล้ายกล่อมใจให้สงบ แต่กับคิมหันต์—มันกลับทำให้ทุกอย่างกระวนกระวายโดยไม่มีเหตุผล
เขายืนมองตึกเรียนเก่าของตัวเองจากฝั่งสนามหญ้า ลมหอบกลิ่นอายความทรงจำมาปะทะใจแบบไม่ทันตั้งตัว
คิม (นายเอก)
(พึมพำ)
"ทำไมกูต้องกลับมาที่นี่อีกวะ..."
มหาวิทยาลัยเดียวกับที่เคยเรียน ที่เคยรัก ที่เคยเจ็บ
ครั้งสุดท้ายที่เขาเดินเข้าอาคารนั้นคือวันที่คนคนหนึ่งเดินออกไปจากชีวิตเขา...โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา
สามปีผ่านไป เขาไม่ใช่คิมคนเดิมที่ร้องไห้จนหมดแรงอยู่หน้าห้องสมุดอีกแล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด
หมิว (เพื่อนสาวของคิม
)
ถึงยังไอ้คิม อย่าบอกนะว่าแกยืนหล่อๆ อยู่ข้างสนามคนเดียวอะ ชั้นเห็นแล้วนะ!
คิมยิ้มบางๆ มองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นเพื่อนสาวยืนโบกมืออยู่ตรงระเบียงชั้นสองของอาคาร
คิม (นายเอก)
อือๆ กำลังขึ้นไป
เขาเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ สูดหายใจเข้าลึก ก่อนเปิดประตูห้องเรียนที่ถูกดัดแปลงเป็นสตูดิโอขนาดเล็กสำหรับคลาสพิเศษ
คิมมาเป็นวิทยากรพิเศษในคลาสโฆษณา สอนน้องปี 3 เรื่องครีเอทีฟแคมเปญ
สายตาแรกที่สบกันในห้องนั้น ทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ...
คนที่นั่งอยู่หน้าห้อง กำลังเตรียมเปิดโน้ตบุ๊ก...คือ "บอส" — ปวีณ์
คนรักเก่า...ที่เคยหายไปจากชีวิตโดยไม่มีคำลา
คิม (นายเอก)
(ในใจ)
"...นี่มันเวรกรรมชัดๆ"
หมิว (เพื่อนสาวของคิม
)
(เดินมาข้างๆแล้วกระซิบ)
"ใจเย็นนะมึง นี่เพิ่งเริ่มเทอมใหม่ เขาเพิ่งมาสอนพิเศษอาทิตย์นี้แหละ"
คิมพยักหน้าเรียบๆ แต่ในใจนั้น...พังพินาศ
หลังคลาสจบลง คิมรีบเก็บของเพื่อจะเดินออกจากห้องให้เร็วที่สุด แต่เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
บอส (พระเอก
)
ยังไม่ทักกันอีกเหรอ
คิมหยุดเท้า แต่ไม่หันกลับไป
คิม (นายเอก)
ไม่รู้ว่าจะทักในสถานะอะไรดี...เพื่อนร่วมงานเหรอ?
บอส (พระเอก
)
(เดินเข้ามาใกล้)
ก็ได้หมด...ถ้าไม่อยากทักในฐานะคนเคยรัก
คิม (นายเอก)
อย่าพูดแบบนี้เลยบอส มันไม่ตลก
คิม (นายเอก)
(นิ่ง)
"ฉันใช้เวลาสามปีลืมนาย นายกลับมาแค่สามวินาที อย่าทำให้มันพังอีกเลย"
บอสยืนนิ่งไป เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
บอส (พระเอก
)
แล้วตอนนี้...มีใครอยู่ข้างๆ แล้วหรือยัง
คำถามนั้นแทงใจ แต่คิมไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยิ้มบางๆ และพูดเบาๆ
คิม (นายเอก)
ต่อให้อยู่ ก็ไม่ใช่สิทธิ์ของนายที่จะรู้
เสียงฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง...
