Alex'S ผู้ถูกเลือกแห่งพงไพรทมิฬ
Episode 1 : เงามืด & ซากศพ
อเล็กซ์ (Alex's)
'แฮ่กๆๆ ๆ'
อเล็กซ์ (Alex's)
"นี่มัน... เกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย!!!"
[...เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มกำลังวิ่งหนีเงามืดจากทางด้านหลังที่กำลังคืบคลานเข้ามาจากป่าทมิฬ มันกลืนกินแสงว่างทั่วบริเวณไปจนหมดสิ้น ดวงตาสีทองของเขาจ้องมองฝูงซากศพนับไม่ถ้วนที่ตอนนี้กำลังผุดขึ้นมาจากพื้นดิน...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"ป้าซิลครับ อดทนหน่อยนะครับ"
[...เขาหันไปพูดกับหญิงชราร่างท้วมผมขาวที่กำลังวิ่งตามอเล็กซ์มาอย่างติดๆ แต่ดูจากสภาพสีหน้าแล้วหญิงชราคงจะเหนื่อยหอบแทบขาดใจ...]
ป้าซิล
'งึกๆ' 'แฮ่กๆๆ ๆ' ป้าซิลพยักหน้าให้อเล็กซ์ด้วยสีหน้าหอบเหนื่อย... แต่ทันใดนั้น!!!
ป้าซิล
"อ๊าาา... มะ ไม่นะ" เสียงร้องของป้าซิลดังขึ้น!!!
อเล็กซ์ (Alex's)
"ป้าซิล!!!"
[...ภาพที่อเล็กซ์เห็นคือป้าซิลถูกซากศพตัวหนึ่งที่หัวผุดมาจากพื้นดินกัดเข้าที่ขาอย่างแรง...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"ไอบ้าเอ้ยย ปล่อยนะโว้ยย!!!"
'ปึกๆๆ ๆ' อเล็กซ์พยายามเอาเท้ากระทืบหัวของซากศพจนหน้าที่เป็นกระดูกผุๆของมันแตกออก
'โผล๊ะ~'
อเล็กซ์ (Alex's)
"ป้าซิลเป็นอะไรมากไหมครับ?" อเล็กซ์ถามพร้อมกับมองไปที่แผลเหวอะที่ขาของป้าซิล
ป้าซิล
"ปะ ป้ายังไหวลูก อเล็กซ์รีบหนีไปเถอะนะ ทิ้งป้าไว้ที่นี่แหละ" ป้าซิลพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี พร้อมด้วยน้ำตาคลอเบ้า
อเล็กซ์ (Alex's)
"ไม่ครับป้าซิล ผมจะไม่ทิ้งป้าไว้เด็ดขาด!!!" อเล็กซ์พูดเสียงแข็ง พร้อมกับหันหลังแล้วแบกป้าซิลขึ้นหลังทันที...
[...ด้วยร่างกายที่สูงและกำยำของอเล็กซ์ ทำให้แบกป้าซิลขึ้นมาได้อย่างไม่ยากลำบากนัก... อเล็กซ์ทำงานขุดเหมืองแร่คริสตัลมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ จนตอนนี้อายุ 15 ปี ทำให้ร่างกายของอเล็กซ์นั้นแข็งแรงเป็นอย่างมาก...]
[...อเล็กซ์วิ่งผ่านฝูงซากศพที่กำลังผุดขึ้นมากจากพื้นดินอย่างมากมาย ระหว่างทางเขาก็ต้องเห็นภาพสะเทือนใจที่ผู้คนมากมายโดนฝูงซากศพบางส่วนกัดกิน และบางคนก็กำลังต่อสู้กับพวกมัน...]
อเล็กซ์ (Alex's)
อเล็กซ์วิ่งไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าตอนนี้มันกี่ชั่วโมงเข้าไปแล้วที่เขาวิ่งแบบไม่หยุดพักเลย ตอนนี้ร่างกายของอเล็กซ์มีเหงื่อใหลออกมาท่วมตัวเต็มไปหมด เสียงหายใจหอบเหนื่อยจนตัวแทบขาด... แต่ดวงตาสีทองของเขาก็เริ่มมีประกายแห่งความหวังขึ้นมาเนื่องจากเบื้องหน้าของอเล็กซ์คือเนินสูงที่มองลงไปก็จะเห็นตัวเมืองอยู่ไม่ไกลแล้ว...
"ป้าซิล อดทนไว้ก่อนนะครับ!!! ผ่านเนินนี้ไปเราก็จะถึงเมือง... แล้ว..." เสียงของอเล็กซ์และฝีเท้าของเขาหยุดชะงักทันที เมื่อเห็นภาพเมืองของเขาเต็มไปด้วยฝูงซากศพ และเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้บางพื้นที่ในเมือง!
อเล็กซ์ (Alex's)
"มะ มะ ไม่จริงใช่ไหม?"
[...เมือง 'ออส' ที่อเล็กซ์เติบโตมาพร้อมด้วยความทรงจำมากมายกำลังถูกทำลายลงต่อหน้าต่อตาเขา เหล่าทหารรักษาการของเมืองที่มีเพียงแค่หยิบมือก็กำลังสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อปกป้องผู้คนอยู่หน้ากำแพงปราสาท...]
ป้าซิล
"อะ อเล็กซ์!" เสียงของป้าซิลดึงสติของอเล็กซ์กลับมาอีกครั้ง
อเล็กซ์ (Alex's)
"ไม่เป็นไรนะครับ ผมจะปกป้องป้าเอง!" อเล็กซ์พูดขึ้นพร้อมกัดฟันวิ่งต่อไป แม้หนทางข้างหน้าจะดูไร้ความหวังแค่ไหนก็ตาม!
อเล็กซ์ (Alex's)
แต่!!! "บ้าเอ้ยย!!! สะพานมีแต่พวกซากศพเต็มไปหมด ทำยังไงดีวะเนี่ย?" ระหว่างทางไปที่เมืองนั้นมีแม่น้ำสายเล็กๆกั้นขวางไว้อยู่ สะพานทั้งสองฝั่งก็เต็มไปด้วยพวกซากศพ
[...อเล็กซ์ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากจู่ๆก็มีแขนของซากศพตัวหนึ่งผุดขึ้นมาจากดินแล้วจับขาของอเล็กซ์ไว้...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"เห้ยย!! ไอบ้าเอ้ยย ปล่อยนะโว้ยไอผีเวร!!!" อเล็กซ์สบถออกมาพร้อมกับยกขากระทืบลงไปที่แขนนั่นจนหักดังกร๊อบ~!
อเล็กซ์ (Alex's)
"คงมีทางเดียวแล้ว" อเล็กซ์ค่อยๆหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด
'ซืด~ หึบ!'
"ว๊ากก..กก.ก!!" อเล็กซ์ลืมตาขึ้นพร้อมวิ่งตรงไปยังแม่น้ำอย่างรวดเร็ว
[...'ตูมม..มม.ม!!!' เสียงน้ำกระเซ็นดังขึ้น น้ำกระจายออกอย่างรุนแรงเพราะน้ำหนักของคนสองคนที่กระโดดลงไปในแม่น้ำ การกระโดดของอเล็กซ์นั้นถือว่าไปไกลมาก เกือบครึ่งของแม่น้ำเลยทีเดียว...]
