เพราะเธอเด็ก...เลยทำให้ลุงหวั่นไหว
เด็กใหม่ในบ้านลุง
เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าบ้านสองชั้นสีขาวสะอาดตา บ้านเงียบสงบซ่อนตัวอยู่ในซอยเล็ก ๆ บรรยากาศร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่รอบรั้ว พายยกกระเป๋าสะพายหลังลงจากรถแท็กซี่แล้วเงยหน้ามองตัวบ้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้นปนประหม่า
พาย(นายเอก)
(ในใจ) บ้านลุงแทนเหรอ...ใหญ่ว่าที่คิดนะ ไม่รู้ลุงจะดุหรือเปล่า...
ประตูบ้านเปิดออกพร้อมเสียงลากรองเท้าแตะดังเบา ๆ ก่อนเจ้าของบ้านจะเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดหน้าในมือ
ลุงแทน(พระเอก)
“มาแล้วเหรอพาย?”
(ในใจ) ตัวเล็กกว่าที่คิดแฮะ...หน้าใสเชียว แบบนี้จะอยู่ได้ไหมวะ อยู่กับผู้ชายแก่ ๆ อย่างเราเนี่ย
พาย(นายเอก)
ครับลุง ขอบคุณนะครับที่ให้ผมอยู่ด้วย
ลุงแทน(พระเอก)
“เรียกพี่ก็ได้มั้ง เราอายุห่างกันแค่ยี่สิบปีเอง จะเรียกลุงก็ใจร้ายไปหน่อย”
(หัวเราะเบา ๆ เดินมาแบกกระเป๋าให้)
พาย(นายเอก)
(ยิ้มเขิน) “แต่แม่บอกให้เรียกลุงแทนนี่นา…”
ลุงแทน(พระเอก)
แม่เราชอบแกล้งพี่อยู่แล้ว ปากดีนัก
(ในใจ) แต่ถ้าจะเรียกลุงด้วยเสียงแบบนั้น ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะอยู่รอดถึงสิ้นเดือนมั้ย…
พายเดินตามลุงแทนเข้ามาในบ้าน กลิ่นสะอาดอบอวลกับแอร์เย็นฉ่ำทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ลุงแทนพาเดินดูคร่าว ๆ ก่อนจะพาไปห้องนอนชั้นสองข้างห้องตัวเอง
ลุงแทน(พระเอก)
“ห้องนี้ของเรา มีโต๊ะอ่านหนังสือกับชั้นหนังสือพร้อม ทีวีไม่มีนะ กลัวไม่อ่านหนังสือสอบ”
พาย(นายเอก)
(หัวเราะแหะ ๆ) “ดีแล้วครับ จะได้ตั้งใจอ่าน ขอบคุณนะครับลุง...เอ่อ...พี่แทน”
ลุงแทน(พระเอก)
“โอเค งั้นเรียกแทนก็พอ จะได้ไม่งงว่าลุงไหน”
(ในใจ) เด็กอะไรวะ ทำหน้าแบบนั้นแล้วพูด "พี่แทน"...มันเหมือนโดนสะกิดหัวใจเลยโว้ย
บ่ายวันนั้นผ่านไปอย่างเรียบง่าย ลุงแทนพาพายไปซื้อของใช้จำเป็น ระหว่างเดินในซูเปอร์มาร์เก็ต พายก็ยังมีความเก้ ๆ กัง ๆ อยู่บ้าง
พาย(นายเอก)
ผมเลือกยาสระผมกลิ่นอะไรดีครับ?
ลุงแทน(พระเอก)
กลิ่นที่เราใช้แล้วไม่หงุดหงิดตอนเช้าไง หรือจะให้พี่เลือกให้?
พาย(นายเอก)
งั้น...พี่แทนเลือกเลยครับ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้
(ในใจพาย) เขาเป็นคนใจดีจัง...ไม่เหมือนที่แม่เล่าว่าลุงแทนเงียบ ๆ ขี้หงุดหงิดเลย
หลังจากกลับถึงบ้าน พายช่วยจัดของเข้าห้อง ก่อนจะเดินออกมานั่งที่โซฟารับแขก เห็นลุงแทนนั่งอ่านเอกสารเกี่ยวกับเคสผ่าตัดอยู่เงียบ ๆ
พาย(นายเอก)
พี่แทนเป็นหมอศัลย์เหรอครับ?
ลุงแทน(พระเอก)
“อืม ผ่าตัดทั่วไปกับศัลยกรรมช่องท้อง แล้วเราล่ะ อยากเรียนสายไหน?”
