ในดินแดนที่ปกคลุมด้วยป่าอันหนาทึบ มีสองเผ่าพันธุ์ที่ไม่เคยอยู่ร่วมกันได้ เผ่าหมาป่า และเผ่าแวมไพร์
ความแค้นเก่าแก่ฝังรากลึกจนไม่มีใครรู้ว่าเริ่มต้นจากอะไร รู้เพียงว่าหากพบหน้ากันเมื่อใด เลือดจะต้องหลั่ง
เสียงฝีเท้าหนักกระแทกพื้นดินดังสะท้อนในป่ามืด
เรย์ หมาป่าหนุ่ม วิ่งฝ่าความมืดด้วยแรงทั้งหมดที่มี
กลิ่นเลือดคาวโชยมาแตะปลายจมูกของเขา พร้อมกับเสียงคำรามของฝูงแวมไพร์ที่ไล่หลัง
"อย่าให้มันหนีไปได้!" เสียงคำรามเย็นเยียบดังขึ้นจากต้นไม้ของแวมไพร์
กรงเล็บของเขาฟาดเข้าที่อกของมันจนกระเด็นไปชนต้นไม้
แต่ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าอีกคู่หนึ่งกลับหยุดลงตรงหน้าเขา
“หยุด!” เสียงทุ้มต่ำกล่าวอย่างหนักแน่น
เขาชะงัก หอบหายใจ ก่อนจะเงยหน้ามอง... แวมไพร์ผิวซีด ดวงตาคมคาย และชุดสีดำล้วนยืนอยู่ตรงนั้น
"นายมาทำอะไรในเขตเผ่าพันธุ์หมาป่า!?"
"ฉันมาช่วยนายไง.." เขาเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกัก
"งั้นรีบตามพวกมันไป! ฆ่ามันซะ!"
เขาเอ่ยเสร็จก็รีบวิ่งไปตามล่าพวกหมาป่า
หลังจากนี้ศึกระหว่างเผ่าพันธุ์
และมัน... กำลังจะเริ่มขึ้น
"พวกมันหายไปแล้ว!"
"เพราะนายคนเดียวเลย...คริสเตียน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ เสียงแผ่วแต่กรีดลึก
"ฉันไม่ได้ผิดสักกะหน่อย" เขาพูดเสร็จก็เดินหนีไป
แต่เจนิคได้เอ่ยขึ้นว่า
"พรุ่งนี้ หัวหน้าเผ่าเรียกประชุม เข้าประชุมด้วยละ"
คริสเตียนชะงักเล็กน้อย
"เรื่องอะไร?" เขาถามโดยไม่หันกลับ
"เรื่องการล่า เราจะการล่าครั้งใหญ่"
คำพูดนั้นแทงเข้ากลางใจ
คริสเตียนกำหมัดแน่น แต่อดกลั้นไม่พูดอะไร
ขณะที่คริสเตียนเดินจากไปโดยไม่หันกลับแม้แต่นิดเดียว...
คริสเตียนมีเพื่อนต่างเผ่าพันธุ์ นั้นคือแคสเปอร์ ทำให้เราต้องเลือกระหว่าครอบครัวและเพื่อน
ในค่ำคืนนั้น เขาไม่ได้กลับเขตเผ่าพันธุ์ในทันที
หากแต่เดินลัดเลาะไปยังเนินเขาริมลำธาร ที่ซึ่งเงียบสงบและปลอดจากสายตาผู้ใด
ที่นั่น มีชายหนุ่มอีกคนหนึ่งรออยู่แล้ว แคสเปอร์ หมาป่าหนุ่ม
เพื่อน... และคนเดียวที่เข้าใจเขาจริง ๆ
"นายมาช้านะ" แคสเปอร์เอ่ยขึ้นขณะโยนก้อนหินลงน้ำ สะท้อนเป็นระลอกคลื่นบาง ๆ
คริสเตียนถอนหายใจ นั่งลงข้าง ๆ เขา
"ฉันเริ่มเหนื่อย... กับการโกหกทุกคน"
"เราก็ทำให้ทุกคนเห็น...การเป็นเพื่อนต่างเผ่าพันธุ์ไม่ใช่เรื่องไม่ดีซะหน่อย"
"มันไม่ง่ายนะสิ.." เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
จากนั้นเขาพูดต่อ "เราไม่รู้ต้นกำเนิดความบาดหมางนี่มันเกิดอะไร เราต้องหาต้นต่อนี่ก่อน"