[...'พลุบ!!! แฮ่กๆๆ ๆ~' อเล็กซ์โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำท่าหงายหลัง เขาค่อยๆถีบตัวเองไปอีกฝั่งของแม่น้ำพร้อมกับประคองตัวป้าซิลไว้ในอ้อมแขนของเขา...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"อดทนหน่อยนะครับป้าซิล อีกนิดเดียวเท่านั้น!" อเล็กซ์พูดด้วยแววตาสีทองมุ่งมั่น แม้ร่างกายของเขาตอนนี้มันจะกำลังสั่นจนแทบจะหมดแรงแล้วก็ตาม
[...เขาวิ่งหนีเงามืดและพวกซากศพพร้อมกับแบกป้าซิลมาด้วย ระยะทางนั้นไม่ต่ำกว่า 5 กิโล มันไม่แปลกเลยที่ร่างกายของเขาจะร่ำร้อง ต่อให้แข็งแรงแค่ไหนมันก็มีขีดจำกัด...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"อีกนิดเดียว... อีกนิดเดียว..." อเล็กซ์พูดกับตัวเอง...
อเล็กซ์ (Alex's)
"อะ อีก อะ.. อีก นิด เดี...ว"
'ฮวบบบ~' ร่างของอเล็กซ์จมลงไปในพร้อมกับร่างของป้าซิล
อเล็กซ์ (Alex's)
'เรามาได้แค่นี้จริงๆเรอะ ปะ ป้าซิล ผะ ผมขอโทษนะครับ' อเล็กซ์คิดในใจพร้อมกับมองร่างป้าของเขาในอ้อมแขน เปลือกตาของเขาค่อยๆปิดลง... แต่ทันใดนั้นเอง!!!
[...'ตูมม..มม.ม!!!' เสียงบางอย่างพุ่งลงมาในแม่น้ำพร้อมกับดึงร่างของอเล็กซ์กับป้าซิลไว้...]
ลุงแกรลี่
'เฮือก~ แฮ่กๆ~'
"อเล็กซ์!!!" เสียงทุ้มดังกังวาลของบุรุษกำยำผมดำคนหนึ่งนั้นปลุกอเล็กซ์ขึ้นมาอีกครั้ง
อเล็กซ์ (Alex's)
"ละ ลุงแกรลี่?"
ลุงแกรลี่
"ใช่แล้วไอหนู อดทนอีกนิดนึง รีบขึ้นฝั่งก่อน" ลุงแกรลี่พูดพร้อมกับดันตัวทั้งสองไปด้านหน้า
อเล็กซ์ (Alex's)
"หึบบ!!! อ่าา~" ในที่สุดอเล็กซ์ก็พาตัวเองและป้าซิลขึ้นมาจากน้ำจนได้
อเล็กซ์ (Alex's)
"ป้าซิลครับ!!! ป้าซิล!" อเล็กหันไปมองป้าซิลที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆและเหมือนจะไม่หายใจ!
อเล็กซ์ (Alex's)
"ป้าซิลลล!!" อเล็กซ์เรียกกพร้อมกับเขย่าตัวป้าซิลอย่างแรง
ลุงแกรลี่
"ถอยไปก่อนไอหนู" ลุงแกรลี่ดันตัวอเล็กซ์ออกพร้อมกับพยายามปั๊มหัวใจและผายปอดให้ป้าซิล
ลุงแกรลี่
"1 2.. 1 2.. 'หึบบ~ ฟู่~ 1 2.. 1 2.. หึบ~'.." ผ่านไปซักพัก
ป้าซิล
"เฮือกก~ แค่กๆๆ ๆ" ตัวป้าซิลกระตุกสำลักน้ำออกมา...
ลุงแกรลี่
"เห้ออ~ กลับมาจากความตายแล้วนะป้า ฮ่าๆๆ" ลุงแกรลี่พูดพร้อมกับทิ้งตัวลงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
อเล็กซ์ (Alex's)
"ป้าซิล!!!" 'สวบบ~' อเล็กซ์ตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าไปกอดป้าซิลไว้
อเล็กซ์ (Alex's)
"ผมนึกว่าจะเสียป้าไปแล้ว ผะ ผมกลัวมากเลย ฮึกๆๆ" น้ำตาของอเล็กซ์ใหลออกมาด้วยความโล่งใจ
ป้าซิล
"ป้าเองก็นึกว่าตัวเองจะตายแล้วซะอีก" ป้าซิลพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวอเล็กซ์
"ไม่เป็นไรนะหลานรักป้าอยู่นี่แล้ว!" และกอดอเล็กซ์ไว้เบาๆ
ลุงแกรลี่
"ว่าแต่ตอนนี้เราต้องรีบไปกันแล้วนะ พวกซากศพมันเริ่มบุกเข้ามาเยอะขึ้นแล้ว" ลุงแกรลี่พูดขึ้นพร้อมกับหยิบเกราะเหล็กที่ถอดวางไว้ที่พื้นขึ้นมาใส่
ลุงแกรลี่
"เอานี่ ไอหนู เก็บไว้ป้องกันตัว" ลุงแกรลี่ยื่นดาบสั้นคมกริบขนาดพอดีมือมาให้อเล็กซ์
[...ลุงแกรลี่เป็นรองหัวหน้าหน่วยทหารของเมืองออสแห่งนี้ ถึงหน้าตาของแกจะดูขี้เมามีหนวดเคราหรอมแหรม แต่ฝีมือดาบของลุงแกรลี่ไม่เป็นสองรองใครในเมืองเลย...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"ขอบคุณครับลุง" อเล็กซ์ยื่นมือไปรับดาบสั้นแล้วเหน็บมันไว้ที่เอว
อเล็กซ์ (Alex's)
"ว่าแต่... เราจะเข้าเมืองทางไหนกันดีครับ?" อเล็กซ์ถามลุงแกรลี่ขึ้นมา เพราะตอนนี้บริเวณหน้าประตูเมืองเกือบทุกทางมีแต่พวกซากศพเต็มไปหมด
ลุงแกรลี่
"เราจะไม่กลับเข้าเมืองอเล็กซ์" ลุงแกรลี่พูดด้วยสีหน้าเศร้าๆเล็กน้อย
อเล็กซ์ (Alex's)
"ตะ แต่ป้าซิล!!!" อเล็กซ์อึ้งกับคำตอบของลุงแกรลี่พอสมควร หากไม่เข้าเมืองเขาจะรักษาป้าซิลได้ยังไง? เพราะแผลของป้าซิลตอนนี้เริ่มกลายเป็นสีดำน่ากลัวแล้ว
ลุงแกรลี่
"ไม่ต้องห่วงอเล็กซ์มีหลุมหลบภัยเก่าอยู่ใต้ภูเขาด้านทิศตะวันออกของเมือง ชาวบ้านบางส่วนรวมถึงท่านเจ้าเมืองก็ได้ไปหลบภัยอยู่ที่นั่นแล้ว หมออีริกก็อยู่ที่นั่นด้วย..." ลุงแกรลี่พูดพร้อมเอามือตบไหล่อเล็กเบาๆเพื่อให้อเล็กคลายความกังวล
'...อเล็กซ์พยักหน้ารับและมองไปที่ป้าซิลอย่างเป็นห่วง...'