พาย(นายเอก)
“ผมอยากเข้าหมอครับ แต่คงไม่สายศัลย์แน่ ๆ มือไม่นิ่งเท่าพี่แทน”
ลุงแทน(พระเอก)
(เงยหน้าขึ้นมองพายแล้วยิ้มมุมปาก)
“อย่าดูถูกตัวเองสิ ถ้าตั้งใจจริง ๆ มันไม่ยากเกินหรอก”
(ในใจ) แล้วทำไมพอเห็นหน้าเด็กนี่ตั้งใจพูดถึงอนาคต มันถึงรู้สึกอยากช่วยเหลือขึ้นมาวะ...
เย็นวันนั้น แสงแดดอ่อนสาดเข้าทางหน้าต่าง พายยืนมองออกไปนอกบ้านอย่างเงียบ ๆ ลุงแทนวางแฟ้มลงก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
ลุงแทน(พระเอก)
คิดถึงบ้านเหรอ?
พาย(นายเอก)
“นิดหน่อยครับ...แต่ดีใจที่พี่แทนใจดี ไม่งั้นคงเครียดแย่”
ลุงแทน(พระเอก)
(วางมือลงบนหัวพายเบา ๆ)
“อยู่ที่นี่ พี่ดูแลเราเอง ไม่ต้องห่วงนะเด็กน้อย”
พาย(นายเอก)
(ในใจ) มือพี่แทนอุ่นจัง...
คุณลุงขี้แกล้ง
เช้าวันถัดมา เสียงนกร้องนอกหน้าต่างปลุกพายให้ตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องใหม่ของเขา เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ พลางมองไปรอบห้องที่เริ่มคุ้นตา
พาย(นายเอก)
(ในใจ) ยังกับฝัน...อยู่บ้านลุงแทนจริง ๆ ด้วยแฮะ
(หันไปมองนาฬิกา) “เฮ้ย! เจ็ดโมงครึ่งแล้วเหรอ!”
เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันลวก ๆ แล้วหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาใส่ ก่อนจะวิ่งลงบันไดด้วยฝีเท้าเบา ๆ
กลิ่นอาหารเช้าลอยมาแตะจมูก เสียงกระทะกำลังฉ่าเบา ๆ ดังมาจากในครัว
ลุงแทน(พระเอก)
(หันมามองแล้วยิ้มมุมปาก) “อรุณสวัสดิ์เด็กตื่นสาย เมื่อคืนคงเหนื่อยล่ะสิ?”
พาย(นายเอก)
(หน้าแดงนิด ๆ) “เปล่าซะหน่อยครับ แค่...ไม่คุ้นกับเตียงใหม่”
ลุงแทน(พระเอก)
(ยื่นจานข้าวผัดไข่ร้อน ๆ ให้) “กินซะ จะได้มีแรงไปอ่านหนังสือ”
พาย(นายเอก)
ทำเองหมดเลยเหรอครับพี่แทน?
ลุงแทน(พระเอก)
ไม่มีใครทำให้นี่นา ถ้าไม่อยากกินอาหารฝีมือพี่ ก็ต้องตื่นมาเร็ว ๆ แล้วทำเอง”
พาย(นายเอก)
(ยิ้มบาง ๆ) ผมว่าอร่อยดีนะครับ
(ในใจพาย) คนอะไร เป็นหมอก็เก่ง ทำกับข้าวก็ได้...แถมยังดูอบอุ่นอีก
ลุงแทน(พระเอก)
(ในใจ) รอยยิ้มแบบนี้มันโกงชัด ๆ เด็กอะไร...แค่นั่งกินข้าวยังน่าเอ็นดูขนาดนี้เลยเหรอวะ
หลังอาหารเช้า พายล้างจาน ลุงแทนก็นั่งจิบกาแฟอยู่ใกล้ ๆ ระหว่างรอเด็กหนุ่มทำงานบ้านเล็ก ๆ ด้วยตัวเอง
ลุงแทน(พระเอก)
ไม่ต้องล้างก็ได้นะ เดี๋ยวเย็นนี้พี่ทำคืนให้
พาย(นายเอก)
ไม่ได้ครับ ผมอยู่ฟรี ต้องช่วยงานบ้าง ไม่งั้นรู้สึกผิดแย่
ลุงแทนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดจานขึ้นมา
ลุงแทน(พระเอก)
งั้นพี่เช็ดก็แล้วกัน เดี๋ยวจะหาว่าใช้เด็กทำงานบ้าน
พาย(นายเอก)
(หันไปยิ้มให้ แล้วก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว) “ขอบคุณครับ...”
