ห้องขังหมายเลข 12, โรงพยาบาลจิตเวชเซนต์เกรซ

เสียงนาฬิกาเดินติ๊ก... ต็อก... ติ๊ก... ต็อก... ติ๊ก... ต็อก... อยู่เหนือหัว นิโคล โนแลน เขานั่งขดตัวอยู่บนเตียง เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง ทั้งที่อากาศนั้นเย็นยะเยือก ดวงตาแดงก่ำ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย เหมือนเด็กหลงทางในฝันร้ายที่ไม่มีวันจบ

“มันยังอยู่ที่นี่…” เขากระซิบ

นิ้วเรียวซีดข้างหนึ่งยกขึ้นลูบขมับ เขากดแรงจนผิวขึ้นสีแดงจัด

“ใครยังอยู่?” เสียงหวานปนเย้าหยอกดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้อง

เงาร่างสูงโปร่งของผู้หญิงในชุดกาวน์สีขาวยืนอยู่ตรงนั้น—เธอไม่ควรอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครควรอยู่ในห้องนี้ตอนกลางดึก ยกเว้นปีศาจ หรือความฝัน หรือ...

นิโคลเงยหน้าขึ้นช้าๆ จ้องเธอผ่านเส้นผมที่ปรกหน้า ดวงตากระตุกน้อยๆ

“คุณได้ยินมันเหมือนกันใช่ไหม?” เขาถามเสียงแหบ ดวงตาสั่นไหวแฝงด้วยความหวังเล็กๆ ว่าเธออาจเข้าใจ ว่าเขาไม่ได้บ้า—อย่างน้อยก็ไม่ทั้งหมด

เรเชลยิ้มบางๆ ยิ้มแบบที่หมอไม่ควรยิ้มกับคนไข้ ยิ้มเหมือนจะกลืนกินความลับในหัวของเขาเข้าไป

เธอเดินเข้ามาใกล้ เขาได้ยินเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นกระเบื้องทีละกึก ทีละกึก ราวกับนับถอยหลัง

“บางที... ฉันอาจจะเป็นมันเองก็ได้นะ นิโคล”

คำพูดนั้นลอยคลุ้งเหมือนควันบุหรี่ในห้องแคบ

เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ หัวเราะเหมือนเด็กที่เจอของเล่นโปรด “งั้นคุณก็ควรบอกมัน... ให้หยุดพูด... เสียงมันดังเกินไป มันแทรกอยู่ในกระดูกผมแล้ว…”

เรเชลทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มือหนึ่งแตะเบาๆ ที่เข่าเขา สัมผัสเย็นจัดจนเขาสะดุ้ง

“บางทีเสียงที่นายได้ยิน... อาจจะไม่ใช่เสียงของมัน แต่เป็นเสียงของตัวนายเอง... ที่นายไม่ยอมฟัง”

นิโคลหลับตาลง คำพูดนั้นทิ่มเข้าไปในหัวเหมือนเข็ม

เสียงในหัวเริ่มพูดอีกครั้ง

"ฆ่าเธอ..."

เขากัดฟันแน่น

“หยุด... หยุดมันที...” เขาร้องเบาๆ

เรเชลเอียงคอเล็กน้อย ยิ้มหวานขึ้นอีกนิด “จะให้ฉันช่วยยังไงดีล่ะ? ใช้ยา? หรือใช้... อย่างอื่น?”

นิโคลไม่ตอบ แต่ในใจเขารู้—เขากลัวเธอ... และในเวลาเดียวกัน เขาก็อยากเห็นเธอทุกคืน

เวลา 03:12 น. / กล้องวงจรปิด ห้อง 12 — “สัญญาณขาดหาย”

เสียงบางอย่าง... ลากไปตามพื้น

“กรืดด... กรืดดด...”

นิโคลลืมตาขึ้นในความมืด ลมหายใจขาดช่วง อากาศในห้องเย็นจัดเหมือนจมหัวอยู่ใต้น้ำแข็ง เขาขยับตัวไม่ได้ แขนขาแข็งเกร็ง ราวกับมีมือมองไม่เห็นกดเขาไว้กับเตียง

เสียงนั้นยังดังอยู่—มันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

เขาหันศีรษะอย่างเชื่องช้า แล้วก็เห็น

เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง... ยืนอยู่ปลายเตียง ผมยาวปรกหน้า เสื้อชุดนอนเปื้อนเลือด ดวงตาดำสนิท ไร้แวว

“ทำไมไม่ช่วยหนู...” เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเด็ก เสียงมันบิดเบี้ยวเหมือนผ่านเครื่องขยายเสียงที่เสีย

“ฉัน... ฉันไม่รู้จักเธอ...” นิโคลพูดเสียงสั่น แต่ลึกในอก มีบางอย่างเต้นแรง มันเหมือนเขาเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน—นานมาแล้ว

เด็กคนนั้นยื่นมือมาข้างหน้า นิ้วซีดเผือดสั่นระริก “พวกเขาทิ้งฉันไว้ให้ตาย... แล้วคุณก็เดินหนีไป”

หัวใจนิโคลเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก

ภาพแวบเข้ามาในหัว

เลือด... บันไดไม้... แสงไฟกระพริบ... เด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้...

เสียงในหัวของเขากรีดร้อง

"มันไม่ใช่ความผิดแก... แกไม่ควรเห็น... ฆ่ามัน... ฆ่าทุกคนที่จะขุดมันขึ้นมา"

เสียงหัวเราะดังขึ้นในหัว ดังก้องกว่าที่เคยเป็น

นิโคลตะโกนสุดเสียง “พอได้แล้ว!”