"ฉันคงต้องไปก่อน..เจอกันพรุ่งนี้แคสเปอร์"
"โอเค ระวังตัวด้วย ไม่ต้องคิดมาก "
ทั้งแยกทางกันออกมากลับเขตแดนตัวเอง
สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านแนวต้นไม้แห้งโกรก เสียงใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ แต่แฝงความวังเวง
คริสเตียนเดินช้า ๆ บนเส้นทางที่ทอดยาวกลับสู่ที่พักเมื่อมาถึงหน้าบ้าน เขาหยุดมองท้องฟ้า
จันทร์คืนนี้เต็มดวง สวยงาม... และน่ากลัว
เพราะแสงของมัน กำลังจะส่องทางไปสู่สงครามที่ไม่มีใครอยากเริ่ม
แต่ก็ไม่มีใครกล้าหยุด
เขาได้เดินเข้าไปทันใดนั้นได้เห็นแวมไพร์หลายตนนั่งคุยกันอยู่ ซึ่งเจนิคอยู่ในนั้นเช่นกัน
"คริสเตรียน! มานั่งนี่สิ" เจนิคพูดขึ้น
เขาไปนั่งที่ของตนเอง
แต่เสียงพูดคุยเบา ๆ ก็พลันเงียบลง
สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เขาราวกับสัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง
แสงจากคบเพลิงข้างผนังสะท้อนเงาไหววูบในดวงตาของเหล่าแวมไพร์
"นายไปทำอะไรมา..." แวมไพร์ตนหนึ่งพูดด้วยความสงสัยในกลิ่นอายนี้
เขาชะงักหน้าเล็กน้อย เขาลืมล้างกลิ่นออกไป เขาคงต้องแก้ตัวแล้ว
เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นทั่วห้อง บางคนลุกขึ้นยืน สีหน้าเคร่งเครียด
บรรยากาศตึงเครียดจนแทบหายใจไม่ออก
คริสเตียนยืนนิ่ง แววตาไม่เปลี่ยนแปลง แต่ภายในใจร้อนราวเปลวเพลิง
"ข้าถามก็ตอบสิ!" เขาคำรามใส่
"ข้าออกลาดตระเวน มีฝูงหมาป่าเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกลจากชายแดน"
เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย จงใจให้คำพูดหนักแน่นขึ้น
"ข้าต่อสู้กับตัวหนึ่ง มันหนีไปได้ "
"หากเจ้าไม่เชื่อข้า..ถามเจนิคดูสิ" เขาพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเจนิค
"ใช่ ข้าเห็นเขาซุ่มดูอยู่แถวนั้น ตอนนั้นข้าก็ไปล่าพวกมันด้วยและบังเอิญไปเจอคริสเตียน" นี่คงเป็นหลักฐานยืนยันที่น่าเชื่อถือ โชคดีที่เจนิคมาตอนนั้นหากไม่มีหลักฐานจากเขา คริสเตียนแย่แน่ๆ
เสียงฮือฮาเริ่มซาลง
บางคนพยักหน้า บางคนเหลือบมองกันไปมา
กลิ่นหมาป่าบนตัวเขากลับกลายเป็น “หลักฐานของความกล้าหาญ” แทนที่จะเป็น “ข้อกล่าวหา”
"ปรบมือให้เขาสิ!" แวมไพร์อีกตนพูดขึ้น
เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้งแต่มีแวมไพร์ตนหนึ่งกลับหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาได้รับ เขาจึงเอ่ยขึ้น
“แน่ใจนะว่ามีแค่นั้น?”