มือของลุงแทนเผลอเฉียดโดนมือพายที่ถือจานอยู่เบา ๆ ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย
ลุงแทน(พระเอก)
(ยิ้มเจ้าเล่ห์) “กลัวอะไรล่ะ? หรือเขิน?”
พาย(นายเอก)
(หน้าแดง) “เปล่าซะหน่อยครับ!”
ลุงแทน(พระเอก)
“ฮั่นแน่~ หน้าแดงแล้วเนี่ย”
พาย(นายเอก)
(ย่นจมูก) “พี่แทนแกล้งผมอีกแล้ว…”
ลุงแทน(พระเอก)
(หัวเราะเบา ๆ) “พี่ไม่ได้แกล้ง...พี่แค่พูดความจริง”
(ในใจแทน) แบบนี้แหละ...ถึงเรียกว่าแกล้งให้ใจเต้นไง
ช่วงบ่าย พายออกไปซื้อหนังสือกับเพื่อนสาวชื่อกวาง ขากลับพายหยิบไอติมกลับมาให้ลุงแทนด้วย
พาย(นายเอก)
“นี่ครับ ซื้อไอติมรสมะม่วงที่พี่แทนชอบมาฝาก”
ลุงแทน(พระเอก)
“โห~ รู้ได้ไงว่าชอบรสมะม่วง?”
พาย(นายเอก)
พี่ฝ้ายที่โรงพยาบาลบอกน่ะครับ ว่าพี่แทนเคยกินทุกวันตอนเวรเย็น
ลุงแทน(พระเอก)
เอ้า… แอบสืบข้อมูลส่วนตัวพี่เหรอเรา?
พาย(นายเอก)
(ยิ้ม) ก็...อยากรู้นิดนึงอะครับ
ลุงแทน(พระเอก)
(มองหน้าเด็กน้อยนิ่ง ๆ) “ระวังรู้มากแล้วจะติดใจพี่ขึ้นมานะ”
พาย(นายเอก)
(กลั้นยิ้ม เขินจนหูแดง) “พี่แทนพูดอะไรเนี่ย!”
วันผ่านไปอย่างเรียบง่าย แต่ในใจของทั้งคู่กลับเริ่มมีบางอย่างก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ
ลุงแทน...เริ่มรู้สึกว่าเสียงหัวเราะสดใสของเด็กคนนี้เติมเต็มความเงียบในบ้านได้ดีเกินไป
ส่วนพาย...เริ่มรู้แล้วว่ารอยยิ้มของใครบางคน มันมีผลกับจังหวะหัวใจมากกว่าที่คิด
กฎเหล็กของบ้านแทนคุณ
วันอาทิตย์เช้า เสียงจานกระทบกันเบา ๆ ดังมาจากครัว ลุงแทนใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงลำลองขาสั้น กำลังทอดไข่ดาวในกระทะ ส่วนพายเพิ่งเดินลงมาพร้อมชุดอยู่บ้านแบบเรียบร้อย ใบหน้ายังง่วงเล็กน้อย
พาย(นายเอก)
(ในใจ) กลิ่นไข่ดาว...หอมมากเลย แถมวันนี้ลุงแทนดูสบาย ๆ ต่างจากตอนอยู่โรงพยาบาลอีก
ลุงแทน(พระเอก)
ลงมาพอดีเลย วันนี้จะประกาศกฎบ้านนะเด็กใหม่
พาย(นายเอก)
(ขมวดคิ้วงง ๆ) “กฎบ้านเหรอครับ?”
ลุงแทน(พระเอก)
(วางจานไข่ดาวตรงหน้าเด็กหนุ่ม แล้วยกแก้วน้ำส้มมาวางคู่กัน)
“ใช่ อยู่บ้านนี้มีกฎ 5 ข้อ ใครผิดโดนปรับเป็นล้างจานหนึ่งอาทิตย์”
พาย(นายเอก)
(หัวเราะ) “โอเคครับ ผมพร้อมรับฟังแล้ว!”