ลุงแกรลี่
"นายต้องไปกับป้าซิลแค่สองคนนะ เพราะฉันต้องอยู่ปกป้องเมืองจนกว่าจะอพยพคนจนหมด!" ลุงแกรลี่พูดพร้อมกับล้วงหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
ลุงแกรลี่
"ฝากนี่ให้ท่านเจ้าเมืองที แล้วก็บอกเขาด้วยว่าฉันยังหาคนที่ท่านบอกไม่เจอ... แต่จะพยายามให้ดีที่สุด" ลุงแกรี่ยื่นม้วนจดหมายเล็กๆให้อเล็กซ์แล้วยิ้มให้เด็กหนุ่ม
อเล็กซ์ (Alex's)
"...ได้ครับลุงแกรลี่!" อเล็กซ์รับจดหมายมาเก็บไว้ และรีบก้มลงไปอุ้มป้าซิลขึ้นมาไว้บนหลังของเขา
[...ทางไปภูเขาหลบภัยนั้นต้องวิ่งผ่านประตูทิศตะวันออกไป ซึ่งตอนนี้ทางทิศนั้นมีพวกซากศพไม่ต่ำกว่า 50 ตัว เดินไปมาอยู่ บางตัวก็กำลังกัดกินศพของชาวบ้านและทหาร...]
ลุงแกรลี่
"เดี๋ยวฉันจะเปิดทางให้นะไอหนู ถ้าได้โอกาสก็รีบวิ่งไปให้ไวที่สุดเลยเข้าใจไหม?" ลุงแกรลี่พูดขึ้นพร้อมกับดึงดาบยาวออกมาจากฝักดาบ
[...ลุงแกรี่กับอเล็กซ์ค่อยๆเดินไปทางบริเวณประตูเมืองด้านทิศตะวันออกที่ห่างไปประมาณ 300 เมตร...]
ลุงแกรลี่
'ฟึ่บบ! ฉั่วะ!!.. เคร้งง! ซึ่บ!!...' ระหว่างทางมีพวกซากศพบางตัวยืนขวางทางไว้ ลุงแกรลี่ที่เดินนำอยู่ได้ตะหวัดดาบฟันร่างของของซากศพหนึ่งจนขาดครึ่ง ก่อนที่จะมีอีกตัววิ่งเข้ามาแต่ลุงแกก็แทงเข้าไปที่หัวของซากศพจนหัวมันกระเด็นหลุดไป!!!
ลุงแกรลี่
"เอาล่ะอเล็กซ์ ใกล้ถึงแล้ว ฉันจะพยายามเปิดทางให้ ถ้าได้โอกาสแล้วรีบใส่ตีนหมาเลยนะ เข้าใจไหม?" ลุงแกรลี่บอกอเล็กซ์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ส่วนอเล็กก็พยักหน้ารับ... ลุงแกรลี่ตั้งท่าฟันด้วยการย่อขาสองข้างลงจนก้นเขาเกือบจะติดพื้น แล้วจับดาบไว้แน่นมากด้วยมือทั้งสองข้างก่อนหลับตาลง
[...สิ่งที่อเล็กซ์เห็นคือกล้ามเนื้อของลุงแกรลี่ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น เส้นเลือดปูดออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจน เสียงลุงแกรลี่สูดหายใจเข้าไปในปอดเยอะมาก ก่อนที่อเล็กซ์จะได้เห็นฝีมือที่แท้จริงของลุงแกรลี่ คนที่อเล็กซ์เคยคิดว่าเป็นแค่ตาลุงทหารขี้เมาคนหนึ่งเท่านั้น...]
[...'ตูมม..มม.ม!!!' เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ พื้นดินที่ลุงแกรลี่เคยยืนอยู่แตกออกเป็นวงกว้าง ร่างของลุงแกรี่ลอยขึ้นไปบนอากาศพุ่งไปหาฝูงซากศพที่อยู่ห่างเกือบ 100 เมตร...]
ลุงแกรลี่
"ตายซะไอพวกเวรรร!!! ท่าไม้ตาย!!! แกรลี่!!! พิฆาตตตตตตตต..ตต.ต!!!!!!"
'เปรี้ยงงง..งง.ง!!!'
'ตูมมม..มม.ม!!!'
ร่างของลุงแกรลี่พุ่งลงไปใจกลางของฝูงซากศพอย่างรุนแรงพร้อมกับซัดพวกมันจนปลิวออกไปด้วยแรงระเบิดมหาศาล!!!
อเล็กซ์ (Alex's)
"...ห๊ะะ?"
อเล็กซ์ (Alex's)
"แกรลี่.. พิฆาต?"
[...'ชื่อแม่งห่วยชิบหายเลยโว้ยยย!!! (☞ﾟ0 ํ)☞!!!' อเล็กซ์คิดในใจก่อนเอามือกุมขมับ ความเป็นคิดที่ว่าเป็นแค่ตาลุงขี้เมานั้นย้อนกลับมาทันที!...]
ลุงแกรลี่
"อเล็กซ์ มั่วยืนทำอะไรอยู่ รีบไปเร็วเข้า!!!" ลุงแกรลี่ตะโกนออกมาในขณะที่ตัวเองกำลังต่อสู้อยู่กับฝูงซากศพที่เหลือ
อเล็กซ์ (Alex's)
"คะ ครับบ!!!" อเล็กซ์ตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไปทันที เขาวิ่งผ่านกองซากศพที่กระจัดกระจายด้วยแรงระเบิดจากดาบของลุงแกรลี่
ลุงแกรลี่
'เคร้ง! เคร้ง! ซึ่บ! ฉั่วะ~!' เสียงดาบของลุงแกรลี่ฟาดฟันพวกซากศพที่เริ่มกรูเข้ามาอีกระลอก เนื่องจากการระเบิดดาบที่ดังกึกก้องของเขาได้ดึงดูดพวกมันเข้ามา
อเล็กซ์ (Alex's)
"ลุงแกรลี่!!!" หลังจากที่อเล็กซ์ผ่านหน้าประตูเมืองที่เต็มไปด้วยเหล่าซากศพมาได้ ก็ได้หันกลับไปมองลุงแกรลี่ด้วยความเป็นห่วง เพราะพวกซากศพเริ่มเข้ามาล้อมตัวลุงแกรลี่ไว้แล้ว
ลุงแกรลี่
"ไม่เป็นไรไอหนู รีบไปซะ ฉันไม่เป็นไร..." พูดจบลุงแกรลี่ย่อตัวลงเล็กน้อยวาดดาบไปด้านซ้ายลำตัวก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาทางปากแล้วตวัดดาบไปด้านหน้าเป็นแนวนอนอย่างรวดเร็วและรุนแรง...
'เฟี้ยวว~ ตูมม..มม.ม!!!' เกลียวคลื่นจากดาบที่ออกมานั้นสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มันตัดผ่านร่างของพวกซากศพไม่ต่ำกว่า 20 ตัว ทำให้พวกมันตัวขาดกระจุยเลยทีเดียว!
อเล็กซ์ (Alex's)
"สะ สุดยอด!!" อเล็กซ์อุทานออกมา
ลุงแกรลี่
"รีบไปซะไอหนู เดี๋ยวฉันเสร็จภารกิจแล้วค่อยเจอกัน!!!" ลุงแกรลี่ตะโกนบอกอเล็กซ์พร้อมยิ้มกวนๆให้เล็กน้อย
อเล็กซ์ (Alex's)
อเล็กซ์เห็นฝีมือของตาลุงทหารขี้เมาสุดยอดขนาดนี้ก็คลายความเป็นห่วงลงได้...