เขาดิ้นพล่าน ร่างกายตกจากเตียงกระแทกพื้นอย่างแรง กระจกบานเล็กบนผนังสั่นไหว และในช่วงเสี้ยววินาที... เขาเห็นอะไรบางอย่างสะท้อนอยู่ในนั้น

ไม่ใช่หน้าเขา

แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง... ดวงตาดำสนิทเหมือนเด็กคนนั้น ยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมเปื้อนเลือด

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เงียบ... ตึงเครียด...

ประตูเปิดออกช้าๆ เสียงบานพับแหลมสูงจนขนลุก

เรเชลยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเธอไม่แสดงอาการตกใจแม้แต่น้อย

“เสียงดังจังเลยคืนนี้...” เธอพูดเบาๆ ดวงตากวาดไปเห็นคราบเลือดจากหน้าผากนิโคลที่แตก

เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาแดงก่ำ น้ำเสียงแหบพร่า

“หมอ... ผมเคยฆ่าคนไหม?”

เรเชลหยุดยืนตรงหน้าประตูครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มเล็กๆ

“คุณอยากให้ฉันตอบตามจริง... หรืออยากได้คำปลอบใจ?”

เวลา 09:47 น. / ห้องบำบัดส่วนตัว – ประตูปิดสองชั้น ล็อกจากด้านใน

นิโคลนั่งอยู่กลางห้อง ห้องบำบัดของหมอเรเชลแตกต่างจากห้องบำบัดทั่วไป ไม่มีโปสเตอร์คำคม ไม่มีกลิ่นลาเวนเดอร์ ไม่มีแสงสว่างอบอุ่น มีเพียงเก้าอี้ไม้สองตัว โต๊ะเล็กๆ หนึ่งตัว และกระจกเงาบานใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง

เรเชลนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา มือหนึ่งถือแฟ้ม อีกมือถือปากกาลูกลื่นสีแดง

เธอไม่ได้เปิดแฟ้ม

เธอจ้องเขาแทน

“วันนี้เราจะเล่นเกมกัน” เรเชลพูดเรียบๆ

“ผมคิดว่าเราจะบำบัด...” นิโคลตอบเบาๆ

“นั่นแหละ—เกมของฉันก็คือการบำบัด” เธอยิ้ม แต่อะไรในแววตานั้นทำให้หลังเขาเย็นวาบ “เกมนี้ชื่อว่า ‘ความทรงจำหรือภาพหลอน’ ฉันจะพูดบางอย่าง คุณตอบว่ามันคือความทรงจำจริง... หรือแค่ภาพหลอนที่สมองคุณสร้างขึ้นมาเพื่อหลบซ่อนบางอย่าง”

นิโคลเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

“พร้อมหรือยัง?” เสียงเรเชลกระซิบ แต่ดังก้องในหัว

เขพยักหน้า

“คำแรก… เด็กผู้หญิงคนนั้นในฝันเมื่อคืน”

เขาชะงัก

“ความทรงจำ... หรือภาพหลอน?”

“…ผมไม่รู้”

“งั้นฉันช่วย—เธอชื่อเอริน ใช่ไหม?”

เสียงหัวใจเขาสะดุด

เธอไม่ควรรู้ชื่อนั้น ไม่มีทางที่เธอจะรู้

เขาถามกลับเสียงเบา “คุณรู้ได้ยังไง…”

เรเชลไม่ตอบ เธอยื่นกระจกบานเล็กให้เขาแทน “ดูหน้าตัวเอง แล้วพูดออกมาดังๆ ว่าเธอไม่มีตัวตน”

เขารับกระจกไว้ มือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ดวงตาในกระจกเบิกกว้าง… ไม่ใช่แค่เห็นตัวเอง แต่เห็น มัน อีกแล้ว ผู้ชายคนนั้น... ยืนอยู่ข้างหลังเขา แสยะยิ้ม

เขาปาหลังกระจกทิ้งทันที มันแตกเสียงดัง

“ไม่ใช่ภาพหลอน…” เขากระซิบ

เรเชลยังนั่งนิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้าน

“ดีมาก” เธอพูดอย่างพอใจ “เกมนี้ไม่ได้ให้คุณชนะ แต่ให้คุณยอมรับ... ว่าคุณอาจไม่ได้อยากลืม”

นิโคลหายใจหอบ เหงื่อไหลจากขมับ

“ต่อไป... คำว่า ‘ไฟ’ ทำให้คุณนึกถึงอะไร?”

เขาหลับตา

แล้วภาพก็พรั่งพรู—

ไฟลุกกลางบ้านไม้ เสียงร้องของเด็ก เสียงกรีดร้องของหญิงสาว และเขา... ยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่ขยับ

เสียงในหัวเขาเริ่มขึ้นอีก

"นายปล่อยให้พวกเขาตาย... นายเป็นคนเลือก"

เขาลืมตาขึ้นทันที

เรเชลจ้องเขาแน่นิ่ง ไม่พูด ไม่ถาม ไม่มีความเห็นใจ—มีแค่ความสนใจ

“เราพอแค่นี้ก่อน...” เธอลุกขึ้น “ครั้งหน้า ฉันจะถามคำว่า ‘ศพ’”

ก่อนจะเดินออกจากห้อง เธอหยุดหน้าประตูหันมาพูดทิ้งท้าย

“ความบาปบางอย่างมันไม่ได้ฆ่าคน... แต่มันทำให้เขาอยากตาย”