ลุงแทน(พระเอก)
(ยกนิ้วขึ้นนับ)
“ข้อหนึ่ง ห้ามโกหกกัน ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่”
“ข้อสอง เวลาทะเลาะกันห้ามหนี ต้องนั่งคุยกันจนเคลียร์”
“ข้อสาม ทุกวันเสาร์บ่ายสอง ต้องมากินขนมด้วยกัน”
“ข้อสี่ ห้ามทำตัวเป็นแขก ถ้าหิวก็กิน ถ้าเลอะก็เช็ด”
“ข้อห้า…” (หยุดนิดนึง) “ห้ามแอบน่ารักใส่พี่แทนเกินวันละสามครั้ง”
พาย(นายเอก)
(หน้าแดงทันที) “พี่แทน! ข้อนี้ไม่ยุติธรรม!”
ลุงแทน(พระเอก)
(หัวเราะ) “งั้นถ้าทำเกิน จะหักล้างด้วยการล้างจานแทน”
พาย(นายเอก)
(กลั้นยิ้ม) “ไม่แฟร์เลย…”
ลุงแทน(พระเอก)
(ในใจ) ก็ทำไงได้วะ...อยู่ดี ๆ ก็ทำหน้าใส ๆ ส่งยิ้มแบบนั้นมาตั้งแต่เช้า ใจพี่แทบหลุดไปอยู่ในกระทะไข่ดาวแล้วเนี่ย
หลังอาหาร พายช่วยล้างจานเหมือนเดิม ระหว่างนั้นลุงแทนก็นั่งจิบกาแฟพร้อมเปิดแล็ปท็อปเช็กเคสผ่าตัดในสัปดาห์หน้า
พาย(นายเอก)
พี่แทนครับ ผมว่าผมจะเริ่มอ่านหนังสือเตรียมสอบพรุ่งนี้เลย
ลุงแทน(พระเอก)
ดีเลย ถ้าอยากได้หนังสือเพิ่ม เดี๋ยวพี่พาไปห้องสมุดที่โรงพยาบาลก็ได้
พาย(นายเอก)
ได้จริงเหรอครับ?
ลุงแทน(พระเอก)
เออ แต่มีข้อแม้… ต้องแลกกับการห้ามมองพี่ด้วยสายตาเหมือนลูกหมาแบบนั้น
พาย(นายเอก)
(เงยหน้ามองแล้วหัวเราะเบา ๆ) “พี่แทนพูดอะไรเนี่ย ผมไม่ได้มองแบบนั้นสักหน่อย”
ลุงแทน(พระเอก)
(ในใจ) แล้วที่ตาหวานเชื่อมจนคนแก่อายุสามสิบปลาย ๆ ใจสั่นแบบนี้ ไม่เรียกลูกหมาแล้วจะให้เรียกว่าอะไร…
พอถึงช่วงบ่าย ลุงแทนชวนพายมานั่งจัดตู้หนังสือห้องนั่งเล่น ซึ่งมีตำราแพทย์เต็มไปหมด พร้อมทั้งนิยายที่ดูแปลกตา
พาย(นายเอก)
“พี่แทนอ่านนิยายวายด้วยเหรอครับ?”
(หยิบหนังสือปกสีพาสเทลเล่มหนึ่งขึ้นมา)
ลุงแทน(พระเอก)
“อืม แค่อยากรู้ว่าคนเขียนเค้าคิดยังไง แต่ไม่ต้องห่วง ไม่อินเท่าไหร่หรอก”
พาย(นายเอก)
(ยิ้มมุมปาก) “แต่ผมว่าพี่แทนเข้าใจอารมณ์ตัวละครดีนะ”
ลุงแทน(พระเอก)
“ก็…ถ้ามีเด็กในบ้านมาทำให้หวั่นไหวทุกวันแบบนี้ ก็คงอินขึ้นเรื่อย ๆ แหละ”
พาย(นายเอก)
(เขินจนหน้าแดงแล้วรีบวางหนังสือ) “ผมไปจัดมุมโน้นต่อละกันครับ!”
ลุงแทน(พระเอก)
(มองตามหลังยิ้ม ๆ)
(ในใจ) แบบนี้แหละ เด็กดีน่ารักจนต้องตั้งกฎไว้กันใจตัวเอง
บ่ายวันนั้น ทั้งคู่จัดบ้านจนเสร็จเรียบร้อย ลุงแทนนั่งหลับอยู่บนโซฟา ส่วนพายก็เผลอหลับไปข้าง ๆ มือของทั้งสองคนวางใกล้กันจนเกือบชน
ความเงียบสงบในบ้านหลังนี้…กำลังจะกลายเป็นพื้นที่ปลอดภัยในใจของใครคนหนึ่ง
และเป็นสนามทดสอบหัวใจของอีกคน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