"อย่าตายนะครับลุง... แล้วก็เตรียมคบไฟไว้ด้วยก็ดีนะครับ เพราะมันมีเงามืดสีดำๆมาจากทางป่าทมิฬด้วย เดี๋ยวจะมองอะไรไม่เห็น!! ผมไปก่อนนะครับลุง!!! แล้วเจอกัน!!!!!" อเล็กซ์ตะโกนออกไปพร้อมกับออกตัววิ่งทันทีโดยไม่ได้หันกลับไปมองลุงแกรลี่... ที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับพึมพำบางอย่างเบาๆกับตัวเอง!
ลุงแกรลี่
"เงาทมิฬเรอะ? ชิบหายจริงๆแล้วไง!!!..."
Episode 2 : ออสคาโนว่า
เบล (พยาบาล)
"คุณ!!! แยกคนไข้ที่บาดเจ็บสาหัสไว้อีกห้องเลย เดี๋ยวท่านหมออีริคจะไปจัดการเอง" พยาบาลสาวตะโกนไปที่ชายหนุ่มสองคนที่กำลังแบกชาวบ้านที่อาการดูย่ำแย่ไว้บนเปลผ้าสีขาว
[...โอ๊ยย.. ช่วยด้วย... เจ็บจังเลย... โอ๊ยยย ใครก็ได้... ฮึกๆๆ ...ฉันยังไม่อยากตาย... "+#)#8 ... เสียงร้องระงมดังอยู่ทั่วบริเวณโถงใหญ่ที่มีเพียงแสงไฟสีทองสลัวๆจากคริสตัลเรืองแสงบนเพดานเท่านั้น...]
หมออีริค ออส มาเตร์
"เบล เดี๋ยวฉันจะไปดูคนไข้ที่อาการสาหัสหน่อย ฝากเธอจัดการที่นี่ต่อทีนะ..." คุณหมอร่างสูงหน้าตาเคร่งขรึมพูดขึ้น ผมสีเทาดำของเขาสะท้อนกับแสงไฟจากคริสตัลสีทอง ทำให้ดูเด่นเป็นอย่างมาก
เบล (พยาบาล)
"ได้ค่ะ ท่านหมออีริค!" พยาบาลสาวพยักหน้าตอบรับอย่างแข็งขัน
หมออีริค ออส มาเตร์
"อืม... วันนี้หนักหน่อยนะเบล" หมออีริคยิ้มให้เบลเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินไปที่โถงทางเดินอีกด้านของห้อง
'...ณ ห้องหลบภัยห้องหนึ่งที่อยู่ส่วนด้านในของหลุมหลบภัย...'
สเปนเซอร์ ออส วินมัวร์
"ท่านเจ้าเมือง! ผมบอกแล้วไงครับว่าเรารับคนเข้ามามากเกินไปแล้ว เสบียงของเรามันก็มีจำกัด มันไม่พอให้กับทุกคนได้หรอกนะครับท่านเจ้าเมือง!!!" เสียงของชายวัยกลางคนร่างสูงสวมแว่นเอ่ยขึ้น
[...'ใช่ๆๆๆ ใช่แล้ว~ ถ้าเสบียงไม่เพียงพอแล้วพวกเราจะทำยังไงกัน ใช่ไหม?' 'นั่นสิๆ...' 'อย่างที่ท่านผู้ช่วยสเปนเซอร์พูดเลย...' เสียงของคนบางกลุ่มที่อยู่ด้านหลังของชายสวมแว่นที่ชื่อสเปนเซอร์พากันเห็นด้วย...]
อัลเบิร์ต ออส ซามัง
"แล้วมันยังไง?" ชายภูมิฐานร่างท้วมดูหน้าตาใจดีถามออกไปขณะที่ตัวเองกำลังนั่งก้มหน้ากุมขมับเพราะความคิดเห็นที่เห็นแก่ตัวของผู้ช่วยของเขาเอง และยังรวมถึงสมาชิกของฝ่ายผู้ช่วยบางคนอีกด้วย
สเปนเซอร์ ออส วินมัวร์
"ก็อย่างที่เราโต้เถียงกันอยู่นี่แหละครับท่านเจ้าเมือง ท่านต้องหยุดรับคนเข้ามาได้แล้ว!... แล้วก็..." สเปนเซอร์ขยับแว่นก่อนพูดต่อ...
สเปนเซอร์ ออส วินมัวร์
"พวกคนที่บาดเจ็บสาหัสหรือป่วยใกล้ตายเนี่ย ท่านต้องตัดใจแล้วเอาพวกมันออกไ..."
'ตูมม..มม.ม!
สเปนเซอร์ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงกระแทกดังลั่นขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง
[...ชายหนุ่มผมดำยาวประคอในชุดเกราะสีดำเงาที่ตอนนี้ยืนอยู่ในมุมมืดของห้อง กำปั้นข้างซ้ายของเขาทุบไปที่กำแพงหินของห้องจนเกิดเป็นรอยร้าวยุบลงไปเป็นวงกว้าง เศษหินค่อยๆร่วงหล่นลงมากระทบพื้น ตอนนี้เสียงของผู้คนในห้องเงียบสนิท...]
นิคัน ออส โคลอสโซ่
"แล้วทำไมพวกท่านถึงไม่เป็นคนออกไปกันเสียเองล่ะ?" ดวงตาสีดำคมกริบจ้องมองไปยังเหล่าคณะผู้ช่วยท่านเจ้าเมืองอย่างกระหายเลือด จิตสังหารของเขาทำให้บรรยากาศในห้องเหมือนถูกดูดออกซิเจนออกไป ทำให้บางคนถึงกับหายใจลำบาก
สเปนเซอร์ ออส วินมัวร์
"หึ! คะ คิดจะขู่ให้พวกเรากลัวอย่างงั้นเรอะ... ทะ ท่านนิคัน!!!" สเปนเซอร์ตะโกนออกไปเสียงดัง แม้บนใบหน้าเขาจะเริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมออกมาแล้วก็ตาม
สเปนเซอร์ ออส วินมัวร์
"พะ พวกเราเป็นถึงลูกหลานของเหล่าวีระชนแห่งออส เป็นเชื้อสายที่สืบทอดกันมานับร้อยปี แล้วท่านมีสิทธิ์อะไรจะมาบอกให้เราออกไป แทนที่จะเป็นพวกสามัญชนไร้ค่าพวกนั้น!"