คริสเตียนยิ้มเย็นที่มุมปาก ก่อนจะตอบอย่างไม่ลังเล
"หากเจ้าไม่เชื่อข้า... ก็เชิญตรวจสอบได้เลย"
เจนิคพูดขึ้น"พอเถอะ เจเดน เขาไม่ได้ทำผิดอะไร เขาทำความดีด้วยซ้ำ"
เจเดนได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งโมโห เขาเป็นน้องเจนิคแท้ๆแต่กลับไปอยู่ข้างมัน
หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปแต่เขาไม่ลืมที่จะเดินไปพูดกับคริสเตียนว่า
"ข้า จะรู้ความจริงให้ได้" เขากระซิบใส่คริสเตียน
หลังจากนั้นก็เดินออกไปทันที
เช้าวันต่อมา
แสงแดดแรกของเช้าวันใหม่ถูกบดบังด้วยเมฆหนาทึบ สีเทาหม่นปกคลุมทั่วบริเวณเหมือนลางร้ายก่อนพายุจะโหมกระหน่ำ
ภายในอาคารเก่าแก่ใจกลางเขตแวมไพร์ เหล่าแวมไพร์ระดับสูงทยอยเข้ามานั่งประจำตำแหน่ง
บรรยากาศเงียบงันจนน่าขนลุก ไม่มีใครพูด ไม่มีใครสบตา ทุกคนราวกับกำลังรอฟังบางสิ่ง... ที่อาจเปลี่ยนชะตาเผ่าพันธุ์ไปตลอดกาล
คริสเตียนเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าสงบ แต่ภายในกลับสับสนวุ่นวาย
เขารู้ดีว่าการประชุมวันนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก
มันคือ “จุดเริ่มต้นของสงคราม” หรืออย่างน้อยก็เป็นจุดเริ่มต้นของ “จุดจบ” สำหรับบางสิ่ง
เจนิคนั่งอยู่ด้านข้างเช่นเคย พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย
แต่เจเดน... นั่งเงียบ ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉา เกลียด
"การประชุมเริ่มได้!"
เสียงทุ้มของหัวหน้าเผ่าดังขึ้นอย่างทรงอำนาจ
"ข้าขอให้ทุกคนรายงานสิ่งที่พบเจอระหว่างการลาดตระเวน"
หัวหน้าเผ่าพูดพลางกวาดตามองไปทั่วห้อง
เสียงรายงานทยอยดังขึ้นทีละคน
แต่มาถึงคิวของคริสเตียน ทุกอย่างเงียบสนิท
แวมไพร์ทุกตนหันมามองเขาอีกครั้ง
เจเดนมองเขาโดยไม่วางตา เขาจ้องรอฟังคำพูดนั้น
"เมื่อคืน ข้าพบการเคลื่อนไหวของหมาป่ากลุ่มหนึ่งใกล้เขตแดน พวกมันเคลื่อนไหวเร็วและระมัดระวังผิดปกติ"
เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ทรงพลัง
"ข้าเข้าปะทะกับหนึ่งในพวกมัน แต่มันหนีไปได้ ข้าคิดว่าพวกมันเริ่มส่งหน่วยลอบเร้นเข้ามาเตรียมการโจมตี"
"เราต้องกวาดล้างพวกมันก่อนที่มันจะเคลื่อนไหว!"
เสียงตะโกน เสียงคำราม เริ่มดังก้องไปทั่วห้อง
ตึ๊ง! เสียงทุบโต๊ะของหัวหน้าเผ่าดังขึ้น เป็นเสียงที่ทำให้ทุกคนเงียบ
แต่เจเดนกลับเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
"หากพวกมันเตรียมบุกจริง... แล้วทำไมเจ้าถึงรอดมาได้โดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน?"
ห้องประชุมเงียบลงทันควัน
สายตาหลายคู่เริ่มลังเลอีกครั้ง
"ข้าฝึกมาตั้งแต่เด็ก ข้ารวดเร็ว " คริสเตียนตอบน้ำเสียงเรียบเฉย เขาไม่ได้กลัว แต่ในใจเขาร้อนระอุ แทบจะอยู่นิ่งไม่ไหว
เจเดนแค่นเสียง
"หรือเจ้ารวดเร็ว... เพราะเจ้ารู้ว่าพวกนั้นจะไม่ทำร้ายเจ้า?"
"ทำไมคิดเช่นนั่น? ข้าฝึกได้ที่1ตลอด หรือเพียงเพราะเจ้าอิจฉาข้า จึงพยายามใส่ร้ายข้าไม่หยุด" เขาพูดน้ำเสียงนิ่งเรียบ เพราะรู้ว่าคนเพราะพยายามจะให้เขาหลุดพูดความจริงให้ได้
หัวหน้าเผ่าทุบโต๊ะอีกครั้งดังลั่น
"พอ! นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับข้อกล่าวหา... เราจะเปิดศึกแน่นอน แต่เราจะต้องวางแผนอย่างรัดกุมที่สุด"
เสียงในห้องเริ่มเงียบลงอีกครั้ง
แต่ความไม่ไว้วางใจยังคงอยู่... ปนเปื้อนอยู่ในทุกมุมสายตา
หลังจากนั้น หัวหน้าเผ่าเดินออกไปเหลือให้ที่เหลือปรึกษาคุยกัน
"เจเดน! เจ้าจะพยายามยัดเยียดใส่ร้ายให้เขาโดนเกลียดทำไม!" เจนิคผู้เป็นพี่ตะโกนขึ้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