แต่ครั้งนี้ คิมไม่รู้แล้วว่ามันคือฝนจริงๆ หรือหยดน้ำตาในใจที่เขาไม่อยากให้ใครเห็น
แฟนใหม่ที่ยังไม่ใช่แฟน
ร้านกาแฟเล็กๆ หลังมหา’ลัยถูกแต่งแต้มด้วยกลิ่นกาแฟอ่อนๆ และเสียงเพลงโฟล์คเบาๆ
คิมนั่งอยู่ริมกระจก มองฝนที่ยังตกปรอยๆ หลังจากเจอบอสไปเมื่อบ่าย เขาเหมือนหมดแรงจะหายใจ
คิม (นายเอก)
(พึมพำเบาๆ)
ทำไมต้องเป็นวันนี้วะ...
???
พี่คิม...คิดถึงผมหรือเปล่าครับ ถึงนั่งจมอยู่กับแก้วกาแฟตั้งสิบห้านาที
เสียงใสๆ พร้อมรอยยิ้มกว้างๆ ของเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม ทำให้คิมหลุดจากภวังค์
คิม (นายเอก)
คิดถึงตัวเองหรือคิดถึงปัญหาในหัววะ
พาย (เพื่อนรุ่นน้องที่คิมกำลัง)
ก็ได้ทั้งสองอะครับ แต่ขอคิดถึงผมมากกว่านิดนึงก็ได้...
เขายิ้มทะเล้นแบบเดิมที่ทำให้คิมยิ้มตามทุกครั้ง
คิม (นายเอก)
มากี่โมงเนี่ย ยังเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอ
พาย (เพื่อนรุ่นน้องที่คิมกำลัง)
หนีคลาสสุดท้ายมาหาพี่คิมไง เด็กดีเขาหนีเรียนเพื่อคนพิเศษได้แค่คนเดียว
คิมส่ายหน้ายิ้มๆ พายยังเป็นเหมือนเดิม—พูดอะไรเล่นๆ แต่จริงใจเสมอ
เด็กคนนี้เจอเขาตอนมาสอนคลาสแรก และไม่เคยหายไปจากชีวิตเลยหลังจากวันนั้น
พาย (เพื่อนรุ่นน้องที่คิมกำลัง)
พี่คิมเครียดอะไร...หน้าแบบนี้ต้องเจอคนที่ไม่อยากเจอแน่ๆ
คิมนิ่ง ไม่ตอบทันที พายเงียบรอฟัง ไม่เร่ง ไม่กดดัน
พาย (เพื่อนรุ่นน้องที่คิมกำลัง)
เขาทำพี่ร้องไห้รอบนั้นใช่มั้ย
คำถามตรงๆ ทำเอาคิมชะงัก แต่เขาก็พยักหน้าเบาๆ
พายไม่ได้ถามต่อ แต่แค่ดึงมือของคิมมากุมไว้หลวมๆ
พาย (เพื่อนรุ่นน้องที่คิมกำลัง)
ถ้าเจอเขาแล้วใจยังเต้น...ก็แค่เต้นครับ ไม่ต้องกลับไปรัก
คิมมองคนตรงหน้า...เด็กคนนี้ไม่ได้เด็กเลย
พาย (เพื่อนรุ่นน้องที่คิมกำลัง)
แล้วพี่คิมจะให้ผมเป็นใครดีครับ...คนที่นั่งกินกาแฟด้วยเฉยๆ หรือคนที่รออยู่ข้างๆ ทุกวัน
คิมไม่ตอบ...แต่ก็ไม่ดึงมือกลับ
สายตาสองคู่มองกันเงียบๆ
ความสัมพันธ์มันไม่ต้องรีบร้อน ถ้าคนตรงหน้ายังอยากอยู่กับเรา แม้ยังไม่ใช่แฟน แต่ก็ “ใช่” ในแบบที่หัวใจรู้สึก
เย็นวันนั้น คิมเดินกลับพร้อมพายโดยไม่ได้คิดถึงบอสอีก
อย่างน้อยในวันนี้ เขารู้สึกว่าการเริ่มต้นใหม่...อาจไม่ได้แย่เท่าที่เคยกลัว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