นิคัน ออส โคลอสโซ่
"ไร้ค่าอย่างงั้นเรอะ!!!" นิคันตะโกนอย่างมาเสียงดังลั่นด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว
อัลเบิร์ต ออส ซามัง
"ใจเย็นๆก่อนนิคัน ตอนนี้เราต้องประเมินสถานการณ์ด้านนอกให้แน่ชัดก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..." เจ้าเมืองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
อัลเบิร์ต ออส ซามัง
"ส่วนท่าน... สเปนเซอร์ ผมไม่สนหรอกนะว่าท่านและเหล่าคณะผู้ช่วยจะเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แต่ถ้าหากดูถูกประชาชนที่คอยทำงานเพื่อให้เรามีกิน มีใช้ อยู่สุขสบายกันมาได้จนถึงตอนนี้... อีกครั้ง! ในฐานะเจ้าเมือง ผมคงไม่สามารถมองข้ามกิริยาอัน 'ต่ำ! ทราม!' เช่นนี้ได้อีกต่อไป" เจ้าเมืองพูดด้วยท่าทางสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยอำนาจ และเน้นประโยคคำด่าที่ทำให้คนฟังต้องกัดปากกันเลยทีเดียว
สเปนเซอร์ ออส วินมัวร์
'ไอแก่เบิร์ต! ไอลูกสามัญชน! ซักวันฉันต้องจัดการแกให้ได้!' สเปนเซอร์กัดฟันและคิดในใจ เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
[...'อัลเบิร์ต' เจ้าเมืองแห่งออส เขานั้นได้สมยานามว่าจอมเวทอัจฉริยะ ผู้มีพลังเวทย์อันแข็งแกร่ง ผู้คนต่างกล่าวกันว่าพลังเขานั้นเทียบเท่ากับ 'จอมเวทย์เซเบอร์' 1 ใน 7 วีระบุรุษแห่งออสกันเลยทีเดียว... แม้ตัวอัลเบิร์ตจะคิดว่ามันเกินจริงไปหน่อยก็ตาม! อัลเบิร์ตเขาได้ทำประโยชน์ไว้มาก ทั้งในสงครามสู้รบกับเผ่าบาบาเรี่ยน การปราบภูตเมหันต์จากป่าทมิฬ และการเจรจาสันติกับเมือง 'คาโนว่า' ที่สู้รบกันมาเป็นร้อยปี และอื่นๆอีกมากมาย หลังจากนั้นเจ้าเมืองคนเก่าจึงเสนอชื่อเขาขึ้นเป็นเจ้าเมืองคนใหม่แทน... แม้ปกติคนที่ขึ้นเป็นเจ้าเมืองตั้งแต่อดีตมานั้นจะมาจากสายเลือดของ 7 วีระบุรุษก็ตาม แต่ในกรณีของ 'อัลเบิร์ต' นั้น ก็แทบไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้เลยว่าเขาเหมาะสมจริงๆ แม้เสียงของพวกคณะผู้ช่วย และผู้อาวุโสบางคนในตอนนั้นจะไม่เห็นด้วยแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถคัดค้านอำนาจเด็ดขาดของเจ้าเมืองและประชาชนได้...]
อัลเบิร์ต ออส ซามัง
"นิคัน หน่วยลาดตระเวนที่เราส่งออกไปยังไม่กลับมาเลยซักคน งั้นเราคงต้องตัดสินใจส่งท่านออกไป เผื่อว่ามีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้น" อัลเบิร์ตหันหน้าไปพูดกับนิคันที่เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งออส
นิคัน ออส โคลอสโซ่
"น้อมรับคำสั่งครับท่านเจ้าเมือง" นิคันโค้งหัวลงอย่างนอบน้อมเล็กน้อย ก่อนจะหันควับออกจากเปิดประตูที่อยู่ใกล้ๆทันที โดยไม่ลืมที่จะมองสเปนเซอร์ด้วยหางตาคมกริบก่อนจะออกไป
อัลเบิร์ต ออส ซามัง
"เห้อ~ ขออย่าให้มันมีอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้เลย..." อัลเบิร์ตหลับตาถอนหายใจก่อนพึมพำออกมาเบาๆ
[...ย้อนกลับไปในอดีตที่แสนยาวนานตามบันทึกของมหาปราชญ์ 'เบลลาทริกซ์' ผู้ล่วงลับ โลกใบนี้เคยถูกปกครองโดยมหาเทพสูงสุดทั้ง 3 องค์ คือ
1.มหาเทพผู้สร้าง 'บิวเดอร์'
2.มหาเทพผู้ทำลาย 'ทรอยเยอร์'
3.มหาเทพผู้คุมกฏ 'คอนทริกซ์ '
...เหล่ามหาเทพทั้ง 3 และเทพองค์อื่นจะจุติลงมาในร่างของมนุษย์ที่ถูกเลือกและมนุษย์ผู้นั้นก็จะได้รับพลังต้นกำเนิดของเทพองค์นั้นๆมาด้วย...]
[...แต่ทว่าวันหนึ่งมีสิ่งแปลกปลอมจากต่างมิติบุกเข้ามาในโลกนี้ สิ่งแปลกปลอมที่ไร้รูปร่าง ไรหน้าตา เป็นเพียงเงาสีดำประหลาดที่กลืนกินได้แม้กระทั่งพลังแห่งเทพ หลังจากเงาดำปรากฏขึ้นสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นคือ สิ่งมีชีวิตประหลาดมากมายที่ถูกเรียกภายหลังว่า 'โนไลฟ์' พวกมันมีพลังคล้ายกับเทพแห่งโลกนี้ สามารถจุติลงในร่างของมนุษย์ได้เฉกเช่นเดียวกันกับเทพทั้งหลาย จึงเป็นเวลาหลายทศวรรษที่เหล่าผู้จุติเทพและผู้จุติโนไลฟ์ได้ต่อสู้กันโดยมีเวทีของโลกนี้เป็นเดิมพัน...]
[...สงครามดำเนินไปเรื่อยๆ มีหลายชีวิตที่บริสุทธิ์ต้องดับลงเพราะไฟของสงคราม ทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์ อมนุษย์... จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง มีองค์กรลึกลับกลุ่มหนึ่งโผล่ขึ้นมา เป็นองค์กรที่ไม่มีผู้จุติเทพหรือจุติโนไลฟ์เลยแม้แต่คนเดียว พวกเขาได้ออกตามหาเงาดำที่เคยปรากฏตัวออกมาเมื่อครั้งอดีตที่ทำให้แม้แต่พลังของเทพก็ยังถูกดูดกลืน หรือแม้แต่พวกโนไลฟ์ก็ยังสั่นกลัวเมื่อต้องเผชิญสิ่งนั้น เงาดำคลืบคลานเข้ามาและก็จากไป และแทบไม่มีใครพบเห็นมันอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งมันโผล่ขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับกลุ่มองค์กรลึกลับที่ดูเหมือนจะควบคุมเงาดำนั้นได้ และเรียกเงาดำนั้นว่า 'เงาทมิฬ' องค์กรลับทำให้เงาดำกระจายตัวไปปกคลุมเกือบทั่วทั้งโลกเพื่อยุติสงครามชั่วคราว พวกเขาได้ใช้อำนาจของเงาดำทำข้อตกลงกับพวกเทพและโนไลฟ์...]
[...ข้อตกลงนั้นคือการให้สร้างพื้นที่หรือดินแดนสำหรับสิ่งมีชีวิตที่ไม่อยากข้องเกี่ยวกับสงคราม และไม่อนุญาติให้ทั้งเทพและโนไลฟ์บุกรุกดินแดนแห่งนี้อย่างเด็ดขาด... หลังจากนั้นไม่นาน มหาเทพทั้ง 3 และราชาแห่งโนไลฟ์ก็ได้สร้างดินแห่งหนึ่งขึ้นมา โดยใช้พื้นที่ถึง 1 ใน 4 ของโลกทั้งใบเลยทีเดียว เป็นสถานที่ที่ล้อมลอบไปด้วยกำแพงคริสตัลสูงเสียดฟ้า ด้านบนปกคลุมไปด้วยบาเรียที่ไม่สามารถถูกทำลายได้ด้วยพลังทั่วไป เป็นดินแดนแห่งความสงบและความหวังอย่างแท้จริงของสิ่งที่ชีวิตทั้งหลาย แต่สำหรับพวกเทพกับพวกโนไลฟ์แล้วมันก็คือคุกดีๆนั่นเองที่เอาไว้ขังเงาทมิฬนั่นไว้ และท้ายที่สุดแล้วดินแดนแห่งนี้ก็ถูกสร้างจนเสร็จและได้ตั้งชื่อดินแดนแห่งนี้ตามชื่อองค์กรลึกลับว่า......]
'...ดินแดน แห่งเงาทมิฬ...'
Episode 3 : BLACK CRYSTAL!
ป้าซิล
"หลานรู้ไหมอเล็กซ์ สิ่งที่น่ากลัวน่ะมันไม่ใช่ความมืดหรอกนะ" หญิงชราผมขาวพูดกับเด็กน้อยตัวเล็กที่นั่งขดตัวอยู่มุมห้อง ในมือของหญิงชราถือตะเกียงไฟอันเล็กไว้ในมือ
ป้าซิล
"โถ่วว หลานรักของป้า... :) สิ่งที่น่ากลัวจริงๆน่ะก็คือตัวเราเองต่างหากรู้ไหม?"
ป้าซิล
"ความมืดน่ะ มันทำร้ายเราไม่ได้ แต่สิ่งที่ทำร้ายเราได้จริงๆคือความคิดของตัวเราเองต่างหากล่ะ..." หญิงชราค่อยเอามือลูบหัวเด็กชายตัวน้อยที่ค่อยๆมองมาที่เธอ
อเล็กซ์ (วัยเด็ก)
"มะ มันหมายความว่ายังไงหยอ...?" เด็กน้อยถามออกไปพลางมองตาป้าผู้แสนใจดีและอ่อนโยนของเขาด้วยแววตากลมโต
ป้าซิล
"ฮ่าๆๆ ๆ เจ้าหลานโง่~ วันนี้หลานอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่ในซักวันหนึ่ง... หลานจะเข้าใจมันเองนะ อเล็กซ์" แล้วหญิงชราก็โอบกอดหลานตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน
อเล็กซ์ (Alex's)
'เฮือกก..กก.ก!' อเล็กซ์สดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝัน
ป้าซิล
"หลานเป็นอะไรไหมอเล็กซ์? เจ็บตรงไหนรึเปล่า?" ป้าซิลถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
อเล็กซ์ (Alex's)
"มะ ไม่เป็นไรครับป้าซิล พอดีผมฝันถึงเรื่องเก่าๆน่ะ ฮ่าๆ~" อเล็กซ์ตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ
อเล็กซ์ (Alex's)
"ว่าแต่ ป้าซิล... ผมเผลอหลับไปตอนไหนครับเนี่ย?" อเล็กซ์ถามพลันหันมองบรรยากาศรอบๆตัวที่ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว
ป้าซิล
"ไม่แน่ใจ พอดีป้าเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวได้ซักพักเหมือนกัน"
อเล็กซ์ (Alex's)
"อ๋อ ครับ..."
อเล็กซ์ (Alex's)
"งั้นเดี๋ยวผมขอดูแผลของป้าหน่อยนะ" อเล็กซ์ค่อยๆเปิดผ้าที่พันแผลของป้าซิลออกเล็กน้อย ทำให้เห็นแผลที่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มลามใหญ่ขึ้น
อเล็กซ์ (Alex's)
'ทำไมแค่แผลโดนกัดถึงน่ากลัวขนาดนี้ได้กันล่ะ?' อเล็กซ์คิดในใจด้วยด้วยความสงสัยและเป็นห่วง แต่ก็พยายามเก็บอาการไม่แสดงสีหน้าออกมาให้ป้าซิลเห็นมากนัก
ป้าซิล
"เป็นไงบ้างลูก?" ป้าซิลถามขึ้น
อเล็กซ์ (Alex's)
"ฮ่าๆ แผลเล็กนิดเดียวครับป้า แบบนี้เดี๋ยวก็หาย ไม่ต้องถึงมือหมออีริคด้วยซ้ำ" อเล็กซ์พูดเพื่อไม่ให้ป้าซิลเป็นกังวล ถึงป้าซิลเองจะรู้ตัวอยู่แล้วก็ตามว่าไม่ใช่แผลเล็กๆ
ป้าซิล
"ฮ่าๆๆ อย่างงั้นเรอะ~"
ป้าซิล
"แล้ว... เราต้องไปกันต่อเลยไหมลูก?" ป้าซิลเอ่ยถามอเล็กซ์
[...ตอนนี้ป้าซิลและอเล็กซ์นั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมธารในเขตป่าตะวันออกซึ่งก็ไม่ใกล้ไม่ไกลจากภูเขาหลับภัยมากนัก แต่ถ้าหากเดินทางกลางคืนโดยที่ป้าซิลยังบาดเจ็บอยู่ด้วยอาจเกิดอันตรายขึ้นมาได้ แต่บาดแผลของป้าซิลเองก็น่าเป็นห่วงเกินกว่าจะปล่อยไว้นานกว่านี้...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"รอแปบนึงนะครับป้าซิล" อเล็กซ์พูดขึ้นก่อนจะลุกออกไป
อเล็กซ์ (Alex's)
"อยู่นี่ไง... 'ซึบๆ ฉั๊วะ~' เอาล่ะ... แล้วก็... 'ผั๊วะๆ ๆ ตุ่บ!' " อเล็กซ์ใช้ดาบสั้นฟันเถาวัลย์และกิ่งไม้แห้งที่อยู่บริเวณใกล้ๆลำธาร
[...อเล็กซ์เอากิ่งไม้ที่ตัดมัดรวมกันไว้และทำเป็นคบเพลิงขนาดพอดีมือ โดยการใช้ยางไม้เป็นเชื้อเพลิงและเอาหินแห้งมากระทบกันจนเกิดประกายไฟขึ้น ปกติแล้วชาวบ้านจะใช้แสงสว่างจากแท่งคริสตัลเป็นตัวให้ความสว่าง แต่เขาไม่มีก้อนคริสตัลติดตัวมาเลย เลยทำเป็นคบเพลิงง่ายๆแทน...'
อเล็กซ์ (Alex's)
"เรียบร้อย ไปกันเถอะครับป้าซิล" อเล็กซ์เดินกลับมาพร้อมกับคบเพลิงและเข้าไปพยุงตัวป้าซิลขึ้น ก่อนที่จะย่อตัวลงให้หญิงชราขึ้นหลัง
ป้าซิล
"ไหวนะอเล็กซ์?" ป้าซิลถามด้วยความเป็นห่วงหลาน
อเล็กซ์ (Alex's)
"ฮ่าๆ~ สบายมากครับ ป้าซิลตัวเบานิดเดียวเอง :p" อเล็กซ์พูดหยอกก่อนหันไปแลบลิ้นให้ป้าซิล
ป้าซิล
" เพี๊ยะ! ไอ้เจ้าหลานจอมกวน!" ป้าซิลตีไปที่ไหล่ของอเล็กซ์เบาๆ
[...อเล็กซ์เริ่มออกเดินต่อไป เขาพยายามเดินอยู่ใกล้ลำธารให้มากที่สุด เพราะถ้าหากเดินลึกเข้าไปในป่าอาจจะหลงทางได้...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"ว่าแต่ป้าซิลครับ ป้ารู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" อเล็กซ์เอ่ยปากถามขึ้นด้วยความสงสัย
ป้าซิล
"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่เกิดมา... ป้าก็เพิ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย"
อเล็กซ์ (Alex's)
"เรอะครับ..."
อเล็กซ์ (Alex's)
"หรือว่า..." อเล็กซ์ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
อเล็กซ์ (Alex's)
"เรื่องมันอาจจะเกี่ยวข้องกับป่าทมิฬด้วยรึเปล่า"
ป้าซิล
"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ?"
อเล็กซ์ (Alex's)
"ก็เพราะเหมืองแร่เราเริ่มขยายลึกเข้าไปในเขตป่าทมิฬ... ผมก็เลยสงสัยว่ามีบางสิ่งในป่าทมิฬไม่พอใจรึเปล่าอะไรแบบนี้น่ะครับ แฮะๆ" อเล็กซ์ตอบพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ
ป้าซิล
"โถ่วว เจ้าหลานโง่... ในป่าทมิฬน่ะอาจจะมีสัตว์ประหลาด ภูติ หรืออะไรแปลกๆก็จริง แต่ป่ามันไม่มีชีวิตหรอกนะลูก"
[...ป่าทมิฬเป็นเขตป่าต้องห้ามที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลมาก เป็นป่าที่มีต้นไม้สูงเกือบ 20 เมตร ปกคลุมไปทั่วทั้งป่า ถ้าหากไม่ได้รับอนุญาตจากท่านเจ้าเมืองก็จะไม่สามารถเข้าไปได้ เพราะในป่ามีทั้งสัตว์ประหลาด ภูติ เผ่าพันธุ์ที่ไม่ใช่มนุษย์ เช่น เอลฟ์ ยักษ์ เป็นต้น อาศัยอยู่ในนั้น มันจึงเป็นสถานที่ที่อันตรายมากๆสำหรับมนุษย์ธรรมดา หรือต่อให้มีพลังก็ใช่ว่าจะปลอดภัย...]
ป้าซิล
"ถึงเราล้ำเข้าไปบ้าง แต่มันก็อยู่ในขอบเขตที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่... แล้วก่อนหน้านั้นก็มีทีมสำรวจของท่านเจ้าเมืองเข้าไปตรวจสอบมาก่อนแล้วถึงอนุมัติให้ทำการขุดเหมืองบริเวณนั้นได้" ป้าซิลตอบ
อเล็กซ์ (Alex's)
"อืมๆ" อเล็กซ์พยักหน้ารับ
อเล็กซ์ (Alex's)
"แต่ว่า..."
อเล็กซ์ (Alex's)
"เงาดำนั่นมันคืออะไรครับป้าซิล?"
อเล็กซ์ (Alex's)
"ดูแล้วมันก็ออกมาจากป่าทมิฬเหมือนกัน" อเล็กซ์ถามต่อ
ป้าซิล
"ป้าเองก็ไม่แน่ใจ... อาจจะเป็นพลังของพวกภูติก็ได้มั้ง" ป้าซิลตอบด้วยความไม่รู้
อเล็กซ์ (Alex's)
" 'งึกๆ' อเล็กซ์พยักหน้ารับ แต่ในใจก็ยังมีความสงสัยอีกมากกับเรื่องนี้ เพราะพลังของภูติที่เขารู้มานั้น ต่อให้เป็นภูติแห่งความมืด ก็ไม่น่าที่จะเป็นพลังที่น่ากลัวขนาดนี้
[...ย้อนกลับไปเมื่อช่วงเช้า ณ เหมืองคริสตัล อเล็กซ์มาถึงพร้อมกับป้าซิลเหมือนปกติทุกวัน... แต่อเล็กซ์จะต้องแยกตัวออกไปเพื่อไปขุดแร่ ส่วนป้าซิลจะอยู่ด้านบนกับทีมคัดแยก ทีมทำความสะอาด... และทีมตรวจสอบประเภทของคริสตัลเวทย์มนต์...]
อเล็กซ์ (Alex's)
'วันนี้เราต้องเข้าไปส่วนลึกแฮะ... เตรียมของกินเผื่อไว้อีกหน่อยดีกว่า...'
คนเหมือง (ชาย)
"เฮ้!!! ไอหนูอเล็กซ์ เร็วๆหน่อย รถเลื่อนจะออกแล้ว" เสียงของชาวเหมืองคนหนึ่งตะโกนเรียกอเล็กซ์ที่กำลังจะกลับไปหยิบอาหารในกระเป๋าเพิ่ม
อเล็กซ์ (Alex's)
"โอ๊ยยย เวนกำ! จะมาออกอะไรตอนนี้เนี่ย!" อเล็กซ์โวยวายกับตัวเอง
อเล็กซ์ (Alex's)
"คร๊าบบ..บบ.บๆๆ กำลังไปแล้ว!" อเล็กซ์ตะโกนตอบก่อนจะรีบวิ่งไป
อเล็กซ์ (Alex's)
'ตึกๆๆ ๆ... ฮึ่บ~ อ่าา~' "ทันเวลา!" อเล็กซ์วิ่งกระโดดขึ้นรถเลื่อนที่เป็นเหมือนกระบะเหล็กทรงสี่เหลี่ยมอันใหญ่ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้คนทั้งรถที่มีเกือบ 20 คน
[...'ไอ้เจ้าหนูนี่จะไปหาของกินล่ะสิท่า... ฮ่าๆๆ' ชายในรถคนหนึ่งพูดขึ้น 'นั่นสิๆ ไอนี่ชอบอู้ไปแอบกินขนมอยู่เรื่อย ฮ่าๆๆ' ชายอีกคนในรถพูดเสริมต่อ...] ส่วนอเล็กซ์ได้แต่ทำหน้าเหยเกแล้วหัวเราะแห้งๆ
คนเหมือง (ชาย)
"แปะๆๆ เอาล่ะทุกคน ฟังทางนี้ก่อนนะ" ชาวเหมืองคนที่เรียกอเล็กซ์ขึ้นรถก่อนหน้านี้ได้ปรบมือเรียกให้ทุกคนบนรถเลื่อนให้หันมาฟัง
คนเหมือง (ชาย)
"วันนี้เราจะเข้าไปในส่วนลึกกัน เรายังไม่รู้จักพื้นที่แถวนั้นดี ฉะนั้นให้ทุกคนจับกลุ่มกันไว้นะ เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้ เข้าใจไหม?"
[..."เข้าใจแล้วครับบบ..บบ.บ!!!"...] ทุกคนรวมถึงอเล็กซ์ตอบกลับอย่างพร้อมเพรียง
คนเหมือง (ชาย)
"เอาล่ะ งั้นไปกัน" 'แกร๊ก! วิ๊ง~' ชาวเหมืองคนนั้นได้นำเอาคริสตัลสีฟ้าก้อนเท่ากำปั้นใส่เข้าไปบริเวณช่องที่เหมือนพวงมาลัยควบคุมด้านหน้าจนมีแสงสว่างขึ้นมาแว๊บนึงก่อนที่รถเลื่อนจะเริ่มเคลื่อนที่
[...'เอี๊ยด~ อ๊าด~ ๆ ๆ~' รถเลื่อนเคลื่อนที่ไปไม่เร็วมาก เสียงล้อเหล็กเสียดสีกับรางทำให้อเล็กซ์รู้สึกรำคาญเล็กน้อย ระหว่างทางก็จะแท่งคริสตัลสีทองส่องสว่างตลอดทาง บางจุดก็จะมีชาวเหมืองกำลังขุดแร่คริสตัลอยู่ด้วยเช่นกัน...]
[...แร่คริสตัลเป็นแร่สาระพัดประโยชน์ มันจะแบ่งออกเป็น 3 แบบด้วยกันคือ
1.คริสตัลเวทย์มนต์ เป็นคริสตัลสีฟ้าใสสว่าง สามารถใช้เป็นพลังงานตามธาตุของคริสตัลเวทย์นั้นๆได้ เช่นคริสตัลสายฟ้าก็เอามาเป็นพลังงานได้เหมือนกับที่ใช้กับรถเลื่อน
2.คริสตัลแสงสว่าง คริสตัลชนิดนี้มีไว้สำหรับให้แสงสว่างโดยเฉพาะ คริสตัลชนิดนี้จะมีเยอะที่สุด
3.คริสตัลทั่วไป คริสตัลชนิดนี้ไม่มีคุณสมบัติอะไร แต่สามารถเอามาทำของใช้ เครื่องประดับได้ เพราะสีสันที่หลากหลายและสวยงาม...]
คนเหมือง (ชาย)
"ไอ้หนูอเล็กซ์ เดี๋ยวไปถึงแล้วเอาอุปกรณ์ทั้งหมดไปเก็บไว้ในโซนพักนะ"
อเล็กซ์ (Alex's)
"ได้ครับหัวหน้า"
[...ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงในที่สุดรถเลื่อนก็มาถึงจุดหมาย สิ่งที่แปลกตาที่ทำให้ทุกคนตะลึงคือบริเวณนี้โล่งกว้างมาก เป็นเหมือนห้องโถงทรงกลมขนาดใหญ่มากกว่าเหมืองด้วยซ้ำ แถมเมื่อมองไปด้านบนก็เห็นก้อนคริสตัลสีดำใหญ่มหึมาอยู่ตรงกลางอีกด้วย...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"โอ้~ โหวว~ ทำไมมันใหญ่ขนานนั้นเนี่ย!" อเล็กซ์อุทานออกมาเมื่อมองไปเห็นคริสตัลสีดำด้านบน
คนเหมือง (ชาย)
"ฮ่าๆๆ ใช่ไหมล่ะ อลังการเลยแหละ..."
อเล็กซ์ (Alex's)
'งึกๆๆ' อเล็กซ์พยักหน้ารับแบบเห็นด้วยแบบสุดๆ แม้สายตาของเขายังละไปจากมันไม่ได้เลยก็ตาม
คนเหมือง (ชาย)
"แต่น่าเสียดายมันเป็นแค่คริสตัลทั่วไป แถมยังสีดำอีก ถึงจะเป็นสีที่ไม่เคยพบมาก่อน แต่มันก็ดันเป็นสีแห่งโชคร้าย เลยไม่น่าจะใช้ประโยชน์อะไรได้"
อเล็กซ์ (Alex's)
"อืมๆๆ ๆ"
อเล็กซ์ (Alex's)
"แต่ก็... ดีแล้วนี่ครับ ปล่อยไว้แบบนี้ผมว่ายังดีกว่าอีก แฮะๆ" อเล็กซ์ตอบกลับไป เพราะถ้าหากต้องเอามันออกไปจริงคงงานช้างแน่
คนเหมือง (ชาย)
"ฮ่าๆๆ นั่นสิ... เอาล่ะเจ้าหนู เอาของไปเก็บได้แล้ว อยู่ตรงเต็นท์ด้านโน้น เสร็จแล้วค่อยไปโซนขุดกัน" ชาวเหมืองคนนี้บอกพร้อมชี้นิ้วไปที่เต็นท์ขาวที่อยู่ไม่ไกลมาก
อเล็กซ์ (Alex's)
"รับทราบครับหัวหน้า!!! 'ตะเบ๊ะ!' - -\" อเล็กซ์รับคำพร้อมตะเบ๊ะแบบกวนๆก่อนจะรีบหอบห้าวของลงจากรถเลื่อน
[...หลังจากนั้นอเล็กซ์ก็เริ่มขนของไปไว้ที่เต็นท์จนหมด...]
อเล็กซ์ (Alex's)
"เห้ออ~ เหนื่อยเป็นบ้า! ของเยอะชะมัดเลย!" อเล็กซ์บ่นหลังจากเก็บของเข้าที่เรียบร้อย
อเล็กซ์ (Alex's)
"เอาล่ะ ไปกันดีกว่า วันนี้จะได้เจอแร่อะไรบ้างน้าา~" อเล็กซ์คิดในใจอย่างสนุกสนาน
อเล็กซ์ (Alex's)
'วูบบ..บบ.บ!!!'
อเล็กซ์ (Alex's)
'ติ๊ง~ ติ๊ง~'
อเล็กซ์ (Alex's)
'ปะ เป็นอะไรวะเนี่ย?' อยู่ดีๆร่างกายของอเล็กซ์ก็ทรุดลงกับพื้น จมูกของเขามีเลือดกำเดาใหลออกมา อเล็กซ์พยายามเอามือยันพื้นไว้และตั้งสติ
อเล็กซ์ (Alex's)
'หน้ามืด? บ้าน่า! ฉันเนี่ยนะ!' อเล็กซ์คิดในใจ เขาคิดว่าอาจจะหน้ามืดเพราะเหนื่อยจากการขนของ
อเล็กซ์ (Alex's)
"ฮึ่บ!" 'ซู๊ดด..ด.ด~' อเล็กซ์ทิ้งตัวลงนั่งเอามือสองข้างดันพื้นดินไว้ เขาเงยหน้าขึ้นหลับตาและสูดลมหายใจเข้าพร้อมกับสูดเลือดกำเดาที่ใหลออกมาให้กลับเข้าไป
อเล็กซ์ (Alex's)
"ฮาา..าา.า~"
อเล็กซ์ (Alex's)
"เห้อ~ น่าจะดีขึ้นแล้วมั้ง!" อเล็กซ์ลืมตาขึ้นและค่อยๆตั้งสติ เช็คเลือดที่จมูกก็รู้สึกว่าหยุดใหลดีแล้ว
อเล็กซ์ (Alex's)
"เอาล่ะ ไปดีกว่า... ทุกคนคงรอนานแล้ว เดี๋ยวโดนหัวหน้าบ่นอีกแน่เลย! บ้าเอ้ยย~" อเล็กซ์บนกับตัวเองก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นและรีบจ้ำอ้าวออกจากเต็นท์ทันที
[...โดยที่ไม่ทันสังเกตุเลยว่า...]
[...เลือดกำเดาของเขาที่ใหลหยดลงพื้นเมื่อกี้นั้น...]
[...มันค่อยๆเปลี่ยนรูปร่าง...]
[...คริสตัลสีดำสนิทเรียบร้อยแล้ว...]
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